Orlando LGBT: Η διαχείριση της υπόθεσης των παιδοβιασμών από τα ΜΜΕ.

 Με ανακοίνωση τους οι Orlando LGBT+ Ψυχική Υγεία Χωρίς Στίγμα, καταδικάζουν την προβολή στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» των αποτελεσμάτων της ιατροδικαστικής εξέτασης γεννητικών οργάνων της 12χρονης και ζητούν από ΕΣΗΕΑ, δημοσιογράφους και ΜΜΕ, αλλά και φορείς δικαιωμάτων/καταπολέμησης της έμφυλης βίας, ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής στήριξης να καταδικάσουν το γεγονός. 

3Ως επιστημονικός φορέας ψυχοκοινωνικής στήριξης, που ασχολείται κυρίως με ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα αλλά αυτονόητα μας αφορούν εν γένει τα έμφυλα ζητήματα των οποίων μέρος είναι και τα ΛΟΑΤΚΙ+, παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες με ανησυχία τον τρόπο διαχείρισης από πολλά κεντρικά ΜΜΕ της υπόθεσης των πολλαπλών παιδοβιασμών και εκμετάλλευσης σε βάρος του 12χρονου κοριτσιού. Διάχυση ευαίσθητων δεδομένων, συγκέντρωση δημοσιογράφων έξω από την οικία της, προβληματικός δημόσιος λόγος ως προς ζητήματα της έμφυλης και σεξουαλικής βίας σε βάρος ενός παιδιού -και κοριτσιού, καθώς το φύλο έχει σημασία στον τρόπο που χρησιμοποιούμε την γλώσσα και στην αναπαραγωγή στερεοτύπων που χρησιμοποιούνται. Χθες όμως παρακολουθήσαμε με φρίκη την παραβίαση κάθε ορίου στον δημόσιο λόγο, με μια τοποθέτηση δυνητικά άμεσα επιβλαβή για το ίδιο το θύμα της σεξουαλικής βίας, αλλά και πολλαπλές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο.  Συγκεκριμένα, στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» με κεντρική παρουσιάστρια τη Ζήνα Κουτσελίνη, ο συνεργάτης της και δημοσιογράφος Πέτρος Κουσουλός, αποκάλυψε σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης γεννητικών οργάνων της 12χρονης και συγκεκριμένα ανέφερε το πώς και εάν έχει διαρραγεί ο παρθενικός της υμένας, αλλά και το σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κόλπος της, κάνοντας μάλιστα μια μεταφορά με συγκεκριμένο νόημα -που δεν πρόκειται να αναπαράγουμε. Κατά την διάρκεια των περιγραφών του μάλιστα κανένα άτομο από τα παριστάμενα, μεταξύ των οποίων και ένας ειδικός ψυχικής υγείας, δεν τον διέκοψε, αντίθετα είτε με σιωπή είτε με επιφωνήματα σοκ και φρίκης ενέτειναν το κλίμα παραβίασης. 

Οφείλουμε να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό αλλά και την έντονη ανησυχία μας για την αναπαραγωγή τέτοιου είδους λόγου από δημοσιογράφους και την παραβίαση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, που μάλιστα αφορούν ένα άτομο σε εξαιρετικά δυσχερή και ευάλωτη θέση, όπως είναι ένα 12χρονο θύμα πολλαπλών βιασμών, με επιπλέον μάλιστα κοινωνικά, οικονομικά και οικογενειακά στοιχεία δυσχέρειας και επιβάρυνσης. Με τις επιστημονικές μας ιδιότητες οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι δημόσιος λόγος σαν αυτόν είναι: UnmuteRemaining Time -0:00   Fullscreen – Δυνάμει ψυχοσυναισθηματικά επιβαρυντικός ή και καταστροφικός για ένα θύμα ακραίας σεξουαλικής βίας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδί/νεαρό έφηβο άτομο, και όταν συνυπάρχουν περαιτέρω επιβαρυντικοί παράγοντες στο κοινωνικό του προφίλ. Επιπλέον επιβαρυντικός παράγοντας επίσης είναι το γεγονός ότι αυτός ο λόγος εκφράζεται την πιο ευάλωτη περίοδο για ένα άτομο που επέζησε σεξουαλικής βίας, δηλ. το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την αποκάλυψη της βίας αυτής και ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι πρώτες νομικές ενέργειες που αφορούν στην προστασία του. – Επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο καθώς ενισχύει την εντύπωση της πλήρους απουσίας προστασίας των επιζώντων σεξουαλικής βίας στον δημόσιο λόγο καθιστώντας τα άτομα, τα ευαίσθητα προσωπικά τους δεδομένα και την βία που υπέστησαν, βορά στο τηλεοπτικό κοινό. Αυτονόητα αυτό αποτελεί ισχυρό ανάχωμα για τις υπόλοιπες επιζώσες/τα επιζώντα άτομα στην προσπάθειά τους να καταγγείλουν την κακοποίησή τους και να διεκδικήσουν την δικαστική τους δικαίωση. 

– Η αναφορά αυτών των δεδομένων και η χρήση τέτοιου λόγου στα ΜΜΕ δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από επανατραυματισμό, ερεθισμό παραβιαστικών αντανακλαστικών και υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των θυμάτων και των κοντινών τους προσώπων που καλούνται να τα υποστηρίξουν σε μια μαραθώνια και επίπονη θεσμική και προσωπική διεργασία. Καλούμε την ΕΣΗΕΑ, δημοσιογράφους και ΜΜΕ, αλλά και φορείς δικαιωμάτων/καταπολέμησης της έμφυλης βίας, ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής στήριξης, να καταδικάσουν το παραπάνω γεγονός και να απαιτήσουμε από κοινού την ουσιαστική προστασία των θυμάτων έμφυλης/σεξουαλικής βίας γενικά, αλλά και την ουσιαστική προστασία του 12χρονου κοριτσιού-θύμα αυτής της υπόθεσης βίας ειδικότερα, όσο η υπόθεση προχωρά δικαστικά. Απαιτούμε ο εν λόγω δημοσιογράφος και η παρουσιάστρια της εν λόγω τηλεοπτικής εκπομπής να απολογηθούν για το περιστατικό δημόσια, αναγνωρίζοντας την ανάγκη της ελάχιστης επανόρθωσης και το βάρος της ευθύνης που φέρουν έχοντας ισχυρό βήμα στο δημόσιο λόγο. Σε αντίθετη περίπτωση, αναμένουμε να κινηθεί κάθε πειθαρχική διαδικασία από την ΕΣΗΕΑ σχετικά, στην οποία θα κοινοποιηθεί και το εν λόγω Δελτίο Τύπου. Η κανονικοποίηση τέτοιων φαινομένων, σε μια μάλιστα κοινωνική συνθήκη που συζητείται όλο και περισσότερο η έμφυλη βία και οι συνέπειές της, οδηγεί στον ευτελισμό του ζητήματος και την κατρακύλα του κεντρικού δημόσιου λόγου, με συνέπειες πρώτα και κύρια ξανά στα πιο ευάλωτα άτομα της συνθήκης: εκείνα που επέζησαν από την βία αυτή. \

ΣΟΚ- ΤΟ ΑΠΙΘΑΝΟ gay ζευγάρι Άλμπατρος και τα 400.000 της λίστας Πέτσα

 

«Μένουμε άναυδοι» γιατί λεφτά υπάρχουν για ολίγους

Στο ελληνικό διαδίκτυο, συγκεκριμένα στην ιστοσελίδα Bovary, εμφανίστηκε ένα συγκινητικό άρθρο με θέμα τον έρωτα δύο gay άλμπατρος. 
Κάποιος θα υποθέσει ότι η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι θεματική, μη δημοσιογραφική, γι’ αυτό και μπορεί να ασχολείται με θέματα ειδικού ενδιαφέροντος, όπως η σεξουαλική ζωή της κάμπιας, οι ερωτικές προτιμήσεις του θαλάσσιου ελέφαντα, Όχι όμως και με την αντίστοιχη διαδικασία ζευγαρώματος της ακρίδας, διότι η ακρίδα μπορεί να παραπέμψει σε αρνητικούς συνειρμούς για τον πρωθυπουργό μας, Κυριάκο Μητσοτάκη, γεγονός που εκφεύγει μίας αρθρογραφίας ειδικού ενδιαφέροντος και άπτεται πλέον της πολιτικής.

Την συγκεκριμένη ιστοσελίδα λοιπόν, την γνωρίζουν ελάχιστοι Έλληνες. Το παράδοξο όμως είναι ότι την έχουν πληρώσει όλοι οι Έλληνες με το υστέρημά τους, απλώς δεν το γνωρίζουν. Βλέπετε, το Bovary έχει εισπράξει από την περιβόητη λίστα πέτσα το ιλιγγιώδες ποσό των 100.000 €, που θα συνιστούσε παγκόσμιο ρεκόρ, εάν δεν υπήρχε άλλη μία ιστοσελίδα η οποία πήρε ακόμα περισσότερα: Το Iefimerida, έλαβε από το κράτος Μητσοτάκη το ποσό των… 250,000 ευρώ!

Το συγκινητικό άρθρο της χρυσοπληρωμένης ιστοσελίδας

Είναι η ιστοσελίδα που πρόσφατα εξαπέλυσε την συκοφαντική επίθεση κατά της πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου και πρώην πρωθυπουργού, δημοσιοποιώντας ηχητικό για να την κατηγορήσει για δήθεν εκβιασμό του Βγενόπουλου. 

Φυσικά, το «σχέδιο δολοφονίας χαρακτήρα της Θάνου» γκρεμίστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη, στο μεσοδιάστημα όμως κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία και έλαβαν εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο, σε υπόθεση που συμπτωματικά συνδέεται με τον Βγενόπουλο!

Οι συγκεκριμένες ιστοσελίδες που δημοσιεύουν τις γκέι περιπτύξεις στο άλμπατρος και τα ηχητικά Βγενόπουλου, έλαβαν συνολικά από την λίστα πέτσα το ιλιγγιώδες ποσό των 400.000 €:

Iefimerida.gr 250.000
Bovary.gr 100.000
Economistas.gr 50.000
ΣΥΝΟΛΟ: 400.000

Χρήμα το οποίο προήλθε από την σφαγή του έλληνα φορολογούμενου, όποιος βλέπει την ποιότητα ζωής του να καταρρέει.

Εντέλει, το περιβόητο πρόγραμμα για το οποίο ο Πέτσας μοίρασε τα εκατομμύρια του ελληνικού λαού δεν έπρεπε να λέγεται «μένουμε σπίτι», αλλά «μένουμε άναυδοι».

ΠΗΓΗ

Ξέσπασε η Δανάη Μπάρκα για γκέι ζευγάρι στην Αρμενία: «Σκοτώνουμε νέα παιδιά επειδή ερωτεύτηκαν»

 

Η Δανάη Μπάρκα θέλησε να πάρει θέση στην είδηση για την αυτοκτονία του gay ζευγαριού στην Αρμενία και τη νύχτα της Τετάρτης προχώρησε σε μια ανάρτηση... καταπέλτη.

Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, η ηθοποιός και παρουσιάστρια της πρωινής ζώνης του Mega θέλησε να μοιραστεί μερικές σκέψεις με τους διαδικτυακού της φίλους δημοσιεύοντας ένα μακροσκελές κείμενο συνοδεία του νεαρού ζευγαριού που έδωσε τέλος στη ζωή του.

Πιο συγκεκριμένα, η Δανάη Μπάρκα έγραψε πως «ένα ζευγάρι Α Υ Τ Ο Κ Τ Ο Ν Η Σ Ε αφού πρώτα ανέβασε φωτογραφίες που αποκάλυψαν την αγάπη τους. Άρα: ζούμε σε έναν κόσμο που φαινομενικά ΟΛΟΙ παλεύουμε για την ισότητα,την Ειρήνη & την αγάπη αλλά ουσιαστικά τα έχουμε κάνει ΧΑΛΙΑ. Γιατί αντί να μας νοιάζει η ζωή μας και το πως θα εξελιχθούμε μας νοιάζει πως θα πούμε την κακία μας,πως θα τονίσουμε το δραμα του άλλου για να αισθανθούμε καλύτερα,πώς θα υποβαθμίσουμε κάποιον μήπως καταφέρουμε να ανέβουμε εμείς και πως θα σπειρουμε διχόνοια. Αυτό μας αφορά όλους».

«Εμάς που βγαίνουμε κάθε μέρα στην τηλεόραση κι αντί να αναπαράγουμε κάτι ευχάριστο ή να ψάξουμε τρόπους ψυχαγωγίας βγάζουμε στο φως μαυρίλα, ξεκατίνιασμα, επίκριση και δηθενιά, εκείνους που κάθονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και γραφουν τίτλους φέρνοντας ανθρώπους σε δύσκολη θέση, εκείνους που κρυμμένοι σε ψευτικα προφίλ επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε οι ίδιοι την αλήθεια τους κάθονται και λένε τον καθένα «γκει, αδερφή, κοντο, χοντρό, ανορεξικό,άχρηστο», εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για την παρτη τους χωρίς να συνειδητοποιούν ότι σ’ αυτό τον κόσμο που δημιουργούμε, θα αναγκαστούμε να ζήσουμε άρα όλο θα γυρίσει μπουμερανγκ, σε εκείνους που νοιαζονται ΜΟΝΟ για τον εαυτούλη τους και ξεχνάνε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν και θα το βιώσουν όλο αυτό,και σε εκείνους που δεν βάζουν ποτέ την θέση τους,στα παπούτσια του άλλου».

«Μαζευτήκαμε όλοι σε μια κοινωνία και σκοτώνουμε νέα παιδιά επειδή ερωτεύτηκαν. Διότι ναι, αν ένας ανθρωπος αυτοκτονεί επειδή τον έκαναν να αισθανθεί υποδεέστερος, οι δολοφόνοι είμαστε όσοι μένουμε πίσω. Δεν ξέρω εσείς πως αισθάνεστε, εγώ ντρεπομαι που ακόμα και τώρα πληγώνουμε τους γύρω μας. Αν δώσεις μίσος, αυτό θα πάρεις. Αν δώσεις σεξισμό, φασισμό, υποβιβασμό, αυτό θα πάρεις. Αν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις. Για διαλέξτε τι θα προτιμούσατε για εσάς, για την μαμά σας, για το παιδί σας, για την γιαγιά σας, για τους φίλους σας… Όλα αυτά μας αφορούν άμεσα όλους. Μέχρι να πεθανω θα λέω αγάπη, αγάπη, αγάπη και σεβασμός» συμπλήρωσε με σαφήνεια η Δανάη Μπάρκα στη δημοσίευση της. «Ας μην αυτοκτονήσουν αλλά παιδιά στον πλανήτη επειδή εμείς τα πληγώνουμε. Ας μην γυρνάνε παιδιά στο σπιτι κλαίγοντας επειδή κάποιο άλλο έμαθε απ’ το σπίτι του να κοροιδευει. Ας μην κλαίει κανένα άλλο παιδί στον πλανήτη αυτό».

Γιάννης Μόσχος: Ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου αποκαλύπτει ότι είναι ομοφυλόφιλος – «Γιατί να ντρέπομαι;»

 

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος ανέλαβε πριν έναν χρόνο ακριβώς τον ρόλο του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, μετά την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη.

Ο Γιάννης Μόσχος σε συνέντευξή του στο κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής και στην Γιώτα Σύκκα μίλησε για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό αλλά και το bulllying που έχει υποστεί.

• Διαβάστε επίσης: Πέννυ Σκάρου: Η αντίδραση της οικογένειάς της όταν έμαθε για τη σχέση της με άλλη γυναίκα

Ακολουθεί ένα απόσπασμα της συνέντευξης:

-Ξεκινήσατε με μότο ένα θέατρο ανοιχτό σε όλους: φύλα, προσανατολισμούς, ηλικίες, χρώματα., σωματικές ιδιαιτερότητες, ιδεολογικές αντιλήψεις. Στην πράξη είναι εύκολο να γίνει.

Τίποτε δεν είναι εύκολο διότι είμαστε μια αρκετά κλειστοφοβική και συντηρητική κοινωνία, παρότι έγιναν βήματα προόδου. Πριν 10 χρόνια κανείς δεν άρθρωνε λέξη για τα δικαιώματα των τρανς ανθρώπων. Ακόμη κάποιοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει διεμφυλικό άτομο. Υπάρχουν τόσες ποικιλομορφίες, που και και εγώ που είμαι ομοφυλόφιλος χάνομαι. Η επόμενη συζήτηση στο Εθνικό θα είναι για την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, διότι υπάρχει άγνοια της ποικιλομορφίας που υπάρχει. Μιλώντας με ανθρώπους που έχουν βαθιά γνώση του αντικειμένου, αιφνιδιάστηκα με το πόσα στερεότυπα έχω και εγώ. 

-Πρώτη φορά δημοσιοποιείται τον σεξουαλικό σας προσανατολισμό. Ποιος είναι ο λόγος;

Ήταν γνωστό στον κύκλο μου. Συνειδητοποίησα όμως ότι δίσταζα να το πω δημόσια από δειλία. Αντιλαμβάνομαι ότι, έχοντας αυτή τη θέση, έχει σημασία να το πω ανοιχτά, δεν έχω πρόβλημα. Προφανώς όμως είχα παλιότερα πρόβλημα. Γιατί να ντρέπομαι που γεννήθηκα έτσι;

Στη συνέχεια ο Γιάννης Μόσχος, μιλά για τις δύσκολες σχέσεις με την οικογένειά του αλλά και για τον εκφοβισμό που βίωσε ως παιδί στην κατασκήνωση.

«Ακόμη το θυμάμαι: “Είσαι πόυστης!”. Ήταν πολύ τρομακτικό. Τώρα το λέω περήφανα “ναι, είμαι πούστης”, οι λέξεις δεν είναι πρόβλημα» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ποιος είναι ο Γιάννης Μόσχος:

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι Διδάκτωρ Θεατρικών Σπουδών του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθώς και πτυχιούχος του Τμήματος Θεάτρου και της Φαρμακευτικής Σχολής του ίδιου πανεπιστημίου.

Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Θέατρο του Νότου Αμόρε, το Εμπρός, το Θέατρο Πόρτα, την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης” Θεσσαλονίκης, το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει θεατρικά αναλόγια για το Εθνικό Θέατρο, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, το Γαλλικό Ινστιτούτο και το Ινστιτούτο Goethe.

Έχει διδάξει μεταξύ άλλων στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ, στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Εμπρός-Θεατροεργαστήριον» και στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης».

Έχει μεταφράσει και διασκευάσει πλήθος έργων. Την περίοδο 2001-2004 ήταν διευθυντής παραγωγής στο Θέατρο του Νότου (Αμόρε) ενώ την περίοδο 2003-2005 συνεργαζόταν στην Καλλιτεχνική Διεύθυνση του ίδιου θεάτρου.

Μοσέ Κέπτεν: Η ομοφοβία είναι επικίνδυνη κι έχει τίμημα

 

Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Ισραήλ εξομολογείται πώς μια θεατρική παράσταση ώθησε και τον ίδιο να κάνει «coming out», στα 51 του χρόνια.

Τον Αύγουστο του 2009, άγνωστος εισέβαλε σε γκέι μπαρ του Τελ Αβίβ, της πιο φιλελεύθερης πόλης του Ισραήλ, πυροβολώντας αδιακρίτως. Απολογισμός: ένας 26χρονος και μια 17χρονη νεκροί, ενώ τραυματίστηκαν 15 ακόμη άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους ανήλικοι. Με τον δράστη να παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Ισραήλ Χαμπίμα, Μοσέ Κέπτεν, ανέθεσε στον συγγραφέα Ιτάι Σέγκαλ να γράψει ένα έργο πάνω στα εγκλήματα μίσους και την αποδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας. Έτσι, προέκυψε το οικογενειακό δράμα «Αυτόν που αγαπά η ψυχή μου», με τον τίτλο να αναφέρεται στον γνωστό στίχο από το σολομώντειο «Άσμα ασμάτων»: «Στο κρεβάτι μου τις νύχτες, ζήτησα αυτόν που αγαπάει η ψυχή μου· τον ζήτησα και δεν τον βρήκα». Πρωταγωνιστεί ο διάσημος από τη σειρά του Netflix «Unorthodox» ηθοποιός Αμίτ Ραχάβ, στον ρόλο ενός 17χρονου τραυματία που αναγκάζεται ν’ αποκαλύψει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό στην υπερορθόδοξη οικογένειά του. Ο ίδιος ο Μοσέ Κέπτεν υπογράφει τη σκηνοθεσία της παραγωγής, η οποία εγκαινιάζει τη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου του Ισραήλ με το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας. Από τους πλέον καταξιωμένους στη χώρα του, έχει υπογράψει σκηνοθετικά αμέτρητα έργα και μιούζικαλ, αλλά και παραγωγές ευρείας κλίμακας για τηλεοπτικά δίκτυα όπως ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2019, που έλαβε χώρα στο Ισραήλ.

- Ποια ανάγκη σας οδήγησε στην επιλογή αυτού του έργου; Το έγκλημα μίσους είναι ένα οικουμενικό έγκλημα. Εγκλήματα μίσους κατά μειονοτήτων λαμβάνουν χώρα παντού στον κόσμο κι ως καλλιτεχνικός διευθυντής, εδώ και καιρό, προσπαθώ να δώσω επί σκηνής βήμα στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και να ευαισθητοποιήσω για τη στάση της κοινωνίας απέναντί της. Αυτό που πυροδότησε την ανάγκη να μοιραστώ αυτήν την ιστορία είναι μια είδηση που διάβασα για τις θεραπείες μετατροπής στην κοινότητα των Υπερορθόδοξων και μάλιστα χωρίς να το κρύβουν ιδιαίτερα από τα μάτια του κόσμου, σαν να ήταν μια νόμιμη πρακτική. Προσέγγισα τον Ιτάι και του ζήτησα να γράψει ένα έργο. Μου αντιπρότεινε να επεκτείνει την ιστορία πάνω στο σημαντικό ζήτημα των σχέσεων μεταξύ παιδιών- γονέων, της αποδοχής, της συμπερίληψης και της ανοχής.- Ποιο στοιχείο βρήκατε πιο γοητευτικό στο κείμενο του Ιτάι Σεγκάλ; Το έργο παρουσιάζει τρία κεφάλαια μιας οικογένειας. Το ένα είναι όταν η μητέρα μαθαίνει για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του γιου της. Το δεύτερο όταν η οικογένεια αντιμετωπίζει την Υπερορθόδοξη κοινότητα στην οποία ανήκει -συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας μετατροπής- και το τρίτο όταν η μητέρα ζητά συγχώρεση για τη συμπεριφορά της, μερικά χρόνια αργότερα. Αν πρέπει να διαλέξω μια στιγμή που με συγκλονίζει είναι όταν ο Γιονατάν, ο πρωταγωνιστής, στέκεται μπροστά στους γονείς του και ουρλιάζει: «Είμαι γκέι. Δεν μ’ αγαπάτε όπως είμαι;» κι η μητέρα του απαντά: «Δεν είσαι τέτοιος. Μην το λες, δεν είσαι έτσι». Αυτή η ασυμφωνία μεταξύ της αγάπης ενός γονιού και της έλλειψης ικανότητας να αποδεχτεί και ν’ αγκαλιάσει αυτό το παιδί για το ποιος και τι είναι, έχει κλονίσει τον κόσμο μου από την πρώτη φορά που διάβασα το έργο και συνέχισε να μου προκαλεί έντονα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των προβών.

- Τι απαντάτε σ’ όσους διατείνονται ότι δεν άπτεται της θεματολογίας ενός κρατικού θεάτρου; Ο ρόλος του θεάτρου είναι να ενθαρρύνει τη σκέψη, τον στοχασμό και τη συζήτηση πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Για χρόνια η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ωθήθηκε στο περιθώριο και δεν έλαβε τη θέση που της αξίζει στον δημόσιο διάλογο. Και πολύ πριν το «πού», μιλάω πρώτα για αποδοχή και συμπερίληψη του άλλου, όποιος κι αν είναι... για το δικαίωμα να είσαι αυτός κι αυτό που είσαι: «Ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν». Σ’ όσους ισχυρίζονται ότι αυτό το θέμα δεν πρέπει να συζητείται στη σκηνή ενός εθνικού θεάτρου, απαντώ: Το εθνικό θέατρο είναι περήφανο που παρουσιάζει τη φωνή των νέων, τη φωνή των «άλλων» και των «διαφορετικών» και που φέρνει στο επίκεντρο περίπλοκες κοινωνικές συγκρούσεις, ίσες μεταξύ ίσων και άξιες απήχησης όπως κάθε άλλο συναρπαστικό θέμα- πολιτικό ή κοινωνικό.

- Σε ποιο βαθμό παραμένει επιτακτικό σήμερα στο Ισραήλ το θέμα της ομοφοβικής και έμφυλης βίας; Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φιλελεύθερος -ο κόσμος γενικά και το Ισραήλ ειδικότερα-, η ομοφοβία είναι παρούσα όπως πρωτύτερα. Τίποτα δεν άλλαξε πραγματικά εκτός από την κοινωνική ευαισθητοποίηση ​​και την –ειλικρινή- προσπάθεια της κοινωνικής εκπαίδευσης να διδάξει στους νέους ν’ αποδέχονται τον άλλον- όποιος κι αν είναι αυτός. Πρέπει να πω ότι είναι λίγα τα μέρη στο Ισραήλ όπου η ομοφοβία φθίνει. Σε πολλά μέρη είναι διάχυτη και δείχνει τα δόντια της, εξωτερικεύεται με βία και μίσος. Έφηβοι στο σχολείο μποϊκοτάρουν τους ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες φοβούνται «να βγουν από την ντουλάπα» φοβούμενοι ότι οι θαυμαστές τους θα τους εγκαταλείψουν, γονείς διώχνουν τα παιδιά από το σπίτι λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού κ.π.ά.

- Άρα η παράσταση έχει συγκεκριμένο στόχο; Δείχνει στο κοινό πόσο επικίνδυνη είναι η ομοφοβία και ποιο τίμημα έχει. Ξεκινά μ’ ένα αποτρόπαιο έγκλημα μίσους εναντίον εφήβων που συγκεντρώθηκαν για να κάνουν παρέα και να συνομιλήσουν στο κλαμπ τους κι αργότερα παρουσιάζει την αποξενωτική στάση της κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία που φτάνει στο σημείο των απαράδεκτων προσπαθειών «μετατροπής» και αλλαγής αυτού του σεξουαλικού προσανατολισμού με φρικτές μεθόδους, για να θεραπευτεί ο «άρρωστος». Αυτή η παράσταση καθιστά σαφές το εξής: η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια. Επομένως, οι ομοφυλόφιλοι δεν χρειάζονται φάρμακα κι αυτές τις θεραπείες, που γίνονται σήμερα σε κλειστές κοινότητες σχεδόν χωρίς να το κρύβουν. Η κοινωνία ως κοινωνία πρέπει να τις αποτρέψει.

- Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες της τυφλής βίας; Θεωρώ ότι ο φόβος κάποιου να προσδιορίσει τον εαυτό του ως ομοφυλόφιλο είναι ένα καθοριστικό στοιχείο στην ανάπτυξη της ομοφοβίας. Παράλληλα, τα θρησκευτικά κίνητρα αποτελούν πάντα μια βαθιά αιτία, αφού κι οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως κάτι απαγορευμένο. Αυτό το φαινόμενο, παρεμπιπτόντως, παρατηρείται κι ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους. Αυτούς λ.χ. που αποστασιοποιούνται σωματικά από άλλους ομοφυλόφιλους για να επιβεβαιώσουν τον ρόλο τους ως ετεροφυλόφιλοι, αποφεύγοντας να «στιγματιστούν» στα μάτια της κοινωνίας. Αυτό, για παράδειγμα, βιώνει ο Γιονάταν, ο πρωταγωνιστής του έργου, ο οποίος κάνει τα πάντα για να ευχαριστήσει τους γονείς του και να «αποκαθαρθεί» από τον σεξουαλικό ορισμό που του αποδίδεται.

Αμίτ Ραχάβ και Ντανιέλ Λίτμαν σε σκηνή από την παράσταση. 

- Μπορεί μια θεατρική παράσταση να επουλώσει ψυχικά τραύματα; Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί. Στο κοινό αλλά και στους ηθοποιούς και τους δημιουργούς. Βλέπω δεκάδες νέους να έρχονται στο θέατρο με τους γονείς τους για να δουν την παράσταση. Τους βλέπω να κλαίνε μαζί, να γελάνε μαζί, να εξέρχονται ενδυναμωμένοι από το θέατρο. Δεν έχω αμφιβολία ότι αυτή η θεατρική εμπειρία επιτρέπει σε πολλούς ανθρώπους να αξιοποιήσουν το θέατρο ως εργαλείο για να επιλύσουν συγκρούσεις, να μιλήσουν για τον εαυτό τους με τα αγαπημένα πρόσωπα, όπως δεν το έχουν ξανακάνει. Επιτρέπει στη φωνή τους ν’ ακουστεί καθαρή και ακριβής. Και σε προσωπικό επίπεδο, η δική μου διαδικασία του «coming out» έλαβε κι αυτή ώθηση καθώς εργαζόμουν πάνω στην παραγωγή. Κατά τη διάρκεια των προβών ένιωσα ότι δεν μπορούσα να ΜΗ μιλώ για τον εαυτό μου με δυνατή φωνή. Και με περηφάνια. Έκανα «come out» στα 51 μου, ώστε τα παιδιά μου να μάθουν ότι μπορούν να μεγαλώσουν και να είναι αυτοί που θέλουν να είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς φόβο. Το έκανα για να μπορούν να κοιτάζουν στο μέλλον τον «άλλο» με σεβασμό και αποδοχή. 

- Ποιος ο ρόλος ενός κρατικού θεάτρου στην εποχή μας; Το εθνικό θέατρο είναι ένα θέατρο του λαού. Ο ρόλος του είναι να φέρει στη σκηνή τη φωνή του έθνους με την πολυπλοκότητα και τις πολλές της αποχρώσεις. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να εντοπίζει ένα κομμάτι από τον εαυτό του στο Εθνικό Θέατρο κι είμαι πεπεισμένος ότι κάποιος που έρχεται να δει μια λαϊκή κωμωδία και την απολαμβάνει, μπορεί να θέλει να διευρύνει τους ορίζοντές του στο μέλλον και να δει και μια κλασική τραγωδία, ένα πρωτότυπο ισραηλινό έργο ή ένα σύγχρονο κλασικό. Ο ρόλος του Εθνικού Θεάτρου στο Ισραήλ είναι να φέρνει τις ισραηλινές κοινωνικές συγκρούσεις στο επίκεντρο της σκηνής και να λειτουργεί ως καθρέφτης για τους θεατές. Όπως έγραψε κι ο Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Ταιριάξτε τη δράση με τον λόγο, τον λόγο με τη δράση, μ’ αυτό τον ειδικό κανόνα: να μην υπερβαίνετε την ταπεινοφροσύνη της φύσης. Ό,τι υπερβολικό προέρχεται από το ζητούμενο του θεάτρου, του οποίου ο σκοπός πάντοτε ήταν και είναι να κρατά τον καθρέφτη στη φύση– ν’ αντανακλά στην αρετή το δικό της γώρισμα, στην καταφρόνια τη δική της εικόνα και στο εύρος και το σώμα του καιρού το είδωλο της μορφής του».

- Αισθάνεστε δεσμευμένος απέναντι στο κοινό ως προς τον καθορισμό της καλλιτεχνικής σας πρότασης; Νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των θεατών στο θέατρο αυξάνεται και νομίζω ότι το γεγονός αυτό δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στο ρεπερτόριο που επιλέγουμε. Άνθρωποι που δεν είχαν ξαναπάει στο θέατρο, έρχονται να παρακολουθήσουν τα έργα, αρκετοί νεαροί -που συνήθως αποφεύγουν το θέατρο- επισκέπτονται τις σκηνές και η αίσθηση είναι ότι υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ του πνεύματος και του οράματος από τη μια και των προσδοκιών του κοινού από την άλλη. 

- Διαβλέπετε ότι υπάρχει προοπτική για διεύρυνση της διακρατικής συνεργασίας στην περιοχή στον τομέα του πολιτισμού; Ναι, οπωσδήποτε. Με τα χρόνια, το θέατρο έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί γέφυρα μεταξύ πολιτισμών, μια ενωτική πηγή γύρω από θέματα που απασχολούν πολλούς πολίτες σε διαφορετικές χώρες. Το Εθνικό Θέατρο του Ισραήλ παρουσιάζει τις θεατρικές του παραγωγές σ’ όλο τον κόσμο και γνωρίζει διεθνή επιτυχία, ενώ παράλληλα φιλοξενεί παραγωγές απ’ όλο τον κόσμο που τυγχάνουν εκτεταμένης κάλυψης και κερδίζουν το χειροκρότημα από το ισραηλινό κοινό. Το επόμενο βήμα στο οποίο στοχεύουμε είναι οι ευρύτερες συνεργασίες, σε συμπαραγωγές που συνδυάζουν μικτές δημιουργικές ομάδες και ηθοποιούς από διαφορετικές χώρες.

- Βρίσκετε σήμερα τον θεατή ανοιχτό σε νέα πράγματα ή πιο συντηρητικό; Όταν μιλάμε για το πιο νεανικό κοινό, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι ανοιχτό και ευέλικτο σε νέες και τολμηρές φωνές του θεάτρου στο Ισραήλ. Το μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό είναι συνήθως πιο συντηρητικό, αλλά καθώς το ρεπερτόριο διευρύνεται και απευθύνεται σε ευρύτερη γκάμα κοινού, το χάσμα μικραίνει. Μόνο έτσι διατηρείται η θέση του θεάτρου ως σημαντικού και κεντρικού πολιτιστικού μέσου. Το νεανικό κοινό που απέχει από το θέατρο επειδή το βρίσκει «παλιό και συντηρητικό» πρέπει να πιστέψει ότι η φωνή του ακούγεται, ότι εφαρμόζονται νέες ιδέες στα έργα που παρουσιάζονται και νέες φόρμες βρίσκουν πλέον έκφραση όχι μόνο στο περιθωριακό θέατρο, αλλά και στην κεντρική σκηνή του κρατικού θεάτρου.

INFO Η παράσταση «Αυτόν που αγαπά η ψυχή μου» από το Εθνικό Θέατρο του Ισραήλ Χαμπίμα, παρουσιάζεται στις 28/10 στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας, 8.30μ.μ. SoldOutTickets 

Ελεύθερα, 23.10.2022

Premier League: Οι ομάδες της στηρίζουν τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα

 Η Premier League και οι 20 σύλλογοι θα συνεχίσουν την υποστήριξή τους στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, γιορτάζοντας την εκστρατεία «Rainbow Laces» της «Stonewall», στις δύο επόμενες αγωνιστικές.

Έτσι όλοι οι αγώνες της Premier League μεταξύ 22 και 30 Οκτωβρίου θα είναι αφιερωμένοι στα «Rainbow Laces», μία υποστήριξη ορατή σε κάθε στάδιο, με τους 20 συλλόγους να αποδεικνύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι όλων με διάφορους τρόπους.

Ανάμεσα σε άλλες πρωτοβουλίες, θα φορεθούν τα περιβραχιόνια του αρχηγού με θέμα το ουράνιο τόξο, ενώ κατά τη διάρκεια των αγώνων θα υπάρχουν επίσης σημαντικά μηνύματα.

«Έχουμε να παίξουμε σημαντικό ρόλο στη χρήση της δύναμης και της εμβέλειας του ποδοσφαίρου για να ενθαρρύνουμε τους οπαδούς να δείξουν υποστήριξη στα ΛΟΑΤΚ+ άτομα», είπε ο διευθύνων σύμβουλος της Premier League Ρίτσαρντ Μάστερς.

«Η Premier League και οι σύλλογοί μας συνεργάζονται για να διασφαλίσουν ότι η συμπερίληψη ενσωματώνεται σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού και δεσμεύονται να καταπολεμήσουν κάθε μορφή διάκρισης. Αν και έχει σημειωθεί πρόοδος, γνωρίζουμε ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα και θα συνεχίσουμε να δίνουμε προτεραιότητα σε αυτόν τον ζωτικό τομέα εργασίας. Η εκστρατεία Rainbow Laces παρέχει την ευκαιρία να τονίσουμε το έργο που πραγματοποιείται καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους για να διασφαλιστεί ότι κάθε πτυχή του ποδοσφαίρου είναι περιεκτική και φιλόξενη για όλους», πρόσθεσε.

Να σημειωθεί ότι η Premier League συνεργάζεται με τη «Stonewall» από το 2017 και έχει αναπτύξει προγράμματα και πρωτοβουλίες για να την υποστήριξη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ 

Μαρία – Λουΐζα Παπαδοπούλου: Παραλία Βροντόνερο | «Κου κουξ κλαν» και ομοφοβία στη Ζάκυνθο;

ΚΟΥ ΚΟΥΞ ΚΛΑΝ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΣΤΗΝ ΖΑΚΥΝΘΟ;
ΣΤΟ ΒΡΟΝΤΟΝΕΡΟ
ΑΛΛΟΣ ΠΑΘΩΝ;
ΠΟΙΟΣ ΝΕΜΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ;
ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ;
ΓΙΑΤΙ ΔΡΑ Η ΔΡΟΥΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ;

Πήγαμε λοιπόν στο Βροντόνερο στο Καλαμάκι Ζακύνθου με ένα φίλο τον Στέφανο με σκυλάκια να κάνουν μπάνιο καθώς δεν υπάρχουν και πολλοί λουόμενοι εκεί (είχα να παω χρόνια λόγω των σκουπιδιών που άφηναν στο βουνό και έσταζαν στην θάλασσα).

Περπατήσαμε και παρατήρησα στα βράχια να γράφουν «gay out». Μου παραξενοφάνηκε. Ποιος τα γράφει αυτά; Ποιος ανεβαίνει τόσο ψηλά στα βράχια; Σίγουρα καποιος ντόπιος. Είχα δει και μια επιγραφή ιδιοκτησίας… ποιος ξέρει.

Ενώ λοιπόν κολυμπούσα τις άπειρες ώρες άκουσα τα σκυλάκια να γαυγίζουν. Οπως μου είπε ο Στέφανος μετά, πέρασε ένας ηλικιωμένος με καπέλο και πήρε πέτρα να χτυπήσει ένα σκυλάκι μου τον Παυλίτο με τρομερό θυμό… Ο φίλος μου αντέδρασε. Του είπε να πετάξει την πέτρα φαντάζομαι… υποθέτω σε έντονο τόνο.

Το σούρουπο καθώς κινήσαμε να φύγουμε, μας ειδοποίησαν δύο άγνωστοι σε μας με ένα μαύρο σκύλο, πως τα λάστιχα του αυτοκινήτου είναι τρυπημένα με αιχμηρό αντικείμενο, και τα δικά μας και τα δικά τους.

Φτάσαμε στο σημείο και πράγματι 3 λάστιχα δικά μου τρυπημένα, σκασμένα! Αμέσως, ένας άλλος λουόμενος φίλος αρχιτέκτονας μου εκμυστηρεύτηκε πως και τα δικά του τα έχουν σπάσει πριν καιρό και έκτοτε αφήνει το αυτοκίνητό του μακριά.

Μου εξήγησε πως οι λόγοι είναι ΚΥΡΙΩΣ ομοφοβικοί! Κυνηγούν τους gay! Μα και τους ιδιοκτήτες ζώων κατά πως φάνηκε. Ρωτώντας μετα σε γνωστούς στο τηλέφωνο έμαθα πως έχουν σπάσει λάστιχα σε πολλούς ανθρώπους κυρίως gay μα όχι μόνο.

Μια κοπέλλα έφτασε στον εισαγγελέα αλλά φοβήθηκε και δεν κατέθεσε μήνυση. Εξάλλου απο ότι φαίνεται καποιος πρώην αστυνομικός έχει καποια αμφισβητούμενη ιδιοκτησία στην περιοχή…

Προβλήματα δημιουργούνται και με κάποιον που περνά τα άλογά του για μπάνιο… λένε.

Προσωπικά ο συγκεκριμένος δεν με πείραξε αν και τα σκυλάκια τον ενόχλησαν ίσως. Έμαθα πως η επιγραφή που είδα χαραγμένη στον βράχο δεν είναι η μοναδική! Απειλές χαραγμένες στα βράχια. Μου είπαν να φύγω γρήγορα από εκεί γιατι κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα αν μείνω μόνη να με κτυπήσουν με πέτρες!

Κάποιος λοιπον ή κάποιοι για πλείονες λόγους συστηματικά απειλούν, πετούν πέτρες, βανδαλίζουν ανενόχλητοι καθώς ο κόσμος φοβάται να καταγγείλει και η αστυνομία κωφεύει με την παγια τακτική ενοχοποίησης των θυμάτων εν προκειμένω απειλής και φθοράς.

Κυρίως ομοφιλόφιλοι στοχοποιούνται αλλά και ζωόφιλοι ποιος ξέρει γιατί… Δεν φοβούνται καθόλου. Είναι στο απυρόβλητο!

Οποιος μιλά κινδυνεύει.

Όποιος είναι παθών ή γνωρίζει κάτι ας με ενημερώσει.

Παλεύοντας για μια νέα Αριστερά σε Τουρκία, Ελλάδα, Κύπρο – ρεπορτάζ από το Διεθνιστικό Κάμπινγκ της ΝΕΔA

 

Το τριήμερο 14, 15 και 16 Οκτωβρίου έγινε στην Κύπρο το καθιερωμένο πια σε ετήσια βάση Διεθνιστικό Κάμπινγκ της Νέας Διεθνιστικής Αριστεράς – ΝΕΔΑ.

Η επιτυχία του ήταν πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα καθώς μπόρεσε να συγκεντρώσει συντρόφους/ισσες όχι μόνο της ΝΕΔΑ, του Ξεκινήματος (αδελφής οργάνωσης της ΝΕΔΑ στην Ελλάδα) και του Internationalist Standpoint (της Διεθνούς Πρωτοβουλίας στην οποία συμμετέχουν και οι δύο οργανώσεις) αλλά και άλλους αριστερούς αγωνιστές από την βόρεια και νότια Κύπρο καθώς και αντιπροσωπείες από το καινούργιο Εργατικό Κόμμα Τουρκίας (ΕΚΤ/TiP) και το DiEM25 (αντίστοιχο του ΜΕΡΑ 25 στην Ελλάδα) που λειτουργεί στη νότια Κύπρο. Συνολικά συμμετείχαν 34 συντρόφισσες και σύντροφοι.

Πέρα από τις οργανωμένες συζητήσεις υπήρχε η δυνατότητα πολλών προσωπικών επαφών και συζητήσεων με συντρόφους/ισσες από διαφορετικές χώρες. Το όλο κλίμα ήταν εξαιρετικά συντροφικό και θετικό. Όλα αυτά συνδυαζόντουσαν με την αυτοδιαχειριζόμενη κουζίνα, το ωραίο ξύλινο χωριό και την καταπληκτική παραλία του Αγίου Φύλωνα καθώς και με την πολύ ωραία μουσική βραδιά που μας χάρισαν οι Λούτσιο Χουσνού και Βαρόλ Σ. 

Οι συζητήσεις 

Τα ανοίγματα και καλωσορίσματα στο κάμπινγκ έκαναν εκ μέρους της ΝΕΔΑ οι συντρόφισσες Αθηνά Καρυάτη και Μαρίνα Παγιάτσου. 

Οι συζητήσεις ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και σε βάθος και στα τρία κύρια θέματα συζήτησης, που ήταν: 

• Ο αγώνας ενάντια στον σεξισμό και τα δικαιώματα του γυναικείου και ΛΟΑΤ κινήματος – ιδιαίτερα μετά την ανατροπή της απόφασης Roe vs Wade στις ΗΠΑ και τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί στο Ιραν 
• Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι διεθνείς του προεκτάσεις 
• Οι πολιτικές εξελίξεις και οι εξελίξεις στην Αριστερά στην Τουρκία, την Ελλάδα, τη νότια Κύπρο και τη βόρεια Κύπρο

Τη συζήτηση στο γυναικείο και ΛΟΑΤ κίνημα άνοιξαν οι συντρόφισσες Ρουγιάμ Ο., εκ μέρους της ΝΕΔΑ και των Μαχητικών κι Ελεύθερων από τη βόρεια Κύπρο, η συντρόφισσα Τζοσκού Τζ. από την Τουρκία, εκπρόσωπος του ΤΕΚ/TiP, και η συντρόφισσα Ρουφέτ Σ., δικηγόρος και ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών στη βόρεια Κύπρο.

Το άνοιγμα στο θέμα της Ουκρανίας έκανε ο σύντροφος Ανδρέας Παγιάτσος, εκπροσωπώντας το Ξεκίνημα και το Internationalist Standpoint.

Η συζήτηση για τις πολιτικές διεργασίες και τις εξελίξεις στο χώρο της Αριστεράς ξεκίνησε με τέσσερις εισηγήσεις: από τη συντρόφισσα Ετζε Μπ., από το ΕΚΤ/TiP Τουρκίας, τη συντρόφισσα Αθηνά Καρυάτη από τη ΝΕΔΑ της νότιας Κύπρου, τον σύντροφο Δήμο Ιωακείμογλου από το Diem25 και τον σύντροφο Ανδρέα Παγιάτσο από την Ελλάδα.

Η συζήτηση για το χτίσιμο της νέας Αριστεράς

Ασφαλώς υπήρχαν και διαφορές ανάμεσα στις διαφορετικές οργανώσεις αλλά και συντρόφους/ισσες – κάτι τέτοιο θα ήταν όχι μόνο αναπόφευκτο αλλά είναι και υγιές. Υπήρχε πάντως βασική συμφωνία σε όλες τις συζητήσεις, με δευτερεύουσες διαφορές και διαφορές έμφασης. Πολύ σημαντικό ήταν το γεγονός ότι υπήρχε η κατανόηση ότι οι οργανώσεις της Αριστεράς οφείλουν να συνεργάζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα και πέρα από τις μεταξύ τους διαφορές.

Εξέχουσα θέση στη συζήτηση για το χτίσιμο νέων αριστερών σχηματισμών που να έχουν ένα συνεπές αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα είχε η ενημέρωση για την πορεία του ΕΚΤ/TiP στην Τουρκία. 

Πρόκειται για την εμφάνιση ενός νέου αριστερού σχηματισμού (στην πραγματικότητα για την ανασύσταση ενός παλιού αριστερού σοσιαλιστικού κόμματος, από τη δεκαετία του 60, το οποίο πέρασε από διώξεις και παρανομίες) με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ενδεικτικά, το πρόγραμμά του αναφέρεται στον επαναστατικό σοσιαλισμό σαν βασικό ιδεολογικό/πολιτικό χαρακτηριστικό, απαραίτητο για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ένα πολύ σημαντικό ακόμα χαρακτηριστικό του ΕΚΤ/TiP είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτό σε συνεργασίες με άλλα κόμματα της μαζικής/ρεφορμιστικής Αριστεράς όπως για παράδειγμα το φιλοκουρδικό αριστερό κόμμα HDP. Στηριγμένο σε τέτοιες αρχές και πολιτικές το ΕΚΤ/TiP μπόρεσε να αυξήσει τις δυνάμεις του από μερικές εκατοντάδες όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2017 σε 10.000 μέλη σήμερα. Η εμπειρία από το ΕΚΤ/TiP προσφέρει σημαντικά και χρήσιμα συμπεράσματα για την ελληνική αντικαπιταλιστική Αριστερά που χαρακτηρίζεται από έντονο σεχταρισμό. 

Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης ήταν η ενημέρωση από τις/τους συντρόφισσες/ους στη νότια Κύπρο σχετικά με την πρόταση της ΝΕΔΑ για συνεργασία των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με στόχο κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές. Κι αυτό καθώς για μια ακόμη φορά το ΑΚΕΛ, που μιλά στο όνομα των εργαζομένων και της Αριστεράς, αποφάσισε να υποστηρίξει ένα άνθρωπο του κατεστημένου, τον Ανδρέα Μαυρογιάννη. Παρότι υπάρχουν εμφανείς δυσκολίες στο να προχωρήσει η πρόταση για κοινό/ή υποψήφιο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, η πρόταση έχει προκαλέσει σοβαρές συζητήσεις στις γραμμές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και υπάρχει η προοπτική να συνεχιστεί η προσπάθεια για συγκρότηση ενός διακριτού αριστερού πόλου, πέρα κι έξω από το ΑΚΕΛ, για να παρεμβαίνει στις εξελίξεις. Είναι σημαντικό ότι το DiEM25 συμφωνεί με την πρόταση αυτή και θα επιδιώξει κοινές δράσεις με την ΝΕΔΑ σ’ αυτή την κατεύθυνση. 

Τέλος, από τη συζήτηση αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει η ελληνική εμπειρία. Που έδειξε πως ένα μικρό κόμμα του 3% με 4%, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να απογειωθεί κάτω από τις συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και να αναλάβει τη διακυβέρνηση, για να συνθηκολογήσει στο τέλος ολοκληρωτικά ξεπουλώντας κάθε αριστερή ιδέα και όραμα. Η άνοδος και η «πτώση» του ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κόμμα του συστήματος, είχε έντονες αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Τα συμπεράσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικά για την προσπάθεια να χτιστούν νέες μαζικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Ξανά και του χρόνου 

Το κάμπινγκ της ΝΕΔΑ γέμισε τις πολιτικές μπαταρίες συντροφισσών και συντρόφων αλλά και ενίσχυσε τις σχέσεις μεταξύ τους. Στο τέλος, πολλοί/ές θα ήθελαν να κρατούσε περισσότερες μέρες. Ξανά και του χρόνου λοιπόν για ένα ακόμα καλύτερο κάμπινγκ.

Ο πρώτος ανοιχτά γκέι ιμάμης πιστεύει στη συνύπαρξη σεξουαλικότητας και θρησκείας

 

Η 32χρονη Σάφια Χαν υποδέχεται τον Guardian σε ένα φτωχικό δωμάτιο, σε ένα βιομηχανικό προάστιο του Κέιπ Τάουν. Είναι λέκτορας και συζεί με τον σύντροφό της, τον Τάι. Είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτεται το Μασγιντούλ Γκουρμπάαχ, ένα τζαμί που ανήκει στο Ίδρυμα Αλ-Γκουρμπάαχ, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που προσφέρει υπηρεσίες στήριξης σε μουσουλμάνους που έχουν περιθωριοποιηθεί εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, της ταυτότητας φύλου ή των «πιστεύω» τους.

«Ο ιμάμης ήταν υπέροχος», λέει η Χαν. «Ρώτησε ποιες αντωνυμίες χρησιμοποιεί ο Τάι». Η Χαν είναι μουσουλμάνα από τη γέννησή της, ενώ ο Τάι, που αυτοπροσδιορίζεται ως non-binary, υιοθέτησε πρόσφατα τη θρησκεία.

• Διαβάστε επίσης: Ιράν: Πολιτοφυλακή Μπασίτζ, η «φάλαγγα» του Αγιατολάχ

Το pansexual ζευγάρι ανήκει στους δέκα περίπου ανθρώπους που παρακολούθησαν το κήρυγμα του Μουχσίν Χέντριξ, γνωστού ως «πρώτου ανοιχτά γκέι ιμάμη στον κόσμο». Ανάμεσά τους οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άνδρες και δεν κάθονται χωριστά βάσει του φύλου τους. Μετά από μια ομιλία για την ευγνωμοσύνη, ο Χέντριξ καθοδηγεί την κοινή προσευχή.

Ένα ιδιαίτερο τζαμί

Ο Χέντριξ προσφέρει ασφαλή χώρο σε queer άτομα που θέλουν να προσευχηθούν, να ακούσουν συμβουλές ή να παντρευτούν με το μουσουλμανικό τελετουργικό από το 1998 – ένας ρόλος που είχε ως αποτέλεσμα τον αφορισμό του από τοπικούς ηγέτες του Ισλάμ το 2007. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε και συνεχίζει να μεταφέρει το μήνυμα ότι μπορείς να είσαι ταυτόχρονα γκέι και μουσουλμάνος. Πλέον, η ιστορία του καταγράφεται και σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο The Radical που θα κάνει την πρεμιέρα του το Σαββατοκύριακο στο Βερολίνο.

Ο 55χρονος Χέντριξ μιλά με ηρεμία στο τζαμί, όπου πηγαίνουν σταθερά περίπου 20 πιστοί και γύρω στους 80 περιστασιακούς επισκέπτες. Ορισμένοι θέλουν πολύ να φωτογραφηθούν και να μιλήσουν για την εμπειρία τους ως ανοιχτά queer άτομα. Άλλοι προτιμούν τη μυστικότητα.

Ο Χέντριξ λέει ότι «επιλέχθηκε από τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους» το 1998, όταν άρχισε να διοργανώνει συναντήσεις για ΛΟΑΤΚΙ+ μουσουλμάνους στη γενέτειρά του. Εκείνοι τον αντιμετώπιζαν ως ιμάμη της κοινότητας. «Άνοιξα το γκαράζ μου, έστρωσα ένα χαλί και κάλεσα τους ανθρώπους να έρθουν για τσάι και συζήτηση», θυμάται.

Ένας ιμάμης, υποστηρίζει, δεν χρειάζεται τη σφραγίδα της εξουσίας για να αποδεχτεί τον ρόλο του. «Το Ισλάμ δεν έχει τόσο σαφείς ιεραρχίες όσο ο Χριστιανισμός», εξηγεί. «Ιμάμης ουσιαστικά σημαίνει ηγέτης».

Καταφύγιο από την ομοφοβία

Το 2011, ο Χέντριξ ενίσχυσε τον ρόλο του ως ιμάμης ιδρύοντας ένα τζαμί. Η απόφασή του ήρθε μετά την εμπειρία ενός φίλου του, που έγινε αποδέκτης ενός κηρύγματος που καταδίκαζε την ομοφυλοφιλία σε έναν άλλο χώρο λατρείας. «Είπα ότι ίσως είναι καιρός να δημιουργήσουμε τον χώρο μας, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να προσευχηθούν χωρίς να τους κρίνυν».

Ο γάμος ομοφυλοφίλων έχει αναγνωριστεί νομικά στη Νότια Αφρική από το 2006. Όμως επισκέπτες του Μασγιντούλ Γκουρμπάαχ, όπως η Χαν υποστηρίζουν ότι η ομοφοβία παραμένει κυρίαρχη στα τζαμιά της πόλης.

«Η ύπαρξη ενός χώρου όπου μπορείς να βιώσεις την κουλτούρα και τη θρησκεία σου χωρίς έντονη ομοφοβία είναι πολύ ευχάριστη», σημειώνει μιλώντας στον Guardian. «Έχεις ένα μέρος πνευματικότητας όπου νιώθεις σαν στο σπίτι σου».

Ο Χέντριξ, που έχει εργαστεί στο παρελθόν ως δάσκαλος αραβικών και σχεδιαστής μόδας, ήταν 29 ετών όταν ανακοίνωσε στη μητέρα του ότι είναι ομοφυλόφιλος. Προερχόμενος από μουσουλμανική οικογένεια, παντρεύτηκε με γυναίκα, έκανε παιδιά και έπειτα πήρε διαζύγιο πριν αποκαλύψει τη σεξουαλικότητά του στην οικογένειά του, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του.

Σύμφωνα με τον ιμάμη, η μητέρα του κατέρρευσε όταν άκουσε την είδηση πριν του πει ότι η σεξουαλικότητά του είναι απαράδεκτη για τη θρησκεία της.

Μετά το πρώτο σοκ, ο Χέντριξ κατάφερε να την πείσει να μείνει για 10 μέρες μαζί με τον ίδιο και τον τότε σύντροφό του. Η μητέρα του παρέμεινε σιωπηλή για το σύνολο των ημερών και τελικά παραδέχτηκε ότι η σχέση του γιου της δεν διέφερε σε τίποτα από έναν γάμο ετεροφυλόφιλων. Έκτοτε και μέχρι τον θάνατό της, ο Χέντριξ λέει ότι μοιράστηκαν μια «υπέροχη» σύνδεση.

«Είναι φυγόπονο»

Η σχέση του Χέντριξ με την ευρύτερη μουσουλμανική κοινότητα του Κέιπ Τάουν, όμως, δεν είναι τόσο αρμονική. Θυμάται ότι το 2007, μετά την εμφάνισή του στο ντοκιμαντέρ A Jihad for Love, το τοπικό Μουσουλμανικό Δικαστικό Συμβούλιο ανακοίνωσε τον αφορισμό του. Το περασμένο καλοκαίρι, εξέδωσε νέο φετφά για τον «γκέι τρόπο ζωής».

«Απλώς συνεχίσαμε», εξηγεί ο Χέντριξ μιλώντας για την απόφαση του 2007. Τον είχαν συμβουλεύσει να προσλάβει σωματοφύλακες, όμως ο ίδιος ποτέ δεν φοβήθηκε τις επιθέσεις. «Καμιά φορά μπαίνω σε άλλα τζαμιά και κάποιοι με αναγνωρίζουν», λέει στον Guardian. «Ορισμένοι με χαιρετούν, ενώ άλλοι κρατούν αποστάσεις».

Αναφορικά με τις προσπάθειες του Συμβουλίου να τον εξορίσει, προσθέτει: «Είναι φυγόπονο. Αντί να έρθουν να ζητήσουν να εξετάσουν την έρευνά μου και να δουν αν αυτά που λέω έχουν νόημα και αν μπορούν να μάθουν κάτι, είναι ευκολότερο να πουν ότι πηγαίνουν κόντρα στο δόγμα του Ισλάμ».

Ο Χέντριξ αναφέρεται στη δική του ερμηνεία για το κοράνι. Όπως λέει, δεν υπάρχει τίποτα στο κείμενό του που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως ευρεία καταδίκη της ομοφυλοφιλίας. Εκείνοι που διαφωνούν του έχουν επιτεθεί διαδικτυακά, αλλά εκείνος αδιαφορεί για την κριτική στα κοινωνικά δίκτυα.

Προσφέροντας καθοδήγηση σε ΛΟΑΤΚΙ+ μουσουλμάνους

Χρησιμοποιεί με πιο θετικό τρόπο τα social media, δημιουργώντας βίντεο για το TikTok με μηνύματα για την αγάπη. Άρχισε να τα αναρτά στη διάρκεια της πανδημίας, μετά από την ενθάρρυνση της κόρης του. «Κατάλαβα ότι είχα εμπλακεί τόσο στον ακτιβισμό, που είχα χάσει τη διασκεδαστική πλευρά μου».

Αυτή την περίοδο, ο ακτιβισμός του περιλαμβάνει τη δημιουργία βίντεο στα Ουρντού και τα Χίντι, στα οποία μιλά για τους ΛΟΑΤΚΙ+ μουσουλμάνους. Επιπλέον,  προετοιμάζει τριμηνιαία εκπαιδευτικά σεμινάρια με το Global Interfaith Network, τα οποία πρόκειται να πραγματοποιηθούν σύντομα στην Κένυα και τη Νιγηρία.

Όταν τα σεμινάρια ολοκληρωθούν, ο Χέντριξ σχεδιάζει να ταξιδέψει σε περιοχές όπως η Μουμπάσα της Κένυας για να ξεκινήσει αντίστοιχα μαθήματα σε κανονικές αντί των ηλεκτρονικών τάξεων. Θα διδάξει σε άτομα που έχουν προσεγγίσει τοπικές ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις πώς η θρησκεία μπορεί να συμβιβαστεί με τη σεξουαλικότητα.

Αντιμετωπίζει το The Radical, το ντοκιμαντέρ του Ρίτσαρντ Γκρέγκορι, ως μέρος του ακτιβισμού του. Η Χαν επισκέφθηκε το τζαμί του Χέντριξ επειδή άκουσε για την ταινία, ενώ γίνονται συζητήσεις για την προβολή του από ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις στο εξωτερικό.

Με την ενθάρρυνση της επιπλέον έκθεσης, ο ιμάμης εμφανίζεται συγκρατημένα αισιόδοξος για το μέλλον των γκέι μουσουλμάνων στη Νότια Αφρική, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι που συμφωνούν μαζί του. Συνομιλεί με τους ελάχιστους άλλους γκέι ιμάμηδες σε όλο τον κόσμο, όπως ο Νουρ Γουαρσάμε της Αυστραλίας και ο Ντααγιέ Αμπντουλάχ από τις ΗΠΑ, όμως εξακολουθεί να είναι ο μοναδικός σε όλη την αφρικανική ήπειρο.

«Μίλησα ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία μου στα 29 μου, όμως πλέον οι άνθρωποι το κάνουν από την ηλικία των 16», λέει στον Guardian. «Υπάρχουν περισσότεροι ασφαλείς χώροι και περισσότερη πληροφόρηση. Ελπίζω ότι θα υπάρξουν και πιο πολλοί queer ιμάμηδες, ώστε όταν δεν θα είμαι πια εδώ να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να αναπτυσσόμαστε».

Πηγή: Guardian