Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ GAY ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΛΑΥΚΟΣ

ΟΙ λόγοι για τους οποίους μεταναστεύει κάποιος ή ένα ολόκληρος πληθυσμός, είναι κυρίως η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής ή η επιβίωση. Έχουν μελετηθεί και καταγραφεί επιστημονικά πάρα πολλά σχετικά με τον τρόπο αλλά και τις συνθήκες με τις οποίες μεταναστεύει κανείς. Μπορεί να μεταναστεύσει κανείς σε άλλη χώρα ή στη δική του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, η μετανάστευση ονομάζεται εσωτερική.

Είναι αυτή που δημιούργησε την αστυφιλία, όταν ο περισσότερος πληθυσμός εγκατέλειψε την περιφέρεια αναζητώντας εργασία και καλύτερες συνθήκες ζωής. Το είδος της εσωτερικής μετανάστευσης που όχι μόνο δεν έχει καταγραφεί ποτέ και πουθενά, είναι η μόνιμη μετανάστευση των ομοφυλόφιλων. Παρόλο που αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού, μόνο αποσπασματικά και σαν μεμονωμένες ιστορίες καταγράφονται. Η μετανάστευση είναι σχεδόν πάντα ακούσια, κανείς δεν επιθυμεί να φύγει από την πατρίδα του, τους οικείους, τους φίλους του. Ή κι αν αναγκαστεί να το κάνει, πάντα θα υπάρχει η ελπίδα και η επιθυμία του επαναπατρισμού, της επανόδου όταν οι συνθήκες της ζωής του θα έχουν βελτιωθεί.

Μπορεί να λείψει και για δεκαετίες ακόμα, να κάνει οικογένεια, παιδιά ή ό,τι άλλο θέλει ο καθένας. Η πρώτη του πατρίδα όμως, η γενέτειρά του θα είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του και πάντα θα τη σκέφτεται με νοσταλγία. Όλα αυτά είναι απαγορευμένα για όλους τους ομοφυλόφιλους. Θα φύγουν από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, από το χωριό τους, σαν διωγμένοι επειδή δεν είναι δυνατόν μέσα σε μια τόσο συντηρητική χώρα να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.

Όλοι γνωρίζουμε κάποιο τέτοιο παράδειγμα. Σκεφτείτε να είναι η καταγωγή κάποιου ομοφυλόφιλου από τα Καλάβρυτα για παράδειγμα. Να έχει όλη την κοινωνία απέναντί του σαν εχθρό. Να μην τολμάει να κυκλοφορήσει γιατί σίγουρα πάντα θα βρεθεί κάποιος «πιστός» να ασκήσει βία πάνω του, να τον χλευάσει ή ακόμα και να τον δείρει, ειδικά όταν οι ιεροί πατέρες προτρέπουν με τόσο μίσος τους υπόλοιπους να το πράξουν. Αλλά και χωρίς να το κάνουν οι ιερείς, τα παιδιά αυτά δεν τα θέλουν πολλές φορές, να μην πω τις περισσότερες, ούτε οι ίδιοι τους οι γονείς. Να ντρέπονται οι γονείς σου γι’ αυτό που είσαι και να ησυχάζουν όταν φεύγεις. Είναι ένας διαρκής και ακήρυχτος πόλεμος. Και όπως κάθε πόλεμος έχει πόνο, βία και ακόμα και θάνατο. Αμέτρητες και αχαρτογράφητες οι αυτοκτονίες παιδιών που δεν άντεξαν τόση κακοποίηση, που δεν άντεξαν τόση βία ή που δεν μπόρεσαν να μεγαλώσουν και να φύγουν από το χωριό τους ή την μικρή επαρχιακή πόλη που γεννήθηκαν. Αμέτρητα τα παιδιά που πήραν την πρώτη τους ανάσα ελευθερίας όταν κατέφεραν να εισαχθούν σε κάποιο πανεπιστήμιο άλλης πόλης. Που μπόρεσαν να ερωτευτούν δίχως να είναι δακτυλοδεικτούμενοι για τη σεξουαλική τους συμπεριφορά. Μόνο όταν μεγαλώνοντας λίγο ακόμα μπόρεσαν να φύγουν από το περιβάλλον που μεγάλωσαν, κατάφεραν να κάνουν σχέσεις μακροχρόνιες, να μοιραστούν με τον άνθρωπό τους τη ζωή τους, να ταξιδέψουν και ν’ απολαύσουν όλα όσα απολαμβάνουν και οι «κανονικοί» πολίτες.

Θα σκεφτείτε πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει στις μικρές κοινωνίες αλλά όχι στις μεγάλες πόλεις. Η γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο καθένας είναι ένα μικρό χωριό, με ελάχιστες διαφορές. Κοιτάξτε γύρω σας και αναζητείστε κάποιον που τον γνωρίζετε από παλιά και γνωρίζατε πως ήταν ομοφυλόφιλος. Δείτε αν αυτός παρέμεινε στη γειτονιά, όπως ίσως εσείς που κληρονομήσατε το πατρικό σας, ή που δε θελήσατε να φύγετε. Δε θα βρείτε σχεδόν κανέναν. Οι λόγοι; Πολλοί: Είσαι έφηβος και επειδή σου αρέσουν τ’ αγόρια σε κοιτάζουν με μισό μάτι οι γονείς σου και όλο το σόι. Μιλάνε κρυφά για σένα οι φίλοι σου. Στο στρατό θα πρέπει να καταφέρεις να μη φας ξύλο από κάποιον ομοφοβικό. Όταν πιάσεις κάπου δουλειά θα πρέπει να βρίσκεις ένα σωρό ψέματα για να μη σε διώξουν. Αν συγκατοικήσεις με τον άνθρωπό σου θα πρέπει να εξηγείς στον καθένα πως είσαστε απλώς φίλοι. Θα πρέπει να μεταναστεύσεις σε άλλη γειτονιά για να μη σε ρωτούν οι παιδικοί σου φίλοι συνέχεια.

Είναι μερικά από όσα συμβαίνουν στον κάθε ομοφυλόφιλο. Ρωτήστε και εκείνους του λίγους που επέλεξαν να το ανοίξουν στον κοινωνικό τους περίγυρο, πόση βία, πόσο πόνο και πόση επίθεση δέχτηκαν. Γιατί μη μου πείτε πως η κοινωνία δεν είναι ομοφοβική. Πως αντέχουν όλοι μια κοινωνική επίθεση, μια απομόνωση. Ή μήπως φαντάζεστε πως το επέλεξαν, ή το απολαμβάνουν. Αν είναι έτσι, τότε καλέστε την ημέρα του οικογενειακού σας χριστουγεννιάτικου ρεβεγιόν ένα ζευγάρι και ανακοινώστε το κιόλας. Αν, παρ’ όλα αυτά, πιστεύετε πως σήμερα η κατάσταση είναι καλύτερη, τότε κοιτάξτε ακόμα μια φορά γύρω σας και αναζητείστε στην πολυκατοικία που μένετε ή στη γειτονιά σας ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Ένα ζευγάρι που θα κάνετε παρέα, που θα γνωριστείτε καλύτερα, που δεν θα φοβηθείτε, έστω και αν δεν το ομολογήσετε, μήπως κάνει «κακό» στα παιδιά σας. Αν πράγματι ανήκετε σ’ αυτήν την κατηγορία, τότε μπράβο σας. Είστε όμως ελάχιστοι δυστυχώς.

Βαθειά μου πεποίθηση είναι πως όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους. Έμμεσα ή άμεσα. Έχω καταλήξει πως τα έμμεσα είναι πιο σημαντικά για τη ζωή μου από τα άμεσα. Καμιά ανθρώπινη πράξη δεν είναι ξεκομμένη από αυτό που συμβαίνει γύρω μας.

Πιστεύω επίσης πως ό,τι συμβαίνει μέσα μας συμβαίνει και έξω.

Μέσα από αυτές τι δυο σκέψεις προσπαθώ να ερμηνεύω τη ζωή.