Oμο-αμφι-τρανσφοβία στην Ελλάδα του σήμερα

Ζούμε σε μια κοινωνία που στάζει μίσος προς τα ομοφυλόφιλα, αμφιφυλόφιλα, τρανς, κουίρ, ίντερσεξ άτομα και γενικά ό,τι δεν χωράει (ή δεν θέλει να χωρέσει) στα προκάτ κοινωνικά κουτάκια της ετεροφυλοφιλίας και της cis* ταυτότητας φύλου και της κανονικοποίησης. Μπορεί να νομίζεις ότι όλα καλά κι όλα ωραία –ειδικά τώρα που έχουμε και Σύμφωνο Συμβίωσης (χωρίς γονεϊκά δικαιώματα βέβαια -ισότητα σου λέει μετά), και αντιρατσιστική νομοθεσία, και νομοθεσία κατά των διακρίσεων (με προστασία από διακρίσεις προς τα LGBTQI+** άτομα, καθώς και προς τα άτομα με αναπηρία, μόνο στις εργασιακές σχέσεις αλλά καμία προστασία από τις διακρίσεις στην κοινωνική μέριμνα, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικης ασφάλισης και της υγειονομικής περίθαλψης, στις κοινωνικές παροχές και τις φορολογικές διευκολύνσεις ή πλεονεκτήματα, στην εκπαίδευση και στην πρόσβαση στη διάθεση και την παροχή αγαθών και υπηρεσιών που διατίθενται συναλλακτικά στο κοινό, συμπεριλαμβανομένης της στέγης). Ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Ναι είμαστε στο 2017, αλλά οι αναχρονιστικές αντιλήψεις ακόμη κρατούν. 
Αν μπεις για λίγο στα παπούτσια ενός γκέι παιδιού στο σχολείο που τρώει τρελό μπούλινγκ για το σεξουαλικό του προσανατολισμό (και σε πολλές περιπτώσεις πριν καν τον εκφράσει συνειδητά). Αν μπεις στα παπούτσια ενός τρανς ατόμου, που τρώει άκυρο μόλις πάει να νοικιάσει ένα σπίτι ή να βρει εργασία, που καλούν την αστυνομία στην τράπεζα ή/και στη δημόσια υπηρεσία για να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία του, γιατί τα δημόσια έγγραφά του δεν ταυτίζονται σε πολλές περιπτώσεις με την έκφραση του φύλου του ή/και το όνομα που χρησιμοποιεί. Αν μπεις στα παπούτσια ενός μπάι παιδιού που το διώχνουν απ’το σπίτι ή/και την ενορία του. Αν ζήσεις για λίγο τη ζωή ενός τρανς, μη δυϊκού ατόμου που δεν βιώνει το φύλο του ούτε στο ανδρικό, ούτε στο γυναικείο άκρο του φάσματος, αλλά κάπου ενδιάμεσα ή/και πέρα από αυτό. Αν είσαι intersex άτομο και σε αναγκάσουν σε καταναγκαστική αφαίρεση κάποιου γεννητικού οργάνου, ως άλλο βάναυσο βασανιστήριο χωρών της Αφρικής, με τη βίαιη αφαίρεση της κλειτορίδας σε βρεφική ηλικία. Αν τα κάνεις όλα αυτά, θα διαπιστώσεις πως από ένα απλό περπάτημα στο δρόμο κρατώντας το σύντροφο σου, το να πας σπίτι σου ασφαλής, το να συμμετέχεις στην εκπαιδευτική διαδικασία χωρίς να κινδυνεύει η ψυχολογία κι η ζωή σου (βλ. Γιακουμάκης), μέχρι το αναφαίρετο δικαίωμα του να δημιουργήσεις οικογένεια, να βρεις εργασία και στέγη κλπ, μπορούν να σου υπενθυμίσουν (τόσο βίαια) πόσο πολίτης και άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας σε θέλουν να είσαι. Αδίωκτο έγκλημα το μίσος 
Όταν ακόμη κι ένα περιστατικό κακοποίησης, όταν ακόμη κι ένα θύμα ξεχειλίζουν το ποτήρι, στην Ελλάδα βλέπουμε πως μόνο την περίοδο 2015-2016, είχαμε πάνω από 30 θύματα που κατήγγειλαν ότι στοχοποιήθηκαν λόγω της ταυτότητας, έκφρασης ή/και χαρακτηριστικών φύλου τους ή/και του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Οι εγκληματίες παραμένουν στις περισσότερες περιπτώσεις αδίωκτοι. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την επίσημη έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής βίας, κατά το 2015, είχαμε 81 περιστατικά ρατσιστικής βίας με περισσότερα από 100 θύματα. Σε 46 περιστατικά στοχοποιήθηκαν μετανάστριες-στες-στα ή πρόσφυγες λόγω εθνοτικής προέλευσης ή χρώματος, ενώ σε 32 περιστατικά στοχοποιήθηκαν γκέι, λεσβίες, αμφί, κουίρ και τρανς άτομα (σε 3 τέτοια περιστατικά τα θύματα ήταν αλλοδαποί LGBTQI+). Τέλος, σε 3 αντισημιτικά περιστατικά βεβηλώθηκαν ιερός χώρος και σύμβολα. Στην ίδια έκθεση σημειώνεται πως τα περιστατικά κατά τρανς ατόμων έχουν ιδιαίτερη βιαιότητα και σκληρότητα. Μάλιστα ένα εξ αυτών ήταν με όπλο, και το τρανς άτομο θα έχανε τη ζωή του αν η σφαίρα πήγαινε λίγα εκατοστά πιο δίπλα. Από την 1η Οκτωβρίου του 2015 έως 30 Σεπτεμβρίου του 2016, είχαμε 295 περιστατικά δολοφονιών τρανς ανθρώπων που έχουν καταγγελθεί παγκοσμίως. 
Έλα στη θέση τους 
Αυτά όλα είναι μόνο τα στοιχεία που έχουν καταγραφεί/καταγγελθεί επισήμως. Τρομάζουμε μόνο στην ιδέα των στοιχείων των επιθέσεων αν καταγράφονταν όλα τα περιστατικά, όταν τα θύματα δεν θα φοβόντουσαν πως οι αστυνομικές αρχές θα τα κακοποιήσουν διπλά. Ή αν τα θύματα δεν είχαν την αβεβαιότητα πως η αστυνομία θα κάνει καλά τη δουλειά της, ώστε να βρεθούν οι ένοχοι. Το να βλέπεις, δε, μητροπολίτες, καιροσκόπους πολιτικούς και ανθρώπους του θεάματος να μοιράζουν απλόχερα το μίσος τους στο πλαίσιο μιας υποκριτικής «ελευθερίας του λόγου», όλα τα παραπάνω ενθαρρύνονται και επιτείνονται σε βαθμό ανεξέλεγκτο. Όλα αυτά τα άτομα που καταφέρονται με φοβικό και γεμάτο μίσος λόγο στη δημόσια σφαίρα, είναι αναμφισβήτητα ηθικοί αυτουργοί της πλειοψηφίας των επιθέσεων. «Μέχρι να συμβεί σε εσένα», λέει το τραγούδι της Γκάγκα για τον βιασμό. Κι εγώ θέλω να σου πω: μην αφήσεις αυτή τη βία να σου χτυπήσει κι εσένα κάποια στιγμή την πόρτα. Είτε είσαι ετεροφυλόφιλο άτομο, είτε είσαι cis, είτε gay, bi, λεσβία, queer, trans, intersex κτλ, επαγρύπνησε. 
Πολέμησε τη βία, την κακοποίηση και την αδικία με το που την βλέπεις να συμβαίνει. Μην αφήνεις το μίσος να επιβιώνει. Ξερίζωσέ το μόλις το βλέπεις, ακόμη και μέσα σου, κι έτσι ίσως καταφέρουμε στο σύντομο μέλλον να ζούμε σε μια κοινωνία Ισότητας, Αγάπης άνευ όρων, αποδοχής κι εξάλειψης των διακρίσεων και των επιθέσεων. Μην το αγνοείς. Αφορά εσένα. Αφορά εμένα. Αφορά εμάς. Γιώργος Κουνάνης, Στέλεχος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι 
*cis/cisgender/σις: τα άτομα που νιώθουν άνετα με το φύλο που τους αποδόθηκε (χωρίς να τα ρωτήσουν) κατά τη γέννα.
 Τρανς/Trans/Transgender είναι τα άτομα που αυτός ο αρχικός ετεροκαθορισμός στο έμφυλο ή άφυλο βίωμά τους, δεν τα βρίσκει σύμφωνα. 
 **LGBTQI+: Lesbian, Gay, Bisexual, Trans, Queer, Intersex, και όλες οι άλλες καταπιεσμένες και αποκλεισμένες ταυτότητες στο φάσμα του φύλου και του σεξουαλικού και ρομαντικού προσανατολισμού