Από τη μία πλευρά ο Έλληνας δείχνει να εμπιστεύεται ξανά την Ευρώπη, από την άλλη θεωρεί ότι η Ε.Ε. οφελήθηκε περισσότερο από την Ελλάδα από ότι η Ελλάδα από την Ε.Ε. Από την μία δείχνει διάθεση αυτοκριτικής (3 στους 4 Έλληνες πιστεύουν ότι ευθυνόμαστε οι ίδιοι για την Οικονομική κρίση) από την άλλη αναδεικνύεται μια βαθιά συντηρητική κοινωνία με αυξανόμενη τάση μη ανοχής στην διαφορετικότητα, ακόμα και με απόψεις που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως ίχνη εθνικιστικής ιδεολογίας... Κι ενώ οι Έλληνες δείχνουν να γίνονται πραγματιστές και ζητούν μικρότερο κράτος, και άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων την ίδια στιγμή τρεις στους δέκα πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν. Αυτά είναι κάποια από τα συμπεράσματα της τέταρτης κατά σειρά έρευνας του Ερευνητικού Οργανισμού διαΝΕΟσις.
Η κοινωνικοπολιτική έρευνα "
Τι Πιστεύουν Οι Έλληνες" διεξήχθη τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2018. Όπως πάντα, από τον Απρίλιο του 2015 που διεξάγεται η έρευνα, περιλαμβάνει συνολικά περίπου 80 ερωτήσεις με περισσότερες από 200 μεταβλητές, που καταγράφουν τις απόψεις του πληθυσμού σε μια σειρά από θέματα: από τις αντιλήψεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη θέση της Ελλάδας σε αυτήν, μέχρι τις απόψεις για την οικονομία, τη μετανάστευση, τα ατομικά δικαιώματα, την εκπαίδευση, θρησκεία, τη σεξουαλική παρενόχληση, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Φέτος
η έρευνα διεξήχθη για λογαριασμό της διαΝΕΟσις από την MRB Hellas, με πανελλαδικό δείγμα 1.250 ατόμων για κάθε ένα από τα δύο μέρη της (και περίπου 2500 ατόμων για μερικές κοινές ερωτήσεις) και μεθοδολογία διεξαγωγής τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις (CATI).
Αποτελεί αναμφίβολα την πιο ολοκληρωμένη μελέτη που αποτυπώνει σε βάθος, ολιστικά, αλλά και στη διαχρονική τους εξέλιξη, τις απόψεις, πεποιθήσεις και προσδοκίες του Έλληνα πολίτη από τη χώρα του σήμερα.
Τα συμπεράσματα που προκύπτουν, φυσικά, είναι πολλά και ποικίλα. Πέραν των μεμονωμένων φετινών ευρημάτων, πλέον αναδεικνύονται και εμφανείς τάσεις στην ελληνική κοινωνία, καθώς υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία και από τις προηγούμενες αντίστοιχες μετρήσεις των τελευταίων χρόνων. Για παράδειγμα, οι έρευνες της διαΝΕΟσις κατέγραψαν γλαφυρά τη μεταστροφή της κοινωνίας στο θέμα της φορολογίας και του ρόλου του κράτους στην οικονομία τα τελευταία χρόνια. Καταγράφουν, δε, και τις έντονες μεταπτώσεις στις αντιλήψεις των πολιτών απέναντι στην Ευρώπη, που τα προηγούμενα χρόνια παρουσίαζαν μια έντονα αρνητική τάση, ενώ φέτος "γυρίζουν" ξανά στα επίπεδα του 2015.
Τα ευρήματα είναι πολυάριθμα, εξαιρετικά πλούσια και προσφέρουν άφθονες αφορμές για περαιτέρω σκέψη και ανάλυση. Μπορείτε να βρείτε όλα τα αποτελέσματα σε διαγράμματα και πίνακες
εδώ, ενώ
εδώ μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα και όλα τα datasets της έρευνας, και μαζί και τα πλήρη αποτελέσματα των προηγούμενων μετρήσεων.
Οι κρίσεις μπορεί να φέρουν επιστροφή στις ρίζες ή άλματα προς τα μπρος. Αυτό που παρατηρείται μέσω της συγκεκριμένης έρευνας είναι πως η ελληνική κοινωνία βιώνοντας τις αναταράξεις που προκαλεί μια πολύεπίπεδη και βαθιά κρίση σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο, παρουσιάζει συνολικά, ένα μείγμα "γραπώματος από τις βάσεις" αλλά και "τάσεων αλλαγής".
Η ανάγνωση αυτής της ποικιλομορφίας σε συνδυασμό με το διχασμό/διπολικότητα που επικρατεί σε ορισμένα κύρια ζητήματα, δίνει την εντύπωση μιας κοινωνίας που διανύει μια περίοδο μεταβατική, δηλαδή αναμόχλευσης και επαναπροσδιορισμού.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει λαμβάνοντας υπ’ όψιν την αμφισημία αυτή που γεννά η ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας, είναι εάν υπάρχει -ή αν μπορεί να υπάρξει- ένα μοντέλο διακυβέρνησης που να μπορέσει να εσωτερικεύσει και να αξιοποιήσει αυτή τη διπολικότητα. Αυτή τη στιγμή παρατηρούνται δύο δυνάμεις με αντίθετη κατεύθυνση και απροσδιόριστη ισχύ να δρουν την ίδια χρονική περίοδο.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν σαν κοινωνία μπορούμε να παράξουμε μια κοινή συνιστώσα που θα οδηγήσει σε έναν εποικοδομητικό κύκλο στον δημόσιο διάλογο και που θα ενσωματώσει "αποτελεσματικά" στοιχεία και των δύο πλευρών.
Σε θέματα πολιτικής σχηματίζεται η εικόνα μιας κοινωνίας που δεν έχει ακόμα κατασταλάξει αλλά η "νέα κανονικότητα" γίνεται αισθητή παρά τις εγγενείς αντιφάσεις που παρουσιάζει. Αυτές εντοπίζονται εάν κανείς παρατηρήσει από τη μία πλευρά την πολιτική δυσπιστία ή ακόμα και τον πολιτικό κυνισμό που σκιαγραφεί το προφίλ του μέσου Έλληνα πολίτη, όπως αυτό διαγράφεται από τις απαντήσεις του σε θέματα κλειδιά (αιτίες της κρίσης, παιδεία, εμπιστοσύνη στους θεσμούς διακυβέρνησης κ.ά.), αλλά και από την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του και τα πολιτικά ρεύματα που τον εκφράζουν καλύτερα.
Η νέα κανονικότητα συνεπάγεται την επαναποδοχή της Ε.Ε. που οδηγεί σταδιακά προς τη μετατροπή "του πολιτικού κυνισμού σε πολιτικό πραγματισμό". Ο Έλληνας εμμένει στην παραμονή της χώρας τόσο στην Ε.Ε. όσο και στην ευρωζώνη, καθώς θεωρεί ότι με αυτό τον τρόπο διασφαλίζονται επιτυχέστερα τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Όσον αφορά στο κλίμα στα οικονομικά θέματα της Ελλάδας φαίνεται να κυριαρχεί "ο οικονομικός φιλελευθερισμός που όμως όταν συναντά τις τομές της οικονομικής με την κοινωνική πολιτική μεταλλάσσεται σε ένα είδος "συντηρητικού φιλελευθερισμού".
Οι Έλληνες επιζητούν το κράτος ελάχιστης παρέμβασης (μικρός δημόσιος τομέας, χαμηλή φορολογία κ.ά.) που επιτρέπει στην αγορά και στον ιδιωτικό τομέα να δρουν ελεύθερα, αλλά ταυτόχρονα αντιτάσσονται προοδευτικότερων κοινωνικών μέτρων και ενεργειών που θα ανοίξουν την ελληνική οικονομία προς τον έξω κόσμο ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διστακτικότητας προς την αλλαγή είναι η στάση προς τις ξένες επενδύσεις. Ο Έλληνας, μολονότι αναγνωρίζει τη συνεισφορά των τελευταίων στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην εξέλιξη της τεχνολογίας, παραμένει καχύποπτος και συνεπώς διστακτικός ως προς τον βαθμό κατά τον οποίο η χώρα θα μπορέσει να πλαισιώσει τις ξένες επενδύσεις έτσι ώστε να διασφαλιστούν τα εργασιακά δικαιώματα και η εθνική κυριαρχία.
Επιχειρώντας να κάνουμε μια "ακτινογραφία" της ελληνικής κοινωνίας, το τρίπτυχο των αξόνων "Νέα συστημικότητα/Νέα Κανονικότητα - Ανάγκη για ανάστημα/Υπερηφάνεια - Ανάγκη για προστασία", θα πρέπει να αποτελέσει βάση ανάγνωσης της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, αναδεικνύοντας όλες τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν την κοινή γνώμη και τον Έλληνα πολίτη στη σημερινή πραγματικότητα.
Όπως επισημάνθηκε και στην περσινή ανάλυση του κ.
Μαραντζίδη, "
Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία με μεικτή κουλτούρα, στην οποία κυριαρχούν οι ευρωπαϊκές ιδέες, ο οικονομικός φιλελευθερισμός αλλά και ο πολιτισμικός συντηρητισμός". H εικόνα αυτή δεν φαίνεται να έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά στη φετινή μέτρηση.
Ποια είναι τα 5 κρίσιμα συμπεράσματα που αναδεικνύει λοιπόν η φετινή έρευνα;
- Ο ευρωπαϊσμός παραμένει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία και εκδηλώνει ανοδικές τάσεις.
- Η ιδέα της αποχώρησης από την Ε.Ε. είναι μειοψηφική στην ελληνική κοινωνία.
- Διαπιστώνεται ενίσχυση της "εθνικής αυτοπεποίθησης" και της "εθνικής υπερηφάνειας".
- Διαπιστώνεται μικρή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ειδικά σε θέματα που αφορούν πολιτισμικές/κοινωνικές αξίες.
- Ο οικονομικός φιλελευθερισμός ως αντίληψη παραμένει σε υψηλά επίπεδα.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί το κρίσιμο και βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή αποτυπώνεται στη συγκεκριμένη έρευνα: η "ανελαστικότητα στην αλλαγή, ενίοτε και η αντίσταση στην αλλαγή", αντίσταση που την εμποδίζει να προχωρήσει και να λειτουργήσει σε ένα νέο πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας.
Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των επόμενων μηνών θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία της χώρας και τη στρατηγική κατεύθυνση που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Θα αισθανθεί ο μέσος πολίτης μια μικρή ανακούφιση από το συσσωρευμένο βάρος της κρίσης στις πλάτες των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, μετριάζοντας την προσκόλληση στις παραδοσιακές αξίες σε κοινωνικό επίπεδο; Θα καταφέρει η χώρα να δημιουργήσει ένα ρεαλιστικό αφήγημα ανάπυξης στη "μετα–μνημονιακή" εποχή; Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το πώς αυτός ο "διχασμός παράδοσης-νεωτερικότητας"θα λειτουργήσει στη "μετα-μνημονιακή" εποχή.
Ο Έλληνας πιστεύει ότι "Η Ε.Ε. είναι αυτή που κυρίως κέρδισε από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς"
Σύμφωνα με την νέα μέτρηση του Ιανουαρίου 2018, το 68% (από 53,5% στην περσινή έρευνα) των πολιτών θεωρούν τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε. ως θετική, έναντι του 31% (από 44,9%), που την αποτιμά ως αρνητική. Θετικότερες κρίσεις για την Ε.Ε. καταγράφονται στους κατόχους ανώτατης μόρφωσης, στις ηλικίες 40-54 και 65+, σε πολίτες που διατηρούν μια σχετική οικονομική δυνατότητα, και σε ψηφοφόρους που αυτο-προσδιορίζονται κεντροαριστεροί, κεντρώοι και κεντροδεξιοί.
Ωστόσο, παρά τη θετική αποτίμηση για την Ε.Ε., στο "μυαλό" του Έλληνα πολίτη υπάρχει η πεποίθηση ότι η Ε.Ε. είναι αυτή που κυρίως κέρδισε από τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς (58,2%). Άλλωστε, περίπου ένας στους δύο (48,9%) εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ελλάδα βγήκε ζημιωμένη από τη συμμετοχή στην Ε.Ε. στο ζήτημα της οικονομικής ανάπτυξης και της ευημερίας.
Η στάση των Ελλήνων πολιτών απέναντι στο ευρώ -από την εισαγωγή του μέχρι σήμερα- παρουσίασε διακυμάνσεις. Από την ένθερμη αποδοχή στην εισαγωγή του νομίσματος στα πρώτα στάδια, σταδιακά περάσαμε στον προβληματισμό. Με βάση τα στοιχεία της φετινής μέτρησης, η αποδοχή του ευρώ είναι ισχυρά πλειοψηφική και καταγράφεται στο 66% (μια αύξηση 6 ποσοστιαίων μονάδων από την προηγούμενη μέτρηση), με πτώση να παρατηρείται στους ευρωσκεπτικιστές, καθώς πλέον μόνο ένας στους τέσσερις ερωτώμενους (26%,-7% από πέρυσι) τάσσεται υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Βεβαίως, παρά το γεγονός ότι το φιλοευρωπαϊκό ρεύμα παρουσιάζει αυξητικές τάσεις, η χώρα εξακολουθεί -αν και με μειούμενα ποσοστά- να έλκεται "από άλλες δυνάμεις", όπως η Ρωσία που αποτελεί την 1η εναλλακτική (με 24,1%, από 33,4% πέρυσι).
"Ιδανικός ηγέτης για την Ελλάδα ο Πούτιν"
Στο ίδιο πλαίσιο, ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ιδανικός πολιτικός ηγέτης για την Ελλάδα ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Βλ. Πούτιν (30%), με τη μεγαλύτερη υποστήριξη να εκδηλώνεται από ηλικίες 17-39, κυρίως πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διατηρεί έντονα αρνητική στάση έναντι των μεταναστών
Aν και το μεταναστευτικό/προσφυγικό ως θέμα - πρόβλημα βρίσκεται σε ύφεση σε σχέση με το παρελθόν, η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιμετωπίζει τους μετανάστες που έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας με βαθύ σκεπτικισμό, ακόμα και στα όρια της φοβικότητας.
Σε μια σειρά από απόψεις στις οποίες εκτέθηκαν οι ερωτώμενοι, τα στοιχεία έχουν ως εξής:
- Το 90,3% των πολιτών πιστεύει ότι ο αριθμός των μεταναστών είναι υπερβολικά μεγάλος
- Το 72,1% των πολιτών πιστεύει ότι λόγω των μεταναστών θα αυξηθεί η εγκληματικότητα
- Το 65,4% των πολιτών πιστεύει ότι λόγω των μεταναστών αυξάνεται η ανεργία
Ενώ:
- Το 32,5% των πολιτών πιστεύει ότι η παρουσία των μεταναστών θα έχει θετική οικονομική επίπτωση
- Το 30% πιστεύει ότι οι μετανάστες εμπλουτίζουν τον πολιτισμό μας
- Το 22,3% πιστεύει ότι οι μετανάστες θα βοηθήσουν στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος
Συνολικά, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διατηρεί έντονα αρνητική στάση έναντι των μεταναστών, ενώ μόνο η μειοψηφία διατηρεί θετική ή ουδέτερη στάση. Όπως έχει παρατηρηθεί και στις προηγούμενες μετρήσεις, οι απόψεις έναντι του μεταναστευτικού διαμορφώνονται από τις εξής παραμέτρους: την ηλικία, τη μόρφωση και την οικονομική δυνατότητα. Νέοι και υψηλότερης μόρφωσης πολίτες εκφράζονται περισσότερο φιλικά έναντι των μεταναστών, σε αντίθεση με τους ηλικιακά μεγαλύτερους και χαμηλότερης μόρφωσης που εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά μη-αποδοχής. Όπως περίπου και πέρυσι, 1 στους 3 πολίτες διαφωνεί (34%, +2,2%) με το δικαίωμα των παιδιών νόμιμων μεταναστών που γεννιούνται στην χώρα να λαμβάνουν άμεσα την ελληνική υπηκοότητα, άποψη που υποστηρίζεται κυρίως από ηλικίες 25-54, δεξιάς και κεντροδεξιάς πολιτικής τοποθέτησης. Σε μια ερώτηση που κάναμε φέτος για πρώτη φορά, αντίστοιχο ποσοστό (35,3%) πιστεύουν πως τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών δεν πρέπει να μπορούν να είναι σημαιοφόροι σε εκδηλώσεις.
Μειώνεται η αποδοχή στη διαφορετικότητα
Αλλά και γενικότερα η ελληνική κοινωνία σήμερα εμφανίζει μικρότερη αποδοχή στη διαφορετικότητα, γεγονός που εκδηλώνεται ως εξής :
- Το 57,4% των πολιτών διαφωνεί με τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών (ποσοστό αυξημένο κατά 10,7% από πέρυσι)
- Το 53,6% των πολιτών διαφωνεί με τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου
- Το 79,6% των πολιτών διαφωνεί με την υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια
και
- Το 49,8% των πολιτών συμφωνεί με την επαναφορά της θανατικής ποινής (αύξηση 11%)
- Το 45,3% των πολιτών διαφωνεί με την ανέγερση χώρων θρησκευτικής λατρείας των μουσουλμάνων
Διχασμένη η Ελληνική Κοινωνία
Σε αδρές γραμμές θα λέγαμε ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται διχασμένη, με περίπου 1 στους 2 πολίτες να απορρίπτει στοιχεία νεωτερικότητας που αποτελούν μέρος μιας σύγχρονης πραγματικότητας. Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ελληνική κοινωνία είναι λιγότερη ανεκτική σε στοιχεία πολυπολιτισμικότητας και λιγότερο ανεκτική στο διαφορετικό. Από τα αποτελέσματα φαίνεται πως δεν εμφανίζει ακόμα ισχυρό υπόβαθρο για να στηρίξει με ευκολία την αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων και πολιτισμών, ή ακόμα και ανεξιθρησκίας
Εθνική αυτοπεποίθηση και ναρκισσισμός
Ο σύγχρονος Έλληνας αισθάνεται μια "ισχυρή εθνική αυτοπεποίθηση" που απορρέει τόσο από το παρελθόν και την ιστορία του όσο και από την προσλαμβάνουσα εικόνα που έχει για τη γεωπολιτική θέση της χώρας, και που σε μεγάλο βαθμό τη διαφοροποιεί από όλους τους Βαλκάνιους γείτονές της μέχρι σήμερα.
Η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα, παρά τα προβλήματά της, είναι μια μοντέρνα χώρα που δεν διαφέρει πολύ από τις άλλες χώρες της Ευρώπης (68,3%,+10%), άποψη που την υποστηρίζουν κυρίως άτομα ηλικίας 65+ (74,9%), πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με δεξιά πολιτική τοποθέτηση/πολιτικό προσανατολισμό. Η πλειοψηφία των πολιτών (74,6%, +12,3%) εκτιμά ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός με μεγάλη ιστορία που παρά τη σημερινή κρίση ξεχωρίζει για την ευφυία και τον πολιτισμό του.
Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται από την άποψη ότι το 54,5% των πολιτών (+7,3% από πέρυσι) είναι σύμφωνοι με την άποψη ότι "Έλληνας γεννιέσαι", με τον υψηλότερο βαθμό συμφωνίας για τη θέση αυτή να καταγράφεται στις ηλικίες 55+, σε άτομα μέχρι δευτεροβάθμια μόρφωση, δεξιάς και κεντροδεξιάς πολιτικής τοποθέτησης. Εκτός από το να υιοθετεί ελληνικά ήθη και έθιμα (54,3%, όσο και πέρυσι), οι ερωτώμενοι πιστεύουν πως "για να θεωρηθεί κάποιος Έλληνας" θα πρέπει να έχει γεννηθεί από Έλληνες γονείς (43,4% +7,3%), να μιλάει ελληνικά (24,9% -3,1%) να έχει γεννηθεί στην Ελλάδα (24,8%, όσο και πέρυσι), και να είναι Χριστιανός Ορθόδοξος (24,3%, +7,1%).
Με το τρίπτυχο οικογένεια, ένοπλες δυνάμεις και αστυνομία στην κορυφή των θεσμών που εμπιστεύονται οι Έλληνες, σκιαγραφείται ένα παραδοσιακό, αν όχι συντηρητικό κοινωνικό προφίλ. Σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση του Δεκεμβρίου του 2016, τη μεγαλύτερη αύξηση στην εμπιστοσύνη παρουσιάζει η κυβέρνηση (11,9%), ο πρωθυπουργός (11,8%) και τα πολιτικά κόμματα (7%, αν και διατηρούν πολύ αρνητικό ισοζύγιο -50,5%). Βεβαίως, αυτοί οι θεσμοί τον Δεκέμβριο του 2016 είχαν πέσει εξαιρετικά χαμηλά, και εξακολουθούν να απέχουν από τα επίπεδα εμπιστοσύνης που είχαν καταγραφεί στη μέτρηση του Απριλίου του 2015.
Κάνουμε αυτοκριτική
Με μια τάση αυτοκριτικής διάθεσης περίπου 3 στους 4 Έλληνες πιστεύουν πως η χρόνια οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως σε "δικές μας αδυναμίες", ενώ 1 στους 5 αποδίδει ευθύνες τόσο στις δικές μας αδυναμίες όσο και στους ξένους. Αξίζει να σημειωθεί σε αυτή την ερώτηση οι απαντήσεις "στις δικές μας αδυναμίες", και "τόσο στις δικές μας αδυναμίες όσο και στους ξένους" επιστρέφουν σχεδόν ακριβώς στα ποσοστά του 2015, μετά από μια αντίστοιχη μείωση και αύξηση κατά περίπου 8% το 2016.
Θέλουμε μικρότερο κράτος και άρση μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων
Οι σχέσεις του κράτους με την οικονομία αποτελούν βασικό πυλώνα του μοντέλου ανάπτυξης κάθε ανεπτυγμένης δυτικής κοινωνίας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της φετινής έρευνας, στην Ελλάδα επικρατεί η άποψη πως το κράτος επεμβαίνει υπερβολικά στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, καθώς περίπου 2 στους 3 Έλληνες τάσσονται υπέρ της άποψης αυτής, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας, ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.
Το 61% των ερωτηθέντων απαντά πως "χρειαζόμαστε μικρότερο δημόσιο τομέα". Εκτός από τους δημόσιους υπαλλήλους, τους φοιτητές και όσους ασχολούνται με τα οικιακά, όλες οι άλλες ομάδες απασχόλησης τάσσονται υπέρ αυτής της άποψης. Περισσότερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το γεγονός πως τα άτομα ηλικίας 65+ με ποσοστό 71% συμφωνούν με τη μείωση του δημοσίου τομέα. Επίσης ενδιαφέρον το γεγονός πως η κατανομή ανάμεσα στις ομάδες οικονομικής δυνατότητας είναι σχεδόν ομοιόμορφη.
2 στους 3 Έλληνες συμφωνούν πως η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει ο δημόσιος τομέας θα βελτιωθεί εάν καταργηθεί η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων. Εκτός των ίδιων των δημόσιων υπαλλήλων, των φοιτητών, των συνταξιούχων και όσων ασχολούνται με τα οικιακά, όλες οι υπόλοιπες ομάδες απασχόλησης συμφωνούν με αυτήν την άποψη.
Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα
εδώ