Orlando LGBT+: Προβληματικές δηλώσεις του δικηγόρου Αλέξη Κούγια για τους βιασμούς ανδρών

 Με αφορμή την δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη για τέσσερις βιασμούς και δηλώσεις του συνηγόρου υπεράσπισης Αλέξη Κούγια, η οργάνωση για την ψυχική υγεία χωρίς στίγμα Orlando LGBT+ κάνει λόγο για προβληματικές δηλώσεις του δικηγόρου.  

 

«Ακούσαμε κάποιες από τις τοποθετήσεις του συνηγόρου του, κ. Αλέξη Κούγια, στις οποίες δήλωσε ότι «Είναι η πρώτη δίκη στον κόσμο που θα έχουμε βιασθέντα άντρα. Αφορά ένα παγκόσμιο κίνημα με σκοπό να εμπεδωθεί ένα τρίτο φύλο». Για την αναφορά στην έκφραση περί «τρίτου φύλου» και το παγκόσμιο κίνημα υπεράσπισής του: το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα αφορά την διεκδίκηση και υπεράσπιση αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία κάθε δημοκρατικός και ευσυνείδητος πολίτης οφείλει να σέβεται και να υπερασπίζεται.» σημειώνουν οι υπεύθυνοι της οργάνωσης.

 

 

«Η εργαλειοποίηση και η υποτίμηση της διεκδίκησης αυτών των δικαιωμάτων επιφέρει κινδύνους και καλλιεργεί περαιτέρω αρνητικό κλίμα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τα οποία ήδη αντιμετωπίζουν ένα στιγματιστικό κοινωνικό περιβάλλον, με επιπτώσεις στην υγεία και την ευζωία τους. Ο κ. Κούγιας έχει και στο παρελθόν μιλήσει υποτιμητικά εκφράζοντας ομοφοβικό λόγο και επιχειρήματα, και έχουμε κατά καιρούς εξηγήσει την συλλογικά βλαπτική επίδραση όσων επιχειρημάτων του αναπαράγουν ομοφοβικά και σεξιστικά στερεότυπα» συνεχίζουν. 

 

 

Αναλυτικά η υπόλοιπη ανακοίνωση:

 

 

Με αφορμή την παραπάνω δήλωση, η οποία μάλιστα έγινε από πρόσωπο εγνωσμένου κύρους και με βαρύνοντα ρόλο στην εν λόγω δίκη (δηλ. τον συνήγορο του κατηγορουμένου) θα θέλαμε, ως επιστημονικός φορέας ψυχικής υγείας που εστιάζει σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα, να αποσαφηνίσουμε τα εξής:

 

 

- Οι βιασμοί από άνδρες σε βάρος άλλων ανδρών είναι ένα αδιάσειστο φαινόμενο, το οποίο μάλιστα έχει μελετηθεί ερευνητικά εδώ και δεκαετίες. Με βάση τα ερευνητικά δεδομένα τα εν λόγω σεξουαλικά εγκλήματα (στις χώρες του δυτικού κόσμου) φαίνεται να αποτελούν τουλάχιστον το 5-10% των καταγεγραμμένων εν συνόλω βιασμών, η πλειοψηφία των οποίων σαφώς αφορά γυναίκες θύματα. Παρ’ όλα αυτά, έχει μελετηθεί το προφίλ των ατόμων που κυρίως αμφισβητούν το γεγονός του βιασμού άνδρα από άνδρα και αυτά φαίνεται να είναι συνηθέστερα cis άνδρες μέσης (και άνω) ηλικίας, που συνήθως εκφράζουν ομοφοβικές απόψεις και αναπαράγουν έμφυλα και συχνά προβληματικά στερεότυπα για τις σχέσεις και τους ρόλους ανδρώνγυναικών.

 

 

- Παρατηρείται επίσης ότι οι βιασμοί σε βάρος ανδρών καταγγέλλονται και καταγράφονται σε ακόμα μικρότερο βαθμό από ό,τι αυτοί σε βάρος γυναικών. Οι λόγοι για αυτή την μειωμένη καταγραφή σχετίζονται με τα έμφυλα στερεότυπα, την αυξημένη αμφισβήτηση που πολλοί άνδρες αντιμετωπίζουν σε σχετικές καταγγελίες τους, την σύνδεση συναφών καταγγελιών με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων (ειδικά για όσες από αυτές αφορούν θύτες που βρίσκονταν σε ενεργές ή ανοιχτές φιλικές/συντροφικές/σεξουαλικές σχέσεις με τα θύματα), κάτι που φοβίζει πολλά θύματα που δεν θέλουν να αποκαλύψουν την ομόφυλη εμπειρία/ταυτότητά τους, το αυξημένο αίσθημα ντροπής και ενοχής που επιφέρει η διασταύρωση των παραπάνω και άλλα.

 

 

- Όπως και στην περίπτωση του βιασμού σε βάρος γυναικών, έτσι και σε βάρος των ανδρών, καμία σημασία δεν παίζει η δυνατότητα σωματικής αντίστασης που μπορεί να είχαν τα θύματα, καταρρίπτοντας τον μύθο ότι δεν μπορεί να υπάρξει βιασμός από άνδρα σε άνδρα γιατί το θύμα μπορεί να έχει ίση ή και παραπάνω σωματική δύναμη από τον θύτη. Σε περιπτώσεις σεξουαλικής βίας/κακοποίησης η σωματική δύναμη είναι αποδεδειγμένο ότι τις περισσότερες φορές δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, καθώς η βία επιβάλλεται σε ένα καθεστώς ψυχοσυναισθηματικής αδυναμίας/ευαλωτότητας των θυμάτων για οποιονδήποτε λόγο (φόβο, σχέση εξουσίας/διαφορετικής ισχύος με τον θύτη, προηγούμενη σχέση εμπιστοσύνης ή θαυμασμού προς τον θύτη, αιφνίδιο «πάγωμα» υπό την επιρροή του ίδιου του βίαιου γεγονότος και πολλά άλλα).

 

 

- Για την αναφορά στην έκφραση περί «τρίτου φύλου» και το παγκόσμιο κίνημα υπεράσπισής του: το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα αφορά την διεκδίκηση και υπεράσπιση αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία κάθε δημοκρατικός και ευσυνείδητος πολίτης οφείλει να σέβεται και να υπερασπίζεται. Η εργαλειοποίηση και η υποτίμηση της διεκδίκησης αυτών των δικαιωμάτων επιφέρει κινδύνους και καλλιεργεί περαιτέρω αρνητικό κλίμα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τα οποία ήδη αντιμετωπίζουν ένα στιγματιστικό κοινωνικό περιβάλλον, με επιπτώσεις στην υγεία και την ευζωία τους. Ο κ. Κούγιας έχει και στο παρελθόν μιλήσει υποτιμητικά εκφράζοντας ομοφοβικό λόγο και επιχειρήματα, και έχουμε κατά καιρούς εξηγήσει την συλλογικά βλαπτική επίδραση όσων επιχειρημάτων του αναπαράγουν ομοφοβικά και σεξιστικά στερεότυπα.

 

 

- Ζητούμε από τις δικαστικές αρχές, μέσα στο πλαίσιο κάθε δικαστικής διαδικασίας που αφορά το λεγόμενο «ελληνικό metoo» και όχι μόνο, να διασφαλίσουν ότι αυτές θα λαμβάνουν χώρα σε ένα κλίμα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, των γυναικών και θηλυκοτήτων εν γένει, και φυσικά των θυμάτων. Πόσο μάλλον όταν αυτές συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του κοινού και των ΜΜΕ και τα μηνύματα που αναπαράγονται μέσω αυτών επηρεάζουν πολλαπλάσια το κοινωνικό σύνολο.

 

 

- Ως επιστημονικός φορέας για την ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, που μάλιστα συχνά οι συνεργάτες/τιδές μας, επαγγελματίες ψυχοκοινωνικής στήριξης, καλούνται να παρέχουν υπηρεσίες σε άτομα επιζώντα σεξουαλικής βίας/βιασμών, επιφυλασσόμαστε για την ενημέρωση (και πιθανό επίσημο αίτημα εκ μέρους μας) από τους σχετικούς δικηγορικούς συλλόγους ως προς τις πειθαρχικές ή άλλες κυρώσεις που μπορούν να επιβληθούν στα μέλη τους που λειτουργούν με βλαπτικό τρόπο, εκφράζουν επικίνδυνα επιχειρήματα που υποσκάπτουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και παραγνωρίζουν τα επιστημονικά δεδομένα.

 

 

Ενδεικτική βιβλιογραφία: Coxell, A. W. & King, M. B. (1996). Male victims of rape and sexual abuse, Sexual and Marital Therapy, 11, 3, pp. 297-308. Coxell, A. W. & King, M. B (2010). Adult male rape and sexual assault: prevalence, re-victimisation and the tonic immobility response, Sexual and Relationship Therapy, 25, 4, pp. 372-379. Pearson, J. & Barker, D (2018). Male rape: what we know, don’t know and need to find out—a critical review, Crime Psychology Review, 4, 1, pp.72-94. Peterson, Z.D., Voller, E.K., Polusny, M.A., & Murdoch, M., (2011). Prevalence and consequences of adult sexual assault of men: review of empirical findings and state of the literature. Clinical Psychology Review, 31, 1, pp. 1-24. Turchik, J. A., & Edwards, K. M. (2012). Myths about male rape: A literature review. Psychology of Men & Masculinity, 13, 2, pp. 211–226. Walfield, S. M. (2021). “Men cannot be raped”: Correlates of male rape myth acceptance. Journal of interpersonal violence, 36, 13-14, pp. 6391-6417

Φόρος τιμής στον James Bidgood, τον μετρ της ΛΟΑΤΚΙ φωτογραφίας

 Την τελευταία μέρα Ιανουαρίου, από επιπλοκές υγείας λόγω της Covid-19 αποχώρησε, σε ηλικία 88 χρόνων, από τον «μάταιο τούτο κόσμο» ο James Bidgood, ο άνθρωπος που απογείωσε τη ΛΟΑΤΚΙ φωτογραφία. Είτε ως κάποιος που προσποιείτο ότι ήταν γυναίκα, είτε ως διακοσμητής βιτρινών, σχεδιαστής μόδας, σχεδιαστής κοστουμιών, γραφιστικός σχεδιαστής, φωτογράφος, photo stylist, σκηνοθέτης, ο Bidgood έφερνε σε κάθε πλευρά της ζωής του μια αγάπη για το γκλάμουρ, τη φαντασία και το θέαμα. «Αντιπροσωπεύει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της queer ιστορίας» υπογραμμίζει ο γκαλερίστας του, ο Brian P. Clamp. «Για πολλές γενιές πειραματικών σκηνοθετών και φωτογράφων ήταν μια τόσο μεγάλη δημιουργική έμπνευση».

Τη δεξιότητα για τη ζωηρή παλέτα χρωμάτων του ουράνιου τόξου, για τα εξωφρενικά κοστούμια και τα σκηνικά την καλλιέργησε μεγαλώνοντας στην πόλη Μάντισον του Ουισκόνσιν τα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης. Η μητέρα του τού έκανε δώρο ένα σετ χάρτινες κούκλες με τα ρούχα τους, για το οποίο την παρακαλούσε. Εμπνεόμενος από τη θεατρικότητα των μιούζικαλ του Busby Berkeley, ο Bidgood μετέτρεψε ένα παλιό χαρτονένιο κουτί συσκευασίας δημητριακών σε ένα Technicolor σκηνικό για τις χάρτινες κούκλες του. Ήταν μια αποκάλυψη-προοίμιο του τι θα ακολουθούσε χρόνια αργότερα.

Η ζυθοποιία Pravda ξεκινά την παραγωγή βομβών μολότοφ

Το 1951 μπήκε σε ένα υπεραστικό Greyhound και κατευθύνθηκε ανατολικά, προς την πόλη των ονείρων του. «Πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου σε πεζοδρόμιο της Νέας Υόρκης πριν από περίπου 70 χρόνια. Επιτέλους ήμουν σπίτι» είχε πει το 2019. Ονειρευόταν το Μπρόντγουεϊ αλλά βρήκε ένα παράλληλο κόσμο, το Club 82 στο East Village, όπου σύχναζαν οι Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Τζούντι Γκάρλαντ και Ζα Ζα Γκαμπόρ. Αν και ήταν παράνομο να ντύνονται εκτός Χάλογουιν και οι άντρες και οι γυναίκες με ρούχα του άλλου φύλου, ο Bidgood άφοβα εμφανιζόταν εκεί ως «Teri Howe» και έδινε παράσταση σαν να ήταν ένα από τα διάσημα Ziegfeld Follies (girls). «Αυτό πάντα ήταν τόσο γκλαμ» αναπολούσε. «Να δίνεις παράσταση, να τραγουδάς για το βραδινό φαγητό σου και ν’ ακούς αυτά τα χειροκροτήματα. Κάθε που έμπαινα στην ακτίνα αυτού του προβολέα, μες στο κεφάλι μου ήμουν σταρ του Μπρόντγουεϊ. Βέβαια, ήμουν 18 χρόνων, δεν ήθελα και πολύ».

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 άρχισε να σχεδιάζει κοστούμια για γκαλά, και αυτό του χρησίμευσε για τη φωτογραφική δουλειά του η οποία τη δεκαετία του 1960 εμφανιζόταν στα περιοδικά Muscleboy, Adonis και The Young Physique, περιοδικά για καλή σωματική κατάσταση τα οποία επέτρεπαν να παρακαμφθεί η απαγόρευση δημοσίευσης ανφάς ανδρικού γυμνού.

Δεν ικανοποιείτο με αυτά. Επιθυμούσε να φέρει ρομάντζο, μυστήριο και χλιδή στη δουλειά του και, εμπνεόμενος από τα Technicolor μιούζικαλ της MGM και της Twentieth Century Fox μετέτρεψε σε φωτογραφικό στούντιο το μικρό διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Φιλοδοξούσε να φωτογραφίζει τα μοντέλα του με τον ίδιο τρόπο που το Playboy φωτογράφιζε γυναίκες αλλά ήξερε ότι η Kodak θα προχωρούσε σε κατάσχεση των φιλμ αν ο φακός του αποκάλυπτε πολλά· κατά συνέπεια, πρόσεχε επιμελώς να ρίχνει κομμάτια ύφασμα εκεί όπου η φωτογραφική σύνθεση το απαιτούσε.

Μετά την περίφημη εξέγερση για το κλαμπ Stonewall, το στέκι των γκέι στη Νέα Υόρκη, η ανφάς φωτογραφία ανδρικού γυμνού αποποινικοποιήθηκε· το ίδιο και η ομοφυλοφιλία. Στην αυγή εκείνης της νέας εποχής, ο James Bidgood παρουσίασε το αριστούργημά του: την ταινία «Pink Narcissus». Την γύρισε εξ ολοκλήρου στο διαμέρισμά του και έκανε τα πάντα, από τα σκηνικά μέχρι τα κοστούμια. Η ταινία προβλήθηκε το 1971, αλλά ο Bidgood ζήτησε να αφαιρεθεί το όνομά του λόγω διαφωνιών του με τον παραγωγό. Τη δεκαετία του 1990, ο συγγραφέας Bruce Benderson εντόπισε τον αφανή έως τότε James Bidgood και τον βοήθησε να εκδώσει το πρώτο ολοκληρωμένο λεύκωμά του. Η κυκλοφορία του «Bidgood» συνετέλεσε στο να αποκατασταθεί η συνεισφορά του στην ιστορία της τέχνης της φωτογραφίας. Το 2019, στο Museum of Sex η Lissa Rivera επιμελήθηκε την πρώτη αναδρομική στην καριέρα του – με τίτλο «James Bidgood: Reveries» – και το CAMP@CAMP φιλοξενεί μια επιλογή από το αρχείο φωτογραφιών του ( https://clampart.com/2012/02/james-bidgood/#thumbnails ).

Η αναγνώριση ήλθε αργά και ήταν γλυκόπικρη. Οικονομικά ήταν εξαθλιωμένος. Δεν είχε τα χρήματα όχι μόνον για το αν τα έργα του θα έχαιραν της κατάλληλης φροντίδας αλλά ούτε για την κηδεία του· εγκαινιάστηκε καμπάνια GoFundMe για να καλυφθούν αυτά τα έξοδα. «Το να είσαι δημιουργικός δεν έχει να κάνει με τον έπαινο ή την ευγνωμοσύνη – έχει να κάνει μόνο με την πράξη της δημιουργίας. Απαιτεί ένα είδος ευαλωτότητας και την ικανότητα να εκθέτεις πάση θυσία τις ανάγκες σου» έλεγε ο Bidgood.

Πηγή: ΑΠΕ

Enola Gay: Το αντιπολεμικό τραγούδι που θεωρήθηκε ύμνος των γκέι

 «…Enola gay, είναι η μητέρα περήφανη για το μικρό αγόρι σήμερα. Αυτό το φιλί που έδωσες δεν πρόκειται ποτέ να ξεθωριάσει. Enola gay, έπρεπε να είχες μείνει στο σπίτι χθες. Ακούσαμε το μήνυμά σου στο ράδιο, συνθήκες φυσιολογικές και επιστρέφεις σπίτι. Αυτά τα παιχνίδια που παίζεις, θα καταλήξουν σε κάτι περισσότερο από δάκρυα μια μέρα… »

Remaining Time -0:00

 

Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας του συγκροτήματος, Orchestral Maneuvers in the Dark, ο Άντι Μακ Κλάσκι, έγραψε αυτό το αντιπολεμικό τραγούδι με αφορμή τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα στα τέλη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Στις 6 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν τις περιοχές Χιροσίμα και Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, με βόμβες ουρανίου. Αυτή θεωρείται και η πρώτη πυρηνική επίθεση στην ιστορία. Υπολογίζεται ότι πέθαναν πάνω από 70.000 άνθρωποι αμέσως μετά τη ρίψη. Φυσικά, ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών αυξήθηκε .

Το όνομα του ίδιου του βομβαρδιστικού επιλέχθηκε από τον πιλότο του, συνταγματάρχη Paul Tibbets , ο οποίος το ονόμασε από τη μητέρα του, Enola Gay Tibbets (1893–1983), η οποία είχε πάρει το όνομά της από την ηρωίδα του μυθιστορήματος Enola.

Ο στίχος του τραγουδιού ζητά από τον ακροατή να σκεφτεί εάν οι βομβαρδισμοί ήταν απαραίτητοι ("Δεν θα έπρεπε ποτέ να τελειώσει με αυτόν τον τρόπο"). Η φράση «Είναι η μητέρα περήφανη για το Μικρό αγόρι σήμερα;», είναι μια νύξη τόσο για το παρατσούκλι της βόμβας ουρανίου όσο και για τον πιλότο Paul Tibbets που ονομάζει το αεροσκάφος από τη μητέρα του. Η φράση, "Είναι 8:15, και αυτή είναι η ώρα που ήταν πάντα", αναφέρεται στην ώρα της έκρηξης πάνω από τη Χιροσίμα στις 8:15 π.μ. καθώς πολλά ρολόγια «πάγωσαν» από τις επιπτώσεις της έκρηξης. Προσδιορίζεται ως « αντιπολεμικό » κομμάτι, αν και ο McCluskey δήλωσε ότι "δεν είχε πραγματικά πολιτικά κίνητρα για να γράψει το τραγούδι".

Το τραγούδι κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου 1980 και θεωρήθηκε ως ένας γκέι ύμνος .Το κομμάτι έγινε αντιληπτό από κάποιους ως ομοφυλόφιλος ύμνος. Ως εκ τούτου, απαγορεύτηκε η αναπαραγωγή του στο δημοφιλές παιδικό πρόγραμμα του BBC1 Swap Shop. Τελικά έφτασε στο 8 στο UK Singles Chart. Ήταν επίσης επιτυχία σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, κατακτώντας την κορυφή των charts στην Ιταλία και την Ισπανία.

Twinkleberry: Η αληθινή ιστορία «του πιο γκέι» σχολικού reunion μιας τάξης με 30 queer μαθητές

 «Είμαστε η πιο γκέι χρονιά όλων των εποχών!», λέει ένας μαθητής στο ξεκίνημα του Twinkleberry, της συγκινητικής ταινίας μικρού μήκους, σε χρηματοδότηση Netflix, που καταγράφει τις ζωές «μιας σούπερ γκέι [σχολικής] χρονιάς με πάνω από 30 queer μαθητές» στο Tewkesbury της Βρετανίας.

 

Η Daisy Ifama, που ανέλαβε την σκηνοθεσία, δεν είχε συνειδητοποιήσει την «μοναδική εμπειρία» που βίωσε μεγαλώνοντας σε μια τόσο μεγάλη και υποστηρικτική queer κοινότητα. Στην πραγματικότητα, μεγάλωσε «πιστεύοντας πως ήταν μια πολύ κανονική ζωή». 

 

«Οι μικρές πόλεις έχουν τόσο κακή φήμη επειδή είναι μια μικρότερη ζωή, αλλά χτίζουν επίσης αυτή τη φούσκα προστασίας γύρω σου», λέει στο PinkNews για την υποστήριξη που έλαβε ως queer άτομο από την οικογένεια, τους φίλους της και την τοπική κοινωνία.

 

Στο επίκεντρο του Twinkleberry βρίσκεται η δύναμη της φιλίας. Για το φιλμ, η Ifama συνδύασε βίντεο που καταγράφηκαν όταν πήγαινε σχολείο, μεταξύ 2005 και 2012, με πλάνα από το reunion της τάξης να συγκεντρώνονται για να ξαναδούν παλιές αναμνήσεις, αφού όλοι είχαν φύγει από το Tewkesbury.

 

«Όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι, πήραν άδεια από τη δουλειά για να έρθουν [στα γυρίσματα]», λέει η Ifama, προσθέτοντας: «Αγαπώ τους φίλους μου, είναι τα αστέρια της ζωής μου».

 

 

Η ιστορία του Twinkleberry είναι χαρούμενη – αλλά έχει και αρκετές δύσκολες στιγμές. Η ταινία δείχνει πώς, ενώ ήταν στο σχολείο, οι μαθητές συγκεντρώθηκαν και έγραψαν μια επιστολή στον τοπικό βουλευτή ζητώντας να νομιμοποιηθεί ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

 

«Ήταν φρικτός», θυμάται η Ifama. «Ψήφισε κατά της ισότητας του γάμου και συνέχισε να ψηφίζει κατά των queer και τρανς νομοσχεδίων».

 

Ωστόσο, σπεύδει να επισημάνει ότι οι απόψεις του ήταν αντίθετες με την πλειοψηφία της «πολύ στοργικής» τοπικής κοινότητας στο Tewkesbury, η οποία έχει «μεγάλη κατανοήση».

 

Στο τέλος της ταινίας, η ομάδα φίλων φιλοξενεί την πρώτη παρέλαση Pride της πόλης, πού έγινε δεκτή με ανοιχτές αγκάλες από την τοπική κοινωνία.

 

«Ήρθαν πάρα πολλοί άνθρωποι: φίλοι, οικογένεια, άνθρωποι που απλώς περπατούσαν, έβγαζαν φωτογραφίες και έρχονταν να μιλήσουν μαζί μας», θυμάται η Ifama, σημειώνοντας πόσο χαρούμενη ήταν η ατμόσφαιρα.

 

Όπως εξηγεί, το Twinkleberry γεννήθηκε από την επιθυμία «να βεβαιωθεί ότι αυτό το κεφάλαιο δεν θα χαθεί, να καταγράψει τι έκαναν τα παιδιά πριν από 10 χρόνια, φτάνοντας μέχρι το σημείο [της αποδοχής] που βρισκόμαστε σήμερα».

 

«Υπάρχει η ιδέα ότι, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυτό το προοδευτικό μέρος και ήταν πάντα μια χαρά, σαν να μην δημιουργήσαμε ομοφοβία».

 

Η Ifama ελπίζει επίσης ότι το «Twinkleberry» δίνει μια εικόνα στον κόσμο τι συμβαίνει όταν επιτρέπεται στα παιδιά να μεγαλώσουν σε μια στοργική και ανοιχτή κοινότητα.

 

«Υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις και μίσος για τρανς και gender non-conforming άτομα αυτή τη στιγμή», λέει. «Ελπίζω να το δουν και να σκεφτούν: αυτό συμβαίνει όταν είσαι χαρούμενος και έχεις ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν και σε υποστηρίζουν. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι αυτοί οι χώροι υπάρχουν για όλους».

 

Αυτό που θέλει η Ifama είναι νεαρά, queer παιδιά που πιστεύουν ότι είναι μόνα τους να γνωρίζουν ότι «κάπου υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων για σένα, θα τους βρεις ακόμα και στην πιο μικρή κουκκίδα στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα υπάρξουν άνθρωποι που σε στηρίζουν και σε καταλαβαίνουν».

 

Το Twinkleberry χρηματοδοτήθηκε από το Documentary Talent Fund του Netflix, μια πρωτοβουλία για την υποστήριξη αναδυόμενων κινηματογραφιστών, που κλήθηκαν να δώσουν την δική τους απάντηση στο ερώτημα: «Η Βρετανία δεν είναι βαρετή και να μια ιστορία».

Σε διαβούλευση τον Φεβρουάριο η απαγόρευση των «θεραπειών μεταστροφής» στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα

 

Σε διαδικασία υλοποίησης βρίσκεται η απαγόρευση των «θεραπειών μεταστροφής» στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, σύμφωνα με όσα δήλωσε την Παρασκευή ο προϊστάμενος του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού και μέλος της Επιτροπής για τη σύνταξη της Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+, Αλέξης Πατέλης, μιλώντας σε ημερίδα για την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού έργου Faros.

Οι πρακτικές αυτές αφορούν σε ψευδοεπιστημονικές (ιατρικές, ψυχιατρικές, ψυχοθεραπευτικές, ψυχολογικές, φαρμακευτικές, συμπεριφορικές) ή θρησκευτικές ή πνευματιστικές κ.α. παρεμβάσεις που έχουν ως δηλωμένο ή υπόρρητο σκοπό τους την «αλλαγή» του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου ενός προσώπου.\\

  

360p geselecteerd als afspeelkwaliteit

RELATED VIDEOS

<

1. Style & Fashion00:35
2. The Horoscope.00:54
3. Secrets Of The Garden.00:36
4. People All Over The World.01:03
5. Cities - Traveling Around The World01:08

>

Κατά το πόρισμα της προαναφερθείσας Επιτροπής, το οποίο έχει τεθεί υπόψιν του πρωθυπουργού, αναφέρει πως οι «παρεμβάσεις αυτές εκκινούν από την πεποίθηση ότι η ομοφυλοφιλία ή η αμφιφυλοφιλία και η ανάγκη αναπροσδιορισμού σύμφωνα με την ταυτότητα φύλου συνιστούν ψυχική διαταραχή ή πρόβλημα ή ανωμαλία και ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είναι κατώτερα –ηθικά, πνευματικά ή σωματικά− από τα ετεροφυλόφιλα ή cis άτομα (…).

Με τις παρεμβάσεις τους υπόσχονται την “αλλαγή” της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας του ατόμου ή την έμμεση αμφισβήτηση του αυτοπροσδιορισμού του ή την παρουσίαση ως “προτιμότερη”, πιο “υγιούς” ή “λειτουργικής” μίας cis ή ετεροφυλόφιλης ταυτότητας».

«Βλαπτικές και επικίνδυνες πρακτικές»

Επισημαίνεται πως διεθνώς, ως τέτοιες «θεραπείες μεταστροφής», νοούνται πρακτικές όπως ξυλοδαρμοί, σεξουαλική βία -ακόμη και βιασμοί-, απομόνωση, στέρηση τροφής, ηλεκτροσόκ, χορήγηση φαρμακευτικών και άλλων σκευασμάτων, ψυχολογική βία, καθώς και εξορκισμοί ή άλλες συνεδρίες.

Σχετικές με το εν λόγω ζήτημα έρευνες αναφέρουν ότι σε τέτοιες πρακτικές εμπλέκονται πνευματικοί ή θρησκευτικοί καθοδηγητές, εναλλακτικοί θεραπευτές (ομοιοπαθητικοί, ενεργειακοί θεραπευτές κ.α.) αλλά και επαγγελματίες υγείας και ψυχικής υγείας παρότι , «δεν δύνανται με βάση τα επιστημονικά και εμπειρικά δεδομένα να επιφέρουν την μεταστροφή ή μεταβολή του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου του ατόμου που τις υφίσταται, όπως αποδεικνύουν εμπειρικά στοιχεία.

Αντιθέτως, ιατρικοί οργανισμοί προειδοποιούν ότι οι “θεραπείες μεταστροφής” είναι όχι μόνον αναποτελεσματικές, αλλά και –κυρίως– βλαπτικές και επικίνδυνες για τη σωματική και ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων».

#η ταυτότητά σου δεν θέλει αλλαγή

Σημειώνεται πως η απαγόρευση αυτών των «θεραπειών» – βασανιστριών, όπως χαρακτηρίζονται από τον ΟΗΕ, αποτελεί σημαντικό αίτημα της εγχώριας ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Σχετική καμπάνια στην Ελλάδα «τρέχει» ο επιστημονικός φορέας που ασχολείται εξειδικευμένα με την ψυχική υγεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων «Orlando LGBT+». Σε σχετική ανακοίνωσή του, στις αρχές του μήνα, κατήγγειλε πως:

«Οι θεραπείες μεταστροφής σε βάρος ΛΟΑΤΚΙ+ παραμένουν ένα σκοτεινό κοινό μυστικό μεταξύ πολλών μελών της κοινότητας, αλλά και ανθρώπων σε θέσεις ισχύος στο κοινωνικό σύνολο, που εκμεταλλεύονται τον ρόλο και τις ιδιότητές τους προκαλώντας σοβαρές βλάβες και κίνδυνο για την ψυχική υγεία και την σωματική ακεραιότητα πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων».

Όμως «το 2022 είναι η χρονιά να πούμε “ως εδώ”».

Δείτε περισσότερα στην παρακάτω ανάρτηση:

Η απαγόρευση των μη αναγκαίων επεμβάσεων και θεραπειών στα ίντερσεξ βρέφη βρίσκεται επίσης ανάμεσα στις διατάξεις που πρόκειται να βγουν σε διαβούλευση τον ερχόμενο Φεβρουάριο, σύμφωνα, πάντα, με τον κ. Πατέλη.

Πρόγραμμα επιμόρφωσης των δημοσίων υπαλλήλων σε θέματα ΛΟΑΤΚΙ

Ο ίδιος αναφέρθηκε σε δράσεις που έχουν ήδη υλοποιηθεί για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, με κυριότερη την συγκρότηση της Εθνικής Επιτροπής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και την σύνταξη του σχετικού Εθνικού Σχεδίου Δράσης, που περιλαμβάνει εκτεταμένες δράσεις για τα υπουργεία Δικαιοσύνης, Παιδείας και Θρησκευμάτων, Εσωτερικών, Εξωτερικών, Υγείας, Προστασίας του Πολίτη, Εργασίας, Τουρισμού και Πολιτισμού.

Επίσης, αναφέρθηκε στην της άρση απαγόρευσης αιμοδοσίας για άνδρες που είχαν σεξουαλική επαφή με άνδρα, την ένταξη των διεμφυλικών στα προγράμματα του ΟΑΕΔ, τη μεταγωγή των τρανς κρατουμένων γυναικών σε γυναικείες φυλακές που έχουν διαμορφωθεί ειδικά για εκείνες και την εισαγωγή του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα Εργαστήρια Δεξιοτήτων στα σχολεία.

Ο κ. Πατέλης ανακοίνωσε, εξάλλου, πως η κυβέρνηση εξετάζει την επιμόρφωση των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας σε θέματα που αφορούν στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.

Όπως επισήμανε, οι δύο κυριότερες δυσκολίες του προγράμματος είναι η εφαρμογή του στο σύνολο των δημόσιων υπαλλήλων στη χώρα που ανέρχονται σε 800.000, αλλά και η εύρεση των σωστών εκπαιδευτών.

Επιπλέον, στα σκαριά βρίσκεται και επιμορφωτικό πρόγραμμα του αστυνομικού προσωπικού των επιχειρησιακών υπηρεσιών της χώρας το 2022, που θα συμπεριλάβει την επιμόρφωση για ζητήματα ΛΟΑΤΚΙ, ενώ σχεδιάζεται και επιμόρφωση στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών για θέματα εφαρμογής της νομοθεσίας που αφορούν στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, μεταδίδει το ΑΠΕ ΜΠΕ.

Η ανάγκη υλοποίησης επιμορφώσεων αναδεικνύεται μέσα από τα αποτελέσματα έρευνας που διεξήχθη σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα και δημόσιους υπαλλήλους, στο πλαίσιο του προγράμματος Faros, το οποίο υλοποιούν το υπουργείο Δικαιοσύνης και οι οργανώσεις Κέντρο Κοινωνικής Δράσης και Καινοτομίας- ΚΜΟΠ, Orlando, Colour Youth, Θετική Φωνή και Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, με χρηματοδότηση της ΕΕ.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που συμμετείχαν δήλωσαν σε ποσοστό 88% ότι δεν έχουν δοθεί καθόλου ή έχουν δοθεί σε μικρό βαθμό οδηγίες για τις εξειδικευμένες ανάγκες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στις δημόσιες υπηρεσίες: Ένα στα δύο άτομα δήλωσε πως ως ΛΟΑΤΚΙ αισθάνεται καθόλου ή λίγη ασφάλεια και άνεση κατά την επίσκεψή του σε δημόσιους φορείς και ένα στα τρία ΛΟΑΤΚΙ άτομα περιέγραψε πως έχει δεχτεί προσβολές ή εξύβριση λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού ή και της ταυτότητας φύλου του από επαγγελματίες στο δημόσιο τομέα.