ΓΡΑΦΕΙ Δημήτρης Ασπρολούπος
Η Αμερική έχει ενοχές. Τουλάχιστον οι καλλιτέχνες της. Έχει ενοχές για τον πόλεμο του Βιετνάμ, αργότερα για τον πόλεμο του κόλπου και κάπου ενδιάμεσα και για τον τρόπο που χειρίστηκε την κρίση του Aids την δεκαετία του 1980. Ειδικά η τελευταία είναι και πιο ευαίσθητο θέμα λόγω του ρατσισμού απέναντι στους gay που είχε η κυβέρνηση του Reagan και η κοινωνία της εποχής εν γένει. Γι” αυτό οι ταινίες που έχουν γυριστεί για την εποχή αυτή είναι λιγοστές, λαμβάνοντας υπόψη το εύρος του αμερικάνικού κινηματογράφου σε επίπεδο παραγωγής τουλάχιστον.
Στα περασμένα Oscar, υπήρξε μια ταινία που ξεχώρισε. Το Dallas Buyers Club που βραβεύτηκε με 2 Oscar για τους καθόλα εξαιρετικούς πρωταγωνιστές του. Παίρνοντας θάρρος απ΄ αυτή την επιτυχία και λαμβάνοντας υπόψη την επικαιρότητα του τελευταίου χρόνου όσον αφορά την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, το πάντα εξαιρετικό και πρωτοπόρο HBO γύρισε και πρόβαλλε την περασμένη Κυριακή το The Normal Heart.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό του επιζήσαντος της εποχής αυτής Larry Kramer που διασκεύασε το έργο του σε τηλεοπτικό/κινηματογραφικό σενάριο. Για την σκηνοθεσία επιλέχτηκε ο Ryan Murphy ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλια της τηλεόρασης σήμερα αφού έχει στο ενεργητικό του 2 από τις πιο πετυχημένες σειρές της τηλεόρασης, το Glee και το American Horror Story.
Οι κριτικές από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού είναι διθυραμβικές. Μιλάνε για μια παθιασμένη, θυμωμένη και ποιητική ταινία που δεν μπορείς παρά να συνδεθείς συναισθηματικά και να βιώσεις την στενάχωρη εξέλιξη της. Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιες κριτικές περιμέναμε να γραφτούν πριν ακόμα δούμε την ταινία. Η εν λόγω ταινία σπρώχνει την ατζέντα των gay δικαιωμάτων με τη μαχητικότητα της και κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού θετικό για του Αμερικάνους κριτικούς.
Στην πραγματικότητα όμως η ταινία παρότι δεν στερείται έντασης, πάθους, μαχητικότητας και ακτιβισμού έχει ένα στοιχείο την αποδυναμώνει. Κι αυτό είναι ο, κατά τα άλλα, πετυχημένος σκηνοθέτης της, Ryan Murphy. Αυτό που στις σειρές του κάνει πολύ καλά, το γρήγορο μοντάζ και τιςεξαντρίκ, σχεδόν camp, φράσεις και κινήσεις των πρωταγωνιστών, το μεταφέρει και στο δράμα. Μπορεί στο Glee που είναι κωμωδία και στο American Horror Story που είναι θρίλερ ένα τέτοιο μοντάζ να προσθέτει στην ταχύτητα και το ρυθμό της σειράς αλλά εδώ την αποδυναμώνει.
Στο The Normal Heart oι σκηνές που αναπνέουν επαρκώς και φορτίζουν την ατμόσφαιρα είναι αυτές που ο σκηνοθέτης αφήνει κάτω το ψαλίδι του μοντάζ και και κοιτά στα μάτια τους πρωταγωνιστές του. Ιδιαίτερα το ξέσπασμα της συναρπαστικής Julia Roberts όταν της αρνούνται την χρηματοδότηση είναι μια από τις πιο ζωντανές σκηνές της ταινίας. Το ίδιο και η σκηνή της έκφρασης της ανεπάρκειας ενός από τα μέλη της ομάδας απέναντι σε κάτι τόσο μεγάλο και άγνωστο όπως ήταν τότε η μάστιγα του Aids.
Στις υπόλοιπες σκηνές ο Murphy, υποκύπτει στο μικρό attention span που έχουν πλέον αποκτήσει οι θεατές και χώνει μερικές με το ζόρι cool σκηνές που παρά την όποια λυρικότητα των εικόνων, παραπέμπουν στο σκοτεινό συναίσθημα που προκαλεί η θέαση ενός επεισοδίου του American Horror Story και δεν έχουν θέση σε ένα δράμα χαρακτήρων.
Τελικά τι πέτυχε ο Ryan Myrphy μ” αυτή του την διασκευή στο θεατρικό; Μια αρκετά εμφατική ταινία πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα, μια επανάληψη της ενοχής για τα λάθη του παρελθόντος και την υποψηφιότητα για σημαιοφόρος της gay τηλεόρασης, ένα τίτλο που πασχίζει τόσο να αποκτήσει που φαίνεται και από τα λόγια του Mark Ruffalo όταν τον καθαιρούν από διευθυντή της ομάδας των ακτιβιστών. Σίγουρα θα αρέσει στους νεότερους που έχουν γαλουχηθεί με το σινεμά του Xavier Dolan, τις σειρές του Murphy και είναι φανατικοί του κινηματογράφου της παθιασμένης έξαρσης αλλά στα μάτια μου δεν θα φτάσει ποτέ το παλαιότερο πόνημα του ίδιου καναλιού, το Angels in America.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου