Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Μετά τον θάνατο του ηθοποιού, Μηνά Χατζησάββα, το σύμφωνο συμβίωσης ήρθε ξανά στο προσκήνιο ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η κυβέρνηση σκοπεύει στο επόμενο διάστημα να φέρει στην Βουλή και την επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια. Μόλις με ενημέρωσαν λοιπόν, σκέφτηκα, «μα γιατί δεν το έχουμε κάνει τόσο καιρό»; Εάν ρωτούσες τον γράφοντα πριν από δέκα χρόνια, θα σου έλεγε πως στον κοινωνικό του περίγυρο, φίλων και γνωστών, δεν έχει ούτε έναν γκέι. Όχι δεν ήταν κάτι που «έτυχε», αλλά μία ξεκάθαρη επιλογή. Θυμάμαι, φοιτητής τότε, πως σκέφτηκα να αποφύγω να χαιρετήσω δια χειραψίας έναν συμφοιτητή μου ο οποίος ήξερα ότι είναι ομοφυλόφιλος. Βαθειά μέσα μου είχα ενοχές για αυτές τις σκέψεις.
Ο Ισπανός στοχαστής όμως, Miguel de Unamuno, είχε πει χαρακτηριστικά πως «ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα. Και ο ρατσισμός, με το ταξίδι». Και τα τελευταία 10 χρόνια ταξίδεψα πολύ. Όχι δεν αναφέρομαι μόνο στα χιλιόμετρα αλλά και στους ανθρώπους που γνώρισα και τους κύκλους στους οποίους βρέθηκα. Αυτά είναι τα ταξίδια. Γνώρισα λοιπόν πολλά είδη ανθρώπων. Δουλευταράδες αλλά και τεμπέληδες. Πρόσχαρους αλλά και αντιπαθητικούς συνεργάτες. Άτομα μοναχικά, άτομα που πορεύονται με την σχέση τους, άλλους οι οποίο σκέφτονται μόνο το σεξ. Συνανθρώπους μας που είναι ικανοί να δώσουν απεριόριστη ποσότητα αγάπης σε ανθρώπους και ζώα. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι μισούν κάθε τι γύρω τους που κινείται και αναπνέει. Είδα λοιπόν πως στις παραπάνω κατηγορίες εντοπίζεις στρέιτ και γκέι. Καμμία νόρμα δεν υπάρχει. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι οι γκέι είναι άνθρωποι χαρισματικοί και για αυτό ξεχωρίζουν. Έχοντας κινηθεί για χρόνια σε περιβάλλον αμερικανοκίνητης πολιτικής ορθότητας είδα μία προσπάθεια εξύψωσης των ικανοτήτων των μειονοτήτων. Διαφωνώ.
Οι γκέι και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα δεν έχουν περισσότερες ούτε και λιγότερες ικανότητες από οποιονδήποτε. Το κάθε είδους affirmative action αποτελεί την βάση του discrimination. Μπορείς να διανοηθείς να μην δύνασαι να επισκεφτείς τον άνθρωπό σου στην εντατική; Να αγοράζετε ένα σπίτι μαζί κι όμως στην απώλεια του ενός να έχουν τον πρώτο λόγο οι συγγενείς του και όχι εσύ. Να μην έχεις καμμία νομική σύνδεση με έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεσαι την ζωή σου, μέχρι και το να μην μπορείς να πάρεις το πτώμα του από το νεκροτομείο;
Για τους γκέι λοιπόν αυτή είναι η ζωή. Η ουσία λοιπόν είναι πως εφόσον δεν διαφέρουν σε τίποτα από την υπόλοιπη κοινωνία και εφόσον έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα; Εγώ, εσύ και κάθε άλλος στρέιτ θεωρούμε όλα τα παραπάνω, αξιώματα στην ζωή, για κάποιους όμως είναι ακόμα απαγορευτικά. Και επειδή λοιπόν το να κρίνεις κάποιον ως άνθρωπο μόνο και μόνο από το γεγονός πως είναι γκέι είναι τόσο φαιδρό όσο το να σε κρίνουν εσένα από το ότι έχεις μικρό πέος ή ότι είσαι ανοργασμική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου