ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ: COMING OUT ΜΕΤΑ ΤΑ 30, ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ...

Από την στιγμή που κατάλαβα τι συμβαίνει με εμένα , από τη στιγμή που αισθάνθηκα  πως δεν ταιριάζει η προσωπική μου ευτυχία με αυτή που μου δίδαξαν στο σχολείο και που μου έμαθε η οικογένεια μου κ το περιβάλλον μου, από τότε ξεκίνησε μέσα μου μια μάχη ανάμεσα σε εμένα και στον ίδιο μου τον εαυτό και εξωτερικά το θέατρο απέναντι σε όλο τον κόσμο γύρω μου.
 Πολλές ήταν οι φορές που προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά είναι ίσως η ιδέα μου κάνοντας πράγματα που έμοιαζαν  ΄΄σωστά΄΄ για το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκα κ μεγάλωσα και γενικά κάνοντας αυτά που ‘’περίμεναν’’ οι άλλοι από εμένα. Σχέσεις με κοπέλες. Κουβέντες για σεξ με  γυναίκες στους φίλους μου. Ψευτοφλέρτ και δήθεν ραντεβού που απλώς δεν προχώρησαν γιατί δεν έτυχε. Όλα αυτά τα χρόνια όλο αυτό το θέατρο διότι έκρινα πως είμαι η παρέκκλιση στον τέλειο κόσμο που ζω.
 Και το αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν να είμαι ένα πολύ καλό παιδί….μορφωμένο και εργατικό… φιλότιμο, ο καλύτερος φίλος για τους φίλους μου που απλώς περιμένει να βρει ένα καλό κορίτσι και να ζήσει ευτυχισμένο. Να δίνω μεγάλη βαρύτητα στους φίλους μου και στην οικογένεια μου και να αφήνω μέσα μου το κενό να παραμένει. 
Θα μπορούσα να συνεχίζω να λέω άπειρες ιστορίες αλλα δεν είναι ο σκοπός μου αυτός. Ο καθένας ξέρει τι κουβαλάει μέσα του και τι αγώνα δίνει και δεν θα κρίνω κανέναν. Το μόνο που θέλω να μοιραστώ είναι το εξής….μετα από πολλά χρόνια θέλησα να πάρω πρωτοβουλία και να αναζητήσω μια βοήθεια…συμβουλές και κουβέντες ανθρώπων που πέρασαν τους ίδιους προβληματισμούς με εμένα…τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια όνειρα. Έτσι άνοιξα ένα δεύτερο λογαριασμό στο fb (κοινώς δημιούργησα ένα εναλλακτικό  κρυφό εαυτό μόνο που αυτός ήταν πιο αληθινός από τον πρώτο …τον φανερό) και άρχισα να ψάχνω και να μαθαίνω…διάβαζα σε ιστολογια και σε διάφορες σελίδες ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν αν ορθώσουν το ανάστημα τους και να διεκδικήσουν την ελευθέρια τους με το να αποδέχονται αυτό που είναι. 
Αντιλήφθηκα  λίγο αργά πως δεν είμαι μονός αλλα ένας αναμεσά σε πολλούς ανθρώπους που θεωρούνται ‘’διαφορετικοί΄΄ στην κοινωνία που ζω. Πολλές ταινίες και πολλές σειρές δεν το κρύβω…. Αυτό όμως που μου έδωσε τεράστια δύναμη και μεγαλύτερη ασφάλεια έτσι ώστε πρώτα από όλα εγώ να νιώσω με τον εαυτό μου καλά και μετα με τους άλλους  ήταν η γνωριμία μου με έναν από τους πλέον αγαπημένους μου φίλους.
 Ο αφανής και άγνωστος σε εμένα φίλος (μιας και μιλάμε με ψευδώνυμα )ο οποίος κατάφερε να δει την ψυχή μου και να μου δείξει τεράστιο ενδιαφέρον . αυτός λοιπόν μου έδωσε κουράγιο την στιγμή που αντίστοιχα  άρθρα και δημοσιεύσεις άλλων με έκαναν  να νιώθω άσχημα που δεν έχω μιλήσει ως τώρα και δεν έχω ανοιχτεί στο περιβάλλον μου κάνοντας με να νιώθω ντροπή.  
Αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω σε μια πολύ καλή μου φίλη από τις λίγες και κοντινές που νιώθω. Τα πρώτα λόγια βγήκαν με μεγάλη δυσκολία να πω την αλήθεια κ η αμηχανία ήταν τεράστια…βλέπετε είχα τον φόβο ότι ίσως κανω ένα άτομο που αγαπώ πολύ να νιώσει άσχημα με εμένα…και αυτός είναι ο μόνος και τεράστιος φόβος μου…να απογοητεύσω τους ανθρώπους που αγαπώ γιατί ίσως δεν είμαι ακριβώς έτσι όπως με θεωρούν πως είμαι. Τελικά μίλησα στην φίλη μου και όχι μόνο ένιωσα την αγάπη της να με τυλίγει και να με αγκαλιάζει τόσο δυνατά…αλλα με μάλωσε κιόλας που δεν το έχω πει εδώ και καιρό….αυτό ήταν…ξαφνικά ένιωσα τόσο όμορφα….τόσο ο εαυτός μου…όλα αλλάξαν…ένιωσα ότι έστω και σε ένα άτομο φανέρωσα το πρόσωπο κάτω από την μάσκα…το οξυγόνο καθώς και κάθε ανάσα μου είχε αποκτήσει άλλη αίσθηση….τόσο ζωντανός τόσο αναζωογονημένος….και ήξερα πως αυτό ήταν μόνο η αρχή…μετα την αποδοχή της φίλης μου και την αγάπη της έκανα το ίδιο και σε μια άλλη φίλη μου….τα ίδια συναισθήματα και από αυτήν…. αγάπη…ενδιαφέρον και μια τεράστια αγκαλιά….και εγώ ακόμα πιο ελεύθερος ακόμα πιο δυνατός….
Δεν θα σταματήσω εδώ και θα συνεχίσω να μοιράζω την αλήθεια μου σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ….φίλους και οικογένεια…ο δρόμος ίσως να είναι μακρύς και να έχει δυσκολίες μα δεν με νοιάζει πλέον…είναι ίσως η κατάλληλη ευκαιρία να κανω ένα ξεκαθάρισμα και να δω στ΄αληθεια ποιοι με αγαπούν και χαίρονται με την χαρά μου και ποιοι ίσως την χαρά μου την κάνουν όπλο εναντίων μου…
Γιατί η δύναμη μας είναι η αγάπη που μας δίνουν οι άνθρωποι μας και αυτή μας προστατεύει…. Εδώ και 34 χρόνια έμαθα να κρύβω καλά την αλήθεια μου και αυτό πέρασε πια στο παρελθόν…για άλλους ίσως αργά για άλλους όχι…ποτέ δεν είναι αργά…. 
Δεν θέλω να κάνει κανείς τίποτα με το ζόρι και τίποτα αναγκαστικά…ξέρω πως είναι να ζεις στο φόβο…ξέρω πως είναι να έχεις τον ρατσιστή γείτονα… τον ομοφοβικο συνάδελφο και τον παραδοσιακό και συντηρητικό θείο… είναι άδικο όμως για εσένα και για αυτούς που πραγματικά σε αγαπάνε να μην σε δουν πραγματικά ευτυχισμένο …. Ποτέ δεν είναι αργά…. 
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον αγαπημένο μου φίλο ( J.A) και ήρωα μου….και σε όλους τους ήρωες εκεί έξω που δίνουν δύναμη, ελπίδα , κουράγιο και έμπνευση σε άτομα που νιώθουν την ανάγκη για βοήθεια… εύχομαι να δώσω λίγη ώθηση , μια σπρωξιά σε κάποιους ανθρώπους και με τα δικά τους τα φτερά να πετάξουν προς την ευτυχία τους…P.F.