Ποιες ευρωπαϊκές χώρες σέβονται περισσότερο τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων

Οι χώρες στην Ευρώπη πρέπει να κάνουν περισσότερα για να προστατέψουν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σύμφωνα με τα νέα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο οργανισμός ILGA-Europe. Όπως φαίνεται στον δείκτη Rainbow-Europe αρκετές χώρες βρίσκονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο σε ότι αφορά τα δικαιώματα και τον σεβασμών των ομοφυλόφιλων ατόμων. Όσο πιο ψηλό είναι το ποσοστό τόσο περισσότερο σέβονται τις ελευθερίες των ατόμων αυτών και την ισότητα των ατόμων, είτε ομοφυλόφιλων είτε ετεροφυλόφιλων.
 Όσο πιο χαμηλό το ποσοστό; Τότε παρατηρούνται αρκετές διακρίσεις, ακόμη και μεγάλες παραβιάσεις της ανθρώπινης ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διακρίσεις για τα άτομα αυτά. Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Τουρκία και Μονακό είναι στις χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό. Σε ότι αφορά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Λετονία σημειώνει το χαμηλότερο ποσοστό με 16%, και ακολουθούν η Πολωνία με 18% και η Λιθουανία με 21%. 
Στο 29%, αρκετά χαμηλό ποσοστό, βρίσκεται η Κύπρος ενώ η Ελλάδα μετά και την πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου που δίνει δικαίωμα αναδοχής σε ομόφυλα ζευγάρια ανέβηκε αρκετά και το ποσοστό της φτάνει στο 52%. Στην κορυφή ως η χώρα που σέβεται και εφαρμόζει περισσότερο τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων είναι η Μάλτα με 91%, η οποία ψήφισε και την νομιμοποίηση των γάμων ατόμων του ιδίου φύλου. Ωστόσο όπως σημειώνεί η οργάνωση LGBTI-Europe μόνο 16 από τις 49 χώρες στην Ευρώπη έχουν ποσοστό άνω του 50%.

ΡΩΣΟΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΒΑΨΟΥΝ ΜΕ ΑΙΜΑ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Χούλιγκανς από τη Ρωσία προειδοποιούν μέλη της LGBT κοινότητας και Άγγλους οπαδούς, ότι θα τους επιτεθούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ρώσοι χούλιγκανς απειλούν τους ομοφυλόφιλους και τους Άγγλους φιλάθλους ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Όπως αναφέρουν μέλη της LGBT, δέχονται απειλητικά μηνύματα από Ρώσους, τα οποία αναγράφουν ότι θα μαχαιρωθούν από τους χούλιγκανς. Πολλοί ομοφυλόφιλοι έχουν σχεδιάσει να ταξιδέψουν στη Ρωσία για το Παγκόσμιο Κύπελλο, με τα πράγματα όμως να είναι πολύ επικίνδυνα, καθώς υπάρχουν πολλές πιθανότητες να δεχθούν επίθεση από Ρώσους. 
Οι χούλιγκανς δεν σταμάτησαν στα μέλη της LGBT κοινότητας και προειδοποίησαν τους Άγγλους οπαδούς. Συγκεκριμένα, μια ομάδα χούλιγκανς, γνωστή ως «Μόρντβιν», στην οποία έχει απαγορευθεί η παρουσία σε αγώνες του Μουντιάλ, δήλωσε: «Οποιαδήποτε πρόκληση από τους Άγγλους θα έχει συνέπειες. Αν τολμήσουν και δεν μας σεβαστούν θα τιμωρηθούν και τους προειδοποιούμε να προσέχουν. Οι αρχές είπαν ότι μπορούν να μας ελέγξουν αλλά κάνουν λάθος. Εάν προκληθούμε και δεν υπάρχει αστυνομία κοντά, θα τους χτυπήσουμε σκληρά. Θα τους χτυπήσουμε με τις γροθιές μας και με οτιδήποτε βρεθεί στα χέρια μας». Ανάλογα περιστατικά είχαν υπάρξει και στο Euro της Γαλλίας το 2016, όταν οι Ρώσοι επιτέθηκαν στους Άγγλους και τραυμάτισαν δύο από αυτούς πολύ σοβαρά.

Έλληνες ακαδημαϊκοί: Οι ομοφυλόφιλοι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς

«Ως πανεπιστημιακοί της Ελλάδας και του εξωτερικού στον ευρύτερο χώρο της ψυχολογίας, επιθυμούμε να συνδράμουμε στη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται σχετικά με την αναδοχή αλλά και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, με την παρακάτω τοποθέτηση, η οποία βασίζεται αυστηρά στην επιστημονική βιβλιογραφία και είναι σε συμφωνία με τις δημόσιες τοποθετήσεις της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής (Δείτε εδώ).

Η ανασκόπηση της σχετικής επιστημονικής βιβλιογραφίας καταλήγει στο ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή.

Δεν έχουν βρεθεί διαφορές αναφορικά με κρίσιμους παράγοντες, όπως η αυτοεκτίμηση, το άγχος, η κατάθλιψη και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Κατά συνέπεια, οι ισχυρισμοί ότι τα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων δεν αναπτύσσονται το ίδιο καλά σε σχέση με τα παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων, δεν βρίσκουν υποστήριξη στην επιστημονική ερευνητική βιβλιογραφία.

Αντίθετα, τα επιστημονικά ευρήματα συμφωνούν στο ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσο είναι και οι ετεροφυλόφιλοι. Επιπρόσθετα, η εμπειρική έρευνα δεν υποστηρίζει την αντίληψη ότι η ανατροφή από ομοφυλόφιλο γονέα επηρεάζει την ανάπτυξη της ταυτότητας φύλου του παιδιού, ενώ δεν υπάρχουν εμπειρικά δεδομένα ότι η παρουσία τόσο του αντρικού όσο και του γυναικείου προτύπου στο σπίτι προάγει την προσαρμογή και ευεξία παιδιών και εφήβων.

Εκατοντάδες μελέτες που διεξήχθησαν τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν οδηγήσει σε συμφωνία σε ό,τι αφορά τους παράγοντες που σχετίζονται με την υγιή προσαρμογή των παιδιών και των εφήβων. Οι τρεις πιο σημαντικοί είναι: (1) η ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, (2) η ποιότητα των σχέσεων των σημαντικών ενηλίκων στη ζωή του παιδιού ή του εφήβου (για παράδειγμα οι σχέσεις ανάμεσα στους γονείς) και (3) οι οικονομικοί και άλλοι πόροι που είναι στη διάθεση του παιδιού ή του εφήβου. Οι παράγοντες αυτοί φαίνεται να είναι οι ίδιοι ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων. (Bιβλιογραφία που υποστηρίζει τα παραπάνω συμπεράσματα βρίσκεται εδώ: goo.gl/YeyPxm).

1. Αυδή Ευρυνόμη, Αναπληρώτρια Καθηγήρια Κλινικής Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

2. Αθανασιάδου Χριστίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια Συμβουλευτικής Ψυχολογίας, Αριστοστέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

3. Αντωνίου Φαίη, Επίκουρη Καθηγήτρια Παιδαγωγικής των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

4. Αποστολίδης Θεμιστοκλής, Professeur de Psychologie sociale de la santé, Aix-Marseille Université, France

5. Αρβανίτης Αλέξιος, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

6. Βακόλα Μαρία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Διοίκησης Ανθρωπίνου Δυναμικού, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

7. Βατάκη Αργυρώ, Επίκουρη Καθηγήτρια Γνωστικής Πειραματικής Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

8. Βλάχου Στυλιανή, Επίκουρη Καθηγήτρια Συμπεριφορικών Νευροεπιστημών, Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου (DCU)

9. Γαρδικιώτης Αντώνης, Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας και ΜΜΕ, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

10. Γεωργάκα Ευγενία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

11. Γιακουμάκη Στέλλα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Κλινικής Νευροψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

12. Γιοβαζολιάς Θεόδωρος, Αναπληρωτής Καθηγητής Συμβουλευτικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

13. Διακογιώργη Κλεοπάτρα, Επίκουρη Καθηγήτρια Αναπτυξιακής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών

14. Δραγώνα Θάλεια, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

15. Ζιώρη Ελένη, Επίκουρη Καθηγήτρια Γνωστικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

16. Θεμελή Όλγα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εγκληματολογικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

17. Ιατρίδης Τηλέμαχος, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

18. Κανελλοπούλου Λίσσυ, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στις «Ψυχοδυναμικές Θεωρίες Προσωπικότητας», Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

19. Καραγιαννοπούλου Ευαγγελία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

20. Κατερέλος Ιωάννης, Καθηγητής Μεθοδολογίας Έρευνας στην Κοινωνική Ψυχολογία, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

21. Κορδούτης Παναγιώτης, Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας των Διαπροσωπικών Σχέσεων, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

22. Κουνενού Καλλιόπη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Συμβουλευτικής Ψυχολογίας, ΑΣΠΑΙΤΕ

23. Κουρκούτας Ηλίας, Καθηγητής Ψυχολογίας – Ειδικής Αγωγής, Πανεπιστήμιο Κρήτης

24. Κούτρα Αικατερίνη, Επίκουρη Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

25. Κωνσταντίνου Νίκος, Γνωστικός Νευροεπιστήμονας, Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

26. Λυπουρλή Ελένη, Λέκτορας Γνωστικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

27. Μαλικιώση-Λοΐζου Μαρία, Ομότιμη Καθηγήτρια Συμβουλευτικής Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

28. Μασούρα Ελβίρα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Γνωστικής Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

29. Μποζατζής Νικόλαος, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

30. Νικολάου Ιωάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής Οργανωσιακής Συμπεριφοράς, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

31. Μαντόγλου Σουλτάνα, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

32. Μιχαήλ Μαρία, Senior Researcher στην Ψυχολογία της Υγείας, Πανεπιστήμιο του Birmingham, Ηνωμένο Βασίλειο

33. Μπάκα Αφροδίτη, Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

34. Ντάβου Μπετίνα, Καθηγήτρια Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

35. Ξανθοπούλου Δέσποινα, Επίκουρη Καθηγήτρια Οργανωσιακής Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

36. Οικονόμου Αλεξάνδρα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νευροψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

37. Οικονόμου Ηλίας, Επίκουρος Καθηγητής Γνωστικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

38. Παναγής Γεώργιος, Καθηγητής Βιοψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

39. Παπαδάτου-Παστού Μαριέττα, Λέκτορας Νευροψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

40. Παυλόπουλος Βασίλης, Αναπληρωτής Καθηγητής Διαπολιτισμικής Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

41. Πίνα Αφροδίτη, Senior Lecturer Εγκληματολογικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο του Kent, Ηνωμένο Βασίλειο

42. Σαρρή Μαργαρίτα, Associate Lecturer, Open University, Ηνωμένο Βασίλειο

43. Σιδερίδης Γεώργιος, Αναπληρωτής Καθηγητής Παιδαγωγικής Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

44. Σουκάκου Έλενα, Honorary Research Fellow, University of Roehampton, Ηνωμένο Βασίλειο

45. Στάθη Σοφία, Senior Lecturer Κοινωνικής Ψυχολογίας, University of Greenwich, Ηνωμένο Βασίλειο

46. Στυλιανίδης Στέλιος, Καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

47. Τουλουμάκου Άννα, Associate Fellow, Scope Center, University of Oxford, Ηνωμένο Βασίλειο

48. Τριλίβα Σοφία, Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

49. Τσαμπαρλή Αναστασία, Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

50. Τσακανίκος Ηλίας, Reader in Psychology, University of Roehampton, Ηνωμένο Βασίλειο

51. Τσαούσης Ιωάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχομετρίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

52. Φίγγου Ευαγγελία, Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας των Διομαδικών Σχέσεων, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

53. Χαντζή Αλεξάνδρα, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

54. Χουχουρέλου Αριέττα, University of Roehampton London Online, Ηνωμένο Βασίλειο

55. Χρυσοχόου Ξένια, Καθηγήτρια Πολιτικής και Κοινωνικής Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

Τα 14 αυτοκίνητα που λατρεύουν οι gay

Αρκετοί διεθνείς διαγωνισμοί και εκατοντάδες σε εθνικό επίπεδο, αναδεικνύουν στην αρχή κάθε έτους το αυτοκίνητο της χρονιάς. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί και ο θεσμός του αυτοκινήτου της χρονιάς για τις γυναίκες, ενώ αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι ότι αντίστοιχος θεσμός αυτοκινήτου της χρονιάς, υπάρχει και σύμφωνα με τις προτιμήσεις των gay.

Μια ομάδα θιασωτών των κλασικών αυτοκινήτων στην Γαλλία, έχει δημιουργήσει τον ιστότοπο ledorga.fr, μέσα από τον οποίο καλεί κάθε χρόνο τα μέλη του να ψηφίσουν ποιο από τα νέα αυτοκίνητα που εμφανίστηκαν μέσα στο προηγούμενο ημερολογιακό έτος, τους αρέσει περισσότερο. Για το 2018, δηλαδή επιλέγοντας από τα νέα μοντέλα του 2017, οι gay λάτρεις του αυτοκινήτου ψήφισαν την Mercedes E-Class Coupe, ως το αγαπημένο τους αυτοκίνητο.

Ο θεσμός ξεκίνησε το 2005 και σε αυτόν περιλαμβάνονται κάθε έτος αυτοκίνητα που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη, καθώς το ledorga.fr φέρνει σε επαφή την ευρωπαϊκή gay κοινότητα με αφορμή το αυτοκίνητο. Επομένως πρόκειται για το Ευρωπαϊκό Gay Αυτοκίνητο της Χρονιάς.

Στη συνέχεια θα δούμε ένα προς ένα τα αυτοκίνητα που η γαλλική ομοφυλοφιλική κοινότητα έχει αναδείξει ως τα καλύτερα για κάθε χρονιά. Αναλύοντας τις επιλογές διαπιστώνουμε ότι το στιλ και ο δυναμικός χαρακτήρας υπερισχύουν στα αυτοκίνητα που επιλέγουν. Επίσης τα roadster και cabriolet κρατούν τη μερίδα του λέοντος, καθώς στα 14 χρόνια του θεσμού, τα μισά ακριβώς κέρδισαν αυτοκίνητα χωρίς σκληρή οροφή.

Αξίζει επίσης να δούμε ότι από τις προτιμήσεις των gay εκλείπουν εντελώς συντηρητικές προτάσεις, όπως σεντάν ή πεντάθυρα hatchback αμαξώματα –μόνο το DS4 στα 14 χρόνια κατάφερε να διακριθεί έχοντας πέντε πόρτες και αντίστοιχες θέσεις. Ας γνωρίσουμε όμως τα 14 αυτοκίνητα που επιλέχθηκαν από την αρχή του θεσμού «Ευρωπαϊκό Gay Αυτοκίνητο της Χρονιάς».

2005 – Mini Cabrio

Το συναρπαστικό τετραθέσιο ανοιχτό Mini ήταν αυτό της πρώτης γενιάς και πλέον δεν διατίθεται στην αγορά. Πάντα όμως παραμένει συναρπαστικό και στη δεύτερη γενιά του διατίθεται με κινητήρες βενζίνης και diesel από 1.5 λίτρα.

2006 – Aston Martin DB9 Volante

Η ανοιχτή έκδοση της DB9 με τους 450 ίππους και την υπέροχη αισθητική δικαίως συγκέντρωσε τις ψήφους των gay εκλεκτόρων. Ήταν, ιστορικά για το θεσμό, το πιο ακριβό μοντέλο που επελέγη ποτέ.

2007 – Alfa Romeo Spider

Η ανοιχτή εκδοχή της πανέμορφης Brera ήταν και αυτή υπέροχη, στη χώρα μας όμως δεν έκανε μεγάλη καριέρα λόγω του βασικού κινητήρα των 2,2 λίτρων. Στη συνέχεια εισήχθη και με τον turbo των 1,75 λίτρων, ωστόσο η καριέρα της έληξε σύντομα.

2008 – Fiat 500

Το εμβληματικό μικρό Fiat είναι ένα πραγματικό διαμάντι από άποψη αισθητικής. Εδώ πρόκειται για το μοντέλο πρώτης γενιάς, το οποίο έχει δεχτεί ήδη ένα εκτεταμένο facelift, χωρίς όμως να έχει αλλάξει στο παραμικρό ο χαρακτήρας του.

2009 – Alfa Romeo Mito

Η προσπάθεια της Alfa Romeo να δημιουργήσει ένα μικρό αυτοκίνητο της κατηγορίας B είχε όπως πάντα πολύ στιλ. Η Mito, με αισθητικές και μηχανολογικές αλλαγές έκτοτε, παραμένει στη γκάμα της ιταλικής μάρκας και σήμερα.

2010 - Fiat 500C

Η ανοιχτή έκδοση του Fiat 500 δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους gay εκλέκτορες του αυτοκινήτου της χρονιάς. Το μοντέλο παραμένει και σήμερα στη γκάμα της Fiat, μετά τις εκτεταμένες βελτιώσεις που δέχτηκε το 2016.

2011 – Peugeot RCZ

Ένα υπέροχο και φουτουριστικό σπορ κουπέ μοντέλο από την Peugeot, του οποίου δυστυχώς η παραγωγή διακόπηκε το 2015. Παραγόταν σε εκδόσεις έως και 270 ίππων, με κινητήρες 1.6 λίτρων βενζίνης.

2012 – DS 4

Παρά το «συμβατικό» πεντάθυρο αμάξωμα, το κομψό DS 4 ήταν το πρώτο και μοναδικό αυτοκίνητο στην ιστορία του θεσμού που παρά τον οικογενειακό του χαρακτήρα, κέρδισε τον τίτλο του gay αυτοκινήτου της χρονιάς.

2013 – Mini Roadster

Το διθέσιο ανοιχτό Mini δεν έμεινε πολύ καιρό στην παραγωγή, όντας μια «ζαριά» που δεν έπιασε εμπορικά. Είχε όμως πολύ έντονη προσωπικότητα και μοναδικό στιλ. Στη νέα γενιά των Mini, δεν διατίθεται πλέον ως επιλογή.

2014 – DS 3 Cabrio

Η δεύτερη φορά που η DS διακρίθηκε και δείχνει ότι το στιλ είναι το νούμερο ένα κριτήριο επιλογής αυτοκινήτου της χρονιάς για τη gay κοινότητα. Το μοντέλο διατηρείται και σήμερα στη γκάμα της DS, με κινητήρες που ξεκινούν από τα 1.2 λίτρα και ένα ενδιάμεσο facelift το 2016.

2015 – Ford Mustang

Η για πρώτη φορά διαθέσιμη στην ευρωπαϊκή αφορά Mustang, έδωσε στους gay τη δυνατότητα να αναδείξουν και τη δυναμική πλευρά των προτιμήσεών τους. Το μοντέλο δέχτηκε το 2017 ένα μικρό facelift και μηχανικές βελτιώσεις. Οι κινητήρες του αποδίδουν 290 (2,3 λίτρα turbo) και 450 ίππους (5.0 λίτρα με ατμοσφαιρική τροφοδοσία).

2016 – Mazda MX-5

Το πιο πετυχημένο roadster μοντέλο όλων των εποχών, δεν είχαμε δυστυχώς την ευκαιρία σε αυτή τη γενιά του να το δούμε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ μας όμως, η Mazda επιστρέφει στη χώρα μας το 2019.

2017 – Fiat 124 Spider

Αποτελώντας τον ιταλικό κλώνο του Mazda MX-5, δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο ποθητό από το πρωτότυπο. Αντίθετα με το ιαπωνικό αδελφάκι του, που έχει ατμοσφαιρικούς κινητήρες 1.5 και 2.0 λίτρων, διαθέτει κινητήρα turbo 1.4 λίτρων με 140 και 170 ίππους στην έκδοση Abarth.

2018 – Mercedes  E Class Coupe

Υποκλινόμαστε στην επιλογή των gay της ledorga.fr, καθώς πρόκειται για μια κούκλα ή κούκλο –από όποιο σεξουαλικό μετερίζι και αν ειδωθεί. Κομψότητα και δυναμισμός, σε συνδυασμό με τα πιο προκλητικά οπίσθια της σύγχρονης αυτοκίνησης.

Όσοι περισσότεροι (γκέι) τόσο το καλύτερο

ΤΟΥ Δημήτρη Δανίκα σε άρθρο του στο 'Πρώτο Θέμα' στη στήλη Blogs
Ούτε σ εμένα αρέσουν οι γυναίκες που κυκλοφορούν με μπούργκα. Κι εγώ δεν καταλαβαίνω αυτή τη συνήθεια. Κι εγώ πιστεύω ότι η μπούργκα είναι τεκμήριο απίστευτης καθυστέρησης και ανθρώπινης ταπείνωσης. Ομως τι σημαίνει αυτό; Να πάρω το μυδράλιο και να καθαρίζω όποιον Αραβα βρω μπροστά μου; Ασε το άλλο, στο Knightsbridge, ένα από τα χλιδάτα και «καυτά» σημεία του Λονδίνου. Οπου εκατοντάδες γυναίκες Σαουδοαράβων κυκλοφορούν με την μπούργκα και όπου εντός αυτής της αμφίεσης διαθέτουν στριγκάκι με διαμάντια των πενήντα χιλιάδων και ρολόγια των εκατοντάδων χιλιάδων αγγλικών λιρών. 
Η υποκρισία πάει σύννεφο Να μην ξεχνάμε, ιστορικά, την επικών διαστάσεων φασαρία που ξεσήκωσαν τα ανδρικά στίφη, στο άκουσμα των στρατευμένων γυναικών για ισοτιμία. Να μην ξεχνάμε την ίδια φασαρία, ακόμα μεγαλύτερη και πιο εκκωφαντική, όταν ακούστηκε το αίτημα για ψήφο στις γυναίκες! Να μην ξεχνάμε τον ξεσηκωμό όταν ο Σημίτης, μετά από απαίτηση της Ευρωπαικής Ενωσης, αναγκάστηκε να προχωρήσει στην αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών. Οταν ένα εκατομμύριο θρησκευόμενοι Ορθόδοξοι κατέβηκαν με λύσσα στους δρόμους. Ασε που αρκετοί εξ αυτών μπορεί να επιδίδονται σε σαδομαζοχιστικές διαστροφές, να αρέσκονται στο σπορ της παιδοφιλίας, να ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους και να εκσφεδονίζουν πέτρες στα αδέσποτα τετράποδα Ούτε εγώ καταλαβαίνω τους Βουδιστές, τους Μουσουλμάνους, τους Διαμαρτυρόμενους και πάει λέγοντας. Και φυσικά, ακόμα τώρα, δεν «καταλαβαίνω» κάθε αρσενικό που γουστάρει να το κάνει με αρσενικό. Μπρρρρ! Ούτε ανδρική τρίχα να με ακουμπήσει. Που λέει ο λόγος Ομως τι να γίνει; Να τους εξοντώσουμε; Να τους κάψουμε; Να τους γδάρουμε; Και πως ένα πλάσμα αρσέσκεται να «πηγαίνει» με το ίδιο φύλο; Τι συμβαίνει; Μπας και είναι ζήτημα χρωμασωμάτων; Μπας και η οικογένειά του; Επειδή όμως όλες αυτές τις «κατηγορίες» δεν τις «καταλαβαίνω» αυτό δεν σημαίνει ότι με κάνει να θέλω να τις αφανίσω. 
Η διαφορετικότητα είναι πιστοποίηση πολιτισμού. Η ανοχή είναι κι αυτή πιστοποίηση πολιτισμού. Το ίδιο και η συνύπαρξη. Το ίδιο και η κατανόηση. Το ίδιο και συμφιλίωση Αντιθέως η διχόνοια είναι δείγμα βαρβαρότητας. Ο διχασμός δείγμα καθυστέρησης. Η γκρίνια τεκμήριο εγωπαθειας. Ολες αυτές οι ϊδιαιτερότητες» που επί αιώνες ταλαιπωρούν αυτόν τον έρμο τόπο Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια. Γεγονός που συνέβαινε παλιά στα μουλωχτά. Γεγονός που λειτουργεί λυτρωτικά για χιλιάδες «αζήτητα» παιδάκια. Στοιχειώδες Το ίδιο στοιχειώδες είναι και η συνύπαρξη με την πραγματικότητα που ζούμε. Και τώρα, στην εποχή της διαστημικής τεχνολογία, πολλά πράγματα είναι απείρως καλύτερα. Τώρα οι άνθρωποι αποκαλύπτουν τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους. Παλιότερα τις έκρυβαν. Παλιότερα υποκρίνονταν. Παλιότερα αυτή η υποκρισία και αυτός οι κοινωνικές ρατσισμός ενθάρρυναν, ενίσχυαν και πολλαπλασίαζαν διαστροφικές, καταστρεπτικές και παρακμιακές ορέξεις Και κάτι ακόμα. Ας μπουν στον κόπο να απαριθμήσουν οι ιεράρχες της Ιεράς Συνόδου, πόσοι ρασοφόροι ηδονίζονται με την ομοφυλοφιλία και την παιδοφιλία. Για να μετρηθείτε μεταξύ σας. Και κάτι ακόμα. 
Σχετικά με όσους καταψήσισαν το νομοσχέδιο. Για να μετρηθούν κι αυτοί, πόσοι ανάμεσά τους είναι ομοφυλόφιλοι. Και πόσοι εκ των φανατικών εθνικιστών και άκρως συνηρητικών γουστάρουν το πουλάκι το αρσενικό Υποκριτές Γραμματείς και Φαρισσαίοι. Ελεος. Και που σαι. Να πω και να ολοκληρώσω με μια ιδιοτελή σκέψη. Παιδιά όσοι περισσότεροι γκέι ανάμεσά μας τόσο καλύτερα για όλους εμάς. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Στο τέλος θα κάνουν ουρές τα θηλυκά. Αμάν πια!

"Είμαι ομοφυλόφιλος" δήλωσε Γάλλος Υπουργός δημόσια

Ομοφυλόφιλος δήλωσε ο υπουργός της Γαλλίας Mounir Mahjoubi αποτελώντας έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς της Γαλλίας αλλά και διεθνώς που προβαίνουν σε μιαν τέτοια κίνηση. Όπως ο ίδιος τόνισε, το γεγονός αυτό θα βοηθήσει τους ομοφυλόφιλους σε μια εποχή που οι ομοφοβικές πράξεις είναι σε άνοδο. 
Σε ένα μήνυμα στο Twitter αργά την Πέμπτη, (διεθνής ημέρα κατά της ομοφοβίας), ο 34χρονος υπουργός στην κυβέρνηση Εμμανουήλ Μακρόν, δήλωσε ότι η ομοφοβία «μας υποχρεώνει να αποφύγουμε το μίσος και να ζήσουμε τη ζωή μας». Γιος μαροκινών μεταναστών που έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας τεχνολογίας πριν γίνει μέλος της εκστρατείας της Macron, ο Mahjoubi δεν είναι ο πρώτος Γάλλος πολιτικός που δήλωσε ότι η προσωπική του εμπειρία θα μπορούσε να εμπνεύσει εκείνους που αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις. "Η ομοφοβία είναι αρρώστια που τρώει την κοινωνία, εισβάλλει στα σχολεία και τραυματίζει τις οικογένειες και τους φίλους", δήλωσε ο Μαχτζούμπι. Σύμφωνα με τη γαλλική φιλανθρωπική οργάνωση SOS Homophobie, ο αριθμός των φυσικών επιθέσεων λόγω ομοφοβίας αυξήθηκε κατά 15% από το 2016 στο 2017. Πηγή: reuters

Διαφορετικότητα: Μορφές, διαχείριση και συμβουλές σε γονείς

Έναν όρο γνωστό σε όλους μας που χρησιμοποιείται σε διαφημίσεις, καμπάνιες ισότητας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι όμως ο όρος αυτός πραγματικά ένας όρος που τον αποδεχόμαστε, ένας όρος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε μαζί του; Οι κοινωνίες οι σημερινές σφύζουν από διαφορετικότητα και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε αποτελεσματικά και ουσιαστικά μέσα σε αυτές. Ο βαθμός ετοιμότητας του καθενός μας όμως στη διαβίωση σε μια τέτοια κοινωνία αναμφίβολα δεν είναι ο ίδιος.

H Maya Angelou, γνωστή Αφροαμερικανίδα ποιήτρια, έχει πει «θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους».

Μορφές διαφορετικότητας

Όλες οι μορφές διαφορετικότητας δεν είναι εξίσου ορατές. Ο όρος που έχει εισαχθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Άλκηστις, 2008) είναι ο όρος ορατή διαφορετικότητα και αφορά το φαινόμενο της διαρκούς διαφοροποίησης του ατόμου που είναι εμφανώς διαφορετικό όσον αφορά τη σωματική του κατασκευή. Η ορατή διαφορετικότητα αποτελεί ένα συνεχές εμπόδιο στην προσπάθεια του ατόμου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Το αντίστροφο φαινόμενο η μη ορατή διαφορετικότητα αποτελεί πάλι μια δυσκολία, μια και σε αυτή την περίπτωση το άτομο δεν υφίσταται στιγματισμό ή περιθωριοποίηση, εφόσον το πρόβλημα δεν είναι εμφανές στους υπόλοιπους. Το ίδιο το άτομο όμως βιώνει από μόνο του τη διαφορετικότητά του σαν κάτι που το ξεχωρίζει, δημιουργώντας αβάσταχτη πίεση να είναι σαν τους άλλους. Για παράδειγμα ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια μη ορατή μορφή διαφορετικότητας στην τάξη. Επομένως, η ευαισθητοποίηση στη διαφορετικότητα πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τη διαφορά στο χρώμα του δέρματος, αλλά και στις πιο ήπιες εθνικές διαφοροποιήσεις, καθώς και τις μη ορατές διαφορές.

Το διαφορετικό υπάρχει γύρω μας σε πολλές μορφές. Η διαφορετικότητα ξεκινά από τη διαφορά που έχουμε μεταξύ μας στον τομέα της εξωτερικής μας εμφάνισης. Είμαστε διαφορετικοί, γιατί μπορεί να είμαστε πιο ψηλοί, πιο χαμηλοί, πιο κοντοί, πιο χοντροί. Είμαστε διαφορετικοί, γιατί μπορεί να έχουμε διαφορετικό χρώμα και στυλ στα μαλλιά μας, μπορεί να έχουμε πολλά τατουάζ, μπορεί να έχουμε πολλά σκουλαρίκια στο σώμα μας. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, γιατί ντυνόμαστε διαφορετικά, ντυνόμαστε εναλλακτικά.

Κάποιοι από εμάς μαθαίνουν διαφορετικά, με διαφορετικούς ρυθμούς, διαφορετικές τεχνικές, κάποιοι είναι πολύ καλοί μαθητές στο γνωστικο-ακαδημαϊκό κομμάτι, κάποιοι άλλοι δεν είναι τόσο καλοί στον τομέα αυτό και μπορεί να είναι και αδιάφοροι απέναντι στη μάθηση. Υπάρχει και η ομάδα των ατόμων που μπορεί να έχει διαγνωστεί με μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχή αυτιστικού φάσματος, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα, εγκεφαλική παράλυση, σύνδρομο Down, σπάνια γενετική πάθηση, νοητική καθυστέρηση. Όλοι αυτοί είναι διαφορετικοί.
Η ποικιλομορφία της διαφορετικότητας δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται.

Υπάρχουν τα παιδιά που μπορεί να προέρχονται από κάποια μειονότητα ή να είναι παιδιά μεταναστών. Τα παιδιά που μπορεί να προέρχονται από χαμηλά, μέτρια ή ψηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν και με τους δυο γονείς τους, τα παιδιά που μεγαλώνουν με τον έναν γονιό ή τα παιδιά που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες. Παιδιά από διαφορετικά θρησκεύματα και παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Όλα αυτά όμως είναι παιδιά και όλα τα παιδιά αυτά καλούνται σήμερα να συνυπάρξουν σε μια κοινωνία και σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Και δεν καλούνται απλά να συνυπάρξουν, αλλά να δημιουργήσουν και να είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας αυτής. Είναι άραγε η κοινωνία της Κύπρου έτοιμη να δεχτεί αυτά τα παιδιά, να τα αγκαλιάσει, για να τα κάνει να νιώσουν την ασφάλεια να ζήσουν και να δημιουργήσουν;

Είναι πολύ ενδιαφέρον, αν μπει κανείς σε μια τάξη νηπιαγωγείου. Θα παρατηρήσει ότι όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά τόσο πιο μεγάλη είναι η αποδοχή την οποία επειδυκνύουν στη διαφορετικότητα που μπορεί να παρουσιάζει ο καθένας. Είναι απίστευτο να βλέπεις μικρά παιδιά να αποδέχονται πλήρως ένα παιδί που δε μιλά ή από την άλλη ένα παιδί το οποίο έχει κάποια κινητική αναπηρία. Για τα παιδιά δεν έχει διαφορά, αν το παιδί αυτό έχει λειτουργικά πόδια ή μπορεί να επικοινωνήσει λεκτικά τις ανάγκες του, αν είναι άσπρο ή μαύρο, αν είναι Χριστιανός ή έχει κάποιο άλλο θρήσκευμα. Η λέξη και μόνο ότι είναι παιδί είναι αρκετή, για να κάνει τα παιδιά να αναφωνήσουν τόσο απλά και όμορφα τη φράση «είναι φίλος μου».

Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά όμως η κατάσταση αυτή δεν παραμένει η ίδια, αλλά διαφοροποιείται. Ο λόγος εξαιτίας του οποίου διαφοροποιείται αυτό είναι γιατί έρχονται οι αντιλήψεις των ενηλίκων, είτε αυτές είναι των γονέων των παιδιών ή των εκπαιδευτικών και γενικότερα της ευρύτερης κοινωνίας, να αλλάξουν την πραγματικότητα αυτή και να αρχίσει σταδιακά να δημιουργείται η διάκριση. Η διάκριση δεν είναι τίποτα άλλο από τις προβολές των ενηλίκων, οι οποίες υποβάλλονται άλλοτε με εμφανή και άλλοτε με έναν πιο κρυφό τρόπο στα παιδιά. Κανένα παιδί δεν έχει πρόβλημα με το διαφορετικό. Εμείς όμως οι ενήλικες ξεκινούμε να τους δημιουργούμε την αντίληψη αυτή. Γιατί εμείς έχουμε την ανάγκη να έχουμε ένα δικό μας παιδί που θα είναι το ξεχωριστό, το ιδεατό παιδί. Ένα παιδί που θα καταφέρει όλα όσα εμείς δεν καταφέραμε. Ένα παιδί που θα αποτελέσει το μέσο να βγούμε και εμείς από το ανώνυμο στο οποίο ζούμε. Τότε ξεκινά και διαφοροποιείται και ο όρος διαφορετικότητα και παίρνει μια αρνητική συνυποδήλωση.

Αν πάρουμε το παράδειγμα των ίδιων των ατόμων με αναπηρίες, θα δούμε ξεκάθαρα ότι τα ίδια τα άτομα δε θεωρούν τους εαυτούς τους ανάπηρους, τους θεωρούν απλά διαφορετικούς. Η ίδια η κοινωνία όμως στην οποία ζουν έρχεται σήμερα να τους δημιουργήσει την αναπηρία, γιατί ακριβώς έτσι τους αντικρίζει. Η αναπηρία δηλαδή είναι ένα δημιούργημα μιας κοινωνικής αντίληψης. Έτσι και η διαφορετικότητα αποκτά την αρνητική διάσταση.

Σκεφτείται πόσο όμορφη είναι η φύση γύρω μας, πόσο διαφορετικές εικόνες μας προσφέρει. Όλες αυτές οι εναλλαγές κάνουν τη ζωή μας όμορφη και την εμπλουτίζουν, δεν της στερούν κάτι. Έτσι ακριβώς είναι και η διαφορετικότητα, η οποία ομορφαίνει τη ζωή μας και την κάνει να είναι μοναδικά όμορφη.

Διαχείριση κατάστασης

Το εκπαιδευτικό σύστημα καλείται σήμερα να ανταποκριθεί στη διαφορετικότητα αυτή. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν πραγματικά είναι σε θέση το παρόν σύστημα να μπορέσει να αφομοιώσει τη διαφορετικότητα αυτή και να την κάνει γιορτή. Για το λόγο αυτό πρέπει να δούμε πώς από τη μια οι εκπαιδευτικοί και πώς από την άλλη οι γονείς καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν αποτελεσματικά την διαφορετικότητα αυτή.

Οι εκπαιδευτικοί καλούνται σήμερα να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κατάσταση αυτή και πρέπει να είναι κάτοχοι τόσο γνώσεων ψυχολογίας, όσο και γνώσεων ειδικής εκπαίδευσης, κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας, για να μπορούν να εντάξουν αποτελεσματικά και ουσιαστικά τη διαφορετικότητα στην τάξη τους.

Η αντιρατσιστική εκπαίδευση στοχεύει όχι μόνο στην αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και στη δράση και την απάλειψη των διακρίσεων, καθώς και τη δημιουργία κοινωνικών συνθηκών ισοτιμίας και δικαιοσύνης (Ευαγγέλου και Κάντζου, 2005). Η αντιρατσιστική εκπαίδευση στοχεύει σε όλες τις μορφές ρατσισμού και της κοινωνικής ανισότητας που αφορούν το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία, την αναπηρία και την κοινωνική τάξη. Βασική παραδοχή της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης δεν είναι πως κανένας δεν είναι ουδέτερος. Αντίθετα οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι κοινότητες χρειάζεται να αναγνωρίσουν τη διαφορετική τους θέση στη ζωή, μια θέση που είναι απόρροια των διαφορετικών εμπειριών τους (Bennet and Keating, 2009).

Εισηγήσεις για εκπαιδευτικούς

Όλοι οι εκπαιδευτικοί που εμπλέκονται σε προγράμματα ευαισθητοποίησης για τη διαφορετικότητα τόνισαν τη  σημασία του να φτάσει το παιδί στο σημείο «να μπει στη θέση του άλλου», να κατανοήσει ότι υπάρχουν πολλαπλές οπτικές για το ίδιο θέμα και να αναπτύξει την ικανότητα της ενσυναίσθησης, την ικανότητα δηλαδή να αισθάνεται και το ίδιο το πρόβλημα του άλλου ως δικό του. Όταν γίνει αυτό, τα παιδιά είναι σε πραγματική θέση να κατανοήσουν βάζοντας στην άκρη το πρίσμα της φιλανθρωπίας. Γενικά, οι εκπαιδευτικοί πρέπει:

• Να αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά ως ίσα, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία, τη κοινωνικοοινομική τους κατάσταση, τη μαθησιακή τους ικανότητα,
• Να προσπαθούν να χειριστούν αποτελεσματικά τις δικές τους αντιλήψεις και τις δικές τους δυσκολίες στην αποδοχή του διαφορετικού,
• Να προσπαθούν να μη δίνουν αρνητικά μηνύματα στην τάξη για συγκεκριμένους μαθητές, εκφράζοντας δημόσια σχόλια σχετικά με τις ικανότητες ή τις συμπεριφορές τους,
• Να βοηθούν τους μαθητές να εκφράσουν την προσωπική τους γνώμη, χωρίς το φόβο της απόρριψης,
• Να ενισχύουν τα παιδιά να μιλούν για τα συναισθήματά τους στην τάξη και δημιουργούν το κλίμα, ώστε να αρχίσουν να δένονται συναισθηματικά,
• Να αντιληφθούν ότι σημασία έχει να κάνουν όλα τα παιδιά της τάξης τους να νιώσουν ότι η τάξη είναι το σπίτι τους, το καταφύγιό τους για τις ώρες που βρίσκονται στο σχολείο,
• Να αντιμετωπίζουν άμεσα και αποτελεσματικά τα διάφορα προβλήματα, τα οποία μπορεί να εμφανιστούν στην τάξη τους και να μην τα αφήνουν να λυθούν από μόνα τους,
• Να προσπαθούν να έχουν πλάνο δράσης σχεδιασμένο και οργανωμένο από πριν, ώστε να μην λειτουργούν πυροσβεστικά,
• Να ενημερωθούν από τους γονείς των μαθητών τους για την ιδιαιτερότητα την οποία μπορεί να παρουσιάζει το κάθε παιδί,
• Να χρησιμοποιούν τη διαφορετικότητα στην τάξη τους και να μιλούν γι’ αυτήν, αφού το να κρύβουμε τη διαφορετικότητα πολλές φορές δίνει το μήνυμα ότι έχουμε ενοχές, φοβίες, άγχη,
• Να δημιουργούν το πλαίσιο στην τάξη τους, ώστε οι μαθητές να παρουσιάσουν τη διαφορετικότητα αυτή και να νιώθουν όμορφα γι’ αυτήν,
• Να μιλούν για άλλους πολιτισμούς, να δείχνουν στα παιδιά παραμύθια άλλων χωρών, τραγούδια άλλων χωρών, φαγητά άλλων χωρών,
• Να εφαρμόσου διαφοροποίηση στη διδασκαλία και να προσπαθήσουν να ενσωματώσουν τις ανάγκες των μαθητών στον προγραμματισμό τους.

Εισηγήσεις για γονείς

Οι γονείς διαδραματίζουν έναν τεράστιο ρόλο στον αγώνα της διαφορετικότητας. Οι γονείς αποτελούν τον καθρέφτη, οπόταν, αν αυτοί είναι θετικοί, φυσικά και το παιδί τους θα είναι. Αν όμως και αυτοί τη φοβούνται τότε αναμφίβολα και το παιδί τους θα τη φοβάται.  Οι γονείς πρέπει:

• Να αγαπήσουν το παιδί τους, όπως αυτό είναι και μην αγαπούν την εικόνα ενός ιδεατού, ονειρικού παιδιού,
• Να δίνουν σε αυτό το χώρο και χρόνο να παρουσιάσει τις ικανότητές του,
• Να μην θυμώνουν μαζί του
• Να ωθούν το παιδί τους να κοινωνικοποιηθεί με όλα τα παιδιά, να μην του βάζουν φραγμούς στην επιλογή των φίλων του ανάλογα με το χρώμα, την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του, της θρησκείας του ή το φύλο του,
• Να μιλούν στο παιδί τους για άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς, να κάνουν ταξίδια μαζί με το παιδί και να του δείχνουν τις διαφορετικές κουλτούρες με τις οποίες πρέπει να μάθει να ζει,
• Να μην δημιουργούν την εντύπωση ότι ανήκει στην «αρία φυλή»!!!
• Να φορούν μαζί με το παιδί τα γυαλιά της διαφορετικότητας και να μάθουν το παιδί να βλέπει το διαφορετικό στους άλλους ανθρώπους, χωρίς όμως να στενοχωριέται γι’ αυτό, χωρίς να το σχολιάζει, χωρίς να το απεχθάνεται.

Εν κατακλείδι

Η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν είναι ένα απλό εγχείρημα το οποίο μπορεί να εφαρμοστεί εύκολα τόσο στο χώρο του σχολείου όσο και στον χώρο της οικογένειας. Οι εποχές δε συστήνουν την επαφή των παιδιών με τη διαφορετικότητα, αλλά την ένταξη των παιδιών στη διαφορετικότητα, μια και η διαφορετικότητα αποτελεί πλέον ένα βίωμα. Ο στόχος μας σήμερα δεν είναι να αυξήσουμε τις γνώσεις ή απλά να ευαισθητοποιήσουμε τους μαθητές για τα ζητήματα της διαφορετικότητας. Ο στόχος μας είναι να αλλάξουμε τη συμπεριφορά των μαθητών, των γονέων και της κοινωνίας απέναντι στο ζήτημα αυτό.
Οι αντιρατσιστικές στρατηγικές ξεκινούν από τα πολύ μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου και συνεχίζονται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει η διαφορετικότητα να γίνει πραγματικότητα. Η σημερινή κοινωνία επιβάλει στον αυριανό πολίτη να είναι διαφορετικός και να γιορτάζει τη διαφορετικότητα τόσο τη δική του όσο και των γύρω του. Είναι ευθύνη όλων μας να μετακινήσουμε τις στάσεις μας απέναντι στο διαφορετικό και να αντιληφθούμε τον πραγματικό πλούτο που μας χαρίζει. 

Πηγή: paidiatros.com

TO RIVERDALE ΕΙΝΑΙ LGBT FRIENDLY ΚΑΙ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΜΙΑ νεανική σειρά με πλοκή, χαρακτήρες που ίσως θυμίζει λίγο Ελλάδα είναι το Riverdale καθώς το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι οι κόκκινες μπλε νέον νουάρ αποχρώσεις που τυλίγουν κάθε εικόνα και κάθε πλάνο της πόλης του Ρίβερντεϊλ, αλλά όχι, το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι η ίδια η πινακίδα που μας καλωσορίζει στην πόλη του Ρίβερντεϊλ:

Είναι ευθεία αναφορά φυσικά στο «Twin Peaks», τη σειρά που δεν ενένπευσε μόνο το «Riverdale», αλλά και τη μισή μοντέρνα τηλεόραση. Μα σπάνια τα homage υπήρξαν τόσο σαφή όσο εδώ, με την πινακίδα να μας καλωσορίζει στην «town with pep!» (με θαυμαστικό φυσικά!) μέσα όμως από αποχρώσεις καφέ, σκοτεινές, σα να θέλει η εικόνα να μας προειδοποιήσει πως τα πράγματα εδώ μπορεί να φαίνονται χαριτωμένα αλλά κρύβεται μπόλικη διαστροφή από κάτω.

Σα να μην ήταν αυτό αρκετό, η σειρά ανοίγει με ένα πτώμα. Δηλαδή όχι πτώμα, γιατί ο Τζέισον Μπλόσομ απλώς αγνοείται, όμως το μυστήριο είναι εκεί, ακριβώς στην όχθη του ποταμού. Δεν είναι και dead, wrapped in plastic, όμως νιώθεις σχεδόν να το ακούς.

Οι σειρές του CW έχουν τελειοποιήσει σε ακραίο βαθμό την τέχνη του homage casting, του να βάζουν δηλαδή σε δεύτερους ρόλους ενηλίκων (συνήθως γονείς ή καθηγητές δηλαδή), ηθοποιούς-σύμβολα αυτού που ήρθε πριν. Σκέψου ας πούμε τον Τζον Γουέσλι Σιπ (τον παλιό Flash) στο ρόλο του πατέρα του Μπάρι Άλεν στη νέα σειρά του CW. Το δίκτυο κάνει συνεχώς αυτά τα κολπάκια και, ουσιαστικά, προσφέρουν κι έναν τρόπο να διαβάσεις τη σειρά σαν εξίσωση.

Το «Riverdale» είναι μια σύγχρονη μεταφορά των σειρών κόμικς «Archie», το οποίο συμπεριλαμβάνει μέσα χαρακτήρες και καταστάσεις από όλους τους εμβληματικούς τίτλους της εταιρείας. Υπάρχει ο Άρτσι Άντριους φυσικά, ο κοκκινομάλλης έφηβος που είναι ο κουλ-συμβαίνει-τώρα του σχολείου. (Έχει ελάχιστη προσωπικότητα αλλά μπόλικους κοιλιακούς, το οποίο είναι μια χαρά για το CW.) Υπάρχουν οι Μπέτι και Βερόνικα, αιώνιες frenemies που μάζονται για τα μάτια του Άρτσι, και που σε ετούτη εδώ τη μεταφορά, προς τιμήν όλων των εμπλεκόμενων, δίνεται αρκετό βάρος στη μεταξύ τους φιλία σε βαθμό που ουσιαστικά κλέβουν τη σειρά. Υπάρχει ο Τζάγκχεντ, που εδώ λειτουργεί ως αφηγητής και όχι ως πολλά ακόμα, για την ώρα. Και υπάρχει όλο το υπόλοιπο γνώριμο καστ- η Τζόζι με τις pussycats, ο Ποπ με το diner του, η κυρία Γκράντι (στο πιο CW makeover που μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος), και πάνω απ’όλα η πόλη του Ρίβερντεϊλ που ‘είναι από μόνη της ένας χαρακτήρας’, ξέρεις.

Αλλά υπάρχουν άπειροι τρόποι να μεταφέρει στην οθόνη το ίδιο πρωτογενές υλικό, και ο Ρομπέρτο Αγκίρε-Σακάσα, που είναι ο δημιουργός της σειράς (και δημιουργικός υπεύθυνος των ολόφρεσκων εδώ και ένα χρόνο κόμικς «Archie»), έχει επιλέξει τον, θεωρώ, σοφότερο. Αντί να φανταστεί το «Riverdale» ως μια τυπική νεανική δραματική σειρά, το οραματίζεται ως ένα ονειρικό crossover ανάμεσα στο «Twin Peaks» και την αρχετυπική εφηβική σαπουνόπερα.

Φέρε στο μυαλό σου το κάστινγκ για το οποίο μιλάγαμε προηγουμένως. Δύο επιφανείς γονείς της εφηβοπαρέας είναι ο Λουκ Πέρι του «Beverly Hills, 90210» που παίζει τον πατέρα του Άρτσι, και η Μάντχεν Αμίκ του «Twin Peaks», που παίζει τη μητέρα της Μπέτι. Το «Riverdale» δεν κρύβει δευτερόλεπτο την επιθυμία του να βρεθεί εκεί που ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πικς συναντά τα χτυποκάρδια του Μπέβερλι Χιλς. (Και να σκεφτείς, ακόμα δεν έχουμε καν γνωρίσει τη Σαμπρίνα, που είναι actual μάγισσα. Άπειρες οι δυνατότητες.)

Ως εκ τούτου, παλεύει και πετυχαίνει τη μίξη των δύο τάσεων: σαπουνόπερας και νουάρ μυστηρίου. (Δεν είναι το πρώτο φυσικά. Το «Desperate Housewives», ένας από τους διασημότερους απογόνους του «Twin Peaks», επιχείρησε σαφώς κάτι αντίστοιχο.) Η αίσθηση απειλής δεν φεύγει ποτέ από το ευρύτερο κλίμα της σειράς, με τον σκηνοθέτη Λι Τόλαντ Κρίγκερ (του «Celeste & Jesse Forever» και του, αχμ, «Age of Adaline») να χρησιμοποιεί Τζέι Τζέι τύπου λάμψεις πάνω σε νέον νουάρ χρωματικές παλέτες και υπομονετικές εστιάσεις στα σχεδόν ψεύτικα πρόσωπα των ηρώων του. Τα πάντα είναι εκφραστικά, τα πάντα έχουν βαρύτητα, και τα πάντα μοιάζουν απειλητικά ή απειλούμενα.

Ένα βλέμμα ανάμεσα στον Άρτσι και τη Γκράντι αρκεί, ας πούμε, για να αποκαλύψει μέσω φλάσμπακ κάτι ένοχο, παράνομο και εν δυνάμει ενοχοποιητικό όσο και αποκαλυπτικό. Μια σκηνή που μοιράζονται οι Μπέτι και Βερόνικα καθώς περπατούν στην αυλή του σχολείου μπορεί να σε πείσει για μια εκκολαπτόμενη φιλία σε ένα πλαίσιο χαρακτήρων εξαρχής κάπως προβληματικό. Η σειρά αναγνωρίζει όλα τα αναμενόμενα αρχέτυπα χαρακτήρων μιας τέτοιας ιστορίας, όμως δείχνει κατευθείαν διατεθειμένη να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα με αυτούς.

Αξίζει να τονίσουμε εδώ πως όλα αυτά προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο ο Αγκίρε-Σακάσα επανεφηύρε την Άρτσι μυθολογία τα τελευταία χρόνια. Το «Afterlife with Archie» φαντάζεται τον πληθυσμό του Ρίβερντεϊλ αποδεκατισμένο χάρη σε ζόμπι πανούκλα, και η επιτυχία της σειράς οδήγησε σε μοντέρνο relaunch όλων των τίτλων της εταιρείας. Ο Σακάσα είχε γράψει κι ένα από τα τελευταία διάσημα τεύχη του κλασικού «Archie» chronology, όπου οι χαρακτήρες του τίτλου συναντούν εκείνους του «Glee». Δεν είναι τυχαίο που η σειρά-σταθμός του Ράιαν Μέρφι μοιάζει να αποτελεί άλλη μια από τις επιρροές εδώ: το βασικό αρχικό δίλημμα του Άρτσι είναι το αν θα αφοσιωθεί στη μουσική ή στον αθλητισμό, κάτι που σύντομα η ίδια η σειρά ειρωνεύεται ως κάτι ξεπερασμένο.

Το ίδιο κάνει ο Σακάσα και σε άλλες περιπτώσεις: αφού η Μπέτι κι η Βερόνικα φιλιούνται στη διάρκεια μιας οντισιόν, η Σέριλ Μπλόσομ (η ξεκάθαρη κακιά της σειράς, και ήδη κάπως ανυπόφορη tbh) λέει πως τα λεσβιακά φιλιά ως τακτική σοκ είναι τόσο 1994, όπως και το trope του ‘γκέι καλύτερου φίλου’, αναφερόμενη στον Κέβιν. Με δεδομένη την προέλευση της ίδιας της σειράς, των δηλωμένων επιρροών της, και το ευρύτερο re-invention που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα κόμικς, είναι σαν ο δημιουργός του «Riverdale» να υπογραμμίζει πώς σκοπεύει να παίξει με όλα αυτά τα γνώριμα αρχέτυπα και τα κλασικά tropes του είδους.

Για αρχή, έχουμε μια πόλη, και ένα μυστήριο, και μερικά πρώτα στοιχεία. Οι χαρακτήρες δεν είναι όλοι πετυχημένα σκιαγραφημένοι, και σίγουρα ο ίδιος ο Άρτσι θα πρέπει να γίνει σύντομα αρκετά πιο ενδιαφέρων. Όμως σε επίπεδο προθέσεων, αισθητικής και universe, η σειρά κάνει ένα πολύ αποφασιστικό και σίγουρο για τον εαυτό του, πρώτο βήμα.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ LGBT FRIENDLY

Ο Kevin Keller ήταν ένας σημαντικός γκέι χαρακτήρας στις 2 σεζόν του Riverdale. Από τότε έχει προαχθεί σε μια κανονική σειρά για τη δεύτερη σεζόν. Οι φίλοι του τον στηρίζουν στο σχολείο παρότι σε μικρότερη ηλικία δέχθηκε σχολικό εκφοβισμό, αλλά έχει τέτοια θετικά πλεονεκτήματα που δείχνει ότι είναι αγαπητός παντού καθώς ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο. Μάλιστα βοηθά τους φίλους τους να εξωτερικεύσουν τις φοβίες τους και να φωτίσουν την θετική τους πλευρά...

Ο Kevin είναι δευτεροετής φοιτητής στο γυμνάσιο Riverdale και ο καλύτερος φίλος της Betty Cooper. Μαζί με αυτό, έχει γίνει G.B.F. (ομοφυλόφιλος καλύτερος φίλος). Ο Kevin αγωνίζεται επίσης με τη σεξουαλικότητά του, καθώς δεν έχει τις ίδιες επιλογές με τους φίλους του. Ο χαρακτήρας αποτυπώνεται άψογα στην σειρά καθώς θεωρείται ότι είναι ανοιχτά γκέι σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ. Έχει αγαπήσει τον Joaquin, καθώς είχε κάποια αλληλεπίδραση με τον Moose Mason, αλλά ο Joaquin εγκατέλειψε τον Riverdale, αναγκάζοντας τη διάσπαση τους και ο Moose δεν είναι πρόθυμος να "βγει" όπως ο Kevin, αναγκάζοντάς τον να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα για να νιώσει κάτι. Αλλά τον τελευταίο καιρό, ο Kevin αποκάλυψε έντονα συναισθήματα προς τον Moose, τα οποία είτε απορρίφθηκαν είτε πέρασαν απαρατήρητα...

Οι Guns N’ Roses αποσύρουν τραγούδι που κατηγορήθηκε για ρατσισμό και ομοφοβία

Οι Guns N’ Roses δε θα συμπεριλαμβάνουν το αμφιλεγόμενο τραγούδι «One In A Million» στο επερχόμενο box set για την επανέκδοση του κλασικού δίσκου «Appetite For Destruction», το εμπορικότερο ντεμπούτο άλμπουμ στα χρονικά. Τ
ην περασμένη εβδομάδα, έχοντας προαναγγείλει την είδηση με μία σειρά υπαίθριων διαφημιστικών πινακίδων και μία ιστοσελίδα που μετρούσε αντίστροφα, η ροκ μπάντα αποκάλυψε όλες τις λεπτομέρειες για την επανακυκλοφορία του παρθενικού δίσκου της. Το «Appetite For Destruction» θα διατεθεί σε ποικιλία εκδόσεων, με πέντε CD, επτά LP βινύλια, επτά βινύλια 7” και 73 τραγούδια, όπου 49 από αυτά είναι ακυκλοφόρητα. Η επανέκδοση θα περιέχει όλα τα τραγούδια και από το EP «G N’ R Lies» του 1988, εκτός από το «One In A Million». Στο «One In A Million» είχε ασκηθεί έντονη κριτική για τους στίχους του: «Αστυνομία και νέγροι, αυτό είναι σωστό / Φύγετε από το δρόμο μου / Δε χρειάζεται να αγοράσω καμία από τις χρυσές σας αλυσίδες σήμερα». Όπως και για το σημείο: «Μετανάστες και οι ομοφυλόφιλοι / Δεν έχουν κανένα νόημα για εμένα / Έρχονται στη χώρα μας / Και πιστεύουν ότι θα κάνουν ό, τι θέλουν / Σαν να ξεκινήσουν ένα μίνι-Ιράν / Ή να εξαπλώσουν κάποια ασθένεια». 
Παρά το γεγονός ότι το τραγούδι απευθύνεται αλλού και στους «ριζοσπάστες και ρατσιστές», η επιλογή της γλώσσας που χρησιμοποίησε ο Axl Rose είχε γίνει αιτία για δριμεία κριτική όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι. «Γιατί οι μαύροι μπορούν να πηγαίνουν ο ένας στον άλλο και να αποκαλούνται νέγροι, αλλά όταν ένας λευκός άνδρας το κάνει, ξαφνικά είναι εξευτελιστικό;», ανέφερε ο Axl Rose στο «Rolling Stone» το 1989, υπερασπιζόμενος τους στίχους του. «Δε μου αρέσουν τα σύνορα κανενός είδους. Δε μου αρέσει να μου λένε τι μπορώ και τι δεν μπορώ να πω. Χρησιμοποίησα τη λέξη “νέγρος” επειδή είναι μία λέξη που περιγράφει κάποιον που είναι βασικά πόνος στη ζωή σου, ένα πρόβλημα. Η λέξη “νέγρος” δε σημαίνει απαραίτητα μαύρος», είχε συμπληρώσει. Επίσης, ο κεντρικός τραγουδιστής των Guns N’ Roses είχε ισχυριστεί ότι είχε «κακές εμπειρίες με τους ομοφυλόφιλους», προσθέτοντας: «Δεν είμαι εναντίον τους να κάνουν αυτό που θέλουν να κάνουν, όσο δεν βλάπτουν κανέναν άλλον και δε με αναγκάζουν.»

Athens Pride: Ο φόβος, η ομοφοβία και η υπερηφάνεια

Πέρασαν 10 χρόνια από την ημέρα που παρακολούθησα πρώτη φορά πορεία του Pride. Δεν ήταν το Pride της Αθήνας αλλά το Pride Festival του Μάντσεστερ στην Αγγλία. Παρέα με έναν ακόμα Έλληνα συγκάτοικο, είπαμε να πάμε καθώς θεωρούνταν εκδήλωση για την οποία ήταν γνωστή η πόλη και συγκέντρωνε κόσμο από όλη την Βρετανία και πολλούς επισκέπτες από την Ευρώπη. 
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε. Είχαμε δει τις αφίσες και ήταν και μια τέλεια ευκαιρία να γλιτώσουμε για λίγες ώρες από τις διπλωματικές μας. Ο όρος «πορεία» στην περίπτωση του Μάντσεστερ δεν είναι ίσως ο πιο δόκιμος, πιο πολύ χρησιμοποιούνταν ο όρος «παρέλαση». Και ιδού το πρώτο «άρμα» έρχεται και είναι...της αστυνομίας! Ω ναι, δεύτερο όχημα του NHS, το τρίτο, ομολογώ, πια δεν το θυμάμαι, γιατί όσο περνούσε η ώρα καταλαβαίναμε πως το Pride ήταν όντως μια γιορτή της πόλης και από αυτή δεν μπορούσαν να λείπουν και οι «θεσμοί» της. Ήταν μια «κανονικότητα», στην οποία δεν αναγνώριζα την ιστορία ακόμα και της ίδιας της πόλης, η οποία το 1954 έβλεπε να καταδικάζεται ο Άλαν Τούρινγκ για ομοφυλοφιλία και να υποβάλλεται σε «ορμονική θεραπεία» και εντέλει ο λαμπρός αυτός επιστήμονας -στον οποίο το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ οφείλει τον πρώτο υπολογιστή που απέκτησε, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη ακόμα περισσότερα, γιατί μπόρεσε και συνέβαλε στην αποκρυπτογράφηση του κωδικού Enigma της Λουτβάφε συμβάλλοντας έτσι και στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- να οδηγείται στην αυτοκτονία. Θυμάμαι όμως την έκφρασή μας όταν είδαμε τους αστυνομικούς με στολές ή με μέρη της στολής τους να λαμβάνουν μέρος με όλη τη σοβαρότητα αλλά συνάμα και ευθυμία που είχε η περίσταση, με κόσμο να χορεύει και μουσική. Θυμάμαι τη χαμογελαστή μας έκπληξη και το σχόλιό μας όταν γυρίζαμε. 
Το φαντάζεσαι αυτό στην Ελλάδα; Βέβαια, πριν περάσουν 10 χρόνια, ήδη από πέρσι, είδαμε συνδικαλιστές αστυνομικούς να λαμβάνουν μέρος στην πορεία του Athens Pride. Πίσω στο 2008, στην Ελλάδα διοργανωνόταν μόλις για τέταρτη φορά το Athens Pride. Τότε, ακόμα και μέλη της ίδιας της κοινότητας φοβούνταν να κατέβουν μην τους δει κάποιος γνωστός, κάποιος συγγενής, μας διηγούνταν η Αντρέα Γκίλμπερτ από την οργανωτική επιτροπή του Athens Pride. «Την πρώτη φορά που συμμετείχα, το 2009, ήταν μια αίσθηση ότι κάνω κάτι που είναι και ριψοκίνδυνο και δυναμικό. Ήταν πολύ έντονο βίωμα, δεν ήταν απλώς 'συμμετέχω σε ένα φεστιβάλ'», θυμάται και ο Πέτρος Σαπουντζάκης, ιδρυτικό μέλος του Πολύχρωμου σχολείου. «Ένα έντονο... πολεμικό κλίμα -ότι θα έλθουν, θα δουν ποιοι είμαστε και θα μας καταδώσουν-το βίωσα και μετέπειτα και υπάρχει ακόμα στο μυαλό ανθρώπων που είναι πάρα πολύ φοβισμένοι μην το μάθει κανείς. Συνέχεια δηλαδή μας ρωτάνε όταν κάνουμε εκδηλώσεις μήπως θα είναι κανένας δημοσιογράφος, μήπως βγει καμιά φωτογραφία», εξηγεί. Ακόμα και να έλθουν σε επιμόρφωση εκπαιδευτικών για ΛΟΑΤΚΙ θέματα που έχει διοργανώσει το υπουργείο Παιδείας, μπορεί να προκαλέσει φόβο σε κάποιον για «αποκάλυψη», μας τονίζει, σημειώνοντας ότι είναι κάποιες φορές «πιο δύσκολα για ένα άτομο με εσωτερικευμένη ομοφοβία. Θέλω να πω, δεν σημαίνει ότι έγινε μια νίκη στους αγώνες διεκδίκησης, άνοιξαν οι πόρτες, ελευθερώθηκε ο κόσμος. Κουβαλάμε όλες τις εικόνες από το παρελθόν, τις πληγές και τα τραύματα». «
Το Pride δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν ξεφάντωμα, πολύ περισσότερο στη διάσταση των διεκδικήσεων δεν είναι μόνο για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα αλλά για όλο το φάσμα των ταυτοτήτων και του ανθρώπινου βιώματος και είναι ένα αίτημα για έναν κοινό τόπο. Δεν είναι απλώς 'υπάρχουμε εμείς, αφήστε μας να υπάρχουμε στον δικό μας χώρο'», υπογραμμίζει. Σήμερα η νεολαία δεν φοβάται, βλέπουμε νέους - μέλη της LGBTQ κοινότητας να φέρνουν φίλους τους, συμμαθητές, ενώ το περσινό σημαντικό μήνυμα του Pride ήταν το μεγάλο ποσοστό συμμετοχής νέων, τόνιζε η Αντρέα Γκίλμπερτ, στο περιθώριο της παρουσίασης του φετινού Pride. Παρ' όλα αυτά, ακόμα είναι εξαιρέσεις τα παιδιά που στο κοινωνικό τους περιβάλλον μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα, μας επισημαίνει ο Π. Σαπουντζάκης προσθέτοντας ότι έχουμε περιστατικά όπως, για παράδειγμα, να στέλνεται υλικό σε σχολείο για την εβδομάδα για τις έμφυλες ταυτότητες στο πλαίσιο προγράμματος του υπουργείου Παιδείας και να μας απαντούν από e-mail του σχολείου «πως τολμάτε;». «Σε αυτή τη μεταβατική φάση που είμαστε τώρα, αρχίζει να αυξάνεται η ορατότητα, να υπάρχει στον κοινωνικό διάλογο, τα παιδιά να τολμούν περισσότερα βήματα από ό,τι θα αποτολμούσαμε εμείς και να βρίσκονται και σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Η γενιά τώρα των παιδιών αυτών θα έχει τη δυνατότητα να εκφραστούν πιο ελεύθερα, να βγουν πιο ελεύθερα, αλλά θα δεχθούν και από τους ακραίους πολλές επιθέσεις, γιατί ακόμα η κοινωνία δεν έχει προσαρμοστεί σε αυτό», υπογραμμίζει. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι όντως κατά την περίοδο που συζητιόταν το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου σημειώθηκε αύξηση στα περιστατικά ομοφοβικής βίας, όπως καταγράφηκε στην ετήσια έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας. 
Ο Π. Σαπουντζάκης τονίζει επίσης την ανάγκη και για επίσημη ορατότητα σε βιβλία αλλά και την ανάγκη να υπάρχει συγκεκριμένη εγκύκλιος από το υπουργείο Παιδείας, πώς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να χειρίζονται συγκεκριμένα ζητήματα γύρω από ζητήματα ομοφοβικών σχολίων, επιθέσεων, ταυτότητας, φύλου και προσανατολισμού. Άλλωστε η περιθωριοποίηση ειδικά των εφήβων οδηγεί σε άμεσο κίνδυνο τα νέα αυτά μέλη της κοινωνίας μας. Συγκεκριμένα, ο ακτιβιστής εκπαιδευτικός μάς αναλύει πώς παιδιά έφηβοι και προέφηβοι, που πια συνειδητοποιούν τον σεξουαλικό προσδιορισμό τους και έχουν ταυτόχρονα ακούσει και τα γνωστά σχόλια για τους γκέι, τις λεσβίες, έχουν εσωτερικεύσει μια εικόνα πολύ αρνητική γι' αυτό που αισθάνονται, που είναι και πολύ στρεβλή, και ψάχνοντας να μιλήσουν κάπου, δεν μπορούν να μιλήσουν στο σχολείο, στους συμμαθητές τους, καταλήγουν στο Διαδίκτυο, όπου εκεί είναι εύκολο να συναντήσουν πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους ή ακόμα και κάποιον παιδεραστή. Το ξέρουν οι φορείς, τονίζει και επισημαίνει τη μεγάλη ευθύνη που έχει και το ίδιο το σχολείο για να μπορέσει να προστατεύσει το παιδί. Απο την ΑΥΓΗ