Το “Κλουβί με τις τρελές” στην Καλαμάτα από την Θεατρική Διαδρομή-VIDEO

Το θεατρικό έργο του Ζαν Πουαρέ «Το κλουβί με τις τρελές» πρόκειται να ανεβάσει η Θεατρική Διαδρομή Καλαμάτας... Το Δ.Σ. της ομάδας κάνει λόγο για μια γαλλική κωμωδία «έτη μπροστά από την εποχή της (1978), που όχι μόνο προκαλούσε το ευρύ κοινό με το θέμα της αλλά απέκτησε αμέσως cult χαρακτήρα και φανατικό κοινό. Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τι συμβαίνει σήμερα (σύμφωνο συμβίωσης κ.λπ.), μας βάζει σε σκέψεις για το πώς το κοινό του 1978, επεξεργάστηκε αυτό που παρακολουθούσε. Οι δύο βασικοί ήρωες του έργου, που συμβιώνουν πολύ πριν από τα “σύμφωνα συμβίωσης”, είναι χαρακτήρες τόσο αθώοι, σχεδόν απόλυτα φυσικά, χωρίς να προσβάλλουν και να προκαλούν το κοινό του 1978, αντιθέτως κατάφεραν να το πάρουν με το μέρος τους και να είναι απόλυτα συμπαθείς. Ένα θεατρικό έργο το οποίο έγινε και υπερεπιτυχημένο μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ».
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Κώστας Χαλκιάς, μιλάει για το έργο…
 Η τολμηρή απόφαση της “Θεατρικής Διαδρομής” να ανεβάσει για πρώτη φορά στην Καλαμάτα “Το κλουβί με τις τρελές” του Ζαν Πουαρέ, με ξάφνιασε. Έχοντας υπ όψιν μου τη συνολική επιθυμία όλων των παραγόντων και μελών της “Θ.Δ” μετά από τρία χρόνια συνεργασίας μας, να παρουσιάσει στο κοινό της Καλαμάτας μια κωμωδία, μου ανέθεσε να σκηνοθετήσω αυτήν την εκρηκτική θεατρική κωμωδία. Ψάχνοντας, εντελώς τυχαία ξαναείδα για πολλοστή φορά τη θρυλική ταινία του 1978 “Το κλουβί με τις τρελές” με τον Ούγκο Τονιάτσι, Μισέλ Σερό και Μισέλ Γκαλαμπρί σε σκηνοθεσία Εντουάρντ Μολιναρό, επίσης ξαναείδα και την ταινία “The birdcage” (παραλλαγή του τίτλου “Το κλουβί με τις τρελές’) του Μάικλ Νίκολς με τους Ρόμπιν Γουϊλιαμς, Νέιθαν Νέηλ και Τζην Χάκμαν κι άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά την περίπτωση ανεβάσματός της. Είχε ανέβει το 2010 στο «Παλλάς» στην Αθήνα με τους Σ.Φασουλή και Γ.Μπέζο, αλλά με την εκδοχή του μιούζικαλ. 
Εντελώς τυχαία, συζητώντας με τον Θεσσαλονικιό φίλο μου Αλέξη Κωνσταντινίδη (ηθοποιό, σκηνοθέτη, μεταφραστή, γιατρό, φυσικό) μου λέει ότι έχει διασκευάσει και μεταφράσει μαζί με τον Πάνο Χαρίτογλου (έχει σκηνοθετήσει στο ΚΘΒΕ σε θιάσους στη Θεσσαλονίκη και στο Δη.Πε.Θε.Καλαμάτας, ζει και εργάζεται στο Μόναχο) το έργο αυτό, στην αρχική κανονική του θεατρική μορφή. Ανέβηκε το 1973 στο Παρίσι, (1.800 παραστάσεις, 1.000.000 θεατές), όταν κανείς δεν περίμενε την τρομακτική διαχρονική επιτυχία που θα είχε μέχρι σήμερα. Ο Κύβος ερίφθει. Τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους και η νέα θεατρική περιπέτεια της «Θ.Δ.» άρχισε με το παντοντινό ζητούμενο, ένα σκηνικό αποτέλεσμα ουσιαστικών αισθητικών απαιτήσεων. Δουλεύοντας εξαντλητικά εδώ και μήνες με τους ακτιβιστές ηθοποιούς της «Θ.Δ.», συνεχώς διαπιστώνουμε ότι στη θεότρελη αυτή κωμωδία συνυπάρχουν τα πάντα που αφορούν κατ αρχήν το περιεχόμενο, τη φόρμα, τις ιδεολογικές προεκτάσεις μέχρι κι αυτήν «του κοινωνικού ραπίσματος» και πάνω απ όλα την ανάγκη εκπαίδευσης των 14 ηθοποιών που απαρτίζουν τη διανομή της παράστασης για να φτάσουν στο σημείο να προσφέρουν άφθονο γέλιο στους θεατές.
 Αλλά και πέρα από το γέλιο, oι συνεχείς κι αναγκαίες μεταμορφώσεις – μεταμφιέσεις των δυο πρωταγωνιστών του Ζωρζ και του Αλμπέν για να συνεχίσουν απλά και μόνον να ζούν τον «αντισυμβατικό» τρόπο ζωής τους, κυριολεκτικά τους μεταμορφώνουν σε ήρωες στα μάτια του θεατρικού κοινού, καθώς οδηγούν κι αναγκάζουν τους «ραπιζόμενους» από τον Ζαν Πουαρέ «εκπροσώπους» του πολιτικού και θρησκευτικού καθωσπρεπισμού, να μεταμορφωθούν – μεταμφιεστούν κι αυτοί, με κύριο στόχο και μόνον να διατηρήσουν το κοινωνικό τους status. Διαπιστώνει κανείς ότι ο τελικό αποτέλεσμα της θεατρικής φόρμας «Του κλουβιού με τις τρελές» είναι μια φυσιολογική διαχρονική εξέλιξη του γαλλικού μπουλβάρ (του θαύματος της θεατρικής γαλλικής φάρσας) που άρχισε να μεσουρανεί τουλάχιστον 80 χρόνια πριν την εποχή του Ζαν Πουαρέ (1973). Μια αδυσώπητη σκηνική τεχνική, τολμώ να πω οικεία σε μένα και την Όλγα Αλεξανδροπούλου, στο μέτρο του δυνατού, με την οποία αναγκαστικά ασχοληθήκαμε όταν ανεβάζαμε έργα του Ζ. Φεϋντώ και του Ε. Λαμπίς. 
Κώστας Χαλκιάς