Ο Μηνάς, το σύμφωνο συμβίωσης και η υποκρισία μας

ΓΡΑΦΕΙΟ Η ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Είμαστε μεγάλοι υποκριτές. Υποτίθεται συγκλονιστήκαμε από τη δήλωσή του Κώστα Φαλελάκη στην κηδεία του Μηνά Χατζησάββα. Δηλαδή ξαφνιαστήκαμε για ποιό πράγμα ακριβώς; Για το ότι αν ζεις με τον σύντροφο που έχεις επιλέξει εκτός γάμου δεν θεωρείσαι ακριβώς οικογένεια; Αυτό πώς μας διέφευγε τόσο καιρό; Που ζούμε; Ψέμματα λέμε. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Δε μας αφορά, γι αυτό δεν το πήρε το αυτί μας. Ή το πήρε το αυτί μας αλλά όχι για κάποιον γνωστό. Επειδή πολλοί άνθρωποι γκέι και στρέιτ, χρόνια φωνάζουν γι αυτό. Το ακούμε στο pride, όλες οι κυβερνήσεις από το 2008 και μετά το έχουν υποσχεθεί με ημερομηνίες. Το φωνάζουν οι γκέι αυτής της χώρας χρόνια τώρα. Δεν τους ακούμε και δεν κατεβήκαμε ποτέ σε κανένα pride για να δηλώσουμε με την παρουσία μας ότι το αυτονόητο δικαίωμα ενός ενήλικα να διαλέγει τον σύντροφό του έπρεπε εδώ και καιρό ή μας αρέσει ή όχι να έχει γίνει πέτσα μας. Αλλά είναι απλώς «πρόβλημα των άλλων». Έπρεπε να μεσολαβήσει ο θάνατος του Μηνά δηλαδή για να καταλάβουμε ότι υπάρχει πρόβλημα.
Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά: Το νομικό θέμα μας απασχολεί ή το ότι ένας «επώνυμος» έκανε αυτή τη δήλωση φόρα παρτίδα με τις κάμερες παραπεταγμένες και δεν έδωσε μία γι αυτές όπως δεν έδωσε σε όλη του τη ζωή; Και το αναπαράγουμε επειδή μας ενδιαφέρει αληθινά, να ψηφιστεί αυτό το σύμφωνο συμβίωσης το στοιχειωμένο ή για το ότι στην Ελλάδα του 2015 το να είσαι γκέι είναι ακόμα κάτι σαν να είσαι εξωγήινος; Έπρεπε να μεσολαβήσει ο θάνατος του Μηνά για να το ακούσουμε δυνατά, σταθερά, μέσα σε μεγάλο πόνο, εντελώς πολιτικά από τον Κώστα. Το συγκλονιστικό είναι ότι μάθανε σήμερα όλοι αυτό που εμείς ξέραμε γι αυτούς τους ανθρώπους. Εννοώ την ηθική στάση, τη συνέπεια απέναντι στις επιλογές τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Έμαθαν σήμερα ότι αυτοί οι δυο ήταν άνθρωποι, οι υπερήφανοι και εντάξει, είχαν κοινό σπίτι και φίλους, ήταν μαζί μια ολόκληρη ζωή.
Δηλαδή ήταν οικογένεια, μια αληθινή οικογένεια. Αν συγκλονιστήκαμε αληθινά από αυτή τη δήλωση, θα πρέπει να διαδηλώσουμε. Θα πρέπει να γράψουμε, να φωνάξουμε για όλους αυτούς που δε μπορούν να πάνε στην κηδεία του συντρόφου τους και να σταθούν στη σειρά των συγγενών. Γιατί αυτή η αλήθεια αποκλείεται να μας διαφεύγει και αν αυτό συμβαίνει, ας κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, ας παρατηρήσουμε και ας σκεφτούμε. Μόνο γιαυτό. Γιατί κατά τα άλλα, ο θάνατος είναι από μόνος του κάτι συγκλονιστικό και τρομερό, ο πόνος αφόρητος. Ο Κώστας έμεινε μόνος και όσο και αν φωνάξει τίποτα δε μπορεί να απαλύνει αυτή την μοναξιά.