Με τους gay βρισκόμαστε στο ίδιο περιθώριο, όπως λέω συχνά, και πολλοί με κοιτούν με μάτια ορθάνοιχτα. Μεγαλοκοπέλα εγώ, δραστήρια και ζωηρή, δεν έκανα οικογένεια, δεν εμφανίζομαι με συνοδό, άρα είμαι ανεπιθύμητη για ζευγάρια και καθώς πρέπει συναναστροφές.
Όπως ακριβώς και πολλοί gay. Διότι οι gay στις κοινωνικές συναναστροφές σπανίως εμφανίζουν έτερον ήμισυ, ακόμη κι αν έχουν. Συνήθως εμφανίζονται μόνοι και ζωηροί, καθώς ο περίγυρος δεν είναι, πάντα, έτοιμος να δεχτεί τον μόνιμο σύντροφό τους.
Κι άσε «τον περίγυρο». Η οικογένειά τους;
Πριν λίγο καιρό, βρισκόμουν στο σπίτι gay φίλου, όπου βρισκόταν κι η μητέρα του. Κοιτούσε κάτι πολύ ωραίες φωτογραφίες που έχουμε μαζί κι ο φίλος μου έχει κάνει πόστερ. «Βρε κούκλα μου», είπε ξαφνικά η μητέρα, «είσαι ωραία κοπέλα», (δαγκώθηκα, ήξερα τι θα πει στη συνέχεια), «γιατί δεν παντρεύεσαι; Τα ίδια λέω και στον γιο μου, κι εκείνος δεν θέλει. Γιατί δεν παντρεύεστε;» «Μα, να, ξέρετε, δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για γάμο, μας αρέσει η ελευθερία» ψέλλισα. «Ναι, καλά τώρα που είστε ακόμα νέοι» (σιγά μην είμαστε!) «αλλά τι θα γίνει όταν μεγαλώσετε;» αντέτεινε. «Δεν σκοπεύουμε να μεγαλώσουμε αλλά να, τι ανάγκη έχουμε το γάμο; Αφού περνάμε υπέροχα!» τόλμησα να πω, γνωρίζοντας πόσο τη δυσαρεστώ.
Έπιασα μετά τον φίλο μου. «Η μαμά σου θέλει να παντρευτούμε» του είπα. «Ναι, το ξέρω» απάντησε αδιάφορα. «Κοτζάμ μαντράχαλος είσαι, δεν λέει να το πάρει απόφαση ότι είσαι gay;». «Τρελάθηκες; Όχι βέβαια. Δεν μπορεί να το δεχτεί…».
Άλλος φίλος μου, straight, έχει gay αδερφό. Ο gay αδερφός έχει σχέση με κάποιον με τον οποίον συζούν εδώ και 15 χρόνια, και μάχεται για τα δικαιώματα των gay. Με μια λεπτομέρεια: η μαμά του δεν ξέρει ότι έχει γιο gay. Μάλιστα, αυτός ο φίλος μου απορεί με τη σκέψη για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων: «Πώς στο καλό μπορεί να περάσει αυτό το πράγμα στην ελληνική κοινωνία, όταν ο αδερφός μου, ο ακτιβιστής για τα δικαιώματα των gay, δεν λέει στη μαμά μας ότι είναι gay;».
Ρωτώ πολλούς gay γνωστούς και φίλους: «Στη μαμά σου το είπες;». Μαντέψτε την απάντηση… Έλα, ποντάρετε, δυο δευτερόλεπτα ακόμη… Τέλος χρόνου!
Σωστά καταλάβατε. Ελάχιστοι ενημερώνουν τον περίγυρό τους ότι είναι gay.
Και τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση; Μπορείς σε αυτήν τη χώρα, όπου η μάνα δεν λέει να δεχτεί ότι ο γιος δεν θα παντρευτεί γυναίκα, να θεσπίσεις σύμφωνο συμβίωσης ή γάμο ομοφυλόφιλων; (αν και, προτιμώ τον όρο marriage pour tous, γάμος για όλους, όπως στη Γαλλία)
Ανεπιφύλακτα ναι. Για την απάντηση, βασανίστηκα πολύ καιρό, καθώς σκεφτόμουν ότι ίσως πρώτα θα έπρεπε να εκπαιδευτεί η ελληνική κοινωνία, κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Όχι, δεν είναι αυτή η λύση. Η λύση είναι η θεσμική θωράκιση.
Το 1983 έγινε μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 40 ετών στην Ελλάδα: ψηφίστηκε ο νόμος 1329, το νέο οικογενειακό δίκαιο. Με αυτό, καταργήθηκε η προίκα και ορίστηκε ότι και οι δύο σύζυγοι υποχρεώνονται να συμβάλλουν, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, στην αντιμετώπιση των αναγκών της οικογένειας. Επίσης, ορίστηκε ότι η γυναίκα διατηρεί το οικογενειακό της επώνυμο υποχρεωτικά και μετά τον γάμο, ότι οι μελλόνυμφοι μπορούν να επιλέξουν πριν τον γάμο το επώνυμο των παιδιών, καθιερώθηκε το συναινετικό διαζύγιο και η εξομοίωση των παιδιών που γεννήθηκαν χωρίς γάμο με τα δικαιώματα των παιδιών μέσα στον γάμο ενώ ενισχύθηκε η νομική θέση της άγαμης μητέρας.
«Σιγά το πράγμα», θα πουν οι νεότεροι. Α, ναι, έτσι νομίζετε; Μάθετε, λοιπόν, ότι ο πολιτικός γάμος καθιερώθηκε μόλις το 1982 και ότι τα πρώτα χρόνια δεν είχε καθόλου πέραση. Ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’80 γίνονταν προικοσύμφωνα, ότι οι γυναίκες έπαιρναν το επώνυμο του συζύγου τους, ότι το να βγάλεις διαζύγιο ήταν τεράστιος μπελάς και γι' αυτόν τον λόγο διαλυμένοι γάμοι διατηρούνταν μέχρι τον θάνατο, ότι «τα μπάσταρδα» δεν είχαν ίδια δικαιώματα με «τα άλλα» κι ότι απειροελάχιστες, δακτυλοδεικτούμενες θαρραλέες γυναίκες τολμούσαν να κάνουν παιδί «αγνώστου πατρός».
Οι αλλαγές του 1983 στο οικογενειακό δίκαιο ήταν πρωτάκουστες για την ελληνική κοινωνία. Σκέψου, μόνο, πόσο σημαντική ήταν η προίκα στα χωριά! Κι όντως, τα πρώτα χρόνια υπήρχε μούδιασμα. Κι όμως, στη συνέχεια μια χαρά πέρασαν όλες οι αλλαγές, σε σημείο να ξεχάσουμε πώς ήταν το πριν.
Ο θεσμός προηγήθηκε της νοοτροπίας της κοινωνίας και τη διαμόρφωσε. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα. Αγαπημένε φίλε, παντρέψου τον καλό σου, κι ας μην έχεις πει στη μαμά σου ότι είσαι gay. Ίσως να το πάρει λιγότερο στραβά εάν μάθει πρώτα ότι παντρεύτηκες και μετά ότι παντρεύτηκες με άντρα! ΑΠΟ ΤΗΝ Α.Π. δημοσιευμένο στο Protagon. dec.2014.
