Είναι ορισμένες φορές που φεύγουν κάποια λόγια από το στόμα σου και δίνουν μια εντύπωση για σένα που είναι εντελώς αλλού από αυτό που είχες σκοπό. Και το κακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, με αποτέλεσμα να ζητάνε το κεφάλι σου επί πίνακι και να πρέπει μετά να δώσεις εξηγήσεις για το τι ακριβώς εννοούσες.
Κάπως έτσι την πάτησε και ο Ματ Ντέιμον που ρωτήθηκε πως αντιμετώπισε τις φήμες ότι ήταν gay στην αρχή της καριέρας του. Η απάντηση του ακούστηκε διαφορετικά από αυτό που ήθελε. «Καλό θα είναι οι άνθρωποι να μην το γνωρίζουν αυτό για σένα και να μην κάνεις την "come out of the closet" εξομολόγηση». Πολλοί αντέδρασαν σε αυτό που είπε και θεώρησαν ότι εννοούσε πως πρέπει να υποδύονται στην ζωή τους κάτι άλλο οι gay και να καταπιέζουν τον εαυτό τους. Μετά τον σάλο έδωσε την εξήγηση του.
Μιλώντας στην Έλεν Ντετζένερις τόνισε ότι «εννοούσα πως ένας ηθοποιός είναι καλό να κρατάει ένα μυστήριο. Είναι καλύτερο έτσι. Όχι; Και κάποιοι νομίζουν ότι είπα πως οι gay ηθοποιοί πρέπει να το κρατάνε για τον εαυτό τους. Πόσο χαζό είναι αυτό; Αυτό αναπαράχθηκε στην μπλογκόσφαιρα επειδή εκεί δεν υπάρχει κάποια ποινή για όσα ψεύδη λες. Είναι επώδυνο να σε παρουσιάζουν ως κάτι που δεν είσαι και δεν πιστεύεις».
Τα παιδιά έχουν πάντα απορίες σεξουαλικού περιεχομένου. Το καλύτερο είναι να μαθαίνουν από τους γονείς ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν για τον έρωτα και τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις.
Το παιδί μας ζει σε μια σύγχρονη κοινωνία, όπου έρχεται σε επαφή με διάφορα ερεθίσματα, τα οποία σίγουρα του κινούν την περιέργεια και δεν μπορούν να το αφήσουν ανεπηρέαστο. Από την ηλικία των 5 περίπου ετών τα παιδιά αρχίζουν τις ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Οι ερωτήσεις στις οποίες καλούμαστε να απαντήσουμε, συνήθως, αφορούν την ονομασία των γεννητικών του οργάνων, τον τρόπο με τον οποίο ήρθε στον κόσμο, λέξεις που έχει ακούσει και αφορούν το σεξ κλπ. Μέχρι εδώ, καλά. Επειδή οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν κάπως υποψιασμένοι, είχαμε διαβάσει ορισμένα βιβλία, είχαμε ρωτήσει -ενδεχομένως- και κάποιον ειδικό και νιώθαμε σίγουροι και έτοιμοι να δώσουμε τις σωστές απαντήσεις, ώστε να λύσουμε κάθε του απορία. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποια στιγμή έρθει το πιτσιρίκι μας και μας ρωτήσει: «Μαμά, γιατί αυτοί οι δύο άντρες φιλιούνται;» ή «Μαμά, τι είναι γκέι;»;
Οι εποχές αλλάζουν,το ίδιο κι εμείς
Οι εποχές και οι συνήθειες αλλάζουν, και μαζί με αυτές καλούμαστε όλοι να προσαρμοστούμε και να δεχτούμε σταδιακά τις αλλαγές αυτές. Και είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια συναντάμε καινούργιες μορφές οικογένειας. Πριν από λίγα χρόνια, η μονογονεϊκή οικογένεια ήταν περιθωριοποιημένη. Η μητέρα που αποφάσιζε να μεγαλώσει μόνη της το παιδί της, βίωνε τη μοναξιά και την απομόνωση της κοινωνίας, επειδή «υπολειπόταν ηθικής». Σήμερα, όμως, η διαζευγμένη ή ανύπαντρη μητέρα πορεύεται αξιοπρεπώς, έχοντας συχνά και την υποστήριξη της πατρικής οικογένειας. Επιπλέον, η επιστήμη στο θέμα της Γενετικής έχει προχωρήσει: παρένθετες μητέρες, λήψη ωαρίου η σπέρματος από δότες, φύλαξη ωαρίου. Πλέον, τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο μόνο με τον κλασικό-παραδοσιακό τρόπο. Στις μέρες μας, επίσης, η υιοθεσία ενός παιδιού είναι -ευτυχώς- μια αρκετά συχνή υπόθεση. Οι οικογένειες που δημιουργούνται όταν οι γονείς ξαναπαντρεύονται, και τα παιδιά τους ζουν με τους καινούργιους τους συντρόφους είναι άλλη μία πραγματικότητα. Και, τέλος, κάτι που στη χώρα μας είναι ακόμα… «εξωπραγματικό», αλλά σε αρκετές χώρες του κόσμου αρχίζει να κάνει δειλά την εμφάνισή του, είναι ένα νέο «μοντέλο» οικογένειας, αυτό με «δύο μαμάδες» ή «δύο μπαμπάδες». Γι' αυτό, λοιπόν, είναι πάντα καλύτερα να προετοιμάζουμε το παιδί μας με συζήτηση και να μην ξεχνάμε ποτέ πως πρέπει να προστατεύεται και όχι να παραπλανάται. Από πολύ μικρή ηλικία, έχει το δικαίωμα και πρέπει να ενημερώνεται για γεγονότα που θα βιώσει, είτε στο έμμεσο είτε στο άμεσο περιβάλλον του, και τα οποία ενδεχομένως να επηρεάσουν τη ζωή του.
Ειλικρίνεια, το μεγάλο μας «όπλο»
Εκείνο που πρέπει κυρίως να γνωρίζουμε ως γονείς είναι ότι όσο πιο ειλικρινείς και αυθεντικοί είμαστε, τόσο περισσότερο θα βοηθήσουμε το παιδί να αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης μαζί μας, για να μπορούμε να ανοίγουμε έτσι το πεδίο των συζητήσεων μαζί του. Αυτές οι συνομιλίες «στρώνουν» το δρόμο προς την ομαλή σεξουαλικότητά του. Μπορούμε να του παρουσιάσουμε τη «φυσιολογική» έλξη, τη σεξουαλική επαφή του άντρα με τη γυναίκα, φέρνοντας παραδείγματα και από τον κόσμο των ζώων, όπου τα αρσενικά ζευγαρώνουν με τα θηλυκά, και ήρεμα να θέτουμε στο παιδί τις θέσεις μας, χωρίς να είμαστε αφοριστικοί και τρομοκρατημένοι και κυρίως; χωρίς διαθέσεις ρατσισμού και αποκλεισμού. Το παιδί, άλλωστε, μεγαλώνοντας θα συναντήσει στη ζωή του τέτοιες σχέσεις. Μπορούμε να του εξηγήσουμε, όμως, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι, αφού υπάρχουν άντρες και γυναίκες που έλκονται και -ή μόνο- από το ίδιο με το δικό τους φύλο, δίνοντας του έτσι μια εξήγηση για το σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων, ο οποίος -σύμφωνα πλέον και με την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα- δεν είναι μόνο ένας, ο ετεροφυλόφιλος, αλλά και ο ομοφυλόφιλος και ο αμφιφυλόφιλος. Το σημαντικό, στην πραγματικότητα, είναι να επιλέγει κάθε άνθρωπος εκείνον που τον έλκει περισσότερο και να σέβεται τις επιλογές έκφρασης, τις προτιμήσεις και τον προσανατολισμό των υπολοίπων.
Εξηγήστε του απλά
Αν λοιπόν το παιδί μας καταθέσει τις απορίες του σχετικά με τα «παράξενα» αυτά ζευγάρια εμείς οφείλουμε να του εξηγήσουμε ότι υπάρχουν διαφορετικά ζευγάρια ανθρώπων που αγαπιούνται και ότι ο έρωτας και η αγάπη, από το τέλος της εφηβείας και στην ενήλικη ζωή, δεν απαντώνται μόνο στο ανδρόγυνο ζευγάρι. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη να μάθουν περισσότερα. Έχουν ανάγκη από μία απάντηση ανάμεσα στις χίλιες ερωτήσεις τους. Το πώς έλκονται τα άτομα και ποια είναι η σεξουαλική πρακτική τους δεν τους ενδιαφέρουν. Εκείνο που πρέπει, ωστόσο, να προσέχουμε, όταν δίνουμε απαντήσεις στα παιδιά για θέματα που αφορούν τις σεξουαλικές σχέσεις και ειδικότερα για την ομοφυλοφιλία, είναι να είμαστε όσο πιο ήρεμοι γίνεται. Κάθε φορά που νιώθουμε ταραχή ή ντροπή ακούγοντας τις ερωτήσεις του παιδιού, του μεταφέρουμε περισσότερα με τον τρόπο που απαντάμε, τη διστακτικότητα, τις εκφράσεις του προσώπου, παρά με το περιεχόμενο της απάντησής μας. Κι έτσι, αυτό που μεταδίδεται στο παιδί είναι το συμπέρασμα ότι υπάρχει κάτι παράξενο και κακό στο σεξ. Είναι σημαντικό η μη λεκτική επικοινωνία μας να είναι συναφής με τα λόγια μας. Οι εκφράσεις μας, ο τόνος της φωνής, η στάση του σώματός μας μεταδίδουν μηνύματα δυσκολίας, άγχους, αμηχανίας. Αντίστοιχα, ο υπερβάλλων ζήλος -είτε προς τη συντηρητική κατεύθυνση είτε προς την πλήρη απελευθέρωση- μπορεί να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις στο παιδί, φόβο και δυσλειτουργικές συμπεριφορές.
Σεβασμός στη διαφορετικότητα
Μαθαίνοντας στο παιδί να σέβεται τον «άλλον», στην πραγματικότητα του κάνουμε ένα μεγάλο δώρο. Στην ηλικία των 5 ετών, τα παιδιά είναι «αρκετά μεγάλα» για να τους μιλήσουμε για τις διαφορετικές μορφές αγάπης και να τους διδάξουμε το σεβασμό. Θίγοντας το θέμα της ομοφυλοφιλίας, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι πρόκειται για μια συζήτηση που θα διαθέτει μεγάλο εύρος πραγμάτων, ευελιξία και τη γνωριμία με οτιδήποτε «διαφορετικό»: το χρώμα/ τη φυλή, τη θρησκεία, την καταγωγή, τον πολιτισμό. Μαθαίνουμε στο παιδί να είναι ανεκτικό και να σέβεται εκείνον που διαφέρει από τη δική του εικόνα. Όσο πιο ανοιχτοί και ευπροσάρμοστοι είμαστε εμείς οι γονείς στις καινούργιες εξελίξεις και στη διαφοροποίηση των σχέσεων που συμβαίνουν γύρω μας, είτε στις διαφορετικού τύπου οικογένειες είτε στο σεβασμό των άλλων θρησκειών και πολιτισμών που έχουν οι άνθρωποι που μεταναστεύουν στη χώρα μας, τόσο πιο ήρεμοι μπορούμε να είμαστε με τον εαυτό μας και τα παιδιά μας, μειώνοντας έτσι το ενδεχόμενο βίαιων και επιθετικών συναισθημάτων που φέρνουν οι διαθέσεις ενάντια σε ό,τι είναι «ξένο» και τελικά μας φοβίζει. Γιατί το παιδί μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο θα ζήσει «αύριο», και πρέπει να το προετοιμάσουμε κατάλληλα ώστε να μη φοβάται το ξένο, το καινούργιο, το διαφορετικό, αλλά να βρίσκει τον τρόπο να το ενσωματώνει, να το δέχεται, να αντλεί τον πλούτο που μπορεί αυτό να φέρει και να πορεύεται μαζί του όσο πιο δημιουργικά μπορεί, με συναισθήματα φιλικά και γεμάτα σεβασμό. Η πρόκληση λοιπόν, είναι ν' απαλλαγούμε πρώτα εμείς από τους δαίμονές μας και να αντιταχθούμε στην πεποίθηση ότι, εξοστρακίζοντας «στο πυρ το εξώτερο» σεξουαλικότητες και ανθρώπους, θα «προστατεύσουμε» τα παιδιά μας από εκείνο που μάλλον οι ίδιοι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να ανεχτούμε, ίσως λόγω του υπέρμετρου φόβου που μας εμπνέει. Αν, τελικά, κατανοήσουμε και συνειδητοποιήσουμε ότι η δαιμονοποίηση και η τρομοκρατία δεν είναι οι καταλληλότερες συνθήκες για να εκφράσει ένα παιδί τη σεξουαλικότητά του, τότε μάλλον θα καταφέρουμε να συνδράμουμε στην ανατροφή ενός υγιούς ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αποτελεί επιλογή του ατόμου. Επιλογή αποτελεί η έκφρασή του, η οποία σαφώς επηρεάζεται από πολλαπλούς παράγοντες.
Με τη συνεργασία της Ελεάνας Ελευθερίου (ψυχοθεραπεύτρια-κλινική θεραπεύτρια σεξουαλικών διαταραχών, υπεύθυνη Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας).
Οι ελληνικές επιχειρήσεις εμφανίζονται λιγότερο δεκτικές σε ό,τι αφορά τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία στον χώρο εργασίας, σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας Workmonitor της Randstad για το τρίτο τρίμηνο του 2015. Ενα από τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης είναι η αύξηση του επιπέδου της ποικιλομορφίας στον εργασιακό χώρο. Σύμφωνα μάλιστα με το Workmonitor, η ποικιλομορφία στο εσωτερικό των επιχειρήσεων έχει ως συνέπεια την αύξηση στην αποδοτικότητα και την εργασιακή συμμετοχή.
Ποικιλομορφία
Ανάμεσα στις χώρες που αποδέχονται την ποικιλομορφία είναι η Χιλή (96%), το Μεξικό (94%), η Αυστρία (92%), το Λουξεμβούργο (91%) και η Πορτογαλία (91%). Σε παγκόσμιο επίπεδο, το ποσοστό των ανθρώπων που διάκεινται ευμενώς απέναντι στην ποικιλομορφία αγγίζει το 87%, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό φτάνει το 85% γράφει η Καθημερινή.
Εταιρική κουλτούρα
Ωστόσο το 66% των Ελλήνων ερωτηθέντων δήλωσε ότι η κουλτούρα της εταιρείας του κάνει αποδεκτή τη διαφορετικότητα, ενώ σε παγκόσμια κλίμακα, το ποσοστό αυτό φτάνει το 77%. Σύμφωνα μάλιστα με την έρευνα, η ελληνική εταιρική κουλτούρα εμφανίζεται ως μια από τις λιγότερο δεκτικές παγκοσμίως μετά την ιαπωνική, στο θέμα της διαφορετικότητας. Οι χώρες των οποίων η εταιρική κουλτούρα αποδέχεται τη διαφορετικότητα είναι η Ινδία, με ποσοστό 89%, η Κίνα (86%), η Νορβηγία (82%) και η Δανία με ποσοστό 81%. Παράλληλα, το 76% των Ελλήνων ερωτηθέντων δηλώνει ότι ο γενετήσιος προσανατολισμός δεν αποτελεί τροχοπέδη και μόλις το 12% παραδέχεται ότι έχει υποστεί διάκριση στον εργασιακό χώρο, που σχετίζεται με τον γενετήσιο προσανατολισμό. Το 11% των Ελλήνων εργαζομένων δήλωσε ότι έχει υποστεί θρησκευτική διάκριση στην εργασία, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο ο μέσος όρος φτάνει το 16%. Επίσης, το 17% των Ελλήνων ερωτηθέντων δήλωσε ότι έχει υποστεί φυλετική διάκριση στον εργασιακό χώρο, ποσοστό που συμπίπτει με την παγκόσμια τιμή, ενώ το 24% των Ελλήνων εργαζομένων δηλώνει επίσης ότι έχει υποστεί διακρίσεις λόγω φύλου στον εργασιακό χώρο, ποσοστό που για μια ακόμη φορά συμπίπτει με την παγκόσμια τιμή.
Τα αποτελέσματα της έρευνας Workmonitor αποκαλύπτουν, ωστόσο, ότι η Ελλάδα κατατάσσεται δεύτερη ανάμεσα σε όλες τις χώρες σχετικά με την ηλικιακή διάκριση, με την Ινδία να καταλαμβάνει την πρώτη θέση. Ο μέσος όρος σε παγκόσμιο επίπεδο σχετικά με την ηλικιακή διάκριση είναι 26%.
Φήμη
Επιπλέον, το 91% των Ελλήνων εργαζομένων δήλωσε ότι εξετάζει τη φήμη μιας εταιρείας κατά τη διαδικασία αναζήτησης εργασίας και το 81% δήλωσε ότι θέλει να γνωρίζει αν ταιριάζει με την κουλτούρα μιας εταιρείας.
Καρφίτσα δεν έπεφτε στο Ηρώδειο στις 15/9, παραμονή της επετείου θανάτου της Μαρίας Κάλλας. Υστερα από βομβαρδισμό διαφημίσεων η οπτικοακουστική/κινηματογραφική εκδοχή της όπερας «Prima Donna» του Αμερικανοκαναδού τραγουδοποιού Ρούφους Γουέινραϊτ έκανε στο ρωμαϊκό ωδείο την παγκόσμια πρεμιέρα της, παρουσία του συνθέτη.
Το υβριδικό αυτό έργο, στο εικαστικό μέρος του οποίου πρωταγωνιστεί η Σίντι Σέρμαν, αφηγείται «μια μέρα στη ζωή μιας τραγουδίστριας της όπερας, που, καθώς προετοιμάζεται με αγωνία για την επάνοδό της στη σκηνή, ερωτεύεται ένα δημοσιογράφο».Βασισμένη στις τελευταίες συνεντεύξεις της Μαρίας Κάλλας, αρχικά προοριζόταν να κάνει πρεμιέρα στη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης. Λόγω διαφωνιών, τελικά πρωτοπαρουσιάστηκε το 2009 στο Φεστιβάλ του Μάντσεστερ, αλλά δίχως να πείσει τους γνήσιους θιασώτες της όπερας και με γενικώς μέτριες κριτικές˙ μεταξύ άλλων, ένας κριτικός έγραψε δηκτικά ότι «ο Γουέινραϊτ πασχίζει να μας πείσει ότι του αξίζει μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς της όπερας»...
Παίζοντας δικά του τραγούδια άνοιξε το δεύτερο μέρος της βραδιάς ο Ρούφους Γουέινραϊτ | ΘΩΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Θεωρώντας ότι «μια νέα όπερα ή πείθει και παίζεται για τα επόμενα 200 χρόνια ή ξεχνιέται αμέσως», ο Γουέινραϊτ προχώρησε στη δημιουργία μιας δεύτερης εκδοχής, αποτελούμενης από κινηματογραφικό/εικαστικό μέρος και ταυτόχρονη ζωντανή εκτέλεση αποσπασμάτων της όπερας.Το οπτικό μέρος υπογράφει ο Ιταλός Φραντσέσκο Βετσόλι, γνωστός για τα βιντεάκια με τα οποία σατιρίζει τους διάφορους celebrities.
Πρόκειται για μια βωβή, ανυπόφορα μελό οπτική αφήγηση αποτελούμενη από αργό traveling σε φωτογραφίες της Κάλλας και συνεχές, (υποτίθεται) ψυχολογικά κατασκοπευτικό φιλμάρισμα της 60χρονης Σέρμαν, που εδώ πλάθει μια καταφανώς κοινότοπη, επίτηδες τεχνητή, έκδηλα παλιομοδίτικη περσόνα γερασμένης λυρικής τραγουδίστριας σε υπαρξιακή κρίση˙ αν μη τι άλλο, η καταξιωμένη Αμερικανίδα εικαστικός είναι διάσημη για τα νοηματικώς πολυεπίπεδα ψυχολογικά πορτρέτα της…
Παρ’ ότι το ακρόαμα υλοποιείται από συμφωνική ορχήστρα και λυρικούς τραγουδιστές, αμφότερες οι εκδοχές απευθύνονται στο κοινό της ποπ κουλτούρας˙ με άλλα λόγια παριστάνουν την όπερα δίχως να είναι. Επιπλέον, στο Ηρώδειο δόθηκε –άνευ λόγου- με ηχητική ενίσχυση.
Καθώς δε ανακυκλώνει ήχους, ακούσματα, στερεότυπα και κοινούς τόπους από όπερα, μιούζικαλ, συμφωνική μουσική, τηλεοπτικό/κινηματογραφικό soundtrack, απλώς δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Στην καλύτερη περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα ενδιαφέρον παλίμψηστο˙ ατυχώς για όλους… κάηκε στο ψήσιμο. Ωστόσο, το αποτέλεσμα ικανοποίησε απόλυτα τον δημιουργό, που δήλωσε υπερήφανα: «Εχω ήδη πάρει τη θέση μου ανάμεσα στους πεθαμένους συνθέτες».
Βεβαίως, η κυρίαρχη διάσταση της «Prima Donna» είναι και παραμένει υπόρρητη, ταυτόχρονα όμως και προφανής. Ο ίδιος ο Ρούφους Γουέινραϊτ δεν κρύβει –και μπράβο του!- την γκέι ταυτότητά του, ενώ τα καθέκαστα του ιδιωτικού βίου του ταξιδεύουν στο Διαδίκτυο.
Η αμερικανική γκέι κοινότητα τον αναγνωρίζει ως μείζονα, επώνυμο εκπρόσωπό της. Το 2011 ενώθηκε επίσημα με τον σύντροφό του, Γερμανό παραγωγό Γιεργκ Βάισμπροντ. Στο Ηρώδειο εμφανίστηκε πλάι του και τον ευχαρίστησε δημόσια για τη συμπαράστασή του στο όλο εγχείρημα.
Αγονη περσονολατρία
Αυτό που είδαμε αφορά τη δεδηλωμένη λατρεία των γκέι για την όπερα και ειδικά για την Κάλλας, ή άλλως, το σύνδρομο ψυχολογικής ταύτισης με την υπέρτατη «regina disprezzata», την ξεπεσμένη βασίλισσα, την τσακισμένη ντίβα: στην «Prima Donna» το όνομα της ηρωίδας είναι Ρεγγίνα.
Περισσότερη ανάλυση δεν χρειάζεται: για το θέμα υπάρχει ικανή βιβλιογραφία. Πρόκειται ακριβώς για την οπτική που στρεβλώνει ολέθρια την πρόσληψη της όπερας, μετατρέποντάς την από σοβαρή πρόταση για ένα αποκαλυπτικό ταξίδι στο πεδίο εκπολιτισμού του συναισθήματος σε κενό νοήματος περίπατο στη ζώνη του λυκόφωτος μιας πένθιμης, άγονης περσονολατρίας. Αυτό έλειπε από τη μουσική μας ζωή;
Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με την Κάλλας και την ουσία της προσφοράς της; Ασφαλώς ουδεμία: ήταν απλώς ένα παιχνίδι συμπτώσεων που εκμεταλλεύτηκαν δεόντως όλοι οι εμπλεκόμενοι. Η εκδήλωση υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Athens Democracy Forum, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (13-15/9) και ολοκληρώθηκε πανηγυρικά με αυτήν στο Ηρώδειο.
Το Φεστιβάλ Αθηνών εμφανίστηκε ως συμπαραγωγός –το πώς ακριβώς δεν διευκρινίζεται- μαζί με το Ιδρυμα Γκιουλμπεκιάν και το Φεστιβάλ Τεχνών του Χονγκ Κονγκ. Ο Γουέινραϊτ και οι παραγωγοί του οργάνωσαν την παγκόσμια πρεμιέρα επάνω στην επέτειο της Κάλλας, κάτω απ’ την Ακρόπολη. Και, βεβαίως, η «Prima Donna» διατίθεται από τις 11/9 σε cd (DG), ενώ σε DVD (Decca) κυκλοφορεί ήδη η ιστορία της σύνθεσής της!
Τα δελτία Τύπου πρότειναν την εκδήλωση ως «Μια βραδιά κάτω από την Ακρόπολη, που θα μας θυμίσει την αλησμόνητη Μαρία Κάλλας και θα ενισχύσει την αγάπη μας για την όπερα και το τραγούδι». Εν ολίγοις –τα ‘χω γράψει επανειλημμένα-, αντί για μια επί της ουσίας εκδήλωση/φόρο τιμής στην κορυφαία υψίφωνο του 20ού αιώνα, κάτι που θα όφειλε να κάνει η ΕΛΣ ως καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας ή, έστω, το άμουσο Φεστιβάλ Αθηνών, η καίρια στιγμή παραχωρήθηκε όπως παραχωρήθηκε
O23χρονος βρετανός Σαμ Σμιθ κέρδισε τέσσερα βραβεία Γκράμι τον περασμένο Φεβρουάριο για το παρθενικό του άλμπουμ «In the lonely hour». Στην ομιλία του ευχαρίστησε τον άντρα που είχε ερωτευτεί όταν έγραφε τα τραγούδια του δίσκου: «Αυτό το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε σένα. Σε ευχαριστώ που μου ράγισες την καρδιά γιατί χάρη σε σένα κέρδισα τέσσερα Γκράμι!» Έκτοτε έχει αδυνατίσει, οι κουτσομπολίστικες στήλες δεν σταματούν τις εικασίες για τα ερωτικά του μπλεξίματα με διάφορους διάσημους και λιγότερο διάσημους, και μόλις ανακοινώθηκε ότι θα τραγουδήσει το μουσικό θέμα για τη νέα ταινία του Τζέιμς Μποντ που έχει τίτλο «Spectre». Και βέβαια δεν δίστασε να φανταστεί τον εαυτό του στο ρόλο του γαμπρού που παντρεύεται τον αγαπημένο του στο βίντεο-κλιπ του «Lay me down».
O 25χρονος τραγουδιστής των Years & Years Όλι Αλεξάντερ ξεκίνησε την καριέρα του στην τηλεοπτική σειρά «Skins». Το πρώτο άλμπουμ του τριμελούς συγκροτήματος με τίτλο «Communion» είναι ήδη ένα από τα εμπορικότερα της χρονιάς στη Μεγάλη Βρετανία και οι ίδιοι δεν κρύβουν τις επιρροές τους από τα μεγάλα ελεκτροπόπ συγκροτήματα της δεκαετίας του '80 όπως οι Pet Shop Boys. Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στους στίχους των ερωτικών τραγουδιών του για να δει ότι είναι γραμμένα για άντρες καθώς, σε αντίθεση με πολλούς προκατόχους του, o Όλι δεν αλλάζει το γένος για να γίνει περισσότερο αποδεκτός στο ευρύ κοινό. Άλλωστε η σχέση του με τον Νιλ Σμιθ, βιολιστή του επίσης πολύ πετυχημένου ελεκτροπόπ συγκροτήματος των Clean Bandit, έχει ανάψει φωτιές στα social media: Μόλις πριν λίγες μέρες το διάσημο ζευγάρι έκανε το κοινό να παραληρεί όταν μοιράστηκαν ένα τρυφερό φιλί στη σκηνή ενός μουσικού φεστιβάλ. Η πιο πρόσφατη επιτυχία των Years & Years έχει τίτλο «Shine».
O 20χρονος αυστραλός Τρόι Σιβάν πριν από έξι χρόνια είχε υποδυθεί το νεαρό Wolverine στην ομώνυμη υπερπαραγωγή με τον Χιου Τζάκμαν. Έκτοτε έχει γίνει ένας από τους μεγαλύτερους έφηβους σταρ του YouTube με σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια συνδρομητές στο κανάλι του και πριν δύο χρόνια ανακοίνωσε στους θαυμαστές του πως είναι γκέι ανεβάζοντας ένα βίντεο στη διάσημη πλατφόρμα. Σήμερα θεωρείται από τους πλέον φερέλπιδες καλλιτέχνες στο χώρο της ηλεκτρονικής ποπ. Το τελευταίο βίντεο-κλιπ που κυκλοφόρησε πριν από δύο εβδομάδες διηγείται την πολύ όμορφη ιστορία μιας παιδικής φιλίας ανάμεσα σε δύο αγόρια που καταλήγει σε εφηβικό έρωτα. Το τραγούδι έχει τίτλο «Wild».
O 33χρονος Άνταμ Λάμπερτ έγινε γνωστός το 2009 όταν κέρδισε τη δεύτερη θέση στο American Idol και έκτοτε παραμένει ένας από τους ελάχιστους ανοιχτά γκέι ποπ σταρ της αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας. Με το φετινό άλμπουμ του «The original high» έκανε την απαραίτητη στροφή στην καριέρα του από το γκλαμ-ροκ στη χορευτική ποπ και, με τη βοήθεια του θαυματουργού σουηδού παραγωγού Μαξ Μάρτιν, κατάφερε να κάνει το «Ghost town» μία από τις μεγάλες επιτυχίες του φετινού καλοκαιριού. Δείτε τον να το τραγουδάει ζωντανά στο σόου της Έλεν Ντετζένερες:
Νεαροί αστέρες της μουσικής βιομηχανίας που βγήκαν στο προσκήνιο σε μια εποχή όπου ο γάμος ομοφύλων αποτελεί πλέον πραγματικότητα (τουλάχιστον στον αγγλοσαξονικό κόσμο) και η αμεσότητα των social media έχει γίνει ο κανόνας για όσους είναι δημόσια πρόσωπα. Δεν διστάζουν όχι μόνο να μιλήσουν για την πραγματική τους ζωή, αλλά να την κάνουν κομμάτι της τέχνης τους μέσα από τη μουσική και τους στίχους τους. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω, η τελευταία περίοδος που οι γκέι καλλιτέχνες σημάδεψαν τόσο μαζικά την ποπ μουσική σκηνή με την ιδιαίτερη ευαισθησία τους ήταν η δεκαετία του '80, με μεγάλα ονόματα της βρετανικής σκηνής όπως οι Pet shop boys, ο Μπόι Τζορτζ, ο Μαρκ Άλμοντ, ο Τζίμι Σόμερβιλ, οι Erasure και οι Frankie goes to Hollywood.
Σίγουρα είναι πολύ νωρίς για να αποφανθούμε αν οι σύγχρονοι επίγονοί τους θα καταφέρουν κάτι αντίστοιχο. Προς το παρόν, φτάνει να επισημάνουμε είναι ότι οι εποχές είναι πολύ διαφορετικές και εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που εκφράζονται αυτές οι ευαισθησίες. Τότε, θέματα όπως η κοινωνική περιθωριοποίηση, η σεξουαλική καταπίεση, η χειραφέτηση και η αναζήτηση αντρικής συντροφιάς εκφράζονταν μέσα από στίχους συχνά κρυπτικούς και υπαινικτικούς που όμως γίνονταν άμεσα αντιληπτοί στον «μυημένο» ακροατή. Σήμερα τα εκφραστικά μέσα είναι πιο απελευθερωμένα, όμως και το ζητούμενο μοιάζει διαφορετικό: ο έρωτας, η τρυφερότητα, η μοναξιά, η ανάγκη για συντροφικότητα, οι δυσκολίες μίας σχέσης. Οι εποχές έχουν αλλάξει, όμως μετά από χρόνια απόλυτης κυριαρχίας της αμερικάνικης hip-hop, η ποπ σκηνή δίνει και πάλι το «παρών» και η μουσική βιομηχανία δείχνει να έχει πάρει το μήνυμα αφήνοντας στην άκρη τις προκαταλήψεις της.
Το 21ο κινηματογραφικό φεστιβάλ «Νύχτες πρεμιέρας» έδωσε την ευκαιρία στο αθηναϊκό κοινό να γνωρίσει από κοντά έναν από τους πιο επιφανείς σκηνοθέτες ταινιών με γκέι θεματολογία παγκοσμίως. Ο 50χρονος Έιταν Φοξ βρέθηκε στην Αθήνα το σαββατοκύριακο παρουσιάζοντας μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του όπως το «Γιόσι και Τζάγκερ», η «Φούσκα», το «Περπατώντας στο νερό» και ο «Γιόσι». Μέσα από αυτές, τα τελευταία 20 χρόνια έχει καταγράψει την πρόοδο αλλά και τις εντάσεις που αντιμετωπίζει η ισραηλινή κοινωνία όχι μόνο σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αλλά και τις στρατιωτικές συγκρούσεις, το τραύμα του ναζισμού, τις σχέσεις μεταξύ ισραηλινών και παλαιστίνιων. Βρεθήκαμε μαζί του και του ζητήσαμε να μας τα εξηγήσει με δικά του λόγια.
Ο Έιταν Φοξ με τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Γιόσι»
GSH: Έχοντας επισκεφτεί το Ισραήλ, πρέπει να σας πω ότι μου έκαναν εντύπωση κάποιες ίσως επιφανειακές ομοιότητες ανάμεσα στους δύο λαούς. Οι ισραηλινοί όπως και οι έλληνες είναι αρκετά θορυβώδεις, τους αρέσει να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν, το Τελ Αβίβ είναι το ίδιο χαοτικό όπως η Αθήνα, οι ταξιτζήδες πλακώνονται και εκεί με άλλους οδηγούς στα φανάρια κτλ. Καθώς αυτή δεν είναι η πρώτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα, έχετε και εσείς την αίσθηση ότι μοιάζουμε σε πολλά;
ΕF: Μα νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που τόσοι ισραηλινοί προτιμούν για τις διακοπές τους την Ελλάδα. Ότι δηλαδή αισθάνονται σαν το σπίτι τους! Είμαστε κι εμείς θορυβώδεις, μας αρέσει να περνάμε καλά, δεν θα έλεγα αγενείς αλλά ίσως πιο ανεκτικοί με την αγένεια των άλλων! Και η Αθήνα μου θυμίζει σε πάρα πολλά το Τελ Αβίβ, υπάρχει αυτή η σχέση με τη θάλασσα, είναι και οι δύο καθαρά μεσογειακές πόλεις αλλά με πολύ μοντέρνο χαρακτήρα ως προς τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Δεν ξέρω πως είναι η νυχτερινή ζωή στην Αθήνα, αλλά στο Τελ Αβίβ είναι πολύ έντονη και βέβαια υπάρχει μια πολύ ανεπτυγμένη γκέι σκηνή.
GSH: Είστε ο πιο διακεκριμένος σκηνοθέτης ταινιών με γκέι θεματολογία στο Ισραήλ. Έχετε πει ότι οι ταινίες σας χρηματοδοτούνται από το ισραηλινό κράτος. Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν το Ισραήλ για το λεγόμενο «ροζ ξέπλυμα» (pinkwashing), ότι δηλαδή προβάλλει προς τα έξω μια εικόνα ιδιαίτερα φιλική προς τους γκέι για να αντισταθμίσει τις διεθνείς επικρίσεις σχετικά με το παλαιστινιακό ζήτημα. Θεωρείτε πως αυτή είναι μία δίκαιη κριτική;
EF: H κρατική χρηματοδότηση στις ταινίες μου ξεκίνησε από τον καιρό που αποφοίτησα από την κινηματογραφική σχολή. Και ήταν σε μια περίοδο που η διεθνής κοινότητα δεν ήταν τόσο αυστηρή και επικριτική με το Ισραήλ όσο είναι σήμερα. Ίσως να υπάρχουν κάποιοι που χρησιμοποιούν όπως λέτε εμένα και τις ταινίες μου για να προωθήσουν αυτό που αποκαλείται «pinkwashing» αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο υφίσταται όντως ως επίσημη στρατηγική. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η χώρα μου, όχι μόνο το Τελ Αβίβ αλλά και έξω από αυτό, έχει αλλάξει απίστευτα μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μιλάμε για μια χώρα που ήταν πολύ θρησκευόμενη, πολύ συντηρητική, με εξαιρετικά μάτσο νοοτροπία και για να αλλάξει όλο αυτό χρειάστηκε πολλή δουλειά από πάρα πολύ κόσμο και όχι μόνο καλλιτέχνες όπως εγώ. Οπότε ακόμα κι αν κάποιος προσπαθεί να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά στα πλαίσια μίας στρατηγικής «ροζ ξεπλύματος», αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η ισραηλινή κοινωνία έχει αγκαλιάσει τη ΛΟΑΔ κοινότητα. Άλλωστε οι ταινίες μου δεν «χαϊδεύουν» το Ισραήλ αλλά αντίθετα θέτουν δύσκολα ερωτήματα όχι μόνο για τα γκέι θέματα αλλά και για ζητήματα όπως ο πόλεμος, η κατάσταση των παλαιστίνιων κτλ. Οπότε η προβολή των ταινιών μου ίσως να μην είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να «διαφημιστεί» το Ισραήλ αφού δεν παρουσιάζουν απαραίτητα μια ειδυλλιακή εικόνα.
GSH: Σύμφωνα με ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Γιαρίβ Μοζέρ με τίτλο «Οι αόρατοι άνθρωποι», οι ισραηλινές αρχές αρνούνται να βοηθήσουν γκέι παλαιστίνιους που το έχουν σκάσει από τα σπίτια τους αν δεν δεχτούν να γίνουν πληροφοριοδότες. Και στη δική σας ταινία «Η φούσκα» (The bubble) διηγείστε την ιστορία ενός γκέι παλαιστίνιου που αν και έχει σχέση με ισραηλινό, μένει στο Ισραήλ παράνομα. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι η ανεκτικότητα της ισραηλινής κοινωνίας ισχύει το ίδιο και για ομάδες όπως οι γκέι παλαιστίνιοι ή οι γκέι στις κοινότητες των εποίκων ή των ορθόδοξων εβραίων; Ή μήπως ισχύει μόνο για ισραηλινούς πολίτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;
EF: Στην κοινότητά μας αγωνιζόμαστε και για εκείνες τις μικρότερες μειοψηφίες εντός της γκέι μειοψηφίας των οποίων τις ανάγκες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στις διεκδικήσεις μας. Είναι κάτι που προσπαθώ να κάνω και μέσα από τις ταινίες μου, να διηγηθώ και τις δικές τους ιστορίες. Ο σύντροφός μου έχει ξεκινήσει ένα κίνημα ΛΟΑΔ νεολαίας που έχει παραρτήματα σε όλη τη χώρα και περιλαμβάνει θρησκευτικές ομάδες, ακόμα και αθλητικές ομάδες για νέους που προέρχονται από την κοινότητα των υπερορθόδοξων. Με τους παλαιστίνιους προφανώς το ζήτημα είναι πιο περίπλοκο, αφού ο αποκλεισμός τους δεν αφορά μόνο τους γκέι αλλά ολόκληρο τον πληθυσμό. Οπότε είναι σημαντικό να παλέψουμε για τα δικαιώματα όλων των παλαιστινίων στα κατεχόμενα και των αράβων πολιτών του Ισραήλ και όχι μόνο για τους γκέι παλαιστίνιους που άλλωστε αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερα προβλήματα στην πατρίδα τους παρά στο Τελ Αβίβ. Όσον αφορά τους εποίκους είμαι κάθετα απέναντί τους σε πολιτικό επίπεδο, όμως υπάρχουν και στους κόλπους τους ομοφυλόφιλοι και προσωπικά έχω γνωρίσει αρκετούς. Το συνειδητοποιούν και οι ίδιοι πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσουν.
GSH: Κάτι άλλο που έχουμε κοινό οι έλληνες με τους ισραηλινούς είναι ότι και εδώ οι άντρες υπηρετούν στον στρατό. Μάλιστα η ταινία σας «Γιόσι και Τζάγκερ» είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο φαντάρους που πολεμούν στον Λίβανο. Από τη δική σας εμπειρία στον ισραηλινό στρατό, θα λέγατε ότι είναι ένα περιβάλλον που ευνοεί την εκδήλωση ομοερωτικών αισθημάτων; 'Η μήπως είναι διαφορετικά στο Ισραήλ αφού εκεί υπηρετούν και οι γυναίκες στον στρατό;
EF: Πήγα στον στρατό το 1982 και υπηρέτησα για 4 χρόνια. Εκείνη την εποχή ήταν ένα ιδιαίτερα εχθρικό, ομοφοβικό περιβάλλον. Προφανώς υπήρχαν ομοφυλόφιλοι που υπηρετούσαν αλλά ο στρατός αρνιόταν ακόμα και την ύπαρξή τους. Οπότε το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις αποφοίτησα από τη σχολή ήταν να γυρίσω το «Σε άδεια» (Time off), μια ταινία μικρού μήκους για αυτό το θέμα. Ήμουν αποφασισμένος ότι έπρεπε επιτέλους κάποια στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά για το ότι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και κάποιοι απ'αυτούς είναι ομοφυλόφιλοι. Όταν γύρισα το «Γιόσι και Τζάγκερ» το 2002, ζήτησα από τον στρατό να με βοηθήσουν στα γυρίσματα και η απάντησή τους ήταν τελείως αρνητική. Τους ενοχλούσε ιδιαίτερα ότι η ταινία παρουσιάζει μια σχέση ανάμεσα σε αξιωματικό και φαντάρο. Δέκα χρόνια μετά την επιτυχία του πρώτου φιλμ, όταν γύριζα τον «Γιόσι» σαν συνέχεια εκείνης της ταινίας, ο ίδιος ο στρατός επικοινώνησε μαζί μου. Όχι μόνο προσφέρθηκαν να συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση αλλά έχουν συμπεριλάβει την ταινία στο επίσημο πρόγραμμα προβολών του στρατού! Για τον στρατό, είτε είσαι γκέι είτε όχι, πρέπει να υπηρετήσεις όπως όλοι. Και όπως δείχνει η ταινία, πλέον πάρα πολλοί γκέι εκδηλώνονται ανοιχτά κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
GSH: Αν και το Ισραήλ δεν έχει θεσπίσει ακόμα τον γάμο ομοφύλων, η ομογονεϊκότητα είναι ένα αρκετά διαδεδομένο κοινωνικό φαινόμενο στη χώρα σας. Αντίθετα στην Ελλάδα η ιδέα δύο αντρών που μεγαλώνουν μαζί ένα παιδί ανήκει ακόμα στη σφαίρα του φανταστικού. Πως γίνεται μία θρησκευόμενη κοινωνία όπως το Ισραήλ να είναι πιο δεκτική σε αυτό το ζήτημα;
EF: Νομίζω πως καταφέραμε να αλλάξουμε νοοτροπίες με πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό τρόπο. Ακριβώς επειδή μεγαλώναμε σε μία τόσο θρησκευόμενη, αυστηρή, μάτσο κοινωνία, η ανάγκη μας να σπάσουμε αυτές τις συμβάσεις ήταν ακόμα πιο ισχυρή. Ίσως αυτό να είναι και το τίμημα της αποδοχής: Εφόσον σας έχουμε αποδεχτεί πρέπει και εσείς να συνεισφέρετε. Άλλωστε η η έννοια της οικογένειας παραμένει πολύ ισχυρή στην εβραϊκή κουλτούρα. Πράγματι αν κατέβει κανείς τη λεωφόρο Ρότσιλντ στο κέντρο του Τελ Αβίβ βλέπει όλο και περισσότερα γκέι ζευγάρια που σπρώχνουν καροτσάκια. Όλοι οι γκέι φίλοι μου έχουν κάνει ή ετοιμάζονται να κάνουν παιδιά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι έχω μείνει ο τελευταίος στον κύκλο μου που δεν έχει γίνει γονιός. Μάλλον δεν είμαι αρκετά προχώ! (γελάει). Έχω αποφασίσει όμως πως αυτό θα είναι το θέμα της επόμενής μου ταινίας. Στην πραγματικότητα πάντα βάζω μπροστά δύο σχέδια ταυτόχρονα, ένα μεγάλο και ένα μικρό. To μεγάλο μου σχέδιο αυτή τη στιγμή είναι μια ταινία για τον ισραηλινό τραγουδιστή Μάικ Μπραντ, που έκανε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία τη δεκαετία του '70. Καθώς όμως προερχόταν από μια οικογένεια που είχε ξεκληριστεί από το Ολοκαύτωμα, είχε έντονες τάσεις κατάθλιψης και αυτοκτόνησε σε ηλικία 28 ετών. Το μικρό μου σχέδιο είναι μια ταινία για ένα γκέι ζευγάρι που γίνονται γονείς. Έχει πιο χαμηλό προϋπολογισμό και ελπίζω να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα τον Φεβρουάριο. Όπως και με το «Γιόσι και Τζάγκερ» θέλω να ολοκληρωθεί γρήγορα και η εμπειρία μου λέει ότι αυτές οι ταινίες είναι και οι πιο έντονες. Θα έχει να κάνει με όσα αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή, τι σημαίνει να μεγαλώνεις, να κάνεις παιδιά, τι αφήνεις πίσω σου κτλ.
GSH: Κάτι άλλο που έχουμε κοινό οι έλληνες και οι ισραηλινοί είναι πόσο σοβαρά παίρνουμε τον διαγωνισμό της Eurovision. Η τελευταία σας ταινία «Cupcakes» αναφέρεται σε μια παρέα φίλων που συμμετέχουν στον διαγωνισμό κατά λάθος. Και κάπου διάβασα πως τον καιρό που ήσασταν έφηβος είχατε αναλάβει τον σχολιασμό του διαγωνισμού για λογαριασμό μιας παιδικής εκπομπής. Για ποιο λόγο η Eurovision θεωρείται τόσο σοβαρή υπόθεση και στις δύο χώρες;
EF: H πρώτη μου εμπειρία στον διαγωνισμό ήταν to 1979. Ήμουν 14 χρονών, ο διαγωνισμός είχε γίνει στην Ιερουσαλήμ και για την Ελλάδα η Ελπίδα τραγούδησε το «Σωκράτης σούπερσταρ»! Ήμουν δημοσιογράφος για ένα παιδικό πρόγραμμα και για μένα αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Κάτι που δεν έχω πει είναι ότι υπήρχε ένα μέλος μιας αποστολής που μου πρότεινε να γυρίσω μαζί τους στο ξενοδοχείο που έμεναν και φυσικά αρνήθηκα (γελάει). Υπήρχε κάτι στον αέρα, μια πολύ έντονη γκέι πλευρά σε όλο αυτό και ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί έξω. Αλλά και την πρώτη φορά που λάβαμε μέρος στον διαγωνισμό το 1973, θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν που η Ευρώπη μας δεχόταν. Είμαστε η μόνη οικογένεια στο κτίριο που είχαμε τηλεόραση και είχε κατέβει όλη η πολυκατοικία για να παρακολουθήσει τον διαγωνισμό μαζί μας. Η ταινία «Cupcakes» είναι αληθινή ιστορία: Το 2000 σε ένα πάρτι, δύο νεαροί που είχαν μεθύσει με τις κοπέλες τους αποφάσισαν για πλάκα να γράψουν ένα τραγούδι και να το στείλουν στην επιτροπή. Ένα μήνα αργότερα τους ανακοίνωσαν ότι θα εκπροσωπούσαν το Ισραήλ στη Eurovision! Μιλάμε για τέσσερα άτομα που δεν μπορούσαν να τραγουδήσουν ή να χορέψουν, δεν είχαν ανέβει ποτέ σε σκηνή στη ζωή τους. Καθώς ήμουν το μόνο άτομο που γνώριζαν στον κόσμο του θεάματος μου ζήτησαν να τους βοηθήσω. Ήταν το συγκρότημα των Ping Pong και ήρθαν τελευταίοι στον διαγωνισμό του 2000, έγινε όμως ένας μικρός χαμός γιατί οι στίχοι μιλούσαν για τον έρωτα μιας ισραηλινής για έναν άντρα από τη Συρία και στη σκηνή κουνούσαν σημαιάκια της Συρίας και του Ισραήλ. Τελικά η κρατική τηλεόραση τους αποκήρυξε και πήγαν με δικά τους έξοδα. Ένα άλλο φιλμ που έχω κάνει για τη Eurovision είναι το «Gotta have heart», μικρού μήκους. Μπορείτε να το δείτε κι αυτό στο αφιέρωμα που κάνουν οι «Νύχτες Πρεμιέρας».
Οι ταινίες του Έιταν Φοξ που μπορείτε να παρακολουθήσετε τις επόμενες μέρες: «Η Φούσκα», σήμερα στις 19:45 στον Δαναό «Περπατώντας στο νερό» την Τετάρτη 30.9 στον Δαναό «Σε άδεια» και «Gotta have heart», δύο μικρού μήκους ταινίες την Τετάρτη στην Ταινιοθήκη Ελλάδος «Γιόσι» την Παρασκευή 2.10 στην Ταινιοθήκη Ελλάδος «Cupcakes» την Κυριακή 4.10 στον κινηματογράφο Odeon Όπερα
Η Διεθνής Αμνηστία μας καλεί να στηρίξουμε με την παρουσία μας τις προβολές και τις συζητήσεις που θα πραγματοποιηθούν, σε μία προσπάθεια για γόνιμο και ανοιχτό διάλογο πάνω σε ζητήματα που μας αφορούν όλους και όλες.
Η Διεθνής Αμνηστία είναι ένα παγκόσμιο κίνημα με περισσότερα από τρία εκατομμύρια υποστηρικτές, μέλη και ακτιβιστές που αγωνίζονται για την προστασία των διεθνώς αναγνωρισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σκοπός της συνεχούς αυτής προσπάθειας, είναι ένας κόσμος όπου όλοι οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και από άλλα διεθνή πρότυπα.Φέτος, από τη Δευτέρα 5 έως και τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου στο Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ταινίες που εστιάζουν σε θέματα τα οποία σχετίζονται με τις μεγάλες εκστρατείες της Οργάνωσης και επικεντρώνονται στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο.
Μεταξύ των ταινιών που θα προβληθούν, είναι και το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ασήμι στο νερό, αυτοπορτρέτο της Συρίας», βραβευμένο από το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, τον Μάρτιο του 2015, στα πλαίσια του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Λίγα λόγια για τις ταινίες του 28ου Κινηματογραφικού Αφιερώματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα:
Πλευρικοί Άνεμοι (Risttuules / In The Crosswind - 2014)
Σκηνοθεσία: Μάρτι Χέλντε
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου στις 19:00 και
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου στις 19:00
«Δεν μπορώ να κατανοήσω τι κακό έχουμε κάνει εμείς, οι απλοί άνθρωποι, στην τεράστια Ρωσία. Ένα καθεστώς δεν μπορεί να κλέψει από χιλιάδες ανθρώπους αυτό που πιστεύουν και αγαπούν». Η πρωταγωνίστρια, διωγμένη από την πατρίδα της την Εσθονία και τον σύζυγό της, στέλνεται με χιλιάδες συμπατριώτες της στη Σιβηρία, στο πλαίσιο της εθνοκάθαρσης που διεξήγαγαν οι σοβιετικές δυνάμεις κατοχής το 1941.
«Ασήμι στο Νερό, Αυτοπορτρέτο της Συρίας» (Silvered Water, Syria Self-Portrait - 2014) Σκηνοθεσία: Οσάμα Μοχάμεντ και Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν Τρίτη 6 Οκτωβρίου στις 19:00
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Τα σπαρακτικά γράμματά της ηρωίδας μας, είναι η βάση της αφηγηματικής γραμμής, που συνοδεύεται από καθηλωτικά ασπρόμαυρα tableaux vivants, τα οποία δημιουργούν σεκάνς απίστευτης αμεσότητας. «Τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου πέρασαν σαν ασάλευτα» παρατηρεί, υπογραμμίζοντας τη συναρπαστική σχέση μεταξύ κίνησης κι ακινησίας στην ταινία.
Η ταινία στηρίζεται σε μια συναρπαστική σχέση κίνησης και ακινησίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε μονοπλάνο χρειάστηκε περίπου 2-6 μήνες για να ετοιμαστεί και 1 μέρα για να γυριστεί. Έτσι προέκυψε αυτό το αριστούργημα.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Εσθονού δημιουργού Mάρτι Χέλντε, είναι ένα μικρό ασπρόμαυρο αριστούργημα. Ένα φιλμ το οποίο είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο διαγωνιστικό τμήμα του του 55ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου και απέσπασε δικαίως το Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης.
Στο ντοκιμαντέρ των Οσάμα Μοχάμεντ και Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν, "Ασήμι στο Νερό, Αυτοπορτρέτο της Συρίας", ο Οσάμα, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Στη Συρία του σήμερα, χρήστες του YouTube πρώτα τραβούν βίντεο και μετά πεθαίνουν, ενώ άλλοι πρώτα σκοτώνουν και μετά τραβούν βίντεο. Στο Παρίσι, ωθούμενος από την απέραντη αγάπη μου για τη Συρία, διαπιστώνω πως μπορώ μόνο να τραβάω πλάνα του ουρανού και να μοντάρω το υλικό που ανεβαίνει στο YouTube...»
Το Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας σε ντοκιμαντέρ της ενότητας «Ανθρώπινα δικαιώματα» για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα, φέρνει σε επαφή δύο θεσμούς που τους ενώνει η έντονη ευαισθητοποίηση και οι συγγενικοί στόχοι, οι οποίοι λειτουργούν σε συμπληρωματικό επίπεδο.
Φέτος τον Μάρτιο στην ενότητα «Ανθρώπινα Δικαιώματα» του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, συμμετείχαν δώδεκα (12) ιδιαίτερα αξιόλογα ντοκιμαντέρ - έντεκα (11) μεγάλου μήκους και ένα (1) μικρού μήκους. Το Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ "Ασήμι στο Nερό, Aυτοπορτρέτο της Συρίας" σε σκηνοθεσία Οσάμα Μοχάμεντ και Ουϊάμ Σιμάβ Μπεντιρξάν (Γαλλία-Συρία).
«Το Διαζύγιο: Η Δίκη της Βίβιαν Αμσαλέμ» (Gett: The Trial of Viviane Amsalem - 2014) Σκηνοθεσία: Ρόνιτ και Σλόμι Έλκαμπετζ Δευτέρα 5 Οκτωβρίου στις 21:00 και Τετάρτη 7 Οκτωβρίου στις 19:00
Στο Ισραήλ, δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός γάμος, και κατά συνέπεια ούτε το διαζύγιο. Μόνο οι ραβίνοι έχουν τη δικαιοδοσία να νομιμοποιήσουν έναν γάμο κι αν χρειαστεί, τη διάλυση του. Όμως στην τελευταία περίπτωση χρειάζεται απαραίτητα και η ρητή συναίνεση του συζύγου, ο οποίος εν τέλει έχει μεγαλύτερη εξουσία ακόμα και από τους δικαστές.
Η ταινία, παρακολουθεί το δράμα της Viviane Amsalem - την οποία ενσαρκώνει με στωικότητα η Ρόνιτ Έλκαμπετζ (Ronit Elkabetz) - η οποία μην αντέχοντας άλλο, μετά από τριάντα χρόνια γάμου, αποφασίζει ότι πρέπει να χωρίσει από τον άνδρα της, Elisha Amsalem - τον οποίο υποδύεται ο Σιμόν Αμπκαριάν (Simon Abkarian).
Το σκηνοθετικό δίδυμο των αδερφών Ρόνιτ και Σλόμι Έλκαμπετζ, παρουσιάζουν την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία τους, με τίτλο: «Το Διαζύγιο» (Gett: The Trial of Viviane Amsalem). Πρόκειται για ένα δικαστικό δράμα δωματίου, που εναλλάσσει τις δηκτικές με τις κωμικές διαστάσεις μιας συγκλονιστικής ιστορίαςκαι της εξέλιξης της κατά τη διάρκεια πέντε ετών. Η ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ρόνιτ Έλκαμπετζ, ξεχωρίζει με την ερμηνεία της, σ' ένα φιλμ που ήταν υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
«Hunger» (2008) Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν Πέμπτη 8 Οκτωβρίου στις 19:00 και Παρασκευή 9 Οκτωβρίου στις 21:30
Σε μια φυλακή της Βόρειας Ιρλανδίας που μοιάζει με κόλαση, ο αγωνιστής του IRA Μπόμπι Σαντς θα επιδοθεί το 1981 σε μια απεργία πείνας μέχρις εσχάτων. Η ταινία αποδίδει τις έξι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του με ανατριχιαστικό ρεαλισμό, πετυχαίνοντας μια ανελέητη επίθεση στις αισθήσεις του θεατή. Το φιλμ διακατέχεται από την συγκλονιστική ερμηνεία του Μάικλ Φάσμπεντερ.
Συζητημένη όσο ελάχιστες ταινίες το 2008 στο Φεστιβάλ των Καννών, το «Hunger» βραβεύτηκε με τη Χρυσή Κάμερα για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στιβ ΜακΚουίν. Ο αξιόλογος Βρετανός δημιουργός, έχει επίσης υπογράψει τη σκηνοθεσία στο «Shame» το 2011 και βέβαια στο Οσκαρικό «12 Years a Slave» του 2013.
«Η Αγάπη Είναι Παράξενη» (Love is Strange - 2014) Σκηνοθεσία: Άιρα Ζακς Τετάρτη 7 Οκτωβρίου στις 21:00 και Σάββατο 10 Οκτωβρίου στις 19:00
Έχοντας μοιραστεί τις χαρές και τις λύπες μιας ολόκληρης ζωής, ο Ben (Τζον Λίθγκοου - John Lithgow) και ο George (Άλφρεντ Μολίνα - Alfred Molina) παντρεύονται σε μία ειδυλλιακή τελετή που λαμβάνει χώρα στο Μανχάταν. Όμως λόγω της επισημοποίησης της σχέσης τους, ο George όντας καθηγητής κλασικής μουσικής σε καθολικό σχολείο, θα χάσει τη δουλειά του πολύ σύντομα. Το ζευγάρι θα αναγκαστεί ξαφνικά όχι μόνο να πουλήσει το κομψό διαμέρισμά του, αλλά και να χωριστεί σε διαφορετικά σπίτια, μέχρι να βρεθεί μια πιο οικονομικά βιώσιμη λύση. Έτσι ο μεν George μετακομίζει στο μικροσκοπικό διαμέρισμα δύο νεαρών φίλων, ενώ ο ζωγράφος Ben φιλοξενείται στο σπίτι του ανιψιού του Elliot (Darren Burrows), της γυναίκας του Kate (Μαρίζα Τομέι - Marisa Tomei) και του έφηβου γιου τους Joey (Charlie Tahan). Εκεί και παρά τις όποιες αντιξοότητες, προσπαθεί και πάλι να δημιουργήσει έχοντας ως μοναδική ουσιαστική απασχόληση την αποτύπωση της Νέας Υόρκης στους πίνακές του.
Δύο χρόνια μετά την επιτυχία της ταινίας του «Keep the Lights On» (2012), ο Αμερικανός σκηνοθέτης Άιρα Ζακς (Ira Sachs), επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία: «Η Αγάπη Είναι Παράξενη» (Love is Strange - 2014). Μία συγκινητική ιστορία - η οποία πραγματοποίησε την πανελλήνια πρεμιέρα της πέρσι τον Νοέμβριο στο 55ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης - που μέσα από τις καλές ερμηνείες των Τζον Λίθγκοου, Άλφρεντ Μολίνα και Μαρίζα Τομέι, αλλά και υπό τους ήχους του Σοπέν, ο σκηνοθέτης καταγράφει την ομορφιά και τη μελαγχολία μιας σύγχρονης ιστορίας αγάπης που απλώνεται από γενιά σε γενιά, μέσα από ένα γοητευτικό ψηφιδωτό χώρων, εποχών και πειστικά δοσμένων χαρακτήρων.
«Ήθελα να κάνω μια ταινία για τη δυνατότητα της αγάπης να ανθίσει, κάτι που μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι μπορεί να συμβεί. Η ταινία ασχολείται με το τι είναι η αγάπη, για ένα ζευγάρι αλλά και για μία οικογένεια, μία κοινότητα, για τα παιδιά και για τους γονείς, τους διαφορετικούς τρόπους που αγαπάμε ο ένας τον άλλο, που κάνουν την αγάπη πολύπλοκη.» - Άιρα Ζακς
«Polisse» Σκηνοθεσία: Μαϊβέν Λε Μπεσκό Τρίτη 6 Οκτωβρίου στις 21:00 και Δευτέρα 12 Οκτωβρίου στις 19:00
Η καθημερινότητα για τους αστυνομικούς στη μονάδα προστασίας ανηλίκων, περιλαμβάνει τη σύλληψη παιδεραστών, ανήλικων πορτοφολάδων, την ανάκριση βίαιων γονέων, και ταυτόχρονα το ανεξέλεγκτο γέλιο στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Να γνωρίζουν ότι τα χειρότερα υπάρχουν πραγματικά εκεί έξω και να μπορούν να ζουν με αυτά. Πως ισορροπούν οι ίδιοι τις προσωπικές ζωές τους μέρα με τη μέρα όμως; Η Μελίσσα, είναι μια φωτογράφος του Υπουργείου Εσωτερικών που θα αναλάβει να καταγράψει και να εικονογραφήσει τη μονάδα.
«Ότι έγραψα βασίστηκε σε ιστορίες τις οποίες είδα πραγματικά να συμβαίνουν ή που μου διηγηθήκαμε. Άλλαξα ορισμένα στοιχεία, αλλά κανένα από αυτά δεν τα επινόησα εγώ. Ήθελα επίσης, να τονίσω ότι ασχολούνται με μια υπόθεση όσο ο κατηγορούμενος είναι υπό κράτηση, και δεν μαθαίνουν απαραίτητα πάντα τι απογίνονται μετά. Τους είναι αναγκαίο να ασχολούνται με όλα πολύ γρήγορα και να μη συνδέονται συναισθηματικά. Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω το κοινό να δει τι γίνεται με τους κατηγορούμενους, γιατί ούτε οι ίδιοι αστυνομικοί του τμήματος δε το γνωρίζουν.» - Μαϊβέν Λε Μπεσκό
Η ταινία «Polisse» (2011) της Μαϊβέν Λε Μπεσκό, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα τον Μάιο του 2011 στο 64ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου και απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής.
Το 28ο Κινηματογραφικό Αφιέρωμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, θα πραγματοποιηθεί από τηΔευτέρα 5 έως και τη Δευτέρα 12 Οκτωβρίου στο Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης (Λιμάνι Αποθήκη Α' τηλ. 2310 508398).
Για περισσότερες πληροφορίες παραθέτουμε τον επίσημο ιστότοπο της Διεθνούς Αμνηστίας καθώς και το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ.
ΤΟ Judas Kiss είναι μια ταινία του 2011 σε σκηνοθεσία από τον JT Tepnapa και γράφτηκε από Tepnapa και Carlos Pedraza. Γεμάτη από ταλαντούχους ηθοποιούς όπως Charlie David, ο Richard Harmon, Sean Paul Lockhart, και ο Timo Descamps. Βραβευμένη παγκοσμίως κατάφερε να μας κερδίσει και να μας δείξει το δρόμο....πέρα από την πλοκή του έργου...Σαν το κύκλο των χαμένων ποιητών αλλά με το κύκλο της αέναης σκέψης της αγάπης....
Η ταινία εξιστορεί της επίσκεψη ενός απογοητευμένου κινηματογραφιστή στην ιδιαίτερη πατρίδα του στο κολέγιο που φοίτησε όπου βρίσκεται παγιδευμένος σε μια διελκυστίνδα μεταξύ γεγονότων που βασάνισαν το παρελθόν του και δημιουργούν για τον ήρωα μας ένα ανησυχητικό μέλλον. Το Judas Kiss είναι η ταινία μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της JT Tepnapa, ο οποίος έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία για τις μικρού μήκους ταινίες του, συμπεριλαμβανομένης της πολυβραβευμένη παρωδίας των ταινιών της δεκαετίας του 1950 για την υγεία των εφήβων...
Στην ταινία ο σκηνοθέτης Zachary Wells έχει πεισθεί από τον καλύτερο φίλο του Topher να είναι ο αντικαταστάτης του ως κριτής στο ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου του σχολείου τους. Εκεί γνωρίζεται τυχαία με έναν φοιτητή τον οποίο αργότερα βλέπει σε μια συνέντευξη για να πάρει υποτροφία στην ταινία που δημιούργησε. Αλλά συμπτωματικά η ταινία ήταν ίδια με εκείνη που είχε δημιουργήσει στο παρελθόν.. Τι πραγματικά έχει συμβεί; Μια μυστηριώδης διευθύντρια στην πανεπιστημιούπολη, τον συμβουλεύει: "Αλλάξτε το παρελθόν του παιδιού, να αλλάξει το μέλλον σου." Αλλά πως?
Η ταινία με έντονα ερωτικούς χαρακτήρες φωτίζει τα κολέγια που είναι σήμερα gay friendly και μάλιστα έχουν την πολύχρωμη σημαία ορισμένα εξ αυτών στο προαύλιό τους. Αλλά εξυψώνει το επίπεδο δυσκολίας ως την αποφοίτηση καθώς στις ΗΠΑ οι σπουδαστές εργάζονται για να πετύχουν τους στόχους τους. Πάντως είναι γεγονός ότι οι LGBT είναι ευπρόσδεκτοι σε πανεπιστήμια και σχολές γεγονός που αποδεικνύει ότι οι Αμερικανοί εμπιστεύονται τους πολύχρωμους δημιουργικούς ανθρώπους. Και είναι αλήθεια ότι Έλληνες που φοίτησαν εκεί σήμερα βρίσκονται στην πολιτική ζωή της χώρας. Είδατε πιστεύω τις ειδήσεις. Τώρα ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΩ ότι σε επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ θα δούμε τον πρώτο gay Πρόεδρο; Να είστε σίγουροι ότι θα ζήσουμε να το δούμε.....
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑ – ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ Lgbtqi UniPatras
Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για τις δράσεις και το όραμα της νέας ομαδας που δημιουργήθηκε από νέους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας που διαθέτει αρκετές σχολές, με την επωνυμία Lgbtqi UniPatras, απαντώντας στον Julian Asimakopoulos σε ερωτήσεις των ιστοσελίδων gayhellas.gr και lgbtgreece.blogspot.grκαι μετά την υποδοχή που είχε η ομάδα τόσο στη κοινότητα, όσο και με αναφορές στον τοπικό τύπο.
1. Ποια ανάγκη υπαγόρευσε την δημιουργία της ομάδας και ποιες οι αρχές της
Η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή μπορεί να μην προκαλεί την αντίδραση της κοινής γνώμης, όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν, όμως είναι γεγονός πως οι ομοφυλόφιλοι δεν κατέχουν ισότιμη θέση στην κοινωνία μας, γεγονός που επισύρει μια πληθώρα επιπτώσεων στη ζωή και την ψυχοσύνθεση αυτών των ατόμων.
Η Πάτρα δέχεται κάθε χρόνο ένα πλήθος νέων που έρχεται σε αυτήν για να σπουδάσει λόγω του Πανεπιστημίου της. Ποσοστό των ατόμων αυτών ανήκουν στην lgbtqi κοινότητα. Έτσι παρουσιάζεται άλλοτε η ανάγκη της υποστήριξης, άλλοτε της αλληλοκατανόησης ή ακόμα και των συμβουλών πάνω σε lgbtqi θέματα.
Οι ομάδα μας διέπεται από κάποιες αρχές. Αυτές είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα των φοιτητών ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την σεξουαλική ταυτότητα, την αμερόληπτη στάση απέναντι σε lgbtqiζητήματα που θα παρουσιαστούν μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου και μη, την ψυχολογική υποστήριξη όλων των φοιτητών καθώς και κάθε άλλη μορφή υποστήριξης όσων αφορά την lbgtqi κοινότητα.
2. Πιστεύετε ότι όλα τελικά στη χώρα μας είναι θέμα παιδείας και πως βλέπετε το μέλλον των ελληνικών πανεπιστημίων;
Η κοινωνία επηρεάζει τον τρόπο που διαμορφώνονται η ανθρώπινη ταυτότητα, η ομαδική ζωή και τα πολιτικά πράγματα.Προσεγγίζοντας την έννοια της «ντουλάπας» αντιλαμβανόμαστε ότι έχει βαθιές και μοναδικές κοινωνικο– ιστορικές ρίζες, που φέρνουν στο προσκήνιο τη διαχείριση της σεξουαλικής ταυτότητας και τη συστηματική αντιμετώπισή της από κάποιους δημόσιους φορείς, όπως το κράτος, η υγεία, η εκπαίδευση και η δικαιοσύνη, που τείνουν να επιβάλουν την ετεροσεξουαλικότητα ως τη μοναδική υγιή και ηθική έκφραση σεξουαλικής ταυτότητας.
Από τη φύση της η lgbtqi κοινότητα έχει μια θέση υποτιμημένη μες στην ελληνική κοινωνίαλόγω της ομοφοβίας που διακατέχει τις ελληνικές οικογένειες. Οι ελληνικές οικογένειες μεγαλώνουν τα παιδιά τους δείχνοντάς τους από πολύ μικρή ηλικία ποιο είναι το φύλο τους και σε τι διαφέρει από το αντίθετο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο διαχωρισμό των παιχνιδιών σε αγορίστικα και κοριτσίστικα, ο διαχωρισμός των χρωμάτων κλπ. Η διάκριση των φύλων συνεχίζεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες καθώς η κοινωνίαμας αναπτύσσει πρότυπα άλλα για τα αγόρια και άλλα για τα κορίτσια. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η μέση ελληνική οικογένεια να ανατρέφει άτομα που έχουν αναπτύξει μέσα τους την ομοφοβία και την διάκριση απέναντι στον σεξουαλικό προσανατολισμό σχεδόν υποσυνείδητα.
Το μέλλον των ελληνικών πανεπιστημίων είναι στα χέρια των νέων της χώρας. Είναι δική μας επιλογή να αλλάξουν τα δεδομένα που ίσχυαν έως τώρα και να δούμε το αύριο μέσα από μια άλλη ματιά. Μια ματιά την οποία θα είναι αμερόληπτη και μη προκατειλημμένη από στερεότυπα παλαιών εποχών...
3. Η κοινωνία τώρα μαθαίνει και εξοικειώνεται με τον όρο LGBTQI πιστεύετε ότιπλέονείναι ορατά τα δικαιώματα της κοινότητας;
Οι ομοφυλόφιλοι και αμφιφυλόφιλοι άνθρωποι ανέκαθεν αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν στάσεις εκτεταμένης προκατάληψης και συμπεριφορές διάκρισης, καθώς και σωματικής και ψυχολογικής βίας, λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα ήταν ευρέως διαδεδομένη σε όλα τα έθνη, η έντονη προκατάληψη εναντίον των ομοφυλόφιλων. Μέχρι το 1975, η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν ασθένεια από τους κόλπους της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας. Το 1975 η Αμερικανική Ψυχολογική αφαίρεσε από το DSM την ομοφυλοφιλία ως ψυχική ασθένεια. Τις τελευταίες δεκαετίες, η κοινή γνώμη αντιτίθεται όλο και περισσότερο στις τάσεις διάκρισης, παρ” όλα αυτά μεμονωμένες εκδηλώσεις υποτίμησης και εχθρότητας παρατηρούνται ακόμα και στις σύγχρονες κοινωνίες. Τόσο η ετεροφυλοφιλική, όσο και η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά αποτελούν, αμφότερες, υγιείς πτυχές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, γεγονός που έχει επαληθευτεί μέσω πολύχρονων ερευνών, σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς και ιστορικές περιόδους.
Όσον αφορά τα δικαιώματα της lgbtqiκοινότητας στην ελληνική κοινωνία, έχουμε να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες για την κατοχύρωσή τους και την υπεράσπισή τους. Διάφορες lgbtqiοργανώσεις συνδράμουν στην προστασία των lgbtqi ατόμων. Τα ελληνικά ΜΜΕ όμως από την πλευρά τους δεν δίνουν την απαραίτητη δημοσιότητα που χρειάζεται ώστε να ενημερωθούν όλοι οι πολίτες για την ύπαρξη των lgbtqi ομάδων και την δράση τους. Ωστόσο, έχουν γίνει φανερά μέσα από διάφορες συζητήσεις τα δικαιώματα της lgbtqiκοινότητας αλλά κατά βάση καταπατώνται διότι λείπει η σωστή ενημέρωση και εκπαίδευση σε θέματα ισότητας.
4. Η Ελλάδα έχει μείνει πίσω σε αυτά τα δικαιώματα και με τη νέα κυβέρνηση θα γίνει τίποτα;
Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω σε σχέση με τα δικαιώματα της lgbtqiκοινότητας που σε άλλες χώρες είναι κατοχυρωμένα από νόμους. Υπάρχουν προφανώς εξελίξεις τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας αλλά αυτή δεν συμβαδίζει μετίποτα με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει κατά καιρούς έχουν κάνει αναφορές σε lgbtqiζητήματα και κατοχύρωσαν κάποια δικαιώματα της lgbtqiκοινότητας (μέσω αντιρατσιστικού νομοσχεδίου). Βέβαια δεν είναι το φλέγον ζήτημα κάθε κυβέρνησης που έχει περάσει μέχρι τώρα να υπερασπιστεί την lgbtqiκοινότητα.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση όπου επιλέχθηκε σε αυτές τις εκλογές έχει κάνει αναφορά για την κατοχύρωση του σύμφωνου συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Το είχε αναφέρει στην προηγούμενη περίοδο που ήταν εκλεγμένη ξανά η ίδια.
Με αφορμή την ανοιχτή δήλωση του πολιτικού αυτού κόμματος θεωρήσαμε ορθό να απευθυνθούμε στην επίσημη σελίδα του προέδρου του κόμματος και να του κάνουμε την εξής αναφορά σε post«Πότε θα νομιμοποιήσετε το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών;». Η απάντηση που μας δόθηκε ήταν η διαγραφή του postμας. Στη συνέχεια σχολιάσαμε κάτω από post τουπροέδρου του κόμματος στο twitterτο εξής «εμεις οι lgbtαποοτιβλεπω με ομοφοβικουςπολιτικους που διαγραφουνσχολιασχετικα με lbgtθεματαμαλλον δεν εχουμεμελλον!!!!!»και πάλι η απάντηση ήταν η διαγραφή του σχόλιου μας. Στη συνέχεια αναρτήσαμε το παραπάνω συμβάν στην σελίδα μας στο facebook.Η απάντηση στο αν θα γίνει κάτι με την νέα κυβέρνηση, η οποία 8 μήνες πριν μιλούσε για νομιμοποίηση συμφώνου συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών και τώρα διαγράφει postlgbtqi ομάδων που αναφέρονται σε αυτό, είναι προφανής.
Τέλος, κρίνουμε απαραίτητο να αναφέρουμε ότι η ομάδα μας δεν τάσσεται με το μέρος καμίας πολιτικής παράταξης και πάντα θα παλεύει για τα δικαιώματα της lgbtqiκοινότητας και την κατοχύρωσή τους σε οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς και αν υπάρξουμε.
5. Τι σας φοβίζει και τι σας ευχαριστεί περισσότερο; Επίσης η Πάτρα είναι τελικά ανοιχτή κοινωνία;
Στην πόλη της Πάτρας έχουν δημιουργηθεί κατά καιρούς πολλές lgbtqi οργανώσεις οπού μπορούσαν τα άτομα της lgbtqi κοινότητας να συγκεντρωθούν, να γνωριστούν και να αλληλεπιδράσουν. Η ύπαρξη lgbtqi ομάδων σε μια πόλη είναι πολύ σημαντική διότι έτσι δίνεται η ευκαιρία να εκτεθεί η πόλη στην lgbtqi πραγματικότητα και να ενημερωθεί σχετικά με αυτήν.
Η Πάτρα λοιπόν και οι κάτοικοι της έχουν δεχθεί κατά καιρούς ενημέρωση και έκθεση σε lgbtqi ζητήματα.
Δεν έχουν λείψει όμως τα ομοφοβικά περιστατικά που έχουν καταγραφεί. Σε γενικά πλαίσια δεν μπορεί να θεωρηθεί μια ομοφοβική πόλη αλλά ελαφρώς ανενημέρωτη. Μας ευχαριστεί λοιπόν το γεγονός που υπήρξαν ομάδες προγενέστερες μας οι οποίες έθεσαν τα θεμέλια για την ενημέρωση της κοινωνίας της Πάτρας.
6. Τέλος σχεδιάζετε δράσεις ενημέρωσης, ενημέρωση πάνω στην ισότητα των δικαιωμάτων μας;
Η ομάδα μας βρίσκεται ακόμα σε αρχική φάση επομένως δεν έχουν προγραμματιστεί κάποιες δράσεις ακόμα. Μέχρι στιγμής έχουμε μοιράσει – κολλήσει ενημερωτικά φυλλάδια για το τι σημαίνουν τα αρχικά του LBGTQIώστε να υπάρξει μια πρώτη ενημέρωση του κόσμου της Πάτρας.
Δεν λείπουν όμως σκέψεις που πρόκειται να υλοποιήσουμε και θα ενημερώσουμε αργότερα με ακριβή ημερομηνία (συναντήσεις, partyκλπ.).Για τις δράσεις μας θα ενημερώνουμε
