Ένα δυνατό μήνυμα για την αποδοχή της διαφορετικότητας στέλνει με το νέο της τραγούδι ηΜαρία Κίου.
Η ανερχόμενη ερμηνεύτρια, η οποία αυτό το διάστημα εμφανίζεται με επιτυχία στην Πάτρα μαζί με τον Βασίλη Δήμα και την Άσπα, μάς παρουσιάζει το single «Για τίποτα δε μετανιώνω», στο οποίο η ίδια έχει γράψει τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους του.
Το νέο τραγούδι της Μαρίας Κίου συνοδεύεται από ένα κινηματογραφικό music video, το οποίο φέρει την υπογραφή του Άλεξ Κωνσταντινίδη.
Σε αυτό λοιπόν παρουσιάζεται μια ΛΟΑΤΚΙ ιστορία διαφορετικότητας με πρωταγωνιστή τη Λόλα του Αντώνη Παπαηλία.
Μια διαφορετικότητα η οποία ζει ανάμεσα μας και αξίζει επιτέλους την ισότητα και τον σεβασμό όλων μας.
«ΔΕΝ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΜΕ μόνο το σύμφωνο συμβίωσης (για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα). Έχουμε καταψηφίσει και το σύμφωνο συμβίωσης για ετερόφυλα ζευγάρια. Εμείς θεωρούμε ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, οι ερωτικές, οι συναισθηματικές, η συμβίωση αυτή, δεν μπορούν να στηρίζονται σε καταναγκαστικά μέτρα, με οικονομικά ή άλλα κριτήρια που είναι περασμένων εποχών… Προς τι λοιπόν ο λόγος να στηριζόμαστε σε έναν παρωχημένο αναχρονιστικό θεσμό που είναι ο γάμος είτε με τη μορφή του πολιτικού ή θρησκευτικού είτε με τη μορφή του συμφώνου συμβίωσης;»,είπε προχτές ο γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπαςμιλώντας στην εκπομπή τηςΝαταλίας Γερμανούστον Alpha, και αν κάποιος αγνοούσε τη μέχρι τώρα στάση του κόμματός του απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα θα υπέθετε ότι, έστω με καθυστέρηση μισού αιώνα, το ΚΚΕ αίφνης κατελήφθη από το ελευθεριακό πνεύμα των '60s!
Όμως όχι, το «κόμμα του λαού» δεν εναγκαλίστηκε αίφνης τη σεξουαλική επανάσταση, τις ελεύθερες σχέσεις, την πολυγαμία και τα κοινόβια, φαινόμενα που στην εποχή τους απαξίωνε, όπως όλα τα δογματικά Κ.Κ., που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τη Νέα Αριστερά και τα κινήματα αμφισβήτησης.
Οι φιλελεύθερες αντιλήψεις της Οκτωβριανής Επανάστασης περί τη σεξουαλικότητα «θάφτηκαν» εξάλλου μαζί με τον Λένιν ήδη από τη δεκαετία του ’20. Στους ομοφυλόφιλους μάλιστα καταλογιζόταν (και στην Ελλάδα) ότι εξαιτίας ακριβώς του «πάθους» τους ήταν μειωμένης αξιοπιστίας και ηθικής συγκρότησης και άρα επιρρεπείς στην προδοσία ενώ η σεξουαλική ελευθεριότητα θεωρούνταν σύμπτωμα της καπιταλιστικής παρακμής.
Και αν μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» τα περισσότερα Κ.Κ. ή ό,τι απέμεινε από αυτά στη Δύση άλλαξαν ρότα, κάνοντας «ανοίγματα» και στους ΛΟΑΤΚΙ+, το δικό μας παρέμεινε προσκολλημένο σε ξεπερασμένα ιδεολογικά σχήματα, αλλάζοντας απλώς ρητορική.
Και αν μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» τα περισσότερα Κ.Κ. ή ό,τι απέμεινε από αυτά στη Δύση άλλαξαν ρότα, κάνοντας «ανοίγματα» και στους ΛΟΑΤΚΙ+, το δικό μας παρέμεινε προσκολλημένο σε ξεπερασμένα ιδεολογικά σχήματα, αλλάζοντας απλώς ρητορική.
Για να μην αδικούμε εντελώς τον Περισσό, επιχείρησε κάποια δειλά βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια, αν αναλογιστεί κανείς ότι παλιότερα απέφευγε την παραμικρή αναφορά – επί δεκαετίες οι ΛΟΑΤΚΙ+ για το κόμμα ήταν απλώς «αόρατοι», σε ερωτηματολόγια μάλιστα που είχε στείλει παλιότερα το ΑΚΟΕ ζητώντας τις θέσεις των κομμάτων για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, σιωπούσε επιδεικτικά.
Όταν βέβαια λέμε βήματα, εννοούμε ότι διακρίνει επιτέλους τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν έβαλε στην ατζέντα του κανένα ζήτημα που να αφορά τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, ποτέ δεν εμφάνισε κάποιον-α ανοικτά ΛΟΑΤΚΙ+ υποψήφιο-α, ακόμα και στην περίπτωση που ήταν «φως φανάρι», ποτέ δεν ψήφισε οποιοδήποτε θεσμικό μέτρο ήρθε στη βουλή μετά το ’15, ούτε καν το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Προσπαθώντας μάλιστα ο σ. Κουτσούμπας να δικαιολογήσει την αποχή από την ψήφιση του συμφώνου το ’15, είπε τότε (στον Δημήτρη Δανίκα) ότι το κόμμα διαφωνούσε με τη δυνατότητα τεκνοθεσίας και από τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια, όπως και με την προοπτική να ακολουθήσει «νόμος για το κοινωνικό φύλο», μια θεωρία «στην οποία είμαστε επίσης αντίθετοι».
Είχε πει τότε κι άλλα «μαργαριτάρια», ότι είναι δικαίωμα του ενήλικου να επιλέγει (λες και η σεξουαλικότητα είναι ζήτημα επιλογής) «αρκεί να μην προκαλεί», ως παραδείγματα δε τέτοιων προκλήσεων έφερνε άνδρες ή γυναίκες που αλλάζουν πολλούς ερωτικούς συντρόφους «γιατί το ήθος έχει κι αυτό την κοινωνική του διάσταση, εξάλλου είναι και το ατομικό, τι νιώθω εγώ, ζούμε σε μια κοινωνία με ανθρώπους δίπλα μας, έχουμε παιδιά», κάνοντας ακόμα και τον Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ να φαντάζει πιο «προχώ» σε τέτοια ζητήματα.
Σε συνέντευξή του στη LiFO δυο χρόνια αργότερα και έχοντας μάλλον συνειδητοποιήσει ότι δεν ζούμε πια στη βικτωριανή εποχή, αφού κατηγόρησε μεν την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι με την επέκταση του συμφώνου «αποσκοπούσε να κρύψει την επίθεση διαρκείας στα δικαιώματα των εργαζομένων», διακήρυττε ότι το ΚΚΕ παλεύει για μια σειρά κοινωνικά δικαιώματα ανεξάρτητα από φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, φυλή ή θρησκεία. Όπως παλεύει σταθερά και ενάντια στον ρατσισμό που εκδηλώνεται εις βάρος ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό».
«Πιστεύουμε επίσης», συνέχιζε, ότι «άλλα ζητήματα που υπάρχουν στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, όπως για παράδειγμα τα κληρονομικά, μπορούν να διευθετηθούν μέσω ιδιωτικών συμφωνητικών, συμβολαιογραφικών πράξεων, ότι μπορούν να γίνουν οι αναγκαίες τροποποιήσεις στον Αστικό Κώδικα για ομόφυλα ζευγάρια», θέση ανάλογη με αυτή που επανέλαβε και τώρα στη Ναταλία Γερμανού. Το ότι ο ίδιος ο σ. Κουτσούμπας όπως και αρκετοί άλλοι ομοϊδεάτες του έχει κάνει κανονικά χρήση του «αστικού» δικαιώματός του στον γάμο, τον οποίο επιδεικτικά απαξιώνει για άλλες ομάδες ανθρώπων, αποτελεί μάλλον λεπτομέρεια.
Το γεγονός, τώρα, ότι δεν μπορείς να σταθείς δίπλα στον άνθρωπό σου και να πάρεις αποφάσεις γι' αυτόν στα δύσκολα (σε περίπτωση νοσηλείας π.χ.), αν δεν διατηρείς μια αναγνωρισμένη συγγενική σχέση α’ βαθμού μαζί του, ότι αν τον κληρονομήσεις υπό αυτό το καθεστώς φορολογείσαι με 40%, δεν τον απασχόλησε βέβαια ούτε τότε, ούτε τώρα, όπως δεν τον απασχολεί τι γίνεται με τα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων από προηγούμενη ετερόφυλη σχέση, με εκείνα τα παιδιά που από μικρά νιώθουν διαφορετικά και μια σειρά άλλες ανισότητες και διακρίσεις. Αυτά είναι θέματα που προφανώς θα λυθούν αυτόματα, σαν επικρατήσει ο σοσιαλισμός, στην πορεία για τον οποίο δεν πειράζει και να «θυσιαστούν» μερικοί άνθρωποι ή και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Οι δε συμβολαιογράφοι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων σίγουρα θα τον μακαρίζουν για τη στήριξη των εργασιών του κλάδου τους!
Όμως, αλήθεια, δεν μας είπε ο σύντροφος, θεωρεί άραγε εξίσου καταδικαστέα και μια σειρά άλλα «αστικά» δικαιώματα για τα οποία αγωνίστηκαν και οι κομμουνιστές, όπως το 8ωρο, οι μισθολογικές αυξήσεις, τα επιδόματα, το ταμείο ανεργίας, τα μέτρα ασφαλείας σε εργασιακούς χώρους κ.λπ. και αν ναι, γιατί δεν ζητά να καταργηθούν ώστε η επιστροφή στον «πρωτόγονο» καπιταλισμό να ισχυροποιήσει το επαναστατικό φρόνημα του προλεταριάτου;
Είναι νομίζω ξεκάθαρο ότι αυτό που έχει αλλάξει στο ΚΚΕ αναφορικά με τους ΛΟΑΤΚΙ+ αλλά και τα κοινωνικά ήθη γενικότερα δεν είναι οι απόψεις, αλλά η αιτιολόγησή τους. Είναι, επιπλέον, ίσως το μόνο κομμουνιστικό ή κομμουνιστογενές κόμμα στη Δυτική Ευρώπη που διατηρεί οπισθοδρομικές έως αντιδραστικές απόψεις αναφορικά με τέτοια ζητήματα.
Αναρωτιέμαι πώς το εκλαμβάνουν αυτό οι ΛΟΑΤΚΙ+ ψηφοφόροι του ή οι κοντινοί τους άνθρωποι – γιατί υπάρχουν εννοείται και τέτοιοι. Όπως υπάρχουν και άνθρωποι πιο ανοικτόμυαλοι που για δικούς τους λόγους, προσδοκίες ή «κολλήματα» εξακολουθούν να το στηρίζουν, αποφεύγοντας ακόμα και την εσωκομματική κριτική.
Όμως την κομματική ηγεσία δεν την πολυαπασχολεί αυτή η μειοψηφία, περισσότερο την ενδιαφέρει να είναι αρεστό στους «παραδοσιακούς» ψηφοφόρους του, η πλειονότητα των οποίων είναι «παλαιών ηθών». Και δεδομένου ότι η ηγεσία φαίνεται ικανοποιημένη με αυτό το 5-5.5% που παίρνει στις τελευταίες αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, μάλλον θα αργήσουμε να δούμε ουσιαστικές αλλαγές επ’αυτού στον Περισσό. Που για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε πολύ άτολμος και πολύ λίγος απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις.
Χιλιάδες άνθρωποι καταδικάστηκαν βάσει δύο γαλλικών νόμων που ίσχυαν μεταξύ 1942 και 1982. Ο ένας καθόριζε την ηλικία συναίνεσης στις ομόφυλες σχέσεις και ο άλλος αναγνώριζε τέτοιες σχέσεις ως επιβαρυντικό παράγοντα σε πράξεις«δημόσιας αγανάκτησης».
Ο γερουσιαστής Hussein Bourgi, ο εισηγητής του νομοσχεδίου που θα συζητηθεί την Τετάρτη, δήλωσε ότι θέλει η γαλλική κυβέρνηση να αναγνωρίσει τον ρόλο του κράτους στη διάκριση εις βάρος ατόμων που διατηρούσαν ομόφυλες σχέσεις.
«Αυτό το νομοσχέδιο έχει συμβολική αξία», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Στόχος είναι να διορθώσει ένα λάθος που διέπραξε η κοινωνία εκείνη την εποχή».
Οι τιμωρίες που επιβλήθηκαν από τα δικαστήρια «επέφεραν πολύ σοβαρές συνέπειες», είπε ο Bourgi.
«Οι άνθρωποι καταστράφηκαν. Κάποιοι έχασαν τη δουλειά τους ή έπρεπε να εγκαταλείψουν την πόλη τους».
Πέρα από την αναγνώριση της ευθύνης, ο Bourgi ζητά επίσης μια ανεξάρτητη επιτροπή για να διαχειριστεί οικονομική αποζημίωση 10.000 ευρώ για κάθε θύμα.
Ο Antoine Idier, κοινωνιολόγος και ιστορικός, χαρακτήρισε την πρωτοβουλία «σωτήρια», αλλά πρόσθεσε ότι η εστίαση σε δύο μόνο νόμους της περιόδου την έκανε πολύ περιοριστική.
«Οι δικαστές χρησιμοποίησαν πολύ ευρύτερο δικαστικό οπλοστάσιο για να καταστείλουν την ομοφυλοφιλία», είπε, συμπεριλαμβανομένων νόμων που δεν στόχευαν ειδικά σε σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου αλλά σε «ηθικές αδυναμίες» ή «υποκίνηση ανηλίκων να διαπράξουν εξαχρείωση».
Κυνηγώντας τους ομοφυλόφιλους
Ο Michel Chomarat, 74 ετών σήμερα, συνελήφθη το 1977 κατά τη διάρκεια επιδρομής της αστυνομίας σε ένα gay bar που ονομαζόταν «Le Manhattan».
«Η ομοφοβία από το κράτος σήμαινε ένα κυνήγι ομοφυλόφιλων παντού», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Το μπαρ ήταν ένας ιδιωτικός χώρος με περιορισμένη πρόσβαση «αλλά ακόμα κι έτσι, η αστυνομία μας πήρε με χειροπέδες και μας κατηγόρησε για μη ηθική συμπεριφορά», δήλωσε.
Ο Chomarat είπε ότι το νομοσχέδιο έρχεται «πολύ αργά» επειδή πολλοί άνθρωποι που δικαιούνταν αποζημίωση έχουν ήδη πεθάνει.
Σε ένα άρθρο στο γκέι περιοδικό Tetu τον Ιούνιο, ακτιβιστές, συνδικαλιστές και δημόσιοι υπάλληλοι είχαν ήδη ζητήσει την αναγνώριση και την αποκατάσταση των θυμάτων της καταστολής κατά των ομοφυλοφίλων.
Ο γερουσιαστής Bourgi υποστήριξε, επίσης, ότι η πρωτοβουλία του έχει σχεδιαστεί για να «διορθώσει ένα λάθος».
«Ένας από τους λόγους για τους οποίους η ομοφοβία επιμένει στη σημερινή κοινωνία είναι ότι οι νόμοι, οι κανόνες και οι πρακτικές του κράτους νομιμοποιούσαν τέτοιες διακρίσεις στο παρελθόν», δήλωσε ο Joel Deumier, συμπρόεδρος του SOS Homophobie, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που υπερασπίζεται ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Για να γίνει νόμος το κείμενο του Bourgi, πρέπει πρώτα η Γερουσία (η άνω βουλή του κοινοβουλίου) και μετά η Εθνοσυνέλευση (η Κάτω Βουλή) να ψηφίσουν υπέρ.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας γίνονται συχνά διαπραγματεύσεις για την τελική διατύπωση ενός νομοσχεδίου ώστε να γίνει αποδεκτό και από τα δύο σώματα.
Σε άλλες χώρες
Η Γερμανία αποφάσισε το 2017 να αποκαταστήσει και να αποζημιώσει περίπου 50.000 άνδρες που καταδικάστηκαν με βάση την «παράγραφο 175», έναν νόμο του 19ου αιώνα που ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία που διευρύνθηκε από τη ναζιστική Γερμανία και καταργήθηκε μόλις το 1994.
Η Αυστρία επεξεργάζεται κάτι παρόμοιο ώστε για να γίνει νόμος το επόμενο έτος.
Ποια νοσήματα παρουσιάζουν αύξηση και για ποιους λόγους - Ποιοι νέοι είναι πιο ευάλωτοι σε αυτά
Αύξηση παρουσιάζει η πλειονότητα των νοσημάτων που μεταδίδονται με το σεξ, ιδίως στους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες, σύμφωνα με νέα επιστημονικά δεδομένα.
Όπως αναφέρουν τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) των ΗΠΑ, παρά τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν τα χρόνια της πανδημίας, τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ακολουθούν ανοδική πορεία. Οι μισές νέες μολύνσεις αφορούν νέους ηλικίας 15 έως 24 ετών.
Τα κρούσματα βλεννόρροιας (γονόρροιας) και σύφιλης (συμπεριλαμβανομένης της συγγενούς σύφιλης) εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα προ της πανδημίας. Η εξέλιξη αυτή δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένης της μακροπρόθεσμης τάσης για σταθερή αύξηση των κρουσμάτων, επισημαίνει ο χειρουργός ανδρολόγος ουρολόγος δρ Αναστάσιος Λιβάνιος.
«Οι έφηβοι ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου για μόλυνση, ιδίως εκείνοι με χαμηλό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο, πολλαπλές ή ταυτόχρονες σεξουαλικές σχέσεις, ελλιπείς γνώσεις σχετικά με τα προφυλακτικά και περιστασιακή χρήση τους, εξηγεί. «Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2020 μόνο το 51% των σεξουαλικώς ενεργών αμερικανών εφήβων χρησιμοποιούσαν προφυλακτικό στη διάρκεια της επαφής».
Ποια είναι
Το ποσοστό αυτό υποδηλώνει ότι το ήμισυ των εφήβων και νεαρών ενηλίκων είναι πιθανό να πάσχουν από κάποιο νόσημα που μεταδίδεται με το σεξ. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται ορισμένα που μπορεί να απειλήσουν τη ζωή, όπως:
Ο ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) που προκαλεί κονδυλώματα αλλά και καρκίνο
Ο ιός HIV που προκαλεί AIDS
Άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα είναι ο ιός HSV που ευθύνεται για τον έρπη των γεννητικών οργάνων, η σύφιλη, η βλεννόρροια και τα χλαμύδια. Κάποια από αυτά τα νοσήματα δεν προκαλούν συμπτώματα. Επομένως ο μόνος τρόπος να βρεθεί και να θεραπευτεί η λοίμωξη είναι ο προληπτικός έλεγχος.
Η μόλυνση από ορισμένα άλλα, ωστόσο, δημιουργεί κλινικές εκδηλώσεις που μπορούν να προειδοποιήσουν τον ασθενή ώστε να προστρέξει στον γιατρό του για βοήθεια. Ορισμένα από τα νοσήματα του σεξ, εξ άλλου, εάν δεν ανιχνευθούν και αντιμετωπιστούν εγκαίρως, μπορεί να έχουν σοβαρές επιπλοκές, όπως υπογονιμότητα ή τύφλωση.
Που οφείλεται η αύξηση
Οι αιτίες για τα αυξημένα κρούσματα στα νοσήματα του σεξ είναι πολλές και διαφορετικές, αφού πολλοί είναι οι συμβάλλοντες παράγοντες, όπως:
Η περιορισμένη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη
Η απροθυμία για εξέταση
Η έλλειψη ενημέρωσης για ασφαλή και υγιή σεξουαλική ζωή
Η παραπληροφόρηση για το θέμα
Κύρια αιτία, όμως, είναι το στίγμα που περιβάλλει τα άτομα με σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Από το σύνολο των ασθενών, οι έφηβοι και τα ΛΟΑΤ+ άτομα το βιώνουν εντονότερα.
Τα ύποπτα συμπτώματα
Κάθε νόσημα του σεξ προκαλεί διαφορετικά συμπτώματα στους ασθενείς. Στους άνδρες, οι λοιμώξεις από τον ιό HSV του έρπη προκαλούν επώδυνες φουσκάλες στην περιοχή των γεννητικών οργάνων ή του ορθού. Οι φουσκάλες αυτές υφίστανται ρήξη, δημιουργείται κρούστα και υποχωρούν μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Η σύφιλη προκαλεί ένα ανώδυνο έλκος (πληγή) στο πέος ή γύρω από οποιοδήποτε σεξουαλικό όργανο. Αν δεν θεραπευτεί, επιδεινώνεται, με κίνδυνο να προκληθεί βλάβη στην καρδιά και στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Τα χλαμύδια προξενούν μη φυσιολογικές εκκρίσεις από τα γεννητικά όργανα, αίσθημα καύσου κατά την ούρηση και εκκρίσεις και αιμορραγία από το ορθό. Δυστυχώς, πολλοί άνδρες έχουν λίγα ή καθόλου συμπτώματα.
Η γονόρροια (βλεννόρροια) επίσης προκαλεί εκκρίσεις από το πέος ή το ορθό, καθώς και επώδυνη ή δύσκολη ούρηση ή κένωση.
Ορισμένες από αυτές τις λοιμώξεις μπορεί να μολύνουν και το στόμα (μέσω του στοματικού σεξ), όπου μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα.
Αντιθέτως, ο ιός HIV/AIDS στα αρχικά στάδια της μόλυνσης δεν προκαλεί εμφανή συμπτώματα. Το ίδιο και ο ιός HPV, εκτός κι αν μολυνθεί ο άνδρας με κάποιο στέλεχός του που προκαλεί κονδυλώματα στα γεννητικά όργανα, εσωτερικά ή εξωτερικά.
Πόσο αυξήθηκαν
Σύμφωνα με τις τελευταίες αμερικανικές μετρήσεις, οι νέες μολύνσεις από χλαμύδια καταγράφουν σταθερά άνοδο. Το 62% των νέων κρουσμάτων να αφορά εφήβους. Η βλεννόρροια και η σύφιλη βρίσκονται επίσης σε άνοδο. Από το 2016 αυξήθηκε:
Η βλεννόρροια κατά 45%
Η σύφιλη κατά 52%
Η συγγενής (εκ γενετής) σύφιλη κατά 235%.
Ευτυχώς, οι μολύνσεις από τον HIV παρουσιάζουν μείωση. Υπολογίζεται ότι το 2021 σε σύγκριση με το 2017 ήταν 12% λιγότερες, γεγονός που οφείλεται στη μείωση κατά 34% των νέων λοιμώξεων μεταξύ των ατόμων ηλικίας 13 έως 24 ετών, κυρίως μεταξύ ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων ανδρών.
Τι πρέπει να γίνει
«Κάθε σεξουαλικώς ενεργό άτομο μπορεί να μολυνθεί από ιό, αλλά οι έφηβοι και νεαροί ενήλικες είναι πιο ευάλωτοι. Γι’ αυτό γονείς, δάσκαλοι, γιατροί και φορείς πρέπει να στραφούν στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Μόνο η γνώση μπορεί να οδηγήσει κάποια στιγμή στο μέλλον σε μείωση των περιστατικών», τονίζει ο κ. Λιβάνιος.
Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από τους οικείους τους ποιες σεξουαλικές συμπεριφορές τούς θέτουν σε κίνδυνο. Όχι να αφήνονται να αναζητούν απαντήσεις από τους φίλους τους ή στο διαδίκτυο, τονίζει.
Απαραίτητο είναι επίσης να πληροφορούνται ότι η καθυστερημένη διάγνωση και θεραπεία, μπορεί εν αγνοία τους να τους καταστήσει πηγή μόλυνσης για άλλους ανθρώπους. Μπορεί επίσης να τα θέσει στο μέλλον σε σοβαρό κίνδυνο υγείας.
«Μεγαλύτερη δε ανάγκη έχουν τα παιδιά που ανήκουν στην κοινότητα ΛΟΑΤ+, διότι αντιμετωπίζουν διακρίσεις, γεγονός που καθιστά δυσκολότερη τη λήψη ενημέρωσης και φροντίδας» προσθέτει ο κ. Λιβάνιος.
Απαραίτητο το προφυλακτικό
Η πρόληψη της μόλυνσης από τα νοσήματα του σεξ μπορεί να είναι σωτήρια. Η χρήση προφυλακτικού και η αμοιβαία μονογαμική σεξουαλική σχέση με μη μολυσμένο σύντροφο μειώνουν τις πιθανότητες λοίμωξης. Βέβαια, «κανένα μέσο πρόληψης δεν εξασφαλίζει απόλυτη προστασία. Όμως η εξέλιξη της Ιατρικής επιτρέπει ευκολότερο έλεγχο και θεραπεία», υπογραμμίζει.
Για τα βακτηριακά σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα υπάρχουν αντιβιοτικά που μπορούν να τα θεραπεύσουν. Για τα ιογενή έχουν αναπτυχθεί τεχνολογίες και φάρμακα που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα συμπτώματα και επιβραδύνουν την επανεμφάνισή τους (δεδομένου ότι δεν μπορούν να εκριζωθούν από τον οργανισμό), αλλά και εμβόλια που προφυλάσσουν από τη μόλυνση. Υπάρχουν δε φάρμακα που μειώνουν τις πιθανότητες μόλυνσης πριν και μετά από την έκθεση σε μολυσματικούς παράγοντες.
«Οι επιλογές είναι πολλές και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας εάν η διάγνωση γίνει σε αρχικό στάδιο. Η γνώση, η πρόληψη, η αποτίναξη του στίγματος και ο τακτικός προληπτικός έλεγχος είναι το τετράπτυχο της αποφυγής τους», καταλήγει ο δρ Λιβάνιος.
Είναι η διδακτορική μου έρευνα που διεξάγεται στο ΤΕΑΠΗ/ΕΚΠΑ με επόπτρια την επίκουρη καθηγήτρια Λήδα Αναγνωστάκη και την τρέχω περίπου τρία χρόνια. Οι εμπειρίες των ατόμων που έχουν μεγαλώσει με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς στην Ελλάδα είναι πλήρως αόρατες και αποσιωπημένες – όταν μιλάμε για τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ τα σκεφτόμαστε κυρίως ως μικρά παιδιά, μωρά ή αγέννητα ακόμα, σχεδόν ποτέ ως ενήλικα ή άτομα άνω των 25-30 ετών. Μεγάλωσα, ξέρεις, κι εγώ με queer γονείς, παιδί, ουσιαστικά, πολυγονεϊκής οικογένειας.
Αφού χώρισαν η μητέρα με τον πατέρα μου, με μεγάλωσαν κυρίως εκείνη με τη νονά μου – υπήρχαν καλές σχέσεις μεταξύ όλων αλλά καμία συζήτηση για το θέμα, μέχρι που ενηλικιώθηκα και πήρα την πρωτοβουλία να το ανοίξω. Προσέγγισα για τις ανάγκες της έρευνας τουλάχιστον είκοσι παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων από την Αθήνα και όχι μόνο. Από αυτά ανταποκρίθηκαν τα οκτώ, όλα γυναίκες, ηλικίας 22-37 ετών περίπου σήμερα. Ήταν, για τις περισσότερες, η πρώτη φορά που μίλησαν παραπάνω γι’ αυτή την εμπειρία.
«Τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι οι γονείς τους δυσκολεύονταν να αποδεχτούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητά τους μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, αλλά και όταν υπήρχε αυτοαποδοχή, πάντα είχαν να αντιμετωπίσουν τις όποιες διακρίσεις».
— Κάποια πρώτα συμπεράσματα; Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι τα ενήλικα αυτά άτομα, παρότι έχουν διαφορετικές εμπειρίες ζωής και προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα, μοιράζονται κάποια κοινά στοιχεία: Αρχικά την αποσιώπηση και τη σχεδόν πλήρη αορατότητα τόσο της δικής τους εμπειρίας ως παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων όσο και της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας του ενός ή και των δύο γονιών τους, πράγμα που εξακολούθησε ακόμα και όταν είχαν μεγαλώσει αρκετά – πολλές φορές ως σήμερα. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν εδώ οι εμπειρίες των γονέων, το στίγμα, η εσωτερικευμένη ομοφοβία, οι διακρίσεις ή ο φόβος γι’ αυτές.
Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, ψυχολόγος και επιστημονικά υπεύθυνη του Orlando LGBT
«Αυτό» δεν συζητιόταν ποτέ και καθόλου, πολλοί μάλιστα από αυτούς τους γονείς εξακολουθούν να δυσκολεύονται να το συζητήσουν με τα παιδιά τους, δεν είναι out ή είναι σε πολύ περιορισμένο κύκλο – κατά κανόνα, τα παιδιά είναι που προσπαθούν να ανοίξουν την κουβέντα. «Το ήξερα από τα 13, αλλά το έμαθα στα 18», μου είπε μία συνομιλήτρια, εννοώντας την ηλικία που άρχισε να υποψιάζεται αυτό που ήταν ανομολόγητο, και την ηλικία που η μητέρα της εν τέλει της το παραδέχτηκε. Σχεδόν όλες εξέφρασαν πόσο τις δυσκόλεψε αυτό το «μυστικό» κι ότι θα ήθελαν η συζήτηση αυτή να είχε γίνει πολύ νωρίτερα και με άλλους όρους.
Κατά δεύτερον, όλες σχεδόν οι συνομιλήτριές μου έμαθαν για την ταυτότητα των γονιών τους (ή για κάποια ομόφυλη σχέση που είχαν) τυχαία ή μέσω τρίτων, άρα με έναν τρόπο σοκαριστικό, αιφνίδιο ή απροσδόκητο, που συχνά δημιούργησε μια αίσθηση προδοσίας λόγω της ανειλικρίνειας εκ μέρους των γονιών. Να επισημάνω ότι μιλάμε για παιδιά που προέρχονταν από ετερόφυλα, παντρεμένα ή χωρισμένα ζευγάρια, και κάποια στιγμή ένας/μία τουλάχιστον από τους γονείς τους έκανε μια ομόφυλη σχέση ή αποκαλύφθηκε ότι είναι ΛΟΑΤΚΙ+. Αυτά εξηγούνται με βάση το κοινωνικό πλαίσιο στις δεκαετίες ’80, ’90, ‘00s: οι ΛΟΑΤΚΙ+ εμπειρίες ήταν περιθωριοποιημένες, κυριαρχούσε η παθολογικοποίηση και το στίγμα, υπήρχαν δε ελάχιστες αναφορές ή αναπαραστάσεις queer υποκειμένων στον δημόσιο λόγο – ακόμα κι όταν υπήρχαν, ήταν συχνά μέσα από ένα προβληματικό, στερεοτυπικό σχήμα.
Μέσα από τις εμπειρίες των παιδιών των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων τότε, ερχόμαστε έμμεσα σε επαφή και με κάποιες εμπειρίες των γονιών τους: η μεγάλη πλειοψηφία αυτών έχει ελάχιστη ή καμία επαφή με ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες και κοινότητες, πολλοί-ές-ά διστάζουν να αποδεχτούν και να επικοινωνήσουν την ταυτότητά τους μέχρι σήμερα ή να ζήσουν ανοιχτά. Φοβόντουσαν ότι αποκαλύπτοντας την αλήθεια στα παιδιά τους ή στο περιβάλλον τους μπορεί να αποκόβονταν από την οικογένεια και τον ευρύτερο κύκλο τους, να επηρέαζαν αρνητικά την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους, μέχρι και να απομακρύνονταν βίαια από αυτά.
Όλα αυτά δεν γινόταν να μην επηρεάσουν τη στάση και τη συμπεριφορά των γονιών και κατ’ επέκταση τη σχέση με τα παιδιά τους στην πορεία της ζωής τους, αρνητικά αλλά και θετικά. Η έρευνα αυτή επομένως δεν σκοπεύει να «αποδείξει» τη δυνάμει καλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη παιδιών ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων, κάτι που έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες. Στόχο έχει να αναδείξει την εμπειρία τους –αυτό σημαίνει τα εύκολα, τα όμορφα αλλά και τα δύσκολα και τα τραυματικά στοιχεία–, γιατί τα ήδη ενήλικα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων μεγάλωσαν σε εποχές πολύ δύσκολες για τους γονείς τους και την οικογένειά τους. Και βέβαια αυτό τροφοδοτεί πολλές σκέψεις και για το σήμερα, για μια σειρά ζητήματα που δεν έχουν ακόμα λυθεί.
— Οι εντυπώσεις σου από τα ενήλικα πλέον, όπως είπαμε, παιδιά που μίλησες; Κάτι θετικό είναι ότι τα άτομα που τελικά δέχτηκαν να μου μιλήσουν για την εμπειρία τους –άρα είναι πιθανόν πιο ανοιχτά ως προς την επεξεργασία της– φαίνεται να έχουν γενικά προοδευτικές απόψεις: τα αφορούν ζητήματα όπως η κοινωνική ισότητα, η καταπολέμηση του ρατσισμού, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ά. Οι ίδιες μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον χωρίς κανένα άλλο άτομο γύρω τους με παρόμοια εμπειρία – στην ερώτησή μου αν γνωρίζουν κι άλλα συνομήλικα άτομα με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς, η απάντηση ήταν σχεδόν πάντα αρνητική. Στην περίπτωση που είχαν αδέλφια, δεν είχαν συζητήσει πολύ ούτε καν μεταξύ τους αυτή την εμπειρία.
Επικρατεί δηλαδή αυτό το κλίμα της μη συζήτησης. Ταυτόχρονα, αρκετές από τις συνομιλήτριες προσπάθησαν να θέσουν οι ίδιες ανοιχτά το ζήτημα στην οικογένειά τους και να βελτιώσουν τις σχέσεις με τους ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς τους μετά την αποκάλυψη. Είναι μάλιστα σημαντικό ότι σήμερα αρκετά από τα άτομα αυτά λένε ότι ήταν θετικό για τα ίδια το να βλέπουν τους γονείς τους να μην παραιτούνται από την επιθυμία τους για αυτοπραγμάτωση αναφορικά με τη ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητά τους.
Επίσης, ενώ οι ίδιες συχνά νιώθουν την ανάγκη να το συζητήσουν περισσότερο με τον φιλικό τους κύκλο, τους συντρόφους και την οικογένεια, αναρωτιούνται κατά πόσο μπορούν να μιλούν για τη σεξουαλική ταυτότητα των γονιών τους κι αυτό συχνά τις περιορίζει. Γίνεται όμως και κριτήριο για τις στενές τους σχέσεις – αν, π.χ., κάποιος εκφράζει σταθερά ομοφοβικές απόψεις, δεν διστάζουν να αντιπαρατεθούν μαζί του ή και να διακόψουν κάθε σχέση.
— Έχεις βέβαια υπόψη το γνωστό στερεότυπο ότι τα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ θα «βγουν» πιθανότατα κι αυτά ΛΟΑΤΚΙ+. Το ερώτημα που πρέπει όντως να κάνουμε είναι γιατί θα ήταν προβληματικό το να ισχύει το παραπάνω. Το στερεότυπο αυτό προκύπτει από την ομοτρανσφοβική άποψη ότι οι ΛΟΑΤΚΙ+ σεξουαλικότητες και τα φύλα είναι εξαρχής κατώτερα των σις/στρέιτ.
Τα περισσότερα από τα άτομα που μίλησα σε αυτή την έρευνα είναι σις/στρέιτ. Υπάρχουν ωστόσο ανάμεσά τους και κάποια ΛΟΑΤΚΙ+. Βρίσκω προβληματική την «ανάγκη» να σιγουρευτούμε με κάποιο τρόπο ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς δεν θα «γίνουν» επίσης ΛΟΑΤΚΙ+. Ούσα κι εγώ μάλιστα ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, θυμάμαι ότι προβληματιζόμουν όταν η συζήτηση για το θέμα αυτό στην Ελλάδα ήταν ακόμα πλήρως παθολογικοποιημένη και στιγματιστική. Παρότι δηλαδή έκανα νωρίς το coming out μου, διατηρούσα στην αρχή έναν δισταγμό στο να μιλάω ταυτόχρονα και ως παιδί ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων.
Σε πολλές έρευνες αναδύεται μια τάση στα παιδιά οικογενειών που ανήκουν σε μειονότητες, άρα και στα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+, να αποδεικνύουν διαρκώς ότι είναι τα «χρυσά παιδιά» και τα πάνε πολύ καλά στη ζωή τους – θα έλεγε κανείς ότι αυτό συμβαίνει ως προστασία και απάντηση στις διακρίσεις που υφίσταται η οικογένεια, ένας τρόπος υπεραναπλήρωσης απέναντι στη θεσμική και κοινωνική ανισότητα. Δεν χρειάζεται, όμως, να αποδείξουν τίποτα, δεν το χρωστάνε πουθενά!
— Μου είπες ότι υπήρξε και μια συνάντηση γνωριμίας με όσα άτομα συμμετείχαν στην έρευνα. Πράγματι, αφού τελείωσα τις ατομικές συνεντεύξεις, ρώτησα τις συμμετέχουσες αν θα επιθυμούσαν να γνωριστούν μεταξύ τους και να ανταλλάξουν εμπειρίες. Συμφώνησαν και κατά γενική ομολογία η συνάντηση πήγε πολύ καλά! Ήταν ξέρεις και για μένα μια σημαντική διεργασία το ότι βρέθηκα πρώτη φορά να κουβεντιάζω με τόσα ενήλικα άτομα με τα οποία έχουμε παρόμοια εμπειρία. Το ότι θα μπορούσα κι εγώ να είμαι μέρος του δείγματος το οποίο εξετάζω είναι κάτι που λαμβάνεται υπόψη στην έρευνα – συμμετείχα άλλωστε ισότιμα σε αυτή την ομαδική συνάντηση, η οποία είχε στοιχεία χειραφετητικής έρευνας, ένας τρόπος να μελετήσεις ανοιχτά μειονοτικές εμπειρίες που δεν έχουν καταγραφεί ξανά. Ήταν πολύ συγκινητικό που όλες σχεδόν είπαμε ότι πρώτη φορά βρισκόμαστε με άλλα άτομα για να συζητήσουμε αυτή μας την εμπειρία. Θα ήθελα να τις ευχαριστήσω θερμά για τη συμβολή τους σε ένα εγχείρημα που ήταν και για μένα πολλά παραπάνω από μια επιστημονική εργασία.
— Έχεις υπόψη αντίστοιχες πρωτοβουλίες στο εξωτερικό; Υπάρχουν σχετικές έρευνες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, όπου η συζήτηση γύρω από τα ενήλικα παιδιά των ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων είχε ανοίξει έντονα πριν το 2013, χρονιά που θεσμοθετήθηκε η ισότητα στον γάμο. Κυκλοφόρησε μάλιστα κι ένα εξαιρετικό φωτογραφικό λεύκωμα μιας γυναίκας η οποία μεγάλωσε με δύο μπαμπάδες και αναζήτησε και φωτογράφισε κι άλλα ενήλικα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων που προθυμοποιήθηκαν να μιλήσουν ανοιχτά για την εμπειρία τους, το «The Kids». Διαπιστώνουμε γενικά την αποσιώπηση, την αορατότητα ή το αίσθημα ντροπής εκ μέρους των γονέων, που είναι βέβαια συνέπεια των διακρίσεων.
Τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι οι γονείς τους δυσκολεύονταν να αποδεχτούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητά τους μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, αλλά κι όταν υπήρχε αυτοαποδοχή, πάντα είχαν να αντιμετωπίσουν τις όποιες διακρίσεις. Έπαιζε επίσης ρόλο η μη πρόσβαση σε θετικές αναπαραστάσεις για τις queer οικογένειες στα ΜΜΕ κ.λπ. Διαπιστώνουμε ωστόσο και πολλά θετικά, όπως ότι τα παιδιά ΛΟΑΤΚΙ+ γονέων, ειδικά αν εκείνοι συζητούν ανοιχτά μαζί τους για την ταυτότητά τους, επεξεργάζονται την εσωτερικευμένη ομοφοβία/τρανσφοβία κ.λπ., απορρίπτουν ως ενήλικες ακραία συντηρητικές απόψεις, είναι πιο ανοιχτοί/ές/ά στην ποικιλομορφία φύλου/σεξουαλικότητας, υπερασπίζονται τα δικαιώματα μειονοτήτων κ.λπ.
— Ένα άλλο επιχείρημα που επιστρατεύεται κατά της ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητας είναι ότι τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών επόμενο είναι να αντιμετωπίσουν διακρίσεις στο σχολείο, τις δραστηριότητες, τις παρέες τους κ.λπ. Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες αν θέλει κανείς να υπερασπιστεί την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό στην οικογένεια. Και βέβαια τα παιδιά μπορεί να αντιμετωπίσουν διακρίσεις, όπως επίσης τα παιδιά μεταναστών, τα προσφυγόπουλα, τα παιδιά-μέλη μειονοτήτων κ.λπ. Άρα να διαιωνίσουμε μια ακόμα διάκριση αντί να καταπολεμήσουμε όσες ήδη υπάρχουν; Αυτά είναι αστεία πράγματα. Είναι θετικό ότι μέσω της συζήτησης σπάει η εικόνα ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ή ζευγάρια που έχουν ή αποκτούν παιδιά είναι κάτι καινούργιο και προκύπτει μόνο μέσα από τη νομική αναγνώριση του γάμου ή της συμβίωσης.
Λοιπόν όχι, δεν είναι καθόλου καινούργιο, ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι με παιδιά υπήρχαν πάντα. Όμως για να υπερασπιστούμε βασικά δικαιώματα δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε κι εμείς στενά κανονιστικά σχήματα. Πλέον οι μορφές οικογένειας και γονεϊκότητας είναι αμέτρητες. Ξέρω ότι λόγω της κουβέντας για την ισότητα στον γάμο μιλάμε κυρίως για ομόφυλα ζευγάρια με παιδιά, αλλά χρειάζεται να μιλάμε επίσης για την πολυγονεϊκότητα, για τα ζευγάρια φίλων –και όχι συντρόφων– που αποφασίζουν να μεγαλώσουν από κοινού ένα παιδί, για μορφές οικογένειας που ξεφεύγουν από το «χρυσό» ετεροκανονικό μοντέλο που μας έχει επιβληθεί.
Μιλώντας κι εγώ ως ενήλικο άτομο που έχει μεγαλώσει με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς, δεν θέλω να τονίσω πόσο φανταστικά παιδιά ήμασταν, πόσο εύκολα και «φυσιολογικά» κύλησε η ζωή με τους γονείς μας. Αυτό είναι ένα αφήγημα αμυντικό που δεν με αφορά. Θέλω όμως να πω ότι η εμπειρία μας αυτή, όπως κάθε queer βίωμα, ενέχει μεν δυσκολίες αλλά είναι μια πλούσια εμπειρία που, αν την επεξεργαστούμε, μπορεί να κουβαλάει πολλά δώρα. Έχουμε λοιπόν καλύτερα πράγματα να κάνουμε από το να απαντάμε σε συντηρητικά σχήματα με ομοκανονικά επιχειρήματα. Έχουμε να ζήσουμε.
Αποσπάσματα από μαρτυρίες:
• «Από όταν έμαθα για την ομόφυλη σχέση του πατέρα μου, έχει φτιάξει η σχέση μας, ήρθαμε πιο κοντά. Είδα την αλλαγή, ότι είναι πολύ πιο ευτυχισμένος. Δεν υπάρχουν πια μυστικά». Ιωάννα, 27 ετών
• «Όταν ακούω ομοφοβικά σχόλια σε συζητήσεις, νιώθω ότι προσβάλλουν τον πατέρα μου, με επηρεάζει. Και μιλάω, μαλώνω, παίρνω θέση». Μαρία, 22 ετών
• «Ήταν ένα ταμπού (η ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητα του γονιού). Ενώ μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πολύ ανοιχτό, ξαφνικά υπήρχε κάτι που δεν μπορούσαμε να συζητάμε. Μια παραφωνία». Γεωργία, 25 ετών
• «Έλεγα στη μητέρα μου ότι το ξέρω, το έχω καταλάβει και είμαι εντάξει, σ’ αγαπώ πολύ. Κι όμως δεν το παραδεχόταν για χρόνια, μέχρι που ενηλικιώθηκα – αυτό δυσκόλεψε τη σχέση μας. Δηλαδή νιώθω ότι το ήξερα από τα 13, αλλά το έμαθα στα 18». Ειρήνη, 30 ετών
• «Άκουγα πάντα “είσαι τόσο τυχερή που έχεις μια μητέρα τόσο ανοιχτόμυαλη”. Αλλά δεν το συζητήσαμε ποτέ πραγματικά (τη ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητά της). Όταν της έκανα εγώ coming out, μου είπε “ξέρεις, δεν θα ‘ναι εύκολη η ζωή σου έτσι”». Βίκυ, 28 ετών
• «Μέχρι και σήμερα η μητέρα μου με τη σύντροφό της τρώνε πολλή καταπίεση, δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθουν». Μάρθα, 35 ετών
• «Έβλεπα μια γυναίκα, τη μητέρα μου, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, να αποφασίζει ότι αφού θέλει αυτό που θέλει, με τίποτα λιγότερο δεν θα είναι ευτυχισμένη, όσο κι αν είναι ριψοκίνδυνο. Και πήρα ένα μάθημα ζωής από ‘κείνη που το κρατάω σαν θησαυρό: πρέπει να είμαστε σε επαφή με την επιθυμία μας». Κωνσταντίνα, 33 ετών
*Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων όσων συμμετείχαν στην έρευνα, τα στοιχεία τους είναι παραλλαγμένα.
Ο Κ. Μητσοτάκης θέλει η χώρα να έχει εναρμονιστεί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών μέχρι τα τέλη του χρόνου, προκειμένου να μην είναι δακτυλοδεικτούμενη μεταξύ των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να επισπεύσει την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου, πριν κλείσει η βουλή για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, παρά τις δεδομένες ενστάσεις της δεξιάς πτέρυγας του κυβερνητικού κόμματος.
«Εγώ δεν θέλω να με λένε Όρμπαν των Βαλκανίων. Είμαστε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και ακολουθούμε τις τάσεις που καταγράφονται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες» σημειώνει σύμφωνα με συνομιλητές του ο πρωθυπουργός στους συνομιλητές του, αποκαλύπτοντας τον λόγο της σπουδής.
Κατά τις ίδιες πηγές, αυτός ήταν και ο λόγος που σε ουδέτερο χρόνο, λίγο μετά την δεύτερη εκλογική νίκη της ΝΔ στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, και πάντως πολύ πριν εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή ο Στεφ. Κασσελάκης, είχε προαναγγείλει την ανάληψη σχετικής πρωτοβουλίας με συνέντευξή του στο Bloomberg. «Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου θα συμβεί κάποια στιγμή και είναι μέρος της στρατηγικής μας» είχε πει τότε ο κ. Μητσοτάκης, προσθέτοντας μάλιστα ότι κατά την εκτίμησή του «η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο έτοιμη και ώριμη».
ADVERTISEMENT
Λίγο αργότερα, η πρωθυπουργική ρήση επιβεβαιώθηκε και από την εκλογή του Στεφ. Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι βέβαιο, ότι ανεξάρτητα με οτιδήποτε άλλο, επιδρά στις εξελίξεις για το συγκεκριμένο θέμα.
Μέσα στον Δεκέμβριο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων
Η κυβέρνηση επεξεργάζεται ήδη το περιεχόμενο του νομοσχεδίου που θα έρθει προς ψήφιση στη βουλή μέσα στον Δεκέμβριο και θα στηρίζεται στις βασικές αρχές αντίστοιχων ευρωπαϊκών νόμων, με τις οποίες δίνεται η δυνατότητα πραγματοποίησης των σχετικών τελετών στα δημαρχεία της επικράτειας, υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες που ισχύουν και για τους γάμους των ετερόφυλων ζευγαριών.
Εκεί που θα διαφοροποιείται σημαντικά από αντίστοιχα νομοσχέδια άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι στο θέμα της τεκνοθεσίας. Σύμφωνα με το σενάριο που προκρίνεται, αυτό που θα προβλέπεται είναι η επέκταση και για τα ομόφυλα ζευγάρια της υπάρχουσας νομοθεσίας, η οποία δίνει τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιού σε μόνη γυναίκα, όχι όμως σε ομόφυλα ζευγάρια. Αυτό, άλλωστε, είναι και η «σταγόνα» που θα ξεχείλιζε το ποτήρι της πολυπληθούς ομάδας των γαλάζιων βουλευτών που εναντιώνονται ούτως ή άλλως στην προοπτική.Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν πολύ καλά ότι η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ αντιδρά. Εκτιμά, πάντως, ότι μέχρι να έρθει το νομοσχέδιο προς ψήφιση στη βουλή, κάποιοι θα μεταβάλλουν στάση. Σε κάθε περίπτωση είναι ειλημμένη απόφαση του κυβερνητικού επιτελείου να μην επιβάλει κομματική πειθαρχία και να αφεθούν οι βουλευτές να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Αν πάντως έχει κάποια αξία, που θα φανεί στο άμεσο μέλλον, ο υπουργός Επικρατείας Μ. Βορίδης, ο οποίος αρχικά είχε εκδηλώσει χωρίς περιστροφές την αντίθεσή του, σε νέα παρέμβασή του για το ζήτημα προ μηνός, αφού επιβεβαίωσε ότι όταν είχε τεθεί το ζήτημα, είχε πει την άποψή του, πρόσθεσε ότι «ο πρωθυπουργός και ειδικά αυτός ο πρωθυπουργός, με αυτά τα αποτελέσματα, τα πολιτικά και τα εκλογικά δεν πιέζεται. Ό,τι θεωρεί σωστό, αυτό θα πράξει. Η συζήτηση θα ανοίξει όταν αποφασίσει ο πρωθυπουργός να την ανοίξει».
Πρέπει να θεωρείται βέβαιο, πάντως, ότι στην αιχμή όσων γαλάζιων αντιδρούν θα βρεθεί ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, ο οποίος, με κάθε ευκαιρία εδώ και καιρό κατακεραυνώνει την παγκόσμια τάση ουδετεροποίησης των φύλων.
Tiffany Banks από το Μαϊάμι της Φλόριντα. Ximena Madrid Flores από το Teotihuacán του Μεξικού. Maria Fernanda Hilton από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Αυτά είναι μόνο τρία ονόματα που περιλαμβάνονται σε έναν κατάλογοτρανςανθρώπων παγκοσμίως που δολοφονήθηκαν τους τελευταίους 12 μήνες και σήμερα λέμε τα ονόματά τους.
Η νέα έκθεση της Transgender Europe, που δημοσιεύθηκε παράλληλα με την Εβδομάδα Ενημέρωσης για τις Τρανς και λίγο πριν από την Ημέρα Μνήμης των Τρανς, διαπίστωσε ότι 321 τρανς και άτομα με διαφορετικό φύλο σκοτώθηκαν μεταξύ της 1ης Οκτωβρίου 2022 και της 30ής Σεπτεμβρίου 2023.
Το 94% των δολοφονηθέντων ήταν τρανς γυναίκες ή τρανς θηλυκά άτομα
Ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, 321, είναι πολύ κοντά στο σύνολο του προηγούμενου έτους, 327, γεγονός που δείχνει ότι «η θανατηφόρα βία κατά των τρανς ατόμων παραμένει σε σταθερά υψηλό επίπεδο», σύμφωνα με την έκθεση.
Από αυτούς τους 321 ανθρώπους, οι 236 σκοτώθηκαν στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, ενώ οι πρώτες δολοφονίες κατά των τρανς καταγράφηκαν στην Αρμενία, το Βέλγιο και τη Σλοβακία. Ενώ σχεδόν τα τρία τέταρτα των 321 δολοφονιών αναφέρθηκαν στη Λατινική Αμερική, σχεδόν το ένα τρίτο συνέβη μόνο στη Βραζιλία, σύμφωνα με το Them.
Τρανς θηλυκότητες η πλειοψηφία των θυμάτων
Η Transgender Europe επεσήμανε επίσης τις τάσεις μέσα στα δεδομένα, όπως ότι το 94% των δολοφονηθέντων ήταν τρανς γυναίκες ή τρανς θηλυκά άτομα. Από εκείνες των οποίων το επάγγελμα ήταν γνωστό, σχεδόν οι μισές ήταν σεξεργάτριες.
Περίπου το 80% των 321 ήταν ρατσιστικά εγκλήματα. Στην Ευρώπη, από τα τρανς άτομα που σκοτώθηκαν και των οποίων το μεταναστευτικό υπόβαθρο ήταν γνωστό, το 45% ήταν μετανάστες ή πρόσφυγες.
Εκτός από την τρανσφοβία, πολλές τρανς γυναίκες αντιμετωπίζουν μισογυνισμό, ρατσισμό, ξενοφοβία και σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία
Συνολικά, σύμφωνα με την Transgender Europe, τα στοιχεία δείχνουν «ανησυχητικές τάσεις» που αποκαλύπτουν ότι οι τρανς γυναίκες που ζουν είναι περισσότερο εκτεθειμένες στη βία. Εκτός από την τρανσφοβία, πολλές τρανς γυναίκες αντιμετωπίζουν μισογυνισμό, ρατσισμό, ξενοφοβία και σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία.
Από τα 321 τρανς άτομα, οι 236 σκοτώθηκαν στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, ενώ οι πρώτες δολοφονίες κατά των τρανς καταγράφηκαν στην Αρμενία, το Βέλγιο και τη Σλοβακία
Η Transgender Europe αναφέρει ότι ο μεγάλος αριθμός δολοφονιών που αναφέρθηκαν στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική είναι αποτέλεσμα των ισχυρών δικτύων οργανώσεων ΛΟΑΤΚΙ+ στις περιοχές αυτές. Επειδή αυτά τα δίκτυα αναφοράς έχουν δημιουργηθεί για την παρακολούθηση των δολοφονιών, οδηγούν συχνότερα στην είδηση του θανάτου ενός ατόμου.
Σημειώνεται ότι η έρευνα δεν αντιπροσωπεύει τον πραγματικό αριθμό των τρανς ατόμων που δολοφονούνται παγκοσμίως, δεδομένου ότι πολλοί δεν έχουν δηλώσει την ταυτότητά τους όταν πεθαίνουν και ότι όσον αφορά τις δολοφονίες τρανς ατόμων, οι περισσότερες περιπτώσεις δεν καταγγέλλονται.
Η Ημέρα Μνήμης των Τρανς είναι μια ετήσια εκδήλωση που έχει σκοπό να τιμήσει και να τιμήσει τα θύματα της τρανσφοβικής βίας. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε το 1999 για να τιμηθεί η ζωή της Rita Hester και της Chanelle Pickett.
Στη λίστα με τα ονόματα των τρανς ατόμων που δολοφονήθηκαν εντός του 2023 βρίσκεται και η Άννα Ιβάνκοβα, η γυναίκα που βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμα της στον Άγιο Παντελεήμονα.
Η Άννα έχει καταγραφεί ως το 259ο θύμα τρανσφοβικής επίθεσης.
Η Αννα Ιβάνκοβα έγινε γνωστή από τις εμφανίσεις της στο drag show club «Κούκλες».
Ήρθε στην Ελλάδα από την Κούβα για να διαφύγει από τη βία που δεχόταν στη χώρα της.
Η Κουβανή χορεύτρια βρέθηκε δολοφονημένη σε μια λίμνη με αίματα, στο διαμέρισμά της, στον Αγιο Παντελεήμονα, στην Αθήνα, όπου διέμενε τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Η Άννα έφερε δύο μαχαιριές στον λαιμό που ήταν και τα μοιραία χτυπήματα, καθώς είχαν μεγάλο βάθος.
Παρά το misgendering που σημειώθηκε από την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για την τρανς γυναίκα –καθώς στην αρχή έκαναν λόγο για «νεκρό άνδρα στην οδό Φυλής»– εν τέλει η ταυτότητά της έγινε γνωστή αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας.
