Α. Λατινοπούλου: «Έχω γκέι φίλους που είναι αξιοπρεπείς και δεν προκαλούν… δεν πάνε στο Pride»

 Η πρόεδρος του κόμματος «Φωνή Λογικής», Αφροδίτη Λατινοπούλου μιλά  μεταξύ άλλων, για το νομοσχέδιο των ομόφυλων ζευγαριών, τη Νέα Δημοκρατία και το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.

«Έχω γκέι φίλους που είναι αξιοπρεπείς και δεν προκαλούν, δεν πάνε στο Pride. Ο καθένας κάνεις τις επιλογές του σε αυτή τη ζωή και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει πυρηνική και παραδοσιακή οικογένεια. Η οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα και την μητέρα και όχι από τον γονέα 1 και τον γονέα 2. Πραγματικά, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν αυτή την ατζέντα, θα ήθελα να μου πουν μέσα από την καρδιά τους, θα άλλαζαν την μητέρα τους με έναν άντρα;

Εγώ θα σας πω ότι το σύμφωνο συμβίωσης καλύπτει όλα τα νομικά δικαιώματα αυτών των ανθρώπων και για αυτό υπάρχει και καλώς υπάρχει. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν κάποια όρια και κάποιες κόκκινες γραμμές και τα όρια σταματάνε εκεί που ξεκινάνε τα όρια των παιδιών. Άρα λοιπόν, ένα παιδί πρέπει να μεγαλώνει και με το πρότυπο και της μητέρας και του πατέρα γιατί ξέρετε είναι δύο τελείως διαφορετικοί ρόλοι. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε ως χώρα και ως πολιτεία, είναι να κάνουμε ταχύτερες τις διαδικασίες υιοθεσίας των παιδιών που βρίσκονται στα ιδρύματα», ανέφερε η Αφροδίτη Λατινοπούλου.

Πρωτοπρεσβύτερος Β. Θερμός: «Η ομοφοβία πηγάζει από ανασφαλή ανδρισμό»

 

Αν η ψήφιση και η εφαρμογή του νόμου για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών ήταν το πρώτο βήμα, το δεύτερο είναι το αποτύπωμα που θα αφήσει (όποιο κι αν είναι αυτό) στην ελληνική κοινωνία εν συνόλω, αλλά και στα άτομα ξεχωριστά. Τα πρόσφατα απαράδεκτα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη δεν μας κάνουν αισιόδοξους, αν και οι ακραίοι ποτέ δεν θα αποτελούν το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. 

Σε πρόσφατο άρθρο του στην Καθημερινή (αλλά και στο Άρδην) ο πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός (ψυχίατρος παιδιών και εφήβων και καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας), εξέφρασε τις αντιθέσεις του για την ψήφιση του νόμου, ενώ υπήρξαν αντιδράσεις από αρκετούς για το γεγονός ότι θεώρησαν πως στο άρθρο του σημείωνε πως αυτός ο νόμος θα φουντώσει το φαινόμενο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Ο π. Βασίλειος Θερμός, με ψυχραιμία και δίχως φανατισμό, μίλησε στο Andro, εξήγησε επακριβώς τη θέση του και προσπάθησε να δώσει ένα συνολικό περίγραμμα των απόψεών του που, όχι, δεν ταυτίζονται απόλυτα με εκείνες της επίσημης Εκκλησίας. «Στον τόπο μας δεν έχουμε παράδοση ψύχραιμης νομοθέτησης. Νομοθετούμε αρκετά συχνά αντιδραστικά, εκδικητικά, ιδεοληπτικά, ή με την ευφορία μιας απελευθέρωσης από προηγούμενες καταστάσεις». Tweet «Δεν είμαι σίγουρος πως έγινε κάποια καταστροφή με την ψήφιση του νόμου. Δεν συμμερίζομαι αυτές τις κραυγές». (Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC) – Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών είναι γεγονός. Ήδη οι πρώτοι γάμοι τελέστηκαν στα δημαρχεία. Πώς βλέπετε εσείς τα νέα δεδομένα; Τις επιφυλάξεις μου τις έχω καταγράψει στα πρόσφατα άρθρα μου στην Καθημερινή και στο Άρδην. Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι, μετά την Μεταπολίτευση, είδαμε το φαινόμενο συνήθως να νομοθετούμε μέσα από ένα έντονο ιδεολογικό πρίσμα. Που συχνά ερχόταν ωσάν ένα ξέσπασμα του θυμικού απέναντι στην δικτατορία και στην αυταρχική δεξιά κυβέρνηση που υπήρχε παλαιότερα. – Αυτό τι σημαίνει; Τι μας διδάσκει, αν μας διδάσκει; Θέλω να πω ότι στον τόπο μας δεν έχουμε παράδοση ψύχραιμης νομοθέτησης, ψύχραιμου δημόσιου διαλόγου. Νομοθετούμε αρκετά συχνά αντιδραστικά, εκδικητικά, ιδεοληπτικά, ή με την ευφορία μιας απελευθέρωσης από προηγούμενες καταστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι νομοθετούμε πάντα λάθος. Τώρα πάντως επικράτησε η ιδεοληψία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατά τη γνώμη μου σκόπιμα: καθώς πρόκειται για σχεδόν «ιερό» θέμα καταφέρνουμε έτσι να παραμερίσουμε κάθε άλλη παράμετρο του ζητήματος. – Έχουν γίνει και σημαντικά βήματα αυτά τα 50 χρόνια. Φυσικά. Θα αναφέρω ορισμένα από τα αυτά στα οποία οι περισσότεροι χριστιανοί και ο επίσημος εκκλησιαστικός οργανισμός ήταν αντίθετοι: Νομοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος τη δεκαετία του ’80 που ήταν απαραίτητο να γίνει. Τότε υπήρξαν αντιδράσεις, πως η Ελλάδα απομακρύνεται από το παραδοσιακό πρότυπο που θεωρούσε αυτονόητο ότι το κράτος συμπορεύεται με τις αξίες τις Εκκλησίας. Στο μεταξύ όμως, μας αιφνιδιάζει όλους ο Παπαδιαμάντης που είχε πει στα χρόνια του ότι η Πολιτεία οφείλει να θεσπίσει πολιτικό γάμο. Διότι δεν είναι δυνατόν να γίνει ένας γάμος μεταξύ δύο αλλόθρησκων και να υπάρχει μόνο ο εκκλησιαστικός, κάτι που θα σήμαινε ότι ο αλλόθρησκος θα έπρεπε να γίνει χριστιανός ακόμη κι αν δεν το ήθελε. Επρόκειτο για ευτελισμό του μυστηρίου του Βαπτίσματος. «Με την πάροδο των χρόνων, πήρα απόσταση από τον εκκλησιαστικό οργανισμό υπό την έννοια της παράταξης. Δεν θεωρώ ότι ανήκω σε μια παράταξη που πρέπει να υποστηρίζω ό,τι λέει». Tweet – Άρα, η πολιτεία συχνά έρχεται να καλύψει ένα πραγματικό κενό. Ναι. Το ίδιο έγινε στην αποποινικοποίηση της μοιχείας. Τώρα δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε πως αυτό θα ήταν ποινικό αδίκημα και να συλλαμβάνουν επ’ αυτοφώρω τους ανθρώπους. Αυτά τα γεγονότα, και άλλα πολλά, με έκαναν αρκετά έντιμο ώστε να διαπιστώσω ότι έλλειψη νηφαλιότητας δεν ισχύει μόνο για τα κόμματα και τις κυβερνήσεις. Μπορεί να παρατηρηθεί και σε άλλους φορείς, όπως είναι η Εκκλησία. Σταδιακά, με την πάροδο των χρόνων, πήρα απόσταση από τον εκκλησιαστικό οργανισμό υπό την έννοια της παράταξης. Δεν θεωρώ ότι ανήκω σε μια παράταξη που πρέπει να υποστηρίζω ό,τι λέει. Έχω απομακρυνθεί, δεκαετίες τώρα, από αυτή τη λογική. Αυτή η ελευθερία, όμως, είναι ζητούμενο για όλους. Ελευθερία από σχήματα τα οποία, για κάποιον που σκέφτεται ιδεολογικά, του φαίνονται αυτονόητα και τα πανηγυρίζει. – Αυτή τη στιγμή έχουμε δύο ζητήματα: το ένα είναι ο γάμος και το άλλο η τεκνοθεσία. Πώς γίνεται να αντιδράει κανείς και στα δύο; Δεν είμαι σίγουρος πως έγινε κάποια καταστροφή με την ψήφιση του νόμου. Δεν συμμερίζομαι αυτές τις κραυγές. Από την άλλη, δεν αναιρώ τα επιχειρήματα που έγραψα κατά της ψήφισης του νόμου. Θα μπορούσαν να ρυθμιστούν οι όποιες εκκρεμότητες του αστικού δικαίου με προβλέψεις του σύμφωνου συμβίωσης για να καλυφθούν υπαρκτά ζητήματα, αλλά χωρίς να επεκταθεί η έννοια του γάμου. – Πού είναι το πρόβλημα; Προσοχή: το πρόβλημα δεν είναι αν θα μεγαλώσουν παιδιά με ομόφυλα ζευγάρια, αλλά γενικότερα, αν θα έπρεπε να δοθεί η ονομασία του γάμου σε μια τέτοια ένωση. Και τούτο διότι αυτό είναι ένα μέτρο που αποτελεί πολύ μεγάλη καινοτομία, γι’ αυτό δεν είναι κανείς σε θέση να προβλέψει τις απώτερες συνέπειες. Ούτε αυτοί που είναι υπέρ ούτε όσοι είναι κατά. Κάνουμε μόνο εικασίες σχετικά με το μέλλον. Οι μεν θριαμβολογούν για ισότητα, οι δε ανησυχούν για περιπλοκές που θα δημιουργηθούν στο μυαλό των νέων ανθρώπων για το τι εννοούμε γάμο, συμπεριλαμβανομένης και της πολύ ισχυρής πιθανότητας ότι κάποια στιγμή θα ζητηθεί ως αίτημα ο γάμος να μην αφορά μόνο σε δύο άτομα! Η Τζούντιθ Μπάτλερ, ως queer θεωρητική, το έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της. – Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει και ανάμεσα σε ετεροφυλόφιλους; Εννοείται. Ή, μπορεί να έρθει κάποια στιγμή αίτημα από κάποιους να καταργηθεί η νομοθετική απαγόρευση της αιμομιξίας. Καμία σχέση, φυσικά, της ομοφυλοφιλίας μ’ αυτό που λέω, για να μην παρεξηγηθώ. Μιλάω επί νομικής και ψυχολογικής βάσης. Η δική μου εικασία είναι ότι, χαλαρώνοντας το θεσμό του γάμου, αυτό είναι εις βάρος του ανθρώπινου πολιτισμού και της ψυχολογίας των ανθρώπων, επίσης. Το επιστημονικό έδαφος από όπου μπορώ να κάνω αυτή την εικασία είναι η ψυχολογία και η ψυχανάλυση. Άλλες επιστήμες, όπως η πολιτική θεωρία, πιστεύουν πως θα ενισχύσει τη δημοκρατία. «Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την ψυχιατρική παιδιών και εφήβων, αλλά και ως κληρικός, έχω δει τερατώδεις οικογένειες ετερόφυλων, όπως και άριστες». Tweet «Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μεγαλώσουν παιδιά με ομόφυλα ζευγάρια, αλλά γενικότερα, αν θα έπρεπε να δοθεί η ονομασία του γάμου σε μια τέτοια ένωση». (Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC) – Ανεξάρτητα πως θα ονομάσουμε αυτό τον γάμο, ο τελικός σκοπός δεν είναι η αγάπη; Αυτή τη στιγμή βλέπουμε συγκινητικές σκηνές στα δημαρχεία με τους γάμους ομόφυλων. Αυτό είναι ένα σίγουρο και μάλιστα προσωπικά κάνω αγώνα μέσα στον συντηρητικό εκκλησιαστικό χώρο να τους θυμίσω πως οι ομοφυλόφιλοι αγαπούν και ερωτεύονται όπως όλοι οι άνθρωποι. Να μην τους θεωρούν πως έχουν μόνο μια σεξουαλική έλξη, όπως πιστεύουν στερεοτυπικά. Αυτό που συζητάμε τώρα, όμως, είναι κατά πόσο μπορούμε να παρεμβαίνουμε στον ανθρώπινο πολιτισμό, και στη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, με τρόπο καινοφανή, στο όνομα των συναισθημάτων κάποιων. Δεν προσβάλλει κανείς τα συναισθήματά τους. Αν έκαναν ένα εκτεταμένο σύμφωνο συμβίωσης, τα ίδια συναισθήματα θα είχαν. Άλλωστε, τυχόν αιτήματά τους για μελλοντικές επεκτάσεις της έννοιας του γάμου δεν θα βασιστούν στη σεξουαλική έλξη, για συναισθήματα θα μιλήσουν. Αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε κλαίνε από αγάπη δύο πρώτα ξαδέλφια, γιατί ο νόμος δεν τους επιτρέπει να παντρευτούν; Το άλλοθι της «συναίνεσης ενηλίκων» δεν λύνει τα πάντα. Αν ήταν αρκετό, γιατί ο νόμος να ανακατεύεται στα πόδια μας; Γιατί π.χ. να απαγορεύει τη διγαμία; «Είμαι εναντίον των στερεοτύπων γιατί έχουν καταστρέψει κόσμο. Κυρίως άντρες έχουν καταστραφεί επειδή έχουν μεγαλώσει με τον βραχνά ότι δεν πρέπει να κλαίνε ή δεν πρέπει να δείχνουν τα συναισθήματά τους». Tweet – Μήπως όμως τώρα ήμασταν πιο ώριμοι να κατανοήσουμε πως οι έννοιες του φύλου δεν είναι τόσο δεδομένες όπως πιστεύαμε παλαιότερα; Είμαι εναντίον των στερεοτύπων γιατί έχουν καταστρέψει κόσμο. Κυρίως άντρες έχουν καταστραφεί επειδή έχουν μεγαλώσει με τον βραχνά ότι δεν πρέπει να κλαίνε ή δεν πρέπει να δείχνουν τα συναισθήματά τους. Όπως και οι γυναίκες έχουν καταστραφεί με το μην λένε τη γνώμη τους, να μην αντιδρούν δυναμικά, και να υποτάσσονται στους άντρες. Από την άλλη, θεωρώ λάθος και επικίνδυνη την άποψη της queer θεωρίας ότι τα φύλα είναι άπειρα. Αυτό δεν το δέχομαι γιατί αντιβαίνει και προς την κλινική εμπειρία, αλλά και γιατί είναι μια μεταμοντέρνα ιδεολογική θέση. Όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο το βασίζει στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά κάθε φύλου, τα οποία όντως δεν είναι άσπρο-μαύρο, πρόκειται για ένα συνεχές, σε αντίθεση με τα σωματικά που είναι δεδομένα (με εξαίρεση κάποια ατυχήματα). Αυτό αρχικά είναι πολύ καλό, καθώς αν δεν υπήρχε αυτό το ευρύ ψυχολογικό φάσμα, οι άντρες δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τις γυναίκες, και το αντίστροφο. – Που βάζετε εσείς το όριο; Η queer θεωρία, λοιπόν, ξεκινά από το ψυχολογικό φάσμα φύλου και το ανάγει στον αριθμό φύλων γενικώς. Ουσιαστικά τι λένε; ότι «φύλο είναι το σημείο στο οποίο βρίσκομαι τώρα». Μετά από ένα μήνα ενδέχεται να έχω μετακινηθεί. Έτσι ζητούν από το νόμο να επικυρώνει κάθε εκδοχή φύλου. Αυτό καμία επιστήμη και κανένα δίκαιο δεν μπορούν να το υποστηρίξουν. Οπωσδήποτε πρέπει να δοθεί μέριμνα (νομική και ψυχολογική) για τους ανθρώπους που είναι μεσοφυλικά άτομα. Υπάρχουν τέτοιες σπάνιες περιπτώσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια σχετικοποίηση του φύλου. Υπάρχουν στην Ελλάδα κάποιοι αυτή τη στιγμή που μισούν τη διαφορά των φύλων. Το θεωρώ κατάντημα κάτι τέτοιο. Αυτό είναι μια άρνηση του επιμέρους στο οποίο ανήκουμε όλοι. – Όταν λέτε επιμέρους; Αυτή η θέση έχει από πίσω της τη φαντασίωση της ολότητας ως απελευθέρωσης από το φύλο. Την ολότητα δεν μπορεί κανείς μας να την κατακτήσει, διότι ο καθένας μας είναι επιμέρους ως προς το φύλο, αλλά μέσα από την αγάπη οδηγούμαστε αργά και σταδιακά σε μια ψυχικού τύπου ολότητα. Αυτή η ουτοπική (μάλλον δυστοπική) θεωρία προσπαθεί να κατακτήσει την ολότητα από την αρχή του δρόμου, ως ταυτότητα φύλου. Το υποκείμενο εδώ είναι διαρκώς υπεκφεύγον. ‘Θα είμαι ό,τι θέλω να είμαι, ή ό,τι μούρχεται να είμαι, κάθε μέρα’. Αυτό είναι όχι απλώς ιδεολογία, αλλά και ψυχοπαθολογία. «Όσο περισσότερο στη δημόσια κουλτούρα εμφανίζονται καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αφομοιωθούν και θα τις βρίσκουν ανοίκειες, τόσο εύκολα θα βρίσκουν καταφύγιο στην ακροδεξιά». (Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC) – Τα γεγονότα που είδαμε στη Θεσσαλονίκη με το λιντσάρισμα κατά των δύο ατόμων σας τρομάζουν; Στα άρθρα σας γράφετε για τα δύο άκρα που πάνε να δημιουργηθούν. Λοιδορήθηκε αυτό που έγραψα. – Νομίζω το σημείο ότι θα δημιουργηθεί μια ακροδεξιά εξαιτίας αυτού του νόμου. Η ακροδεξιά όμως υπάρχει έτσι κι αλλιώς. Δεν εννοούσα ότι θα δημιουργηθεί η ακροδεξιά (αφού την έχουμε ήδη), αλλά ότι οι ακρότητες των αιτημάτων είναι ένας ενισχυτικός παράγοντας. Όσο περισσότερο στη δημόσια κουλτούρα εμφανίζονται καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αφομοιωθούν και θα τις βρίσκουν ανοίκειες, τόσο εύκολα θα βρίσκουν καταφύγιο στην ακροδεξιά. Δεν πρέπει να έχουμε αναστολές να στηρίζουμε το σωστό επειδή κάποιοι θα γίνουν πιο ακραίοι – είναι δικό τους πρόβλημα αυτό. Ο ισοπεδωτικός δικαιωματισμός, όμως, αυξάνει την ακροδεξιά αχρείαστα. Αυτό απλώς επεσήμανα. Πάντα έτσι ήταν η ακροδεξιά, ένα καταφύγιο των ανασφαλών ανδρών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι σεξιστές άντρες είναι ακροδεξιοί. Όπως κι εκείνοι που είναι κατά των μεταναστών. Αφού η ομοφοβία και η τρανσφοβία τους πηγάζει από ανασφαλή ανδρισμό, έτσι και οι μετανάστες γι’ αυτούς είναι μια φαντασιακή διείσδυση στο σώμα του έθνους. Με τρομάζουν όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη, τα οποία είναι απόλυτα καταδικαστέα. Ο Χριστιανισμός βλέπει κάθε άνθρωπο ως εικόνα του Θεού. Ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, με απόσταση χιλίων χρόνων μεταξύ τους, έχουν πει ότι όποιος περιφρονεί, βλάπτει, υποτιμά, ειρωνεύεται με οποιονδήποτε τρόπο έναν άνθρωπο, στην ουσία πολεμάει τον ίδιο τον Θεό που έχει ταυτίσει τον Εαυτό Του με όποιον είναι αδύναμος και περιθωριακός. Είναι απαράδεκτο να τρομοκρατούνται συνάνθρωποί μας που στο κάτω κάτω δεν έβλαψαν σε τίποτα. – Να μείνουμε στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Με τρομάζουν όσα έγιναν στη Θεσσαλονίκη, τα οποία είναι απόλυτα καταδικαστέα. Ο Χριστιανισμός βλέπει κάθε άνθρωπο ως εικόνα του Θεού. Ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, με απόσταση χιλίων χρόνων μεταξύ τους, έχουν πει ότι όποιος περιφρονεί, βλάπτει, υποτιμά, ειρωνεύεται με οποιονδήποτε τρόπο έναν άνθρωπο, στην ουσία πολεμάει τον ίδιο τον Θεό που έχει ταυτίσει τον Εαυτό Του με όποιον είναι αδύναμος και περιθωριακός. Είναι απαράδεκτο να τρομοκρατούνται συνάνθρωποί μας που στο κάτω κάτω δεν έβλαψαν σε τίποτα. – Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι όλα αυτά προέρχονται από νέα παιδιά. Είναι, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη. Στην εφηβεία τους τα αγόρια αντιμετωπίζουν πολλές αγωνίες γύρω από τον ανδρισμό τους. Γι’ αυτό στις αγοροπαρέες υπάρχει πολλή βωμολοχία, είναι ένα ξόρκι ή ένα αντίδοτο στον ανασφαλή ανδρισμό τους. Όταν αυτό συμβεί σε μια λογική αγέλης, όπου ξεπερνιούνται οι αναστολές, τότε καθόλου δεν εκπλήσσει ότι κυνήγησαν αυτούς τους ανθρώπους. Η αστυνομία θα πρέπει να γίνει πιο ευαίσθητη σ’ αυτό. Όλοι γνωρίζουμε πως μια μεγάλη μερίδα των αστυνομικών χαρακτηρίζεται από αυτά ακριβώς που πρέπει να καταπολεμά. Όταν ο κυνηγημένος ή παρενοχλημένος διεμφυλικός ή ο ομοφυλόφιλος απευθυνθεί σε έναν αστυνομικό πώς θα ενεργήσει αυτός όταν θα είναι ο ίδιος σεξιστής ή ομοφοβικός; «Θεωρώ πως πολλοί ομοφυλόφιλοι θα είναι άριστοι γονείς. Δεν έχω αμφιβολία γι’ αυτό». Tweet – Αυτό που ονομάζουμε «αγία ελληνική οικογένεια» έχει καταστρέψει κόσμο και προέρχεται από ετεροφυλόφιλους. Γιατί, λοιπόν, μια οικογένεια ομόφυλων να είναι a priori κακή; Ποιος έχει ονομάσει την ελληνική οικογένεια «αγία»; – Είναι ένας ειρωνικός ορισμός. Νομίζω πως αποτελεί μια πρόσφατη διατύπωση που είναι και λάθος και στοχευμένη. Πρώτα εισήχθη ο όρος στον δημοσιογραφικό λόγο όταν εικονοκλαστικές ταινίες, σαν του Λάνθιμου ή του Οικονομίδη, έδειχναν τα προβλήματα της παραδοσιακής οικογένειας. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε στην συζήτηση για τον γάμο ομοφύλων, προκειμένου να δείξει πόσο αποτυχημένη είναι η κλασική οικογένεια. Ο όρος δεν στέκει. Κανένας τύπος οικογένειας δεν υπήρξε άγιος με την έννοια ότι σε ένα επίπεδο αγιότητας μπορούν να φτάσουν μόνο συγκεκριμένοι άνθρωποι. Η οικογένεια είναι ένας θεσμός στον οποίο οι άνθρωποι καταθέτουν τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Έχει τρομερές επιτυχίες και πολύ μεγάλες αποτυχίες. Αυτό δεν σημαίνει κάτι, δεν είναι επιχείρημα για να δημιουργηθούν οικογένειες ομοφύλων. Άλλωστε, υπάρχουν ήδη, όλη η ιστορία γίνεται για το νόμο, για τη συμβολική κάλυψη των όρων. – Πράγματι, ξεχνάμε ότι υπάρχουν ήδη. Οικογένειες ομοφύλων θα υπάρχουν πάντα. Αμφιβάλλω κι αν θα αυξηθούν σε αριθμό με τη ψήφιση του νόμου. Όλη η συζήτηση για τον γάμο γίνεται γύρω από τη συμβολική και ηθική κάλυψη των όρων. Είναι μάταιο να συζητάμε αν η οικογένεια ετερόφυλων ή ομόφυλων είναι καλύτερη. Εμάς ρωτήστε αν είναι αγία η ελληνική οικογένεια. Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την ψυχιατρική παιδιών και εφήβων, αλλά και ως κληρικός, έχω δει τερατώδεις οικογένειες ετερόφυλων, όπως και άριστες. Επίσης έχω συναντήσει και καλές οικογένειες με ομόφυλους γονείς. Θεωρώ πως πολλοί ομοφυλόφιλοι θα είναι άριστοι γονείς. Δεν έχω αμφιβολία γι’ αυτό.

Φραστικές επιθέσεις κατά Αλεξοπούλου και Γεωργιάδη από ιερείς

 

Νέα στοχοποίηση βουλεύτριας της Νέας Δημοκρατίας μέσα σε μία μέρα και μάλιστα από κληρικό αυτή φορά. Η υφυπουργός Μεταφορών, Χριστίνα Αλεξοπούλου, δέχτηκε φραστική επίθεση χθες από ιερέα στην Πάτρα κατά τη διάρκεια επιμνημόσυνης δέησης στη μνήμη θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας.

Σύμφωνα με τοπικά μέσα, ο  Αθανάσιος του Απόστολου Παύλου επιχείρησε να δημιουργήσει ένταση ενοχλημένος από τον νόμο για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, που θέσπισε η κυβέρνηση, και καταφέρθηκε με ομοφοβικά σχόλια και αφορισμούς εναντίον της υφυπουργού, η οποία αναγκάστηκε να αποχωρήσει.

Tην προηγούμενη Παρασκευή θρησκευτικός λειτουργός επιτέθηκε λεκτικά στον Άδωνη Γεωργιάδη στο Αμύνταιο. «Τι ήρθες να κάνεις στην εκκλησία εσύ που ψήφισες αυτό το βδέλυγμα, και είσαι πλέον και ο ίδιος βδέλυγμα», είπε ο αρχιμανδρίτης Σεβαστιανός στον υπουργό Υγείας, που έμεινε και τον άκουσε χωρίς να αντιδράσει στις επικρίσεις του πρώτου για το «επαίσχυντο», όπως το χαρακτήρισε, νομοσχέδιο, το οποίο -κατά τον ίδιο- έγινε για το «χατίρι ολίγων ανθρώπων».

Τα παραπάνω περιστατικά έγιναν γνωστά μετά τη χθεσινή επίθεση σε βάρος της «γαλάζιας» βουλεύτριας, Αγγελικής Δεληκάρη, από μέλος της «Νίκης». Η γυναίκα χαστούκισε την πολιτικό μέσα σε εκκλησία της Καβάλας, πάλι με αφορμή την υπερψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου. 

Η κ. Δεληκάρη δήλωσε, μεταξύ άλλων, (Action24) πως πριν το χαστούκι η δράστιδα της φώναζε να αποχωρήσει από τον ιερό ναό. «Εμφανίστηκε αμέσως η γυναίκα αυτή και μου έδωσε ένα χαστούκι με όση δύναμη είχε. Έγινε πολύ γρήγορα. Φώναζε ''έξω, έξω, αίσχος''», είπε η βουλεύτρια προσθέτοντας πως δεν επιθυμεί την δίωξή της.

Το συμβάν καταδίκασαν τόσο η Νέα Δημοκρατία, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, ενώ η «Νίκη» παρέπεμψε τη γυναίκα στο πειθαρχικό όργανο του κόμματος με το ερώτημα της διαγραφής.

Ομοφοβία: Η Bundesliga βγαίνει από την ντουλάπα

 

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Γερμανοί ποδοσφαιριστές ετοιμάζονται να μιλήσουν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά τους στις 17 Μαΐου.

Ο Γερμανός πρώην ποδοσφαιριστής Μάρκους Ούρμπαν δήλωσε ανοιχτά ομοφυλόφιλος χρόνια μετά το τέλος της επαγγελματικής καριέρας του. Ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ότι το έκρυβε στην ενεργό αθλητική ζωή του φοβούμενος ανεξέλεγκτες συνέπειες από το περιβάλλον του.

«Κανένας δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος, από διαμαρτυρίες και προσβολές μέχρι την απόσυρση χορηγών», θυμάται τις τότε σκέψεις του, «αλλά σήμερα θα έπρεπε να είναι πολύ διαφορετικά».

Η πρωτοβουλία του «Sports Free»

Πριν από λίγους μήνες ο 53χρονος πλέον Ούρμπαν ξεκίνησε το «Sports Free», μια πρωτοβουλία που έχει σχεδιαστεί για να υποστηρίξει τους αθλητές που θέλουν να βγουν από τη σκιά. Κατάφερε να τραβήξει την προσοχή όλης της Bundesliga ανακοινώνοντας ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές θα δημοσιοποιήσουν το status τους στις 17 Μαΐου, την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας.

«Υπάρχουν περισσότεροι ομοφυλόφιλοι ποδοσφαιριστές από όσους πιστεύαμε» εξηγεί ο Ούρμπαν στο βίντεο της καμπάνιας, στο οποίο υπόσχεται εκπλήξεις και απελευθέρωση.

Η υποστήριξη αυτής της ιδέας από τις ομάδες τον έχει εκπλήξει. Εκτός από την παραδοσιακά προοδευτική Ζανκτ Πάουλι, στους υποστηρικτές της εκστρατείας περιλαμβάνονται σύλλογοι όπως η Μπορούσια Ντόρτμουντ, η Φράιμπουργκ και η Στουτγάρδη. «Το Sports Free είναι μια σπουδαία πρωτοβουλία που η Στουτγάρδη είναι στην ευχάριστη θέση να υποστηρίξει» δήλωσε ο πρόεδρος Αλεξάντερ Βέρλε σε δηλώσεις στο «Tagesspiegel», στην οποία ανακοίνωσε και μια μεγάλη δωρεά για το έργο.

Υπάρχει επίσης θετική αντίδραση μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Ορισμένοι έχουν ήδη έρθει σε επαφή με τον Ούρμπαν, δείχνοντας την υποστήριξή τους με στόχο την εξάλειψη των ταμπού για το θέμα στο ποδόσφαιρο, «όχι μόνο στον επαγγελματικό, αλλά και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό» επεσήμανε ο παλιός άσος της Ροτ Βάις Έρφουρτ.

«Κάποιοι είναι στο όριο των δυνάμεών τους»

«Ξέρω ότι πολλοί ήθελαν πραγματικά να το πουν, αλλά τους έλειπαν το θάρρος και η συνοχή, η καθοδήγηση και η ενθάρρυνση. Κάποιοι ανταλλάσσουν ιδέες γι’ αυτό, κάτι που δεν ίσχυε καν πριν από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Ωστόσο συναντιούνται κρυφά, σε κρυφά μέρη που δεν μπορείς να τα βρεις. Υποβάλλονται σε ψυχολογική θεραπεία. Κάποιοι είναι στο όριο των δυνάμεών τους, δεν αντέχουν άλλο. Και οι σύλλογοι δεν ξέρουν τίποτα για αυτό» αποκαλύπτει ο γεννημένος στη Βαϊμάρη life coach.

Ξέρει τι λέει. Ο πρώην ποδοσφαιριστής δημοσιοποίησε την ομοφυλοφιλία του το 2007, ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές στον κόσμο που το έκανε, ύστερα από χρόνια τεράστιας πίεσης, φόβου και διακρίσεων. «Ήδη κινδύνευα να καταρρεύσω, καταπιέζοντας την ομοφυλοφιλία μου 24 ώρες το 24ωρο» είπε στο «Der Spiegel».

«Έπαιζα ακόμα πιο σκληρά»

«Το θέμα με έκανε επιθετικό. Επίτηδες έπαιζα ακόμα πιο σκληρά, θέλοντας να φαίνομαι πιο αρρενωπός για να μη με κατακρίνουν γι’ αυτό που είμαι» θυμάται με τρόμο. Στόχος του είναι να αποτρέψει άλλους παίκτες από παρόμοιες εμπειρίες. «Ακολουθώ το θέμα τα τελευταία 16 χρόνια και έχω ακούσει πολλά ονόματα. Έχω μείνει σιωπηλός, αλλά θα κάνω τα πάντα για μια καλύτερη αθλητική ζωή για όλους» υπόσχεται.

Ένα από τα στοιχεία που τον οδήγησαν σε αυτή την προσπάθεια ήταν το ντοκιμαντέρ της Prime Amazon «The Last Taboo». Ο Μάρκους Ούρμπαν, ως παιδί, πήρε το επώνυμο του πατριού του, Σνάιντερ, αλλά ως ενήλικος το άλλαξε στο πατρικό όνομα της μητέρας του.

Το 2008 ο αθλητικός δημοσιογράφος Ρόνι Μπλάσκε δημοσίευσε μια βιογραφία του Ούρμπαν με τίτλο «Κρυμμένος Παίκτης: η ιστορία του ομοφυλόφιλου ποδοσφαιριστή Μάρκους Ούρμπαν». Το μήνυμά του είναι σαφές: «Είμαι εντάξει, εσύ είσαι εντάξει – η διαφορετικότητα είναι κάτι υπέροχο».

Κυριαρχούν φόβος και προκατάληψη

Η προσπάθεια του Μάρκους Ούρμπαν είναι από τις λίγες στον χώρο του αθλητισμού. Η συλλογική εμφάνιση, η κοινή παρουσία αθλητών για να δηλώσουν ότι είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν είναι συνηθισμένη. Το πιο κοντινό που μπορούμε να θυμηθούμε συνέβη στη Γαλλία το 2021 – και πάλι σε συνδυασμό με ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – όταν πέντε ολυμπιονίκες και ένας παίκτης της ένωσης ράγκμπι μίλησαν δημόσια για πρώτη φορά για τη σεξουαλικότητά τους.

Στην Αγγλία, οι εικασίες αυξάνονται κατά καιρούς από τολμηρούς ισχυρισμούς που γίνονται στα Μέσα Ενημέρωσης για μυστηριώδεις γκέι ποδοσφαιριστές. Το 2017, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Λιντς Γιουνάιτεντ, Ντέιβιντ Χέι, είπε σε συνέντευξή του ότι γνώριζε τουλάχιστον 20 που έπαιζαν στην Premier League και στη δεύτερη κατηγορία.

Τρία χρόνια αργότερα, μια φιλανθρωπική οργάνωση που ονομάζεται Justin Fashanu Foundation δήλωσε στην εφημερίδα «The Sun» ότι συνεργάζεται με πέντε παίκτες, δύο από τους οποίους αναφέρθηκαν αργότερα ανώνυμα στο ταμπλόιντ. Η προκατάληψη και ο φόβος υπερισχύουν.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Αμφιφοβίας και της Τρανσφοβίας (IDAHOBIT) στις 17 Μαΐου είναι αφιερωμένη στον συντονισμό διεθνών εκδηλώσεων και ημερίδων που ευαισθητοποιούν το κοινό για θέματα που σχετίζονται με τις διακρίσεις εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων.

Η ημερομηνία αυτή επελέγη καθώς στις 17 Μαΐου 1990 αφαιρέθηκε η ομοφυλοφιλία από τη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νοσημάτων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας έχει αναγνωριστεί επίσημα από περισσότερες από 130 χώρες σε όλον τον κόσμο.

EROS Pride: Η πρώτη ελληνική σειρά γκέι αισθηματικών μυθιστορημάτων

 EROS Pride: Μιλήσαμε με τον Χάρη Νικολακάκη για τη ΛΟΑΤΚΙ λογοτεχνία που απευθύνεται σε όλους: Σε ΛΟΑΤΚΙ και μη παιδιά, στους φίλους τους και στους γονείς τους

Αυτό είναι το εκδοτικό νέο που μας άρεσε περισσότερο από όλα τα άλλα μαζί, και όχι μόνο επειδή δεν το περιμέναμε. Παρακάτω, συζητάμε με τον εκδότη Χάρη Νικολακάκη της Harlenic (Εκδόσεις Bell, Silk, Άρλεκιν). Τον ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο του — αλλά και για όσα μάς λέει για την EROS Pride, τη νέα σειρά βιβλίων τσέπης με ΛΟΑΤΚΙ θεματολογία που ξεκινά στις 14 Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου.

Ο εκδότης Χάρης Νικολακάκης

* * *

Κ.Α.: Καταρχάς θέλω να σας δώσω συγχαρητήρια. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;

Χ.Ν.: Σειρά ελληνικών αισθηματικών μυθιστορημάτων με ΛΟΑΤΚΙ θεματολογία, η οποία θα βρεθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, αφού θα μπορεί κανείς να βρει τα βιβλία και σε κέντρα τύπου και σε περίπτερα, νομίζω πως ναι, γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό.

ADVERTISEMENT

Κ.Α.: Ποιος υπογράφει το πρώτο βιβλίο και πότε θα κυκλοφορήσει;

Χ.Ν.: Το πρώτο βιβλίο, που θα κυκλοφορήσει στις 14 Φεβρουαρίου, έχει τίτλο «Α΄ στον έρωτα» και το υπογράφει ο Γιώργος Αγγελίδης. Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία αγάπης, ενηλικίωσης και αποδοχής του αληθινού μας εαυτού. Έχω μεγάλη εκτίμηση στην πένα και στο ταλέντο του Γιώργου, ο οποίος είναι ένας από τους ανερχόμενους συγγραφείς μας στις Εκδόσεις BELL.

Κ.Α.: Ο Γιώργος Αγγελίδης γράφει όμως θρίλερ, έτσι δεν είναι; Πώς ακριβώς προέκυψε η συγκεκριμένη συνεργασία;

Χ.Ν.: Πριν από δύο περίπου μήνες, μου τηλεφώνησε η Έλενα Αντωνίου, η οποία είναι η υπεύθυνη της σειράς EROS στη Χαρλένικ, όπου εκδίδονται αισθηματικά μυθιστορήματα από Ελληνίδες συγγραφείς. Πάνω στη συζήτηση με ρώτησε αν θα σκεφτόμασταν ποτέ να εκδώσουμε ένα EROS με ΛΟΑΤΚΙ θέμα, λέγοντάς μου πως είχαν μιλήσει για το ενδεχόμενο αυτό με τον Γιώργο, ο οποίος ήδη έγραφε μια τέτοια ιστορία. Η απάντησή μου ήταν ένα μεγάλο και ενθουσιώδες «ΝΑΙ»! Για μένα, το όνομα Αγγελίδης ήταν εγγύηση και επιβεβαιώθηκα όταν διάβασα το βιβλίο. Το «Α΄ στον έρωτα» είναι μια ωραία, ευαίσθητη, κάποιες φορές συγκινητική ιστορία, την οποία διάβασα μέσα σε μερικές ώρες και πραγματικά ανυπομονώ να τη μοιραστούμε με τους αναγνώστες.

Κ.Α.: Με τι συχνότητα θα βγαίνουν τα βιβλία;

Χ.Ν.: Ξεκινάμε με το πρώτος αυτό EROS Pride του Φεβρουαρίου και το δεύτερο θα εκδοθεί τον Ιούνιο, που είναι Μήνας Περηφάνιας. Ευελπιστώ πως αυτή θα είναι μόνο η αρχή και πως σύντομα θα έχουμε στα χέρια μας κι άλλες τέτοιες ωραίες ιστορίες που θα αξίζει να εκδοθούν και να αγαπηθούν.

Κ.Α.: Θα έχουν παρόμοια θεματική; Ή θα υπάρξουν και εκπλήξεις;

Χ.Ν.: Τα κριτήρια είναι απλά: καλογραμμένες, ρομαντικές, ευαίσθητες, τρυφερές ιστορίες. Δεν βλέπω τον λόγο να μη χωράνε εκπλήξεις σε κάτι τόσο όμορφο. 

Κ.Α.: Λύστε μου μια απορία: γιατί ελληνικά γκέι ρομάντζα; Θα μπορούσατε ενδεχομένως να αγοράζατε μία ήδη επιτυχημένη σειρά από την Αμερική, επί παραδείγματι, και να τα μεταφράζατε στα ελληνικά.

Χ.Ν.: Να σας ρωτήσω εγώ κάτι; Γιατί όχι ελληνικά; Γιατί ένα παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία και ανακαλύπτει ή έχει ανακαλύψει από ακόμα πιο μικρό ότι έλκεται από άτομα του ίδιου φύλου να μπορεί να δει τον εαυτό του μόνο σε βιβλία ξένης λογοτεχνίας; Μόνο στην Αμερική υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ παιδιά; Μόνο εκεί είναι ορατά; Όχι βέβαια. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού. Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Δεν είναι επιλογή η ομοφυλοφιλία. Ξέρετε τι θα ήθελα; Θα ήθελα τα βιβλία αυτής της σειράς, το βιβλίο αυτό, το πρώτο, να το διαβάσουν όσο περισσότεροι γίνεται. Κυρίως θα ήθελα να το διαβάσουν παιδιά ΛΟΑΤΚΙ που μπορεί να νιώθουν ενοχές ή ντροπή για το ποιοι είναι. Να το διαβάσουν παιδιά που δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ, αλλά που είναι σχεδόν βέβαιο πως έχουν φίλους και φίλες που είναι. Και σίγουρα να το διαβάσουν γονείς. Γονείς που έχουν παιδιά κάθε ηλικίας. Προσωπικά θα το κάνω δώρο σε φίλους μου, αλλά και στα παιδιά μου. Στον γιο μου που είναι 19 ετών και στην κόρη μου που είναι 17.

Ο Χάρης Νικολακάκης με την περίφημη Παπιγιόν

Κ.Α.: Να είστε καλά! Ποια περιμένετε να είναι η απήχηση της σειράς; Στο εξωτερικό, από όσο ξέρω, πάρα πολλοί τίτλοι γίνονται πολύ μεγάλα μπεστ-σέλερ. Μιλάμε για μία ανθούσα βιομηχανία.

Χ.Ν.: Ναι, στο εξωτερικό συμβαίνει αυτό. Η λεγόμενη young adult και η ΛΟΑΤΚΙ λογοτεχνία είναι δύο είδη που διαβάζονται πολύ και από πολλούς. Το «Α΄ στον έρωτα» ανήκει και στα δύο αυτά είδη και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ανάλογα ξένα βιβλία. Το αντίθετο, θα έλεγα. Κανείς πάντως δεν μπορεί να ξέρει ποια θα είναι η απήχηση της σειράς αυτής, αφού δεν υπάρχει κάποιο προηγούμενο στα ελληνικά εκδοτικά πράγματα. Εμείς πάντως θα τη στηρίξουμε με κάθε τρόπο και ελπίζω πως θα βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι στο να βοηθήσουμε να εξαλειφθούν οι προκαταλήψεις.

Κ.Α.: Φοβάστε και κάποιου είδους αντιδράσεις; Δεν θα πρωτοτυπούσα, βέβαια, αν έλεγα ότι είμαστε μια άκρως συντηρητική κοινωνία…

Χ.Ν.: Ναι, δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια. Αλλά δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι. Πιστεύουμε απόλυτα και στο βιβλίο αυτό και στον συγγραφέα του. Και να σας πω την αλήθεια, αν περιμένουμε να «είναι έτοιμη η κοινωνία» για το Α ή το Β, θα περιμένουμε μια ζωή. Εμείς είμαστε η κοινωνία. Κάποιος θα κάνει το πρώτο βήμα προς μια νέα σωστή κατεύθυνση και κάποιοι θα ακολουθήσουν. Στην αρχή μπορεί διστακτικά, αλλά θα έχει γίνει το πρώτο βήμα. Και ύστερα θα ακολουθήσουν κι άλλα βήματα, και περισσότεροι που θα στηρίξουν τα βήματα αυτά. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα συνεχίσει να προχωράει η κοινωνία μπροστά.

Κ.Α.: Είμαι πολύ χαρούμενος που ακούω αυτά τα λόγια. Τώρα, η σειρά ανακοινώνεται με την έναρξη της συζήτησης για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που ξεκινά επιτέλους και στη χώρα μας με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού. Σύμπτωση; Ευτυχή σημεία των καιρών;

Χ.Ν.: Ευτυχής σύμπτωση, θα έλεγα. Και προσωπικά χαίρομαι για αυτό. Μπορεί τα άμεσα προβλήματα της πλειοψηφίας των πολιτών να είναι άλλα και υπαρκτά (από την ακρίβεια και την ανεργία μέχρι την κατάσταση στη δημόσια υγεία και τους χαμηλούς μισθούς), αλλά θεωρώ πως η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται πως το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι ζήτημα ισότητας, είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και σε ένα κράτος δικαίου δεν επιτρέπεται να υπάρχουν τέτοιες «εκκρεμότητες». Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι ένα καπρίτσιο κάποιων «εκκεντρικών» ανθρώπων που θέλουν να «αντιγράψουν» τη ζωή των ετερόφυλων. Υπάρχουν οικογένειες, με ζευγάρια που είναι μαζί 20 και 30 χρόνια, με παιδιά ή χωρίς, που για την πολιτεία είναι ανύπαρκτες! Χωρίς δικαιώματα, χωρίς καμία αναγνώριση σε ζητήματα κληρονομικά, γονεϊκά ή άλλα, λες και είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Είναι τραγικό. Αυτά τα υπαρκτά ζητήματα θα έρθει να ρυθμίσει το σχετικό νομοσχέδιο, και όχι να… πλήξει την «παραδοσιακή οικογένεια».

Κ.Α.: Συμφωνώ απολύτως. EROS Pride λοιπόν. Ωραία ονομασία! Θυμίζω ότι τα EROS είναι τα ελληνικά ρομάντζα που κυκλοφορούν παράλληλα με τα κλασικά μεταφρασμένα Άρλεκιν. Θέλω πολύ να μάθω πώς πηγαίνουν στην αγορά!

Χ.Ν.: Τα EROS, βιβλία που ακολουθούν το φορμάτ των κλασικών Άρλεκιν, κυκλοφορούν τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια, με μεγάλη επιτυχία. Η υπεύθυνη της σειράς, η συγγραφέας μας Έλενα Αντωνίου, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην επιλογή συγγραφέων και τίτλων που εκδίδονται στα EROS και αυτό φαίνεται από την αποδοχή των ιστοριών από το αναγνωστικό κοινό.

Κ.Α.: Πιστεύετε ότι, με την αναγγελία της σειράς, ή μετά από αυτή τη συνέντευξη, θα υπάρξει ενδιαφέρον από Έλληνες γκέι συγγραφείς για να ετοιμάσουν και να σας στείλουν τα χειρόγραφά τους;

Χ.Ν.: Ελπίζω πως ναι.

Κ.Α.: Επιτρέψτε μου να πω κλείνοντας ότι, πέρα από το όποιο εμπορικό ενδιαφέρον της, η ύπαρξη και μόνο μιας τέτοιας σειράς είναι κάτι πολύ θετικό, σηματοδοτεί μια αλλαγή προς το καλύτερο, και γι’ αυτό θέλω να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Είναι μια πολύ γενναία εκδοτική πράξη.

Χ.Ν.: Ξέρετε κάτι; Ο Γιώργος Αγγελίδης, μέσα από το «Α΄ στον έρωτα» μας ανοίγει ένα παράθυρο στο μυαλό δύο εφήβων που ανακαλύπτουν ποιοι πραγματικά είναι. Μας βάζει στη θέση τους. Και το κάνει με τον πιο ωραίο, τρυφερό τρόπο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Είναι άραγε ουτοπικό να πιστεύουμε πως θα φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δεν θα υπάρχουν διαλυμένες οικογένειες επειδή «το παιδί βγήκε γκέι»; Είναι άραγε ουτοπικό να πιστεύουμε πως θα σταματήσουν να υπάρχουν παιδιά καταπιεσμένα, παιδιά που θα κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό, γονείς που δεν θα θέλουν να δουν στα μάτια τους τα παιδιά τους επειδή είναι γκέι, τρανς, queer; Όχι, ειλικρινά πιστεύω πως δεν είναι. Υπάρχει δρόμος που οδηγεί σε μια πιο ανοιχτή και συμπεριληπτική κοινωνία; Θέλουμε λοιπόν ευτυχισμένους, ολοκληρωμένους ανθρώπους; Ναι και ναι.

Κ.Α.: Και ένα μεγάλο ναι από εμένα. Καλή επιτυχία στα EROS Pride!

Χ.Ν.: Σας ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές και για τη στήριξη!

H εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα Bing

Είναι η Ελλάδα ασφαλής χώρα για τα LGBTQ+ άτομα; – Υποχώρηση 3 θέσεων στην παγκόσμια κατάταξη

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 38η θέση παγκοσμίως σχετικά με την ασφάλεια των ΛΟΑΤ+ (LGBTQ+) ατόμων που την επισκέπονται ως τουρίστες, σύμφωνα με την έρευνα Gay Travel Index του γερμανικού ινστιτούτου Spartacus για το 2024.

Η έρευνα συνέκρινε 213 χώρες με βάση την κατάσταση των λεσβιών, των ομοφυλόφιλων, των αμφιφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ, των ίντερσεξ και των queer ατόμων σε κάθε τόπο, μετέδωσε το statista.com.

Η χώρα μας βρίσκεται στην 38η θέση της σχετικής λίστας, έχοντας χάσει 3 θέσεις από την 35η που κατέλαβε το 2023.

Η Μάλτα, ο κορυφαίος προορισμός του περασμένου έτους, συμπληρώνεται στην κορυφή από την Ισπανία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία και την Πορτογαλία ως τα ασφαλέστερα και πιο ανοιχτά μέρη για τους ΛΟΑΤ+ ταξιδιώτες το 2024, με κάθε μία από αυτές τις πέντε χώρες να λαμβάνει 12 βαθμούς.

Σύμφωνα με την έκθεση, η Εσθονία σημείωσε τις μεγαλύτερες βελτιώσεις το περασμένο έτος, λαμβάνοντας 6 βαθμούς (σε αντίθεση με τους 2 βαθμούς του προηγούμενου δείκτη). Αυτό συνέβη χάρη στην έγκριση του νόμου το 2023 για τη νομιμοποίηση του ισότιμου γάμου.

Η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που εμφανίζεται στην κατάταξη του 2024 είναι η Ουρουγουάη, η οποία μοιράζεται την τρίτη θέση μαζί με τη Δανία, την Ισλανδία, τη Γερμανία και τη Νορβηγία, με 10 βαθμούς η καθεμία.

Στο άλλο άκρο του φάσματος έρχονται η Σαουδική Αραβία, το Ιράν, η Δημοκρατία της Τσετσενίας στη Ρωσία και το Αφγανιστάν, όλες με βαθμολογία -21 βαθμούς, σηματοδοτώντας ότι είναι επικίνδυνες χώρες για τους ταξιδιώτες ΛΟΑΤ+, όπου οι ομοφυλόφιλοι διώκονται και σκοτώνονται. Η Ρωσία επίσης βρίσκεται πολύ χαμηλά σε αυτόν τον κατάλογο (-17 βαθμοί), έχοντας για άλλη μια φορά «αυστηροποιήσει σημαντικά την αντι-ΛΟΑΤ+ νομοθεσία της και εξισώνει το κίνημα με εξτρεμιστικές οργανώσεις».

Για την ανάπτυξη του δείκτη, η έκθεση εξετάζει 18 κατηγορίες που κυμαίνονται από το γάμο για όλους έως τη θανατική ποινή για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.

Οι δημιουργοί εστιάζουν, μεταξύ άλλων παραμέτρων, στις πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν τα queer άτομα, στο νομικό πλαίσιο και στο αν υπάρχουν επεισόδια βίας εναντίον τους...

 Σύμφωνα με τους δημιουργούς της έκθεσης, ο δείκτης προορίζεται για όλα τα είδη ταξιδιωτών, συμπεριλαμβανομένων όσων επιθυμούν να ταξιδέψουν σε χώρες όπου η ΛΟΑΤ+ κοινότητα είναι αποδεκτό και αγαπητό κομμάτι της κοινωνίας, καθώς και για όσους συνειδητά επιθυμούν να ταξιδέψουν σε μια χώρα προκειμένου να ξεκινήσουν διάλογο με την καταπιεσμένη τοπική queer κοινότητα.

Επιστολές γκέι ανδρών προκαλούν Καταποντισμό στη σκηνή του Εθνικού

 

Μπαίνοντας στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε υποδέχονται πέντε επιβλητικοί ορθογώνιοι πίνακες που απεικονίζουν έξι γυμνές και ημίγυμνες ανδρικές μορφές του Θανάση Μέγκου. Η παλέτα των χρωμάτων τους παραπέμπουν απευθείας στον Γιάννη Τσαρούχη.

Πέντε μικρόφωνα έχουν ήδη στηθεί και αναμένουν πέντε ηθοποιούς να εξιστορήσουν ιστορίες. Σιγά σιγά τη σκηνή καταλαμβάνουν οι/τα Βασίλης Βηλαράς, Ανδρέας Λαζαράκος, Kristof, Niko Rupllem, Dolly Vara. Είναι ντυμένοι με τα φανταχτερά ρούχα του Χρύσανθου Χριστοδούλου, φορούν γούνες, τακούνια, καλσόν, ακόμα και στρινγκ (ένα μάτι συντηρητικό θα χαρακτήριζε το ντύσιμό τους προκλητικό, κάποιος άλλος θα έλεγε πως απλώς φορούν ρούχα στα οποία αισθάνονται ο εαυτός τους).

Περπατούν και λικνίζουν τα σώματά τους, κάνουν voguing, οι κινήσεις τους (επιμέλεια κίνησης Ευστράτιος Γιαννίκος) δε γίνεται να μη μαγνητίσουν το βλέμμα σου και τραγουδούν από άσματα λαϊκά, όπως το “Άμα Δείτε Το Φεγγάρι” και το “Του Αγοριού απέναντι” του Μίμη Πλέσσα, μέχρι θυμωμένα ραπαρίσματα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Και κάπως έτσι αρχίζουν να μας κατακλύζουν μικροί Καταποντισμοί, εξομολογήσεις δηλαδή, πέρα για πέρα αληθινές, που αντικατοπτρίζουν με κρυστάλλινη καθαρότητα τις δεκαετίες της σκοτεινής… ντουλάπας. Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς παίρνουν σάρκα και οστά και “συνομιλούν” μεταξύ τους σε μία συγκινητική, απόλυτα ισορροπημένη και ολοκληρωμένη παράσταση επενδεδυμένη με περίσσια αγάπη.

Ο Βασίλης Βηλαράς μετά τον “Λοιμό” (ΚΕΤ) μια μουσική παράσταση φτιαγμένη από τα υλικά που γεμίζουν καθημερινά τα newsfeed μας και τον “Σεισμό” (Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση) μια περφόρμανς που προκάλεσε τριγμούς σε αγαπημένα… κόκκαλα, φέρνοντας στη σκηνή τρανς θηλυκότητες, non binary άτομα, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, ολοκληρώνει στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την ιδιότυπη αυτή τριλογία του με τον “Καταποντισμό”.

Στη νέα αυτή παράσταση τα πρόσωπά της επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης (ναι υπάρχει και αυτή η Ελλάδα) και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Σχετικό Άρθρο

Θέατρο

Ο Στρίντμπεργκ του Τάσου Ιορδανίδη μάς κλείνει το μάτι

Το περιοδικό ΑΜΦΙ

Oι γενιές του ‘60 και του ‘70 θυμούνται το περιοδικό ΑΜΦΙ, σαν κάτι ξένο και απαγορευμένο προς αυτές. Ο λόγος; Τότε, η ομοφυλοφιλία ήταν ταυτόσημη με την ανωμαλία. Μέχρι και τη δεκαετία του ‘90 που το περιοδικό σταμάτησε να εκδίδεται, δεν υπήρχε κανένα άλλο είδος ενημέρωσης που να αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Στη δε τηλεόραση -κρατική μόνο υπήρχε τότε- δεν υπήρχε ούτε καν ομοφυλόφιλος υπαινιγμός. Και βέβαια δεν υπήρχε ίντερνετ.

Το περιοδικό Αμφί εκδιδόταν από το 1978 έως 1990 και αποτελεί πολύτιμο αρχείο για τη δύναμη και την πολιτική της επιθυμίας στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη αμφι-σβήτηση και υπήρξε δράση του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδος γνωστού ως ΑΚΟΕ.

Ο πρώτος του εκδότης (1979-1984) ήταν ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Από το 1984 ως το 1986 υπεύθυνος ύλης ήταν ο Γιάννης Νένες και από το 1987 ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Εξόχως χαρακτηριστικός ο υπότιτλος του περιοδικού: ”για την απελευθέρωση της ομόφυλης επιθυμίας”.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Το καλοκαίρι του 1979 το περιοδικό αντιμετωπίζει τη δικαιοσύνη στην περίφημη δίκη «περί ασέμνων». Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις. Υπέρ του περιοδικού συγκεντρώθηκαν πάνω από 2000 υπογραφές συμπαράστασης· ανάμεσα στους υπογράφοντες, οι Βιργινία Τσουδερού, Χάρις Αλεξίου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιώργος Βέλτσος, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Νικολαΐδης, Κώστας Τσαρούχας, Λιάνα Κανέλλη, Μαρία Φαραντούρη, Μανούσος Μανουσάκης και πολλοί άλλοι. Συνήγορος υπεράσπισης του περιοδικού ήταν ο τότε νέος δικηγόρος και μετέπειτα πολιτικός, Θεόδωρος Πάγκαλος. Τελικά, το Αμφί κέρδισε τη δίκη.

Στο σημείωμα της ψυχοκοινωνικής ερευνήτριας, Λεμονιάς Γιαννίρη, στο πρόγραμμα της παράστασης, διαβάζουμε πως “στα 12 χρόνια κυκλοφορίας του, το Αμφί φιλοξένησε πολυάριθμες συνεντεύξεις, θεωρητικές συζητήσεις για την εξουσία και την υποκρισία της αστικής τάξης, άρθρα που ασκούσαν κριτική στον συμβατικό Τύπο, ερωτικά σκίτσα, φωτογραφίες γυμνών ανδρών κ.ά. Η στήλη αλληλογραφίας παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος αναπόσπαστο κομμάτι το περιοδικού και έδωσε βήμα σε πολλούς ανθρώπους που ζούσαν στην απομόνωση και την περιφρόνηση να εκφραστούν και να εξομολογηθούν τη βία και την κακοποίηση, να συνδιαλλαγούν, να ερωτευτούν, να ποθήσουν, να μοιραστούν τα τραύματά τους”.

Ο Καταποντισμός του Βασίλη Βηλαρά

Ο Βασίλης Βηλαράς στον “Καταποντισμό” επικεντρώνεται και δίνει χώρο στις ιστορίες των ανθρώπων που είχαν τυπωθεί στο ΑΜΦΙ. Γιατί, όπως είπαμε, οι αναγνώστες είχαν τη δυνατότητα να στείλουν γράμματα προς το περιοδικό, τα οποία κατόπιν δημοσιεύονταν μαζί με την απάντησή του.

Με τη σκηνοθετική του ματιά αγκαλιάζει με στοργή ιστορίες ανθρώπων βουτηγμένων στη μοναξιά, εξομολογήσεις που κρύβουν μέσα τους ανεξάντλητη αγάπη, αλλά και μαρτυρίες αυτών που υπέφεραν και υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων και συγγενών, από τα περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ

Ιστορίες μιας γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας, μιας γενιάς που δεν μπορούσε να εκφράσει τον πραγματικό της εαυτό και πνίγηκε μέσα σε αυτόν.

Ανάμεσα στις ιστορίες που ακούσαμε, ήταν και αυτή του πρωταθλητή της ενόργανης γυμναστικής Ιωάννη Μελισσανίδη που τον Ιούλιο του 1996 κέρδισε το χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Ήταν τότε που η χαρά έδωσε τη θέση της στην κοροϊδία. Γιατί ο Ιωάννης ήταν γκέι. Στα περισσότερα σπίτια ακουγόταν “Καλέ η Ιωάννης”, ενώ κυκλοφόρησε ακόμη και σατιρικό σκετσάκι στις τηλεοπτικές εκπομπές. Τι κι αν είχε κάνει την Ελλάδα υπερήφανη και είχε δώσει συνέντευξη ακόμη και στο CNN. Τα επίσημα media τον είχαν…καταποντίσει, ενώ social media δεν υπήρχαν και ίσως, αν υπήρχαν, να είχε ξεκινήσει από αυτά ένα κύμα συμπαράστασης.

Ο Ιωάννης Μελισσανίδης δήλωσε παρών στον “Kαταποντισμό” και η παρουσία του ήταν πολύ συγκινητική. Ο Βασίλης Βηλαράς -που μας εξομολογήθηκε πως κι αυτός ένιωθε τότε, το μακρινό 1996, ένας μικρός Ιωάννης- τον κάλεσε να υποκλιθεί μαζί τους. Και το κοινό τον αποθέωσε όπως του άξιζε και του αξίζει.

Οι ερμηνείες

Αυτό που κάνει τόσο αληθινή την παράσταση αυτή είναι οι ηθοποιοί της. Νιώθεις πως ερμηνεύουν τους ίδιους τους εαυτούς τους σε μία αλλόκοτα συγκινησιακά φορτισμένη μείξη των προσωπικών τους βιωμάτων με αντίστοιχα βιώματα των προσώπων που αλληλογραφούσαν με το ΑΜΦΙ.

Είναι εντυπωσιακό το πώς οι/τα Βασίλης Βηλαράς, Ανδρέας Λαζαράκος, Kristof, Niko Rupllem και Dolly Vara βουτούν χωρίς καμία άμυνα και αντίσταση μέσα στις ιστορίες άλλων ανθρώπων, σκάβουν βαθιά και φέρνουν στην επιφάνεια ένα σπάνιο υλικό εξομολογήσεων και εκμυστηρεύσεων. Ένα υλικό διεκδικεί τη δική του ορατότητα και φέρνει προ των ευθυνών της κάθε γενιά που φορούσε και φορά παρωπίδες.

Αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out προκαλούν χαμόγελα, ακόμη και γέλιο στα χείλη, ενώ άλλες μαρτυρικές εξομολογήσεις φέρνουν δάκρυα συγκίνησης για όλους αυτούς τους ανθρώπους που κρύβονταν ακόμη και από τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Έρωτες κρυφοί στην ελληνική επαρχία, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, πώς η Συγγρού γέμιζε με Θεσσαλονικιούς ομοφυλόφιλους, πώς η gay κουλτούρα ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και βέβαια η πανταχού παρούσα συντηρητικότητα της ελληνικής κοινωνίας, το αέναο πνίξιμο μιας ισοπεδωτικής ετεροκανονικότητας.

Γιατί το ζήτημα είναι… ταξικό και στον Καταποντισμό

Μία παράσταση είναι ουσιαστική, όταν δεν μένει στον αφρό του εντυπωσιασμού. Και ο “Καταποντισμός” δεν έμεινε εκεί. Επιτέλους θίχτηκε και ακούστηκε το ταξικό ζήτημα στην ομοφυλοφιλία. Όχι ένα, αλλά πολλά γράμματα στο ΑΜΦΙ θίγουν το νευραλγικό αυτό ζήτημα για το οποίο οι περισσοτεροι σιωπούν. Έτσι, χωρίς καμία έκπληξη σ’ ένα γράμμα ακούμε την αλήθεια: πως η αστυνομία ουδόλως πειράζει τον εφοπλιστή ή τον βιομήχανο ομοφυλόφιλο, βγάζει ωστόσο όλο το μένος της πάνω στους μεροκαματιάρηδες της λαϊκής τάξης που πρέπει να πάνε στο γραφείο τους την επόμενη μέρα.

Έχουν αλλάξει άραγε τα πράγματα σήμερα; Ναι η κοινωνία μας έχει κάνει άλματα με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, ωστόσο κανείς δε σχολιάζει πως τα μόνα ζευγάρια που μπορούν να κάνουν αυτό το βήμα είναι τα πλούσια ζευγάρια των μεγαλουπόλεων. Ποιο ομόφυλο ζευγάρι θα τολμούσε να διεκδικήσει το δικαίωμά του αυτό σε μία φτωχογειτονιά της Αθήνας ή σε ένα χωριό της Ελλάδας; Εδώ οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει καν outing στις περιοχές αυτές.

Και όντως σήμερα η κοινωνία μας είναι ανοιχτή ή ένα μεγάλο μέρος της ακόμη στέκεται απέναντι σε κάθετι διαφορετικό και δη στους τρανς; Αρκεί να ανατρέξει κάποιος στην πρόσφατη επίθεση στη Θεσσαλονίκη σε δύο τρανς άτομα.

Τελικά αξίζει να δει κάποιος τον Καταποντισμό και σε ποιους απευθύνεται;

Όχι μόνο αξίζει, επιβάλλεται. Και δεν επιβάλλεται για να συστηθεί κάποιος με την queer πλευρά των πραγμάτων, αλλά με την ανθρώπινη. Αυτά τα πέντε υπέροχα παιδιά αυτό προσπαθούν να κάνουν πάνω στη σκηνή. Να μας συστήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα στον παραλογισμό της εποχής μας.
Γιατί, όπως λέει πολύ εύστοχα ο Β. Βηλαράς στο σημείωμά του “πρέπει να πάψει πια το αφήγημα πως τα πράγματα γίνονται καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου. Γίνονται και καλύτερα και χειρότερα”.
“Μέσα μου πέθανε ο ρομαντισμός.
Και γι’ αυτούς θα ’μαι ο καταποντισμός” λέει στο ραπάρισμά της η Dolly Vara και έχει τόσο δίκιο.

ΥΓ. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην καλύτερη στιγμή της βραδιάς; Το καταπληκτικό ζεϊμπέκικο – δε θα το χαρακτηρίσω queer, γιατί δεν ήταν queer, ήταν απλώς ένας αποστομωτικός χορός- από το Niko Rupllem.