ΑΡΘΡΟ: Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ...

Η ρωσική επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917 ήταν ένας μαζικός αγώνας των απλών ανθρώπων που καθοδηγήθηκε από την εργατική τάξη σε μία κοινωνία σε μεγάλο βαθμό αγροτική. Ο αμερικανός δημοσιογράφος Τζον Ριντ σε ρεπορτάζ του για την επανάσταση στην Ρωσία ανέφερε: «Αυτή είναι η επανάσταση, η ταξική πάλη με το προλεταριάτο, τους στρατιώτες και τους χωρικούς να παρατάσσονται μαζί ενάντια στην αστική τάξη. Ο προηγούμενος Φεβρουάριος ήταν προκαταρκτική φάση για την επανάσταση… η τεράστια δύναμη των Μπολσεβίκων έγκειται στο ότι η κυβέρνηση του Κερένσκι αγνόησε απολύτως τις επιθυμίες των μαζών όπως αυτές εκφράστηκαν στο πρόγραμμα των Μπολσεβίκων για ειρήνη, δηλαδή τον έλεγχο της γης και της βιομηχανίας από τους εργάτες».

1 Οι ρώσοι αγρότες ήταν διαποτισμένοι με θρησκευτικές προλήψεις και η κοινωνία ήταν ένα μείγμα μισοφεουδαλικών σχέσεων και άνθισης της βιομηχανικής παραγωγής. Εν τούτοις, η επανάσταση πέτυχε μεταρρυθμίσεις που περισσότεροι σημερινοί ΛΟΑΤ ακόμα παλεύουν για αυτές. Η ρωσική επανάσταση άλλαξε εντελώς όλες τις προηγούμενες δομές της κοινωνίας συμπεριλαμβανομένων και των πιο στενών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Όταν αυτή η επανάσταση ανατράπηκε από τον οικονομικό αποκλεισμό, τον πόλεμο και την αντεπανάσταση οι προηγούμενες νίκες και σε αυτά τα ζητήματα εγκαταλείφθηκαν.Υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να δυσφημήσουν την τεράστια παρακαταθήκη για τους ΛΟΑΤ στον απόηχο της ρωσικής επανάστασης

2. Για παράδειγμα, ο ρώσος ιστορικός Igor Kon γράφει: «Ο μπολσεβικισμός από την μία πλευρά κατέλυσε τον θεό, τον θρησκευτικό γάμο και τις απόλυτες ηθικές αξίες και απ’ την άλλη το δικαίωμα του ατόμου για προσωπικό αυτοκαθορισμό και αγάπη που να στέκεται ψηλότερα από όλα τα κοινωνικά καθήκοντα.

3 Ωστόσο τα γεγονότα τον διαψεύδουν. Το 1917 όλοι οι νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας μαζί με τον υπόλοιπο ποινικό κώδικα ακυρώθηκαν από την νέα επαναστατική κυβέρνηση. Το συναινετικό σεξ θεωρήθηκε προσωπικό ζήτημα. Οι γκέι ήταν ελεύθεροι να ζήσουν όπως ήθελαν χωρίς την παρέμβαση του κράτους αλλά και τα σοβιετικά δικαστήρια ενέκριναν επίσης τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν ακόμα και καταγεγραμμένα παραδείγματα εγχείρησης αλλαγής φύλου την δεκαετία του 1920. Με άλλα λόγια, η επανάσταση πραγματοποίησε αυτό το μεγαλειώδες κοινωνικο - σεξουαλικό άλμα τρία χρόνια πριν οι γυναίκες στην Αμερική καταφέρουν να κερδίσουν το δικαίωμα στην ψήφο και περίπου ενενήντα χρόνια πριν το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ καταργήσει όλους τους νόμους για σοδομισμό.

4

Για να υπερασπιστούμε το ιστορικό των αξιοσημείωτων προόδων για τις σεξουαλικές μειονότητες που έγιναν στην νεαρή Σοβιετική Ένωση είναι σημαντικό να αποτυπώσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές οι νίκες επιτεύχθηκαν. Η Ρωσία ήταν μία μισοφεουδαλική, πολιτισμικά καθυστερημένη και κατά κύριο λόγο αγροτική κοινωνία στην οποία οι καπιταλιστική βιομηχανία εντοπίζονταν σε λίγα βιομηχανικά κέντρα όπως η Αγία Πετρούπολη. Μόνο χυδαίοι μαρξιστές θα τολμούσαν να ισχυριστούν ότι υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε μια κοινωνία να κάνει το άλμα από την καταπίεση στην απελευθέρωση μέσα από μία ακλόνητη και χωρίς πισωγυρίσματα πορεία. Η κοινωνική πρόοδος είναι πιο πολύπλοκη και διαλεκτική απ’ ότι η γραμμική εξέλιξη προτείνει. Ο ρώσος επαναστάτης Λέον Τρότσκι με σαφήνεια καθόρισε το καθεστώς της προεπαναστατικής Ρωσίας: «Η ανάπτυξη της Ρωσίας είναι πρώτα απ’ όλα άξια παρατήρησης για την καθυστέρηση της. Ωστόσο η ιστορικά καθορισμένη καθυστέρηση δεν σημαίνει απλώς το να ακολουθείς την πορεία των πιο αναπτυγμένων κρατών με εκατό ή διακόσια χρόνια καθυστέρηση. Αντίθετα, προκαλεί έναν εντελώς διαφορετικό συνδυασμό για τον κοινωνικό σχηματισμό στον οποίο τα πιο εξελιγμένα επιτεύγματα του καπιταλιστικού οικοδομήματος και της καπιταλιστικής τεχνικής ολοκληρώνονται μέσα στις κοινωνικές σχέσεις της φεουδαλικής και προφεουδαλικής βαρβαρότητας, μετασχηματίζοντας και κυριαρχώντας αυτές και διαμορφώνοντας μία μοναδική σχέση ανάμεσα στις τάξεις.»

5 Αυτός ο χαρακτηρισμός της συνδυαστικής και άνισης ανάπτυξης που περιγράφει ο Τρότσκι σαν υπαρκτό φαινόμενο στην Ρωσία έκανε αναγκαία την έκκληση των Μπολσεβίκων για εξάπλωση της επανάστασης σε παγκόσμιο επίπεδο, σε προβιομηχανικά και πολιτισμικά ανεπτυγμένα κράτη. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας μίας επιτυχημένης επανάστασης ήταν κεντρικός στην αντίληψη που είχαν ο Τρότσκι και ο Λένιν για το πώς οι αρχικές πρόοδοι θα μπορούσαν να επεκταθούν προκειμένου να μην καταστραφούν οι πρώτες προσπάθειες της νέας εξουσίας από τον εμφύλιο πόλεμο, την απομόνωση και τις κακουχίες. Τελικά, δεν ήταν η άσκηση λάθος πολιτικής από τους Μπολσεβίκους αλλά ο στραγγαλισμός της επανάστασης από τον ιμπεριαλισμό που οδήγησε σε αδιέξοδο και στην άνοδο του Στάλιν στην εξουσία. Μια πρωτοποριακή ιστορία του φύλου και της σεξουαλικότητας στην Ρωσία, από τον Νταν Χίλι, πριν κατά την διάρκεια και μετά την επαναστατική περίοδο μας παρέχει νέα στοιχεία για τις τεράστιες κοινωνικές μετατοπίσεις σε ερωτήματα σχετικά με την σεξουαλικότητα τις οποίες προκάλεσε η επανάσταση6. Νομικά, πολιτικά και ιατρικά αρχεία εκείνης της εποχής καταρρίπτουν την αντισεξουαλική εικόνα για τον Μπολσεβικισμό που διαδόθηκε μέσω του Χόλιγουντ με ταινίες όπως την κλασσική ταινία του 1939 με τίτλο Ninotchka στην οποία ο σκυθρωπός και σοβαρός σοβιετικός - μέλος του κόμματος - που τον υποδύεται η Γκρέτα Γκάρμπο, πολιορκείται από την γοητεία και το πνεύμα μίας ορμητικής αμερικανίδας. Με δεδομένο το εύρος της ιστορικής διαστρέβλωσης και των ψεμάτων αξίζει να αναπαράγουμε εκτεταμένα το φυλλάδιο του 1923 με τίτλο «Η σεξουαλική επανάσταση στην Ρωσία» που έχει γραφτεί από τον Δρ ΓκριγκόριΜπάτκις, διευθυντή του Ινστιτούτου Κοινωνικής Υγιεινής της Μόσχας: «Η παρούσα σεξουαλική νομοθεσία της Σοβιετικής Ένωσης είναι απότοκος της επανάστασης του Οκτώβρη. Αυτή η επανάσταση είναι σημαντική όχι μόνο ως πολιτικό φαινόμενο, το ο ποίο διασφαλίζει την πολιτική ηγεμονία της εργατικής τάξης αλλά και για τις επαναστάσεις που προέρχονται από αυτήν και αγγίζουν όλους τους τομείς της ζωής... 

6. Η σοσιαλιστική νομοθεσία της ρωσικής κομμουνιστικής επανάστασης δεν σκοπεύει να είναι προϊόν αμιγούς θεωρητικής γνώσης αλλά περισσότερο αντιπροσωπεύει το εξαγόμενο της εμπειρίας. Μετά την επιτυχή επανάσταση και τον θρίαμβο της πράξης επί της θεωρίας, οι άνθρωποι πρώτα αγωνίστηκαν για νέους σταθερούς κανονισμούς μαζί με τις οικονομικές πολιτικές. Ταυτόχρονα με αυτές δημιουργήθηκαν μοντέλα διαχείρισης της οικογενειακής ζωής και μορφές σεξουαλικών σχέσεων που απαντούσαν στις ανάγκες και τις φυσικές επιταγές των ανθρώπων... Ο πόλεμος κινητοποίησε τις ευρείες μάζες, τα εκατό εκατομμύρια αγρότες. Οι νέες συνθήκες έφεραν μαζί τους μια νέα ζωή και ένα νέο όραμα. Την πρώτη περίοδο του πολέμου, οι γυναίκες κέρδισαν την οικονομική τους ανεξαρτησία τόσο στο εργοστάσιο όσο και στον αγρό ωστόσο πρώτη η Οκτωβριανή επανάσταση έκοψε τον γόρδιο δεσμό και αντί για μια απλή μεταρρύθμιση επαναστατικοποίησε εντελώς τους νόμους. Η επανάσταση δεν άφησε τίποτα να επιβιώσει από το παλιούς δεσποτικούς και απείρως αντιεπιστημονικούς νόμους· δεν βάδισε στο μονοπάτι της ρεφορμιστικής αστικής νομοθεσίας το οποίο με νομολογικές λεπτότητες ακόμα στηριζόταν στην ιδέα της ιδιοκτησίας στην σεξουαλική σφαίρα και τελικά απαιτούσε την απόδοση περισσότερων σεξουαλικών ελευθεριών στον άντρα εις βάρος της γυναίκας. Αυτοί οι νόμοι πάντα υπάρχουν όσο δεν λαμβάνεται υπόψη η επιστήμη. Η σοβιετική νομοθεσία προχώρησε σε ένα καινούργιο προηγουμένως απάτητο μονοπάτι με σκοπό να ικανοποιήσει τους καινούργιους στόχους και τα καινούργια καθήκοντα της επανάστασης…
Τώρα, λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις παραμέτρους αυτής της μεταβατικής περιόδου, η σοβιετική νομοθεσία βασίζεται στις παρακάτω αρχές:

Διακηρύσσει την απόλυτη μη ανάμειξη του κράτους σε ζητήματα που άπτονται της σεξουαλικής ζωής, εφόσον κανείς δεν τραυματίζεται και κανενός τα συμφέρονται δεν αποτελούν αντικείμενο σφετερισμού[η έμφαση στο πρωτότυπο].
Όσον αφορά την ομοφυλοφιλία, τον σοδομισμό και διάφορες άλλες μορφές σεξουαλικής ικανοποίησης, οι οποίες θεωρούνται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία σαν προσβολές ενάντια στην δημόσια ηθική η σοβιετική νομοθεσία αντιμετωπίζει αυτές ακριβώς όπως και εκείνες που αποκαλούνται “φυσιολογικές” συνευρέσεις. Όλες οι μορφές σεξουαλικής συνευρέσεις είναι προσωπικό ζήτημα. Μόνο όταν υπάρχει εξαναγκασμός καθώς και γενικά όταν υπάρχει τραυματισμός ή σφετερισμός των δικαιωμάτων ενός άλλου προσώπου τίθεται ζήτημα ποινικής δίωξης [η έμφαση στο πρωτότυπο].»

7

Αυτή είναι μια μάλλον ασυνήθιστη διακήρυξη αρχών για οποιαδήποτε κοινωνία, πόσο μάλλον για μία που βρισκόμενη εν μέσω μιας παγκόσμιας εκρηκτικής κατάστασης επιχείρησε να επαναστατήσει και υπέμεινε τον εμφύλιο πόλεμο κατά την διάρκεια του οποίου εκατομμύρια πέθαναν, η πείνα ήταν εξαντλητική και η εκβιομηχάνιση εκτοξεύτηκε πίσω στα επίπεδα του 18ου αιώνα.

Προγενέστερα της επανάστασης, μία αδύναμη αστική τάξη που κατείχε και λειτουργούσε τα εργοστάσια υπό την εξουσία του τσάρου αν και είχε θέσει εκτός νόμου ανεχόταν εμπορικές συναλλαγές ποικίλου είδους με επίκεντρο το σεξ στα λουτρά και στους οίκους ανοχής των μεγάλων πόλεων σύμφωνα με τον Χίλι.

8 Μία παράνομη γκέι υποκουλτούρα αναδύθηκε τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα στην Αγία Πετρούπολη και την Μόσχα μετά την χειραφέτηση των δουλοπάροικων το 1861 γεγονός που οδήγησε μεγάλους αριθμούς κυρίως νεαρών ανδρών σε αυτές τις πόλεις προς αναζήτηση δουλειάς στα εργοστάσια όπου και στεγάζονταν σε ιδίου φύλου κοιτώνες μακριά από την οικογένεια και σε μεγάλο βαθμό διαχωρισμένοι από τις γυναίκες.

9 Οι περισσότερες καταγεγραμμένες περιπτώσεις «λεσβιανισμού» προέκυπταν ανάμεσα στις γυναίκες των ρωσικών οίκων ανοχής που εξυπηρετούσαν τον αρσενικό πληθυσμό αν και ένας μικρός αριθμός γυναικών «αγόραζε» σεξ από γυναίκες που εκδίδονταν.

10 Αλλά εκτός από δεσμούς μεταξύ αντρών που άνηκαν στα ανώτερα στρώματα και ζούσαν μαζί, η ομοφυλοφιλία στην προεπαναστατική Ρωσία ήταν συνήθως υπόθεση που κρατιόνταν μακριά από τα μάτια της κοινωνία και ακόμη συχνότερα οι νέοι και πιο φτωχοί «πουλούσαν “σεξ σε μεγαλύτερους ή πλουσιότερους. Παρόλα αυτά ακόμα και η συναινετική επαφή τιμωρούνταν με εξορία στη Σιβηρία συμπεριλαμβανομένης και σκληρής εργασίας αν κάποιος μικρότερος σε ηλικία είχε ανάμειξη στην υπόθεση. Μισογύνικες αντιλήψεις για την σεξουαλικότητα των γυναικών, όπως και στην Ευρώπη, άφησε τις ομοφυλόφιλες σχέσεις των γυναικών χωρίς νομοθετική ρύθμιση· οι περιορισμοί της οικογενειακής ζωής μιας πυρηνικής οικογένειας καθιστούσαν σχεδόν ασσύλυπτους τέτοιους δεσμούς.

Η επανάσταση τα άλλαξε όλα αυτά. Το φυλλάδιο του Μπάτκις ούτε κατά διάνοια δεν ήταν απλά μια διακήρυξη προθέσεων· γνήσιες αλλαγές στην σεξουαλική στάση και συμπεριφορά-πέρα από την εξάλειψη του ποινικού κώδικα-συνέβησαν σαν αποτέλεσμα της μπολσεβίκικης επανάστασης του 1917. Μία ένδειξη είναι και το γεγονός της επιλογής των ατόμων που θα εκπροσωπούσαν την επανάσταση διεθνώς· ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος Γκριγκόρι Τσιτσέριν ήταν υπουργός δημοσίων σχέσεων και υπηρέτησε σε αυτή την θέση από το 1918 μέχρι και το 1930 όταν παραιτήθηκε λόγω ασθένειας.

11 Αυτός ο άνθρωπος δεν δρούσε στα παρασκήνια αλλά δούλεψε μαζί με τον αρχηγό του Κόκκινου Στρατού Λέον τρότσκι στις διαπραγματεύσεις ειρήνης με την Γερμάνια στο Μπρεστ-Λιτόφσκ και του είχε ανατεθεί να είναι το πρόσωπο της επανάστασης στο εξωτερικό. Ο Τσιτσέριν ήταν αριστοκρατικής καταγωγής διπλωμάτης και επιστήθιος φίλος με τον πιο επιφανή ρώσο ομοφυλόφιλο ποιητή, τον Μιχαήλ Αλεξέεβιτς Κουζμίν, τον επιδεικτικά εξεζητημένο συγγραφέα του πρώτου γνωστού μυθιστορήματος σε οποιαδήποτε γλώσσα που παίρνει θέση υπέρ των ομοφυλόφιλων. Το μυθιστόρημα αυτό είχε τον τίτλο Φτερά.

12 Πολλά έχουν ειπωθεί για την υποτιθέμενη διαμάχη ανάμεσα στον Λένιν και την υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας Αλεξάντρα Κολοντάι σχετικά με την σημασία του σεξ και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. H Κολοντάι συνηγορούσε υπέρ του «ελεύθερου έρωτα». Ακόμα και ο Χίλι συμμετέχει με τις παρατηρήσεις του σε αυτή την συζήτηση: «Ο υπαινιγμός που ελλόχευε στις παρατηρήσεις του Λένιν για μια πολιτική που θα αφορούσε την χειραφέτηση των ομοφυλόφιλων επί σοσιαλισμού ήταν ότι αυτού του είδους ο “ελεύθερος έρωτας” θα έπρεπε να περιμένει (όπως και όλη η συζήτηση για την σεξουαλικότητα) μέχρις ότου η προλεταριακή επανάσταση να ανακατασκευάσει την υλική τάξη».

13 Αυτή ωστόσο είναι μια μάλλον δύσκαμπτη ανάγνωση των σκέψεων του Λένιν που συμμορφώνεται με τον Ψυχρό Πόλεμο –και τον σταλινισμό-, παρωδεί τον Λένιν σαν έναν ασκητικό, παρά την συμπάθεια που έτρεφε για απολαύσεις όπως το κρασί, τα σπόρ και ναι ακόμα και την πολύ στενή σχέση με τις γυναίκες. Στα γράμματα του Λένιν το 1915 προς την Ινέσα Αρμάντ με την οποία διατηρούσε δεσμό έγραφε ότι η επανάσταση θα απελευθερώσει τον έρωτα «από τα εμπόδια που του θέτουν οι θρησκευτικές προκαταλήψεις, οι πατριαρχικές κοινωνικές δομές, ο νόμος, η αστυνομία και τα δικαστήρια».

14 Όταν επιχειρηματολογεί κατά της πριμοδότησης της οργάνωσης των εκδιδόμενων γυναικών αντί όλων των υπόλοιπων, οι επικριτές του τον κατηγορούν για βικτωριανή ακαμψία.

Ο σοσιαλιστής Ντάνκαν Χάλας περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν τα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση: «Μέχρι τον Μάιο του 1919 η κανονική παροχή καυσίμου στη ρωσική βιομηχανία είχε μειωθεί κατά 105. Μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου το 79% του συνόλου των σιδηροδρομικών γραμμών ήταν εκτός λειτουργίας και αυτό σε μία αχανή χώρα όπου οι μηχανοκίνητες μεταφορές στην πραγματικότητα ήταν ανύπαρκτες. Μέχρι το τέλος του 1920 η παραγωγή όλων των εργοστασιακών αγαθών είχε πέσει στο 12,9% του επιπέδου που ήταν το 1913. Οι επιπτώσεις στην εργατική τάξη ήταν καταστροφικές. Τον Δεκέμβριο του 1918 ο αριθμός των εργατών της Πετρούπολης είχε πέσει στο μισό των επιπέδων ου 1916. Μέχρι τον Δεκέμβρη του 1920 η πόλη είχε χάσει το 57,5% του συνολικού της πληθυσμού. Στα ίδια τρία χρόνια η Μόσχα έχασε το 44,5 του συνολικού της πληθυσμού. Ο πόλεμος, η πείνα και ο τύφος ανάγκασαν και τους “κόκκινους” και τους “λευκούς” να επιτάξουν διάφορα αγαθά εξαφάνιση τέτοιων αγαθών όπως των σπίρτων, της παραφίνης και της κλωστής - αυτή ήταν η πραγματικότητα στην Ρωσία των χρόνων 1920-1921. Σύμφωνα με τον Τρότσκι σε κάποιες επαρχίες είχε αναφερθεί ακόμα και κανιβαλισμός.»

15 Αν λοιπόν τοποθετηθούν σε κάποιο πλαίσιο τα «αισθήματα» του Λένιν εμφανίζονται λογικά.

Ένα γράμμα του Λένιν το 1920 προς την Κλάρα Τσέτκιν – το οποίο έχει αποκτήσει πολύ κακή φήμη - επικρίνει το χάος που επικρατούσε στην σεξουαλική ζωή των εφήβων κατά την διάρκεια της επανάστασης. Έγραφε ότι η σεξουαλική ικανοποίηση δεν έπρεπε να είναι «τόσο απλή και ασήμαντη όπως το να πίνεις ένα ποτήρι νερό».

16 O Λένιν υποστήριζε ότι αντίθετα με αυτό οι μαρξιστές πρέπει να παλεύουν για την κοινωνική υπευθυνότητα και ειλικρίνεια ακόμα και στις πιο προσωπικές τους σχέσεις. Σε μια σοβαρή επίπληξη προς τους επικριτές του ο Λένιν αντέταξε: «Ο κομμουνισμός δεν υποτίθεται πως θα φέρει τον ασκητισμό αλλά την χαρά της ζωής και την ζωντάνια μέσα από μια πλήρη σεξουαλική ζωή».

17 Ο Βίλχελμ Ράιχ, ένας ψυχολόγος των αρχών του 20ου αιώνα και υπέρμαχος της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του μαρξισμού στην αρχή της καριέρας του αμφισβήτησε τις υπόνοιες που ήθελαν τον Λένιν σεμνότυφο. Ο Ράιχ περιέγραψε την έκρηξη που γνώρισε –κάτω από την εξουσία των Μπολσεβίκων- η διαμάχη πάνω σε ζητήματα που αφορούσαν την σεξουαλικότητα και γράφει σχετικά με την σύγχυση που εκφράσθηκε από εργάτες και Μπολσεβίκους όσον αφορά την αδυναμία να τεθούν θεωρητικά ερωτήματα της σεξουαλικής επανάστασης προς εξέταση εξαιτίας των υλικών φραγμών που έμπαιναν από την φτώχεια και την απομόνωση της Ρωσίας.

18
Ακόμα και αν οι επικριτές του Λένιν είχαν δίκιο όσον αφορά τις προσωπικές του απόψεις - κάτι που πιστεύω ότι δεν ισχύει - αυτό δεν μπορεί να διαγράψει την τεράστια πρόοδο που επέφερε η επανάσταση. Στην πραγματικότητα αν οι κατηγορίες που του επιρρίπτονται είναι σωστές, αυτό κάνει ακόμα πιο σαφές ότι η επανάσταση δεν ήταν κάποιο πραξικόπημα του Λένιν και μιας μικρής κλίκας, όπως συχνά υποστηρίζεται, αλλά ένα μαζικό φαινόμενο στο οποίο οι διαμάχες και οι ανοιχτές διαφωνίες σχετικά με την διακυβέρνηση της νέας κοινωνίας κυριαρχούσαν όλη την πολιτική ζωή.

Όταν γράφτηκε ο καινούργιος ποινικός κώδικας το 1922, οι νόμοι για τον σοδομισμό, την αιμομιξία και την ηλικία συγκατάθεσης σε μια ερωτική πράξη δεν συμπεριλήφθηκαν. «Η σεξουαλική ωριμότητα επρόκειτο να καθοριστεί με εξέταση μίας προς μία των υποθέσεων που θα προέκυπταν και σε συμφωνία με ιατρική γνωμάτευση»

19. Η πορνεία κατέστη ζήτημα δημόσιας υγιεινής, όχι έγκλημα, και ανατέθηκε σε έναν επίτροπο για την υγεία να αντιμετωπίσει τις σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες. Επίσης ενεργοποιήθηκαν πολιτικές κοινωνικής βοήθειας που πρόσφεραν σε γυναίκες και νεαρούς άντρες, που προηγούμενα εκδίδονταν, εναλλακτικές όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση και την οργάνωση της καθημερινής τους ζωής.

Ας αντιπαραθέσουμε τώρα την αντιμετώπιση των Μπολσεβίκων και του Λένιν με εκείνη της αναρχικής Έμα Γκόλντμαν που συχνά ηρωοποιείτε ως η ανένδοτη ριζοσπάστρια όσον αφορά την σεξουαλική ζωή. Σ' ένα γράμμα της προς τον Χάβελοκ Έλις το 1924, η Γκόλντμαν επιτίθεται στην «στενότητα» ορισμένων από τις λεσβίες που συνάντησε, τις οποίες αποκάλεσε «“τρελή παρτίδα” που με την προσκόλληση τους στις δικές τους συνθήκες καταπίεσης και τον αποκλεισμό από την συζήτηση όλων των άλλων ζητημάτων την ενοχλούσαν τρομερά».

20 Εκείνοι που γρήγορα υποδεικνύουν κάθε κριτική έκφραση του Λένιν πάνω σε ζητήματα σεξουαλικής απελευθέρωσης -συχνά εκτός ιστορικού πλαισίου- πρόθυμα μας δίνουν πολλές αιτιολογίες για το ότι αυτή η κριτική που ασκούσε η Γκόλντμαν ήταν απόλυτα λογική στα πλαίσια των ευρύτερων δυνάμεων που συμμετείχαν στις επαναστατικές αναταραχές της εποχής της.

Τυπικό των σχολίων σχετικά με τον υποτιθέμενο ασκητισμό των επαναστατών, θέση που κυριαρχεί στις δουλειές των περισσότερων ιστορικών, είναι το σχόλιο της Αϊλίν Κέλι ότι «Ο επαναστάτης επρόκειτο να γίνει ένας άψογος μονολιθικός καταπιέζοντας όλα τα ιδιωτικά ενδιαφέροντα, συναισθήματα και τις φιλοδοξίες… Όχι μόνο η τέχνη, η λογοτεχνία και οι προσωπικές σχέσεις αλλά και όλες οι θεωρητικές αναζητήσεις, που δεν αφορούσαν άμεσα την επανάσταση, απαγορεύονταν ως μάταιο ξόδεμα χρόνου των υπερφίαλων ανδρών.»

21 Εγείρεται ωστόσο το ερώτημα πώς ο Τρότσκι, αρχηγός του Κόκκινου Στρατού και στενότερος συνεργάτης του Λένιν, κατά την διάρκεια της επανάστασης έγραφε μελέτες για την τέχνη και την λογοτεχνία οι οποίες δημοσιεύθηκαν από την σοβιετική κυβέρνηση το 1924 και αργότερα εκδόθηκαν ως βιβλίο υπό τον τίτλο Λογοτεχνία και επανάσταση. Σε αυτό το έργο ο Τρότσκι, «ένας πλήρους απασχόλησης επαναστάτης», εκφράζει εξαιρετική οικειότητα με την ποίηση, την λογοτεχνία και όλα τα είδη καλλιτεχνικής έκφρασης. Ο ίδιος αξιολογεί τα γραπτά ενός ανοικτά ομοφυλόφιλου ποιητή, του Νικολάι Κλιούεβ, χωρίς ποτέ να σχολιάζει με τον έναν ή άλλο τρόπο την σεξουαλικότητα του. Δεν είναι δικαίωμα να κρίνεται το έργο κάποιου για το περιεχόμενο του και όχι για την σεξουαλικότητα του ένας καθοριστικός και θετικός αποχωρισμός από την μακραίωνη παράδοση της αστικής τάξης;
Η επαναστατική Ρωσία επεδίωκε επίσης να σπάσει την στενότητα των φεουδαρχικών παραδόσεων με το να έρχεται σε επαφή με εκείνους τους ανθρώπους έκτος Ρωσίας που είχαν μελετήσει για χρόνια και είχαν τοποθετηθεί σε ερωτήματα που αφορούσαν την σεξουαλική ελευθερία. Μια αντιπροσωπεία σοβιετικών γιατρών και ερευνητών ταξίδεψε το 1921 στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τον μεταρρυθμιστή Δρ Μάγκνους Χίρσφελντ στο Ινστιτούτο για την Σεξουαλική Έρευνα. Εκεί ζήτησαν να προβληθεί ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον ομοφυλοφιλικό έρωτα και με έκπληξη διαπίστωσαν ότι είχε απαγορευθεί. Το περιοδικό του Χίρσφελντ καταγράφει τις εντυπώσεις του υπουργού Υγείας Σαμάσκο: «Δήλωσε (ο Σαμάσκο) πόσο ευχαριστημένος ήταν που στην καινούργια Ρωσία η προηγούμενη ποινή εναντίον των ομοφυλόφιλων είχε τελείως καταργηθεί».

22
Στις γυναίκες που ντύνονταν αντρικά για να περνιόνται για άντρες και υπηρέτησαν στον Κόκκινο Στρατό δόθηκαν θέσεις εξουσίας. Ο διευθυντής του Ινστιτούτου για την Νευροψυχιατρική Προφύλαξη στην Μόσχα την δεκαετία του ’20, Λεβ Ρόζενσταϊν κάλεσε «Λεσβίες, γυναίκες της πολιτοφυλακής και του Κόκκινου Στρατού, να του μιλήσουν για την ζωή τους» και ανακοίνωσε ότι «οι γυναίκες στην Σοβιετική Ρωσία μπορούν νόμιμα να πάρουν ονόματα ανδρών και να ζήσουν σαν άντρες».

23 Ο Ρόζενσταϊν θεωρούσε ότι ήταν δουλειά του σαν ψυχίατρος να βοηθάει τους ασθενείς τους να δεχτούν την ομοφυλοφιλική τους επιθυμία - θέση πολύ προοδευτική για την εποχή της· εν αντιθέσει, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση διατήρησε στα βιβλία της την ομοφυλοφιλία ως ψυχική διαταραχή μέχρι το 1973.
Οι σοβιετικοί υπάλληλοι φαίνεται να είχαν πιο ευνοϊκή στάση απέναντι σε γυναίκες που ντύνονταν άνδρες και φέρονταν με έναν στερεοτυπικά ανδρικό τρόπο παρά απέναντι στους άνδρες που ντύνονταν σαν γυναίκες και μιμούνταν την γυναικεία συμπεριφορά· παρόλαυτα ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είχε την έγκριση των δικαστηρίων. Η ανδρική θηλυκότητα θεωρούνταν από κάποιους κοινωνική οπισθοδρόμηση αλλά ο νόμος δεν επέμβαινε για να καταπνίξει όσους εκφράζονταν με αυτό τον τρόπο.

24 Οι κλινικοί ψυχολόγοι ανοιχτά συζητούσαν τις πρακτικές κάποιων γιατρών να κάνουν επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Το τμήμα υγείας της Μόσχας το 1928 ανακάλυψε ένα «τεράστιο αριθμό των περιπτώσεων» ενός γιατρού που «άλλαξε το φύλο και έκανε γυναίκες από άνδρες και το αντίστροφο, χρησιμοποιώντας μάλλον πρωτόγονες χειρουργικές μεθόδους.»

25 Φαίνεται πως τους απασχολούσαν περισσότερο οι ηθικές και ψυχολογικές διακλαδώσεις της πρακτικής αυτής αλλά δεν την εξέταζαν από άποψη νομιμότητας.
Η Αλεξάντρα Κολοντάι περιέγραψε το 1921 τις εκρηκτικές αλλαγές που επήλθαν στις σεξουαλικές σχέσεις: «Η ιστορία ποτέ δεν ξαναείδε τέτοια ποικιλία διαπροσωπικών σχέσεων - ακατάλυτος γάμος και “σταθερή οικογένεια”, “ελεύθερες ενώσεις”, μυστική μοιχεία, ένα κορίτσι που ζεί ανοιχτά με την ερωμένη της σε αυτό που ονομάζεται άγριος γάμος, γάμος σε ζευγάρια, γάμος ανά τρείς ακόμα και ο περίπλοκος γάμος τεσσάρων ανθρώπων - χωρίς φυσικά να αναφέρομαι στις ποικίλες μορφές του εμπορευματοποιημένου σεξ.»

26

Μέσα σε εβδομάδες από την στιγμή που οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία το 1917, κατήργησαν την πατριαρχική εξουσία μέσα στην οικογένεια μέσα από διατάγματα όπως εκείνο της: «Διάλυσης της οικογενειακής ζωής» το οποίο «αφαίρεσε την κυρίαρχη θέση του άντρα, έδωσε στην γυναίκα πλήρη δυνατότητα οικονομικού και σεξουαλικού αυτοκαθορισμού και διακήρυξε σαν αυταπόδεικτο ότι η γυναίκα μπορούσε ελεύθερα να καθορίζει το όνομα της, την κατοικία και την υπηκοότητα της.»

27 Το να καταργηθεί η οικογένεια στους νόμους ήταν σχετικά απλό, αλλά δεν θα μπορούσε να πάει παραπέρα από αυτό αν δεν γινόντουσαν ευρύτεροι και μακροχρόνιοι αγώνες για να αλλάξουν οι υλικές και πολιτισμικές συνθήκες. Κάποιες κοινόχρηστες κουζίνες και κέντρα φροντίδας για παιδιά καθιερώθηκαν από το επαναστατικό κράτος ώστε να απελευθερωθεί η γυναίκα από το σπίτι, ωστόσο κάποιες γυναίκες που προηγούμενα η ζωή τους επικεντρωνόταν στην φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού ήταν απαρηγόρητες και ένοιωθαν τις ζωές τους κενές νοήματος.

28 Ο Βίλχελμ Ράιχ υποστήριξε ότι μέρος της σεξουαλικής επανάστασης στην Ρωσία εμποδίστηκε από τον περιορισμένο χρόνο και τις εξίσου περιορισμένες υλικές συνθήκες που ήταν απαραίτητες για την ανακατασκευή της «μαζικής ψυχής» επειδή «ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι απλά προιόν των οικονομικών δυνάμεων» αλλά επίσης και «η κινητήρια δύναμη τους»

29 Με άλλα λόγια υπάρχει μία δυναμική σχέση μεταξύ ιδεών και πραγματικότητας και ούτε ο χρόνος ούτε οι συνθήκες υπήρχαν για την πλήρη συνειδητοποίηση των επαναστατικών φιλοδοξιών. Οι προσπάθειες να αναμορφωθεί η οικογενειακή ζωή υπό μια νέα οικονομική και κοινωνική τάξη δεν περιορίστηκαν από το όραμα των μαρξιστών Μπολσεβίκων αλλά από τις αποτρεπτικές υλικές και κοινωνικές πραγματικότητες. Ο Τρότσκι προβληματιζόταν σχετικά με την οικογένεια στην επαναστατική Ρωσία στο βιβλίο του Προβλήματα της καθημερινής ζωής: «Δεν μπορείς να “καταργήσεις την οικογένεια”· πρέπει να την ανακατασκευάσεις. Η πραγματική απελευθέρωση των γυναικών είναι ασύλληπτη στην βάση της “γενικευμένης θέλησης”»

30. Οι εναλλακτικές απέναντι στην παραδοσιακή οικογένεια ήταν ανεπαρκείς επειδή υπήρχε έλλειψη πόρων έτσι ώστε να παρέχεται εκείνο το είδος της δημόσιας φροντίδας των παιδιών, δημόσιες κουζίνες και πλυντήρια και άλλα μέσα απαραίτητα για το κτίσιμο μιας καινούργιας κοινωνίας.
Η έκπτωση της επανάστασης από τους αρχικούς της στόχους - συμπεριλαμβανομένου και της σεξουαλικής απελευθέρωσης - δεν ήταν εξαιτίας κάποιου προπατορικού αμαρτήματος της λενινιστικής ή μπολσεβικικής ιδεολογίας αλλά μάλλον λόγω των απίθανων συνθηκών που αντιμετώπισαν οι επαναστάτες. Η χρόνια απομόνωση από οποιαδήποτε άλλη επιτυχή σοσιαλιστική επανάσταση σε μία ανεπτυγμένη βιομηχανική χώρα και η οπισθοδρόμηση της σοβιετικής βιομηχανίας συνδυάστηκαν και επέφεραν πλήγματα σε όλα όσα είχε καταφέρει η επανάσταση μέχρι την δεκαετία του ’30. Όλοι οι μπολσεβίκοι που είχαν ηγηθεί της επανάστασης ήταν είτε νεκροί, εκτελεσμένοι, στην εξορία είτε στην φυλακή με μοναδική εξαίρεση τον Σταλιν που έδωσε πολιτική έκφραση και ηγεσία σε αυτό που επαρκώς ονομάστηκε αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ. Η μαζική αποβιομηχανοποίηση εξαιτίας του πολέμου, η πείνα, η έλλειψη στέγης στιγμάτισαν την καθημερινότητα των περισσότερων εργατών.
Μαζί με την επανακαθιέρωση της ιερότητας της πυρηνικής οικογένειας και της συμβατικής νόρμας όσον αφορά τα φύλα ήρθε και η επαναφορά της νομοθεσίας εναντίον του σοδομισμού το 1934. Ο Στάλιν ανέθεσε στον πολιτιστικό του εκπρόσωπο Μαξίμ Γκόρκι να παρέχει γραπτή δικαιολόγηση για αυτή την ανατροπή στην καθημερινή εφημερίδα Pravda. Δικαιολογώντας την επαναφορά της ποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας ο Γκόρκι υποστήριξε ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μια «μορφή αστικού εκφυλισμού» και χρησιμοποίησε την παρακάτω αποστροφή «Καταστρέψτε τους ομοφυλόφιλους και ο φασισμός θα εξαφανιστεί».

31 Η άνοδος του σταλινισμού σήμανε το τέλος της εξουσίας των εργατών και μαζί με αυτό την ανατροπή των υλικών κατακτήσεων που επέτρεψαν στις σεξουαλικές μειοψηφίες και τις γυναίκες να ζουν ελεύθερα. Επειδή η ΕΣΣΔ βρισκόταν σε ανταγωνισμό με την Δύση τόσο στον στρατιωτικό όσο και στον βιομηχανικό τομέα χρειαζόταν περισσότερη εργατική δύναμη, η οποία απαιτούσε αντίστοιχα και υψηλότερους ρυθμούς γεννήσεων. Στις γυναίκες που έκανα περισσότερα παιδιά δίνονταν μετάλλια και μαζί με αυτό ήρθε και η αναπόφευκτη ανατροπή των σεξουαλικών ελευθεριών που δεν συνεπάγονταν την αναπαραγωγική σεξουαλική λειτουργία η οποία αναγκαστικά συνεπάγεται ετεροφυλόφιλη σχέση. Οι ζωές όλων των εργατών συρρικνώθηκαν και περιορίστηκαν, και οι ομοφυλόφιλοι γύρισαν πάλι σε μία ζωή μακριά από τα μάτια της κοινωνίας*.
Εξαιτίας του εκφυλισμού του διαλόγου και της δημοκρατίας μέσα στα ΚΚ ανά τον κόσμο, τα οποία έβλεπαν τον ρόλο τους στην υπεράσπιση των συμφερόντων της Μόσχας και όχι της εργατικής τάξης, προωθούσαν τις ίδιες στενόμυαλες και αντιδραστικές πολιτικές που προωθούσε και το σοβιετικό καθεστώς. Το να αντιτίθεσαι στις αντιομοφυλόφιλες πολιτικές των ΚΚ από αυτήν την περίοδο και έπειτα δεν είναι το να απορρίπτεις τον μαρξισμό αλλά το να αντιτίθεσαι στο αντίθετο του, τον κρατικό καπιταλισμό, ο οποίος είναι μια οικονομία κρατικά ελεγχόμενη στην οποία οι εργάτες δεν ελέγχουν το κράτος.

Sherry Wolf

Μετάφραση: Ζήνα Λιναρδοπούλου

Σπάρτακος, τεύχος 116, Μάιος 2015

Το κείμενο αποτελεί υποενότητα του κεφαλαίου: «The Myth of the Marxist Homophobia», του βιβλίου της Sherry Wolf, Sexuality and Socialism. History, Politics, and Theory of LGBT Liberation, Haymarket Books, Σικάγο 2009, σσ. 88-100.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο καλύπτουν τη χρονική περίοδο από τα μέσα της 10ετίας του 20 ως τα μέσα της 10ετίας του 30. Mπορούμε να διακρίνουμε σ' αυτές, αντιλήψεις για τις ομόφυλες σχέσεις, στο όριο μεταξύ της ελευθερίας και της καταστολής.
Με τη σειρά: Rodtschenko, Athletes on the Red Square (1935) - Boris Ignatovich, The  bath (1935) - Georgij Sel'ma, Two wrestlers(1935) - Rodchenko, Athletes on the Red Square (1935) - Arkady Shaikhet, Sport parade  (1924)

Σημειώσεις
1. Αναφέρεται στο: Philip Foner, The Bolshevik Revolution: Its Impact on American Radicals, Liberals and Labor (Νέα Υόρκη: International Publishers, 1967), σελ. 20.
2. Βλ: Igor S. Kon, The Sexual Revolution in Russia (Νέα Υόρκη: The Free Press, 1995) and Gregory Carleton, Sexual Revolution in Bolshevik Russia (Πίτσμπουργκ: University of Pittsburgh Press, 2005) για παράδειγμα των πιο εξόφθαλμων επιθέσεων σ' αυτά τα κεκτημένα.
3. Kon, Sexual Revolution in Russia, σελ. 59.
4. Οι γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισαν το δικαίωμα του εκλέγειν, όπως έχει κωδικοποιηθεί στην δέκατη ένατη τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ το 1920, μετά από δεκαετίες αγώνα. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κατήργησε όλους τους νόμους εναντίον του σοδομισμού με 6 ψήφους υπέρ έναντι 3 κατά στο Lawrence του Texas στις 26 Ιουνίου 2003.
5. Leon Trotsky, Stalin (Νέα Υόρκη: Grosset and Dunlap, 1941), σελ. 422.
6. Dan Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia: The Regulation of Sexual and Gender Dissent (Σικάγο: University of Chicago Press, 2001).
7. Αναφέρεται στο: Lauritsen and Thorstad, Early Homosexual Rights Movement, σσ. 71–73.
8. Healey, μέρος I, “Same-Sex Eros in Modernizing Russia,” στο: Homosexual Desire in Revolutionary Russia, σσ. 21–76.
9. ό.π., σελ. 29.
10. ό.π., σελ. 54.
11. “Capitalism and Homophobia: Marxism and the Struggle for Gay/Lesbian Rights,” στο: Donald Morton, (επιμ.), The Material Queer (Μπόλντερ, CO: Westview Press, 1996), σσ. 369–79.
12. Παρατίθεται στο: Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia, σελ. 101.
13. ό.π., σελ. 112.
14. ό.π.
15. Duncan Hallas, “Toward a Revolutionary Socialist Party”, International Socialist Review, Ιούλιος - Αύγουστος 2002, σσ. 68–69.
16. Αναφέρεται στο: Wilhelm Reich, The Sexual Revolution: Toward a Self-Regulating Character Struggle (Νέα Υόρκη: Farrar, Straus & Giroux, 1974), σελ. 195 [Βίλχελμ Ράιχ, Η σεξουαλική επανάσταση, Ράππας, Αθήνα 1972, σελ. 309].
17. ό.π., σελ. 194 [Β. Ράιχ, ό.π.].
18. ό.π., σελ. 179.
19. Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia, σελ. 122.
20. Kissack, Free Comrades, σελ. 187.
21. Αναφέρεται στο: Duberman, Vicinus, and Chauncey, Hidden from History, σσ. 352–53.
22. Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia, σελ. 132.
23. ό.π., σελ. 141.
24. ό.π., σσ. 168–69.
25. ό.π., σελ. 169.
26. Alexandra Kollontai, “Sexual Relations and the Class Struggle”, 1921.
27. Reich, Sexual Revolution, σελ. 170 [Β. Ράιχ, ό.π. σελ. 277].
28. ό.π., σελ. 161–67.
29. ό.π., σελ. 174.
30. Leon Trotsky, Problems of Everyday Life (Νέα Υόρκη: Pathfinder Press, 1994), σελ. 81 [στα ελληνικά: Λέον Τρότσκι, Προβλήματα της καθημερινής ζωής, Ουτοπία, Αθήνα 1980. Η αγγλική έκδοση περιέχει πολλά περισσότερα κείμενα από αυτά που κυκλοφόρησαν στη ρωσική έκδοση του 1923]
31. Αναφέρεται στο: Healey, Homosexual Desire in Revolutionary Russia, σελ. 189.
* Στο πρωτ:back to the closet [Σ.τ.Μ.]

10 ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ GAY ΣΥΖΥΓΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΟΥΝ

Έγιναν διάσημες σε όλο τον κόσμο και μάγεψαν με την ομορφιά τους. Πολλές από τις διάσημες ηθοποιούς του Χόλιγουντ, όμως, έκαναν γάμους οι οποίοι δεν είχαν και την καλύτερη κατάληξη, λόγω των ερωτικών προτιμήσεων των συντρόφων τους.

Κάρι Φίσερ, Λάιζα Μινέλι και Φραν Ντρέσερ είναι μερικές μόνο από τις ηθοποιούς που χρόνια μετά έμαθαν ότι ο σύζυγός τους είναι γκέι. Πώς αντέδρασαν;

Κάρι Φίσερ. Η πρωταγωνίστρια του Star Wars παντρεύτηκε το 1991 τον ανιχνευτή ταλέντων Μπράιαν Λουρντ, για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα. «Μου είπε αργότερα ότι εγώ τον έκανα γκέι... όταν ξεκίνησα να παίρνω και πάλι κωδεΐνη. Και του είπα: "Ξέρεις, ποτέ δεν διάβασα αυτό το μήνυμα στην ταμπέλα. Νόμιζα ότι έγραφε βαρύς εξοπλισμός, όχι ομοφυλοφιλία"».

Τζούντι Γκάρλαντ. Η γνωστή ηθοποιός έκανε 5 γάμους, με τους 4 πρώτους να καταλήγουν σε διαζύγιο. Ο δεύτερος έγινε με τον σκηνοθέτη Vincente Minnelli, ο οποίος φέρεται να είχε σχέσεις με άντρες. Όταν μπήκε στον κόσμο του Χόλιγουντ όμως, ένιωσε ότι έπρεπε να κρύψει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις από το κοινό. Το ζευγάρι έμεινε μαζί για 5 χρόνια και χώρισε το 1951. Αξίζει να σημειωθεί ότι και ο τέταρτος σύζυγος της Γκάρλαντ, ο Mark Herron, φέρεται να ήταν γκέι.

Όπως η μητέρα της, έτσι και αυτή παντρεύτηκε έναν ομοφυλόφιλο. Ο λόγος για την Λάιζα Μινέλι που το 1967 παντρεύτηκε τον μουσικό Peter Allen με τον οποίο πήρε διαζύγιο επτά χρόνια αργότερα. Σύμφωνα με φήμες, ο Allen διατηρούσε σχέση με τον Mark Herron. Και ο τέταρτος σύζυγος της Μινέλι, ο David Gest, λέγεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος.

Φραν Ντρέσερ. Ήταν παντρεμένη από το 1979 μέχρι το 1999 με τον δημιουργό της δημοφιλούς σειράς στην οποία πρωταγωνίστησε, Peter Marc Jacobson.  Στην πραγματικότητα, αυτή που έφυγε από τη σχέση ήταν η ίδια η ηθοποιός, η οποία θέλησε να αφήσει τον επί 20ετίας σύζυγό της να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητά του. Ο Jacobson ήταν συντετριμμένος από τον χωρισμό τους, αλλά το ζευγάρι παρέμεινε κοντά. «Όταν έγραψα το μπεστ σέλερ των New York Times “Cancer Schmancer” ήταν που αποκαλύφθηκε. Μου είπε ότι έβγαινε με άντρες και του είπα “ΟΚ, ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο"».

Μπέτσι Ντρέικ. Έγινε γνωστή από τους ρόλους της δίπλα στον Γκάρι Γκραντ και ήταν η δεύτερη από τις τέσσερις συζύγους της. Παρά το γεγονός όμως ότι ο ηθοποιός έκανε τόσους γάμους, λέγεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αξίζει να σημειωθεί ότι για περισσότερα από 10 χρόνια ο Γκραντ συζούσε με τον Randolph Scott.

Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Τόνι Ρίτσαρντσον το 1962 και έμειναν μαζί μέχρι το 1967, παρά το γεγονός ότι πολλοί φίλοι του πίστευαν ότι είναι γκέι. Ο σκηνοθέτης είχε πολλές σχέσεις με άτομα και τον δύο φύλων και έτσι η Ρεντγκρέιβ συμπέρανε ότι ήταν κρυφά μπαϊσέξουαλ. Ο Ρίτσαρντσον πέθανε το 1991 από επιπλοκές που συνδέονταν με το AIDS.

Ρεμπέκα ντε Άλμπα. Το διάσημο μοντέλο από το Μεξικό ήταν δίπλα στον Ρίκι Μάρτιν επί 14 χρόνια. Οι δυο τους, αν και δεν είχαν παντρευτεί, έδειχναν απόλυτα ερωτευμένοι. Όπως δήλωσε η ίδια, δεν γνώριζε τίποτα για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του συντρόφου της, μέχρι που εκείνος αποκάλυψε δημόσια ότι είναι γκέι.

Μπέρι Μπέρενσον. Παντρεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της στο Remember My Name Anthony Perkins στις αρχές του 1970 και οι δυο τους έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό του από AIDS. O Perkins ήταν γνωστό ότι είχε κάνει πολλές σχέσεις με άντρες καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.

Ελσα Λάντσεστερ. Η βρετανίδα ηθοποιός ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Charles Laughton από το 1929 μέχρι το 1962 γνωρίζοντας ότι είναι γκέι. Στη αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που δεν έκαναν ποτέ παιδιά.

Κάρολ Τσάνινγκ. Παντρεύτηκε τον μάνατζέρ της Charles Lowe το 1956 και έμειναν μαζί για 41 χρόνια. Το 1998 όμως η ηθοποιός κατέθεσε αίτηση διαζυγίου επικαλούμενη σωματική κακοποίηση και μια ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή. Ταυτόχρονα ισχυριζόταν ότι την απάτησε με τον φωτογράφο της. Από την πλευρά του ο Lowe αρνήθηκε τα πάντα.

Πηγή: 10 διάσημες που παντρεύτηκαν τους συζύγους τους χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι γκέι [εικόνες] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/238315/10-diasimes-poy-pantreytikan-toys-syzygoys-toys-horis-na-gnorizoyn-oti-einai-gkei#ixzz3szvhF867

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

 Κάποιος να μας πει τι είναι φυσιολογικό και τι δεν είναι. Ακόμα και οι εντιμότατοι βουλευτές που καταψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης τη βδομάδα που πέρασε δικαιούνται να απαντήσουν. Ίσως επιβάλλεται να απαντήσουν, για να μας εξηγήσουν πώς απειλείται η κοινωνία και αποσυντίθεται ο κοινωνικός της ιστός από τους γκέι και όχι, π.χ., από τα ακόλουθα: * Καθημερινά παππούδες, πατεράδες και άλλες αιμομικτικές περιπτώσεις βιάζουν και κακοποιούν τα εγγόνια και τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι τη γλυτώνουν με μερικούς μήνες φυλάκιση μέχρι να το ξανακάνουν.

* Εκατοντάδες παιδεραστές βρίσκονται γύρω μας αξιοποιώντας πλέον τις νέες τεχνολογίες για να παγιδεύουν νέα παιδιά στα πλοκάμια της ανωμαλίας τους. Οι παιδεραστές δεν είναι τυχαίοι συμπολίτες μας, αλλά συνήθως "καθωσπρέπει". Με πτυχία, καλές δουλειές και πολλές φορές εργαζόμενοι στην εκπαίδευση. * Αρρωστημένοι άντρες σκοτώνουν -και μάλιστα τρεις-τρεις- νεαρούς γιατί λοξοκοίταξαν την γκόμενά τους. Οι γυναίκες για την πλειονότητα των "φυσιολογικών" ανδρών της Κύπρου είναι κτήμα, έπαθλο ή, όπως το έθεσε ο μισογύνης ο απόστολος Παύλος προς Εφεσίους, επιβάλλεται "να φοβούνται τον άνδρα" ή, επί το σεξουαλικότερο, υπάρχουν "ίνα καταστέλλουν την του ανδρός πυράν". Προφανώς, "επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ για την γυναίκα, αλλ' η γυνή δια τον άνδρα", (Α΄ προς Κορινθίους 11:8-9).
* Χιλιάδες, πολλές φορές αδικαιολόγητα, διαζύγια ανώριμων γονιών διαλύουν, συνθλίβουν και περιθωριοποιούν τις ζωές των παιδιών τους, που βλέπουν τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν τη δική τους επιτυχή ταυτότητα.
* Χιλιάδες ανήλικα παιδιά εισέρχονται παραβιάζοντας τη νομοθεσία στο πούκκικο της γειτονιάς, παίζουν στον ιππόδρομο, κάνουν μπούλινγκ στους συμμαθητές τους και καπνίζουν δημόσια ναρκωτικά.
  Αν προσθέσει κανείς στα πιο πάνω τις χιλιάδες των άνεργων νέων αλλά και των μεγαλυτέρων, τα κοινοτικά παντοπωλεία και εν γένει την οικονομική κρίση που εξαφανίζει από τον χάρτη τη μεσαία τάξη της χώρας μας, τότε αναρωτιέται κανείς, με βάση ποια αξιολόγηση το σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί το κυρίαρχο θέμα για κάποιους βουλευτές, ανεβάζοντας τον υδράργυρο στις εφημερίδες και τα μέσα μαζικής δικτύωσης;
     Οι καταψηφίσαντες βουλευτές, Θεμιστοκλέους, Μισός, Κυπριανού, Δίπλαρος, Τάσου, Χαμπουλάς, Προκοπίου, Αντωνίου, Φυττής, Σταυριανός, και Κουλίας, πότε ασχολήθηκαν συστηματικά και παθιασμένα για την επίλυση των πραγματικών θεμάτων που αφορούν τους χιλιάδες νέους της Κύπρου, θεμάτων που απειλούν τη συνοχή μιας χώρας, κατακερματίζοντας τον κοινωνικό της ιστό;

     Οι απέχοντες βουλευτές, Καρογιάν, Βότσης και Κωνσταντίνου, πώς πραγματώνουν την πολιτική αποστολή που τους έδωσε ο λαός παριστάνοντας τους Πόντιους Πιλάτους;
ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
     Προσπαθώ επιπρόσθετα να αντιληφθώ τη λογική κάποιων πολιτικών οι οποίοι διαπρυσίως υποστηρίζουν ότι πιστεύουν στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ερώτηση που θέτω είναι απλή: Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει τη ζωή που θέλει υπέχει περιορισμών και κανόνων σε ό,τι αφορά την κρεβατοκάμαρά του; Από πού αρύεται το δικαίωμα κάποιος πολιτικός να νομοθετήσει ενάντια στη φύση μιας άλλης ομάδας ανθρώπων, εξαφανίζοντάς την ή περιθωριοποιώντας την; Ο Χίτλερ το έκανε εναντίον των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων και των ψυχικά διαταραγμένων, αλλά είχαμε την εντύπωση ότι κάτι μάθαμε από την Ιστορία μας. Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μια άλλη ομάδα πληθυσμού, η οποία δεν λειτουργεί παρά φύσιν όπως πολλοί ισχυρίζονται. Η φύση δεν ξέρει από "καλό και κακό", εξ ου και οι βιολόγοι έχουν παρατηρήσει ομοφυλοφιλική συμπεριφορά σε 450 διαφορετικά είδη, τα οποία στο βασίλειο των ζώων δεν υφίστανται διακρίσεις. Όλες οι επιστημονικές ενδείξεις κατατείνουν στο ότι η σεξουαλική τους συμπεριφορά καθορίζεται με όρους κληρονομικότητας. Με άλλα λόγια, κανένας δεν γίνεται γκέι αν δεν προϋπάρχει μια γενετική ή βιολογική βάση. Σε πρόσφατη ανακοίνωσή τους ερευνητές του Πανεπιστημίου Northwestern στο Ιλινόις, με επικεφαλής τον δρα Μάικλ Μπέιλι, παρουσίασαν στοιχεία κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου της Αμερικανικής Εταιρείας, με βάση τα οποία συγκεκριμένα γονίδια στο DNA του άνδρα καθορίζουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Επιπλέον ο δρ Μπέιλι επισημαίνει πως, πέρα από τα γονίδια, άλλοι παράγοντες παίζουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, όπως το επίπεδο των ορμονών στις οποίες εκτίθεται το έμβρυο κατά την ενδομήτρια ζωή. Ούτως ή άλλως, όπως τονίζει, "η ομοφυλοφιλία δεν είναι θέμα επιλογής". Όπως δεν είναι θέμα επιλογής ότι κάποιοι άλλοι είναι ετεροφυλόφιλοι. Αν θέλει λοιπόν κάποιος να κρίνει αυτή την ομάδα, οφείλει να είναι συνεπής προς τους υφιστάμενους για όλους μας νόμους: παρουσιάζουν ιδιαίτερη παραβατική ή εγκληματική συμπεριφορά; Είναι μια κλειστή σέκτα ανθρώπων που υπονομεύει το Σύνταγμα και το κράτος μας; Αισθάνθηκε, εν τέλει, κάποιος "φυσιολογικός" άνθρωπος να απειλείται από τους ομοφυλόφιλους; Η ομάδα των βουλευτών

     Με λίγα λόγια, αν κάποια ομάδα χρήζει παρακολούθησης και επιστημονικής έρευνας, αυτή δεν είναι η ομάδα των ομοφυλόφιλων, αλλά η ομάδα των βουλευτών που καταψήφισε το εν λόγω νομοσχέδιο. Οι εντιμότατοι βουλευτές, παρότι προέρχονται από διαφορετικά κόμματα, παρουσιάζουν μια συνεπή στάση σε διάφορα παρεμφερή θέματα, δίκην μιας οπισθοδρομικής γενικευμένης μισαλλοδοξίας. Την ίδια στιγμή δείχνουν αδιαφορία ή περιορισμένο ενδιαφέρον για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας όπως τα περιγράψαμε πιο πάνω. Το πρόβλημά τους κατά βάση δεν είναι οι ομοφυλόφιλοι, αλλά η διαφορετικότητα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν πρόβλημα συμβίωσης και με τους Τουρκοκύπριους, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να τάσσονται εναντίον της λύσης. Έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες, γι' αυτό και δεν θέλουν να τους βλέπουν μπροστά τους. Έχουν πρόβλημα, ως χριστιανοί, με τους μουσουλμάνους γενικά, γιατί είναι αλλόθρησκοι. Οδηγός τους είναι ο φόβος προς το αλλιώτικο, όπως το περιέγραψε και ο Ελύτης στο "Μονόγραμμα": "Γιατί το άγνωστο και το από αλλού φερμένο το φοβούνται οι άνθρωποι". Βεβαίως αυτούς τους περίεργους τύπους κάποιος τους ψηφίζει. Και σας διαβεβαιώ ότι αυτοί που τους ψηφίζουν είναι πάρα πολλοί, όταν δε βγάζουν τη γλώσσα τους περίπατο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν τους πιο πάνω οπισθοδρομικούς βουλευτές να φαίνονται σαν μαθήτριες παρθεναγωγείου της δεκαετίας του 1950. Με εξαίρεση τον φίλο μου τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους, λόγω μύστακος. Αυτός μοιάζει με μαθητή κατηχητικού, ο μύσταξ του οποίου ανεφύη προώρως δασύς, λόγω υπερέκχυσης ανδρογόνων.

Σάλος με το άρθρο για τους gay του Ρωσικού Maxim

Θύελλα αντιδράσεων προκαλεί δημοσίευμα του ανδρικού περιοδικού Maxim της Ρωσίας, το οποίο φέρει τον τίτλο "Gays που σεβόμαστε".

Το άρθρο ξεκινά με την φράση: "Εμεις οι άνδρες, δεν θεωρούμε άνδρες, τους άνδρες που αγαπούν άλλους άνδρες. Αυτός είναι ο κανόνας. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Αυτοί είναι οι gay άνθρωποι που κέρδισαν τον σεβασμό μας και το δικαίωμα να είναι άνδρες στα μάτια μας". Μετά από αυτό το εισαγωγικό κείμενο ξεκινά η λίστα που περιλαμβάνει τους Freddie Mercury, Ian McKellen, Stephen Fry, Oscar Wilde, Jean Marais, Alan Turing, Graham Chapman και πολλούς άλλους.

Πολλοί βρήκαν προσβλητικό το κείμενο, το οποίο έγινε viral στα social media, ωστόσο οι Ρώσοι επιμένουν πως δεν εντοπίζουν κανένα πρόβλημα στο κείμενο και σε δηλώσεις εκπροσώπων του περιοδικού στο Buzzfeed, αναφέρουν πως η θέση του περιοδικού εκφράζεται καθαρά στο εισαγωγικό κείμενο. Από την άλλη η κεντρική εταιρεία εκδόσεων του Maxim στις ΗΠΑ, έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση της λέγοντας πως οι θέσεις του Ρωσικού Maxim δεν εκφράζουν αυτές του αμερικανικού Maxim.

ΕΛΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ: Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ GAY ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΙΑ...

Για την καταγγελτικότητά της, για τη... δική της αριστερά, για τη δηθενιά, αλλά και για την αστική της καταγωγή μιλάει η Έλενα Ακρίτα...

Σε μια εποχή απαξίωσης δημοσιογράφων, καλλιτεχνών και διανοουμένων, είστε, θα λέγατε, μια «χρυσή τομή»; Μια θεατράλε δημοσιογράφος που παρεμβαίνει με δηλητηριώδη χρονογραφήματα και καταγγελτικά ποστ;

«Θυμώνω πάρα πολύ με τους δημοσιογράφους, με τους συγγραφείς, με τους καλλιτέχνες, με όποιον έχει δημόσιο λόγο και τρέμει να μη χάσει την πελατεία του. Είτε η πελατεία του είναι ο θεατής, είτε ο αναγνώστης. Δηλαδή, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, εγώ πρώτη και καλύτερη - μου λέει και η μάνα μου "Δεν κρατάς και λίγο το στόμα σου, παιδάκι μου" -είπα "Όχι" (είναι άλλη συζήτηση γιατί το είπα). Θέλω να πω ότι εγώ βγαίνω μπροστά και τοποθετούμαι. Πίστεψα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει κάτι. Τώρα που αρχίζω να παγώνω, να εισπράττω και εγώ την απογοήτευσή μου ως ψηφοφόρος, πάλι το εκφράζω... Και μου λένε "Μα, βρε Έλενα, δεν έχεις μάθει ακόμη στη ζωή σου;". Όχι, και δεν θα μάθω. Εγώ θέλω να πεθάνω ελπίζοντας. Εάν, λοιπόν, σε αυτή την ηλικία έκανα τη μαλακία να πιστέψω πάλι, δεν μετανιώνω. Από την άλλη, δεν έχω παρωπίδες. Δεν βγαίνω να πω "Άλλο είναι να μου βάλει ΕΝΦΙΑ η Αριστερά και άλλο να μου βάλει ΕΝΦΙΑ η Δεξιά". Μπορεί να έχω χιλιάδες ελαττώματα, αλλά για ένα πράγμα που είμαι περήφανη είναι ότι ποτέ μου δεν μασάω τα λόγια μου. Είμαι σίγουρη τώρα που βγάζω βιβλίο, κάποιοι θα πούνε: «Εμείς δεν θα την αγοράσουμε αυτή γιατί είναι πολύ αριστερή, είναι πολύ συριζαία ή γιατί είναι πολύ μεγαλοαστή, Φιλοθεάτισσα και το "έπαιζε" συριζαία. Έχω, βλέπετε, πάρα πολλές αποσκευές».

Σας έχουν «χτυπήσει» επανειλημμένως για αυτή την αστική σας καταγωγή...

«Πάρα πολύ. Θεωρούν υποκρισία το να είσαι αστός και να ψηφίζεις Αριστερά. Και δεν καταλαβαίνουν ότι η Αριστερά, όπως τη βλέπω εγώ, όχι η Αριστερά όπως γίνεται εδώ, δεν είναι θέμα ταξικού εχθρού ντε και καλά. Είναι μια ευρύτερη αντίληψη πραγμάτων. Είναι μια Αριστερά που αγκαλιάζει, π,χ., το αυτιστικό παιδί, δεν το περιθωριοποιεί. Που δεν αντιμετωπίζει τον γκέι σαν παρία. Που για οποιονδήποτε έχει την όποια διαφορετικότητα - που και αυτό είναι σχετικό σαν όρος - έχει μια αγκαλιά. Για εμένα αυτό είναι η Αριστερά. Δεν είναι "Εργάτες, αγρότες και φοιτητές!". Αυτό βγήκα και το φώναξα στα 18 μου. Με αυτή την έννοια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν μπορεί να είναι αστός και αριστερός. Και στο κάτω κάτω, οι αριστεροί πρέπει να είναι χορτασμένοι, το 'λεγε και ο Λένιν: "Μη φοβάσαι τον πλούσιο, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι"... Γιατί ο πεινασμένος θα κοιτάξει να φάει μόλις κάτσει στην εξουσία. Όχι πάντα, αλλά πολλές φορές. Κάθε φορά που μου προτείνουν να ασχοληθώ με την πολιτική λέω όχι. Καλύτερα να είσαι ψαράς, παρά να είσαι ψάρι, όπως είχε πει κάποτε ο αρχισυντάκτης της "Monde"».

ΠΗΓΗ: Βημαγκαζίνο

Μπίλι Μπο: Το παιδί που άγγιξε ψηλά τον ουρανό...

Ενα απόγευμα του 1986, μία ηλικιωμένη γυναίκα σε αναπηρικό αμαξίδιο ξεπροβάλλει από την πύλη αφίξεων του αεροδρομίου του Ελληνικού. Το κεφάλι της είναι καλυμμένο με μαντίλι, είναι λεπτή και το σώμα της σκυφτό. Με τη βοήθεια του άντρα που τη συνοδεύει, μπαίνουν σε ένα ταξί και εξαφανίζονται. Ουδείς από το αδηφάγο πλήθος των φωτογράφων που εκείνες τις ημέρες στρατοπεδεύουν στο Ελληνικό, αναμένοντας την επιστροφή του καταβεβλημένου από την ασθένεια Μπίλι Μπο από το Παρίσι, δεν αντιλαμβάνεται τη μεταμφίεση. Τους έχει ξεφύγει.

Τη σκηνή διηγείται στην «Καθημερινή» η Ελληνοϊταλίδα σκηνοθέτις Νικόλ Αλεξανδροπούλου («Once in a Lifetime»), έτσι κινηματογραφικά. Αμέσως αντιλαμβάνεσαι τι «είδε» στην ιστορία. «Η ιδέα ενός φιλμ για τη ζωή του Μπίλι Μπο μού ήρθε όταν τυχαία παρακολούθησα ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση. Με συγκίνησε η ιστορία ενός πανέμορφου παιδιού από μια λαϊκή γειτονιά του Πειραιά που αισθάνεται να ασφυκτιά στο περιβάλλον του, θέλει να εκφραστεί δημιουργικά και συναισθηματικά και καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή της ελληνικής μόδας. Είναι η ιστορία της σύγχρονης Σταχτοπούτας, χωρίς όμως ευτυχισμένο τέλος».

Ο Μπίλι Μπο «έφυγε» στα 33 του από έιτζ. «Νέος, όπως και πολλοί άλλοι ωραίοι και “καταραμένοι”, η Μονρόε, ο Κομπέιν, η Ουάινχαουζ, ο Ντιν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι κοινό. Κάποια στιγμή, μέσα στην πάρα πολύ μεγάλη διασημότητα και την τόση ομορφιά, έχασαν τον προσανατολισμό τους. Πολλές φορές η ομορφιά και η δόξα δημιουργούν εσωτερική απομόνωση, αδυναμία στο άτομο να συσχετιστεί με ό,τι κοινωνικά και συναισθηματικά το περιβάλλει, νιώθει ότι είναι άτρωτο. Αυτές οι ιστορίες είναι ξεχωριστές όταν συμβαίνουν είτε στη λογοτεχνία είτε στην ίδια τη ζωή».

Η ιστορία εκτυλίσσεται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, μιας αντιφατικής δεκαετίας με την οποία λίγοι Ελληνες σκηνοθέτες έχουν ασχοληθεί. Ισως γιατί, παρά τα τριάντα χρόνια που μας χωρίζουν από αυτή, «μοιάζει» ακόμη πολύ κοντά, το πρίσμα είναι παραμορφωτικό. Η ιταλική ρίζα της Αλεξανδροπούλου τής χαρίζει πολύτιμη απόσταση. «Είναι μεγάλη πρόκληση να καταφέρεις να αιχμαλωτίσεις την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε. Ηταν η εποχή που η χούντα έχει τελειώσει, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται. Για πρώτη φορά μια συντηρητική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με τον πολιτικό γάμο, την κατάργηση της προίκας, την ισότητα των φύλων, τον σχηματισμό μιας διεκδικητικής μικροαστικής τάξης. Ταυτόχρονα υπάρχει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μια αίσθηση ευμάρειας, μια νέα όψη του αμερικανικού ονείρου. Στη δε Ελλάδα, φτάνει με καθυστέρηση και η σεξουαλική απελευθέρωση που είχε ξεκινήσει στην Ευρώπη μετά τον Μάη του ’68».

Σε αυτό το φόντο, ο Μπίλι Μπο, ένας νέος, σπάει τις κλειστές αίθουσες των ατελιέ και σχεδιάζει ρούχα που μπορούν να φορέσουν όλες οι Ελληνίδες. «Η δημιουργική του διάθεση, όμως, κοντράρεται με έναν εσωτερικό κόσμο που έχει και μοναξιά και, στο τέλος της ζωής του, και φόβο». Χαρακτηριστική του δίπολου, η αποστροφή του σχεδιαστή μετά την επιστροφή του από την πολύμηνη νοσηλεία του στο Παρίσι. «Πού θες να μείνεις;» τον είχε ρωτήσει ο άνθρωπός του, Μάκης Τσέλιος. «Θέλω να βλέπω θάλασσα», είχε ψελλίσει εκείνος, «εγώ είμαι Πειραιωτάκι». «Ο φόβος του θανάτου τον είχε φέρει πίσω στα σημεία αναφοράς του, τα οποία κάποτε είχε απαρνηθεί», λέει η Νικόλ Αλεξανδροπούλου, η οποία αντλεί τις πληροφορίες από τον ίδιο τον Μάκη Τσέλιο, αλλά και τις αδελφές του Βασίλη.

Παιδί εργατικής οικογένειας

Ο Βασίλης Κουρκουμέλης, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Μπίλι Μπο, γεννήθηκε το 1954 στα Καμίνια, παιδί πολύτεκνης εργατικής οικογένειας. Δεν ήταν από τα παιδιά που παίζουν μπάλα στην αλάνα, ένιωθε άβολα στο περιβάλλον που μεγάλωνε. Στα 16 του, γνώρισε τον Τσέλιο, επίσης Πειραιώτη και δέκα χρόνια μεγαλύτερό του, στον οποίο εκμυστηρεύτηκε τις αγωνίες του.

Ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια δυνατή και βαθιά συγκινητική σχέση. Για να βγάλει τα πρώτα του χρήματα, ο Μπίλι Μπο εργάστηκε σαν χορευτής σε μπουάτ της Πλάκας, ωστόσο σύντομα ανακάλυψε το πάθος του για τη μόδα και γράφτηκε στη Βακαλό και αργότερα στη σχολή Βελουδάκη. Με τον Μάκη μοιράζονται το ταλέντο και την όρεξη για δημιουργία. Το 1974, με ακονισμένο πια το χάρισμα του Βασίλη, αποφάσισαν να δανειστούν και να ξεκινήσουν την πρώτη τους δουλειά, μια μπουτίκ στην οδό Σόλωνος. Το όνομά της Μπίλι Μπο.

«Εψαχναν εναγωνίως όνομα και κάποια στιγμή άκουσαν το τραγούδι της Κατερίνα Βαλέντε “Billy Boy”. Αυτό ήταν. Το Μπίλι σημαίνει Βασίλης και το Μπόι έγινε Μπο, δηλαδή ωραίος, ένα κατά τη γνώμη μου πολύ επιτυχημένο όνομα», αναφέρει η κ. Αλεξανδροπούλου. «Λανσάρεται και χάρις στο πρόσωπο του Βασίλη και στην οργανωτικότητα του Μάκη πάει θαυμάσια, εκφράζοντας μια νέα τάξη πραγμάτων στη μόδα. Μέσα σε πολύ λίγο διάστημα, όλη η επώνυμη ανερχόμενη Αθήνα, από τη Βουγιουκλάκη και τη Λάσκαρη έως τη Μιμή Ντενίση και τα γνωστότερα μανεκέν, είναι στα πόδια του».

«Γιατί να είναι τοιούτος;»

Η ξέφρενη πορεία του Μπίλι Μπο βρισκόταν μόλις στην αρχή της. Κάθε επίδειξή του γνώριζε τεράστια επιτυχία, έγινε ο αγαπημένος των περιοδικών και οι φωτογράφοι άρχισαν να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα. Μαζί με τον Τσέλιο άνοιγαν συνεχώς και άλλα καταστήματα, γεγονός που γινόταν πάντα είδηση στις κοσμικές σελίδες. Είχε κερδίσει επίσης –άνετα– τον διαγωνισμό του περιοδικού «Γυναίκα» για τον καλύτερο σχεδιαστή, με έπαθλο το αστρονομικό τότε ποσό των 300.000 δραχμών. Η μεγαλύτερη καταξίωση όμως ήρθε το 1981, όταν ο Μπίλι Μπο επελέγη ανάμεσα στους συναδέλφους του να σχεδιάσει τις νέες στολές των αεροσυνοδών της Ολυμπιακής Αεροπορίας. «Ηταν πια μέσα στα ελληνικά σπίτια, το πρόσωπο της ομορφιάς και της επιτυχίας που έκανε τον καθένα να ονειρεύεται. Αθόρυβα επίσης, συμφιλίωνε τις συντηρητικές, παραδοσιακές ελληνικές οικογένειες με την ομοφυλοφιλία. Οι μαμάδες έλεγαν “γιατί να είναι τοιούτος, βρε παιδί μου”, αλλά στην πραγματικότητα τον θαύμαζαν».

H επώδυνη πορεία προς την αποκαθήλωση

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Μπίλι Μπο ήταν ένα ποπ άιντολ στα πρότυπα του Ουόρχολ στις ΗΠΑ, το ποπ άιντολ της Ελλάδας. Ομως σύντομα η χρυσή εικόνα θα θρυμματιζόταν σε χίλια κομμάτια.
«Εκείνη την εποχή, προετοίμαζαν το άνοιγμα καταστήματος στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Ηταν φυσικά οι πρώτοι Ελληνες που είχαν διανοηθεί να ανοίξουν εκεί μαγαζί», λέει η σκηνοθέτις Νικόλ Αλεξανδροπούλου.

«Ο Ουόρχολ μάλιστα θα μεσολαβούσε για συνέντευξη του Βασίλη στο Interview. Τότε, αν έμπαινες στο Interview, ήσουν ήδη σημαντικός, σε είχε αποδεχθεί ένα ολόκληρο σύστημα». Ετοιμαζόταν πυρετωδώς, μέχρι που ο Βασίλης άρχισε να μην αισθάνεται καλά. Εκανε ένα σωρό εξετάσεις, με τον Τσέλιο πάντα στο πλευρό του. Μέσα σε όλες, αποφασίζουν να κάνουν και μια καινούργια, που όμως ήταν γνωστή στο γκέι κύκλωμα.

Δυστυχώς βγαίνει θετική.

Από τότε ξεκινάει ο Γολγοθάς, αλλά ένας Γολγοθάς κατηφορικός. Τότε, στην Ελλάδα, ακόμη και το να πεις ότι ήσουν φορέας HIV ήταν σαν να έχεις υπογράψει τη θανατική σου καταδίκη. Ο κόσμος δεν ήξερε, φοβούνταν μέχρι και την απλή χειραψία. Παρά τις προσπάθειες να μη γίνει γνωστό, το γεγονός ότι ο σχεδιαστής δεν παρέστη στα εγκαίνια του καταστήματος της Νέας Υόρκης επιβεβαίωσε τις υποψίες στην Ελλάδα πως έχει νοσήσει. Φίλοι και γνωστοί άρχισαν να φοβούνται ότι έχουν κολλήσει επειδή τον χαιρέτησαν, μοντέλα ότι κινδυνεύουν επειδή τις είχε τσιμπήσει με την καρφίτσα.

«Αρχίζει να απομονώνεται. Οι ίδιοι που τον είχαν τοποθετήσει στο βάθρο, αρχίζουν να τον αποκαθηλώνουν. Ο Βασίλης δοκιμάζει συνεχώς νέα φάρμακα στο Παρίσι, αλλά πάντα παρουσιάζεται κάποια επιπλοκή. Πολύ γρήγορα, ένας εκθαμβωτικός νέος έχει μετατραπεί σε σκελετό. Είναι φοβερό, ειδικά γι’ αυτόν. Ηταν το σύμβολο της ομορφιάς και είναι το πρώτο που χάνεται. Ταυτόχρονα γίνεται βορά στον Τύπο. Δημοσιογράφοι στήνονται έξω από το πατρικό του και ρωτούν τη μητέρα του πώς αισθάνεται για το παιδί της που πέθανε, χωρίς ακόμη να έχει πεθάνει».

Εν τέλει, επιστρέφουν με τον Τσέλιο από το Παρίσι και βρίσκουν ένα σπίτι στο Καβούρι («να βλέπω θάλασσα») όπου περνάει το τελευταίο του διάστημα. Αφήνει την τελευταία του πνοή στις 13 Ιουνίου του 1987. Στην κηδεία του κατεβαίνει όλη η Ελλάδα. Μοιάζει με δικαίωση.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ PRIDE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Η πρώτη απόπειρα διοργάνωσης Pride στην Ελλάδα επιχειρήθηκε από το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) στις 28 Ιουνίου 1980 στην Αθήνα, οριοθετώντας την κυρίως ως πολιτική εκδήλωση και επαναλήφθηκε δειλά 2 χρόνια αργότερα στο χώρο του Ζαππείου. Έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να διοργανωθούν αντίστοιχες εκδηλώσεις (Λόφος Στρέφη 1992, 1994, 1995, Πεδίον του Άρεως 1993, 1996 και σε κλειστούς χώρους 1998 και 1999). Την ίδια εποχή στην παραλία της Θεσσαλονίκης γίνονται οι αντίστοιχες διοργανώσεις από την ΟΠΟΘ (Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης).
 Η αρχή του Athens Pride, σηματοδοτείται το 2005 με τη δημιουργία του "Φεστιβάλ Περηφάνειας Αθήνας - Athens Pride" που με τη συνεργασία και συμμετοχή πολλών ελληνικών ΛΟΑΤ οργανώσεων και συλόγγων διοργανώνει ένα αντίστοιχο των ξένων χωρών Pride, το οποίο χρόνο με το χρόνο δέχεται και μαζικότερη συμμετοχή. Και η Θεσσαλονίκη -Κρήτη μπήκε για τα καλά στον κλίμα μετά από λίγα χρόνια. Τον περασμένο Ιούνιο τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο και στην Θεσσαλονίκη-κρήτη το 2014  συμμετείχαν χιλιάδες πολίτες κρατώντας σημαίες στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Με καλή συμμετοχή έγινε επίσης η πρώτη σύσκεψη για διοργάνωση Φεστιβάλ στην Πάτρα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μέχρι πρόσφατα η ελληνική κοινωνία και κυρίως η Πολιτεία έκρυβε κάτω από το χαλάκι της αδιαφορίας ένα ολόκληρο κόσμο ενώ ήταν υπαρκτός. Κυρίως γιατί τα στερεότυπα και αναχρονιστικές αντιλήψεις εμπόδισαν την έκφραση της προσωπικότητας. Το γεγονός ότι έχει συσταθεί ομάδες σε γωνιές της χώρας δεν είναι επίσης τυχαίο. Από τον Έβρο, Λάρισα, Καλαμάτα, πρόσφατα στην Κέρκυρα και Ιωάννινα δείχνουν ότι η συλλογική αφύπνιση είναι δεδομένη σταδιακά. Αλλά πάνω από όλα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι οι LGBT είναι καθημερινοί άνθρωποι και κυρίως με αγάπη για την ζωή, με όνειρα και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ίσως τελικά είναι αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο μας προς το καλύτερο..

Μοδινός: «Φοβούνται τους gay oι βουλευτές που είπαν όχι»

Mετά την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης από τη Βουλή την περασμένη Πέμπτη, το Celebrity μίλησε με τον Κώστα Γαβριηλίδη, πρόεδρο της Accept - ΛΟΑΤ και με τον Αλέκο Μοδινό, γνωστό για τις μάχες του υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων της Κύπρου. 

 

Ο Κώστας Γαβριηλίδης, πρόεδρος της  Accept – ΛΟΑΤ Κύπρου, μας μιλάει για το σύμφωνο συμβίωσης και το πώς αυτό αλλάζει τη ζωή των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στην Κύπρο, προς το καλύτερο.

Αρχικά, του ζητήσαμε να μας εξηγήσει με λίγα λόγια τι προνοεί το σύμφωνο αυτό: «Το σύμφωνο συμβίωσης που ψηφίστηκε χτες από την Βουλή, καλύπτει θέματα ασφαλιστικά, κληρονομιάς και γενικά των δικαιωμάτων των ζευγαριών, κάτι το οποίο η Accept έψαχνε ένα τρόπο να λυθούν αυτά τα προβλήματα και τώρα επιτέλους λύθηκαν. Ο ΛΟΑΤ παλεύει εδώ και 5 χρόνια για την αλλαγή αυτής της νομοθεσίας, μιας και είναι πάρα πολλά τα ζευγάρια που συγκατοικούν. Τα ΛΟΑΤ άτομα είναι το 10% του πληθυσμού στην Κύπρο, δηλαδή περίπου 85.000 άτομα. Ελπίζουμε ότι σήμερα και με τις αλλαγές των νομοθεσιών όλοι αυτοί θα νιώθουν πιο άνετα και αυτό είναι το πιο βασικό που θέλαμε».

Toν ρωτήσαμε βεβαίως και πώς γίορτασαν τη νίκη τους αυτή: «Χτες, μετά την ψήφιση του νόμου ήμασταν στην Πλατεία Ελευθερίας, και θα κάνουμε κι άλλη εκδήλωση στις 12 Δεκεμβρίου ένα πάρτι στην Παλιά Ηλεκτρική στη Λευκωσία».

Το επόμενο ερώτημά μας ήταν ποια είναι η επόμενη μάχη που έχει να δώσει η ACCEPT. Η απάντηση ήταν η εξής: «Το επόμενο ζήτημα για το οποίο θα παλέψουμε και που πρέπει να κοιτάξει η κυβέρνηση είναι τα άτομα που προχωρούν σε διόρθωση φύλου εξωτερικά αλλά δεν τους επιτρέπεται η αλλαγή των στοιχείων τους. Δεν υπάρχουν διαδικασίες καν γι’ αυτό το ζήτημα. Είμαστε ίσως η τελευταία χώρα που δεν έχουμε οποιαδήποτε διαδικασία».

Όσον αφορά το ζήτημα υιοθεσίας παιδιών μάς απάντησε: «Απαγορεύεται η υιοθεσία παιδιών. Το βασικό μας είναι να μην υπάρχουν διακρίσεις σε οποιαδήποτε θέματα, με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό αυτό ισχύει και για θέματα υιοθεσίας».

  

Αλέκος Μοδινός: "Ηνέα ομάδα της Accept – ΛΟΑΤ, αποτελείται από αξιόλογα άτομα"

Εκτός από τον Κώστα Γαβριηλίδη, μιλήσαμε και με τον Αλέκο Μοδινό ο οποίος ήταν από τους πρώτους που πάλεψαν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στην Κύπρο. Η συζήτησή μας εξελίχθηκε ως εξής:

Τι σημαίνει για ομοφυλοφιλική κοινωνία της Κύπρου, η ψήφιση του νόμου αυτού;Είναι ένα βήμα μπροστά χωρίς αμφιβολία. Ψηφίστηκε με 39 ψήφους υπέρ και με 12 κατά.

Γιατί πιστεύετε αυτοί οι 12 ψήφισαν κατά του νόμου;Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχαν ενδοιασμούς. Είναι λανθασμένα πληροφορημένοι ή υποφέρουν από ομοφυλοφοβικές τάσεις. Δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα με την έννοια του σεξουαλικού αποπροσανατολισμού. Φοβούνται να μην αλλάξει ο ιστός της κυπριακής οικογενείας. Θέλουμε δεν θέλουμε όμως αλλάζει. Η πατροπαράδοτη οικογένεια έχει το διαζύγιο, υπάρχει ο μονογονιός, η ανύπαντρη μητέρα. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο παρελθόν. Είμαστε από τις τελευταίες χώρες που αναγνωρίζει το γάμο των ομοφυλόφιλων. Απέκλεισαν την υιοθεσία παιδιών. Είναι θέμα δικαστηρίων πλέον. Αυτή η μάχη θα δοθεί αργότερα.

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια για την ομοφυλοφιλική κοινωνία;Άλλαξαν πάρα πολύ τα πράγματα και ευτυχώς η νέα ομάδα της Accept – ΛΟΑΤ, αποτελείται από αξιόλογα άτομα που ενδιαφέρονται και έκαναν πολλή δουλειά με τη διαφώτιση και την ενημέρωση τόσο του κόσμου, όσο και των πολιτικών παραγόντων. Αλλάζει η κοινωνία. Στο gay pride ήλθε 4.500 – 5000 κόσμος πέρυσι και φέτος περίπου τον ίδιο αριθμό. Η κυπριακή κοινωνία ενδιαφέρεται και θέλει να βοηθήσει. Κόσμος όλων των ηλικιών παρευρέθηκε. Πιστεύω ότι οι Κύπριοι ως ράτσα είμαστε πολύ καλός λαός και αυτοί που είναι εναντίον είναι επειδή δεν γνωρίζουν.

Συνεχίζεται όμως το bullying κατά των ομοφυλοφίλων ή είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα;Υπάρχει και σήμερα bullying, ειδικά στα σχολεία. Μπορεί ένα αγόρι να είναι ευαίσθητο αλλά ετερόφυλο και πάλι να το κοροϊδεύουν ή αν είναι υπέρβαρο ή αν είναι κάποιας άλλης ράτσας. Δεν υπάρχει μόνο bullying κατά των ομοφυλόφιλων. Δεν είναι πάντα θηλυπρεπείς οι ομοφυλόφιλοι ή και το αντίθετο. Κάποιοι μπορεί να είναι ομοφυλόφιλοι όμως να μην φαίνεται καθόλου προς τα έξω.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει περαιτέρω;Οι νόμοι είναι αναγκαίοι για μία δημοκρατία, όμως αυτό που χρειάζεται πλέον είναι η σωστή και πλήρης διαφώτιση. Κι αυτό περιμένω από το κράτος εγώ κι από όλους τους φορείς. 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΜΕΡΑ Η ΨΗΦΙΣΗ ΓΙΑΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Κατά πλειοψηφία η βουλή ενέκρινε τον νόμο για την πολιτική συμβίωση, με τον οποίο θεσπίζεται το νομικό πλαίσιο για τη θεσμοθέτηση της σύναψης πολιτικής συμβίωσης ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών. 
Κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια διαφάνηκε ότι υπήρξαν έντονες και διιστάμενες απόψεις επί του θέματος μεταξύ μάλιστα και βουλευτών του ιδίου κόμματος. 
Σχεδόν από όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες, βουλευτές διαχώρισαν τη θέση τους από την επίσημη στάση που τήρησε το κόμμα τους. 

Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο. Το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών οδηγείται στην Ολομέλεια της Βουλής, υπό ένα ασφυκτικό μάλιστα κλίμα, μετά και την καταδίκη της Ιταλίας για το ζήτημα από το ΕΔΑΔ. Ευτυχώς κιόλας. Πρόκειται για την κατάληξη μιας μακράς πορείας διεκδίκησης, εν μέσω ρατσιστικών ιαχών, ύβρεων και προσβολών ακόμη και από μέλη της Βουλής. Πράξεων αδιανόητων σε πολιτισμένες κοινωνίες. Αλλά και προσωπικού αγώνα πολλών εντός και εκτός του Κοινοβουλίου. Οι οποίες και οι οποίοι στοχοποιήθηκαν επίσης. Αυτό που προέχει, για ανθρώπους που σέβονται τα δικαιώματα των άλλων, είναι η καταγραφή.
Η καταγραφή της στάσης την οποία θα τηρήσουν σήμερα έκαστος και εκάστη από τους βουλευτές μας. Αυτή η λίστα με όσους θα τολμήσουν να σταθούν στο ύψος τους αλλά και με όσους θα μετρήσουν και πάλι τα κουκιά τους ενόψει εκλογών, χωρίς να καταλαβαίνουν πως ίσως τα κουκιά που δεν μετρούν να είναι πολύ περισσότερα, θα πρέπει να φυλαχτεί και να αποτελέσει βασικό κριτήριο για την ψήφο μας τον Μάη. Αυτή είναι η άποψή μου. Για αυτό και η Στήλη δεσμεύτηκε πως θα τη δημοσιεύει σε τακτά χρονικά διαστήματα έτσι που, όσοι το συμμερίζονται, να θυμούνται ποιοι και ποιες σεβάστηκαν αναφαίρετα δικαιώματα πολιτών και ψηφοφόρων τους και ποιοι άλλοι ψήφισαν για να μην έχουν άνθρωποι βασικά πράγματα, όπως η εγγραφή της σχέσης τους για λόγους πρωτίστως νομικούς, κληρονομικούς και άλλους, όπως όλοι οι άλλοι δικαιούνται. Έξω από τη Βουλή, στις τέσσερις, η Accept ΛΟΑΤ Kύπρου ζητά τη συμπαράσταση όλων αυτών των πολιτών. Νομίζω πως όσοι πιστεύουμε στην ισοπολιτεία, οφείλουμε να είμαστε εκε

Το facebook υιοθετεί ψήφισμα ακτιβιστών και LGBT οργανώσεων

Με ανακοίνωση-επιστολή που ανάρτησε πριν από λίγο, εκπρόσωπος του Facebook ενημερώνει το κοινό ότι πρόκειται να κάνει τροποποιήσεις στην πολιτική χρήσης πραγματικών ονομάτων, τροποιώντας τους αυστηρούς κανόνες που την διέπουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπεύθυνου ασφαλείας προσωπικών δεδομένων του Facebook, Αλεξ Σούλτς, το κοινωνικό δίκτυο πρόκειται να προβεί σε δύο αλλαγές αρχής γενομένης από τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Αλλαγές, για τις οποίες έπαιξε καθοριστικό ρόλο ανοιχτή επιστολή που συνυπέγραψαν και απήυθυναν στο κοινωνικό δίκτυο ακτιβιστικές και LGBT οργανώσεις στις αρχές Οκτώβρη, όπου κριτικάρουν την πολιτική ως ατελή, επικαλούμενες την εκμετάλλευσή της από trolls για online παρενοχλήσεις. Οι αλλαγές πρόκειται να δίνουν περισσότερο χώρο στο άτομο που θέλει να υπογράφει με ψευδώνυμο ώστε να εξηγεί τους λόγους για τους οποίους δεν επιθυμεί ή δεν δύναται να καταχωρήσει το πραγματικό του ονοματεπώνυμο -κάτι που θα βοηθήσει τους υπεύθυνους του Facebook να έχουν μια σφαιρική εικόνα της κατάστασης- ενώ θα απαιτούν περισσότερες εξηγήσεις κι από όσους επικαλούνται την πολιτική για να κάνουν αναφορά σε κάποιο προφίλ με ψευδώνυμ Πηγή: www.lifo.gr

ΤΟ COMING OUT ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

ΕΝΑ συγκινητικό αρθράκι σχόλιο ανέβασε στα κοινωνικά δίκτυα μιας χρήστης που αφορα το coming out. Ιδίως τα χρονια της κριςης αποκτά σημασία. Αυτο μαζι με το σχόλιο μας αποκτά μεγάλη αξια κσι αφιερώνεται στους νεους και νέες που θέλουν να το τολμήσουν...

Γραφει η Χ.Μ. "Πολύ συχνά ανεβαίνουν εδώ ποστ από νέα παιδιά που σκέφτονται να κάνουν coming out στους γονείς τους ή που μόλις έκαναν coming out και νιώθουν άγχος ή και στεναχώρια για το αποτέλεσμα. 

Θα ήθελα να πω σε όλα αυτά τα παιδιά πως, ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, ακόμα κι αν οι χειρότεροι φόβοι τους πραγματοποιηθούν, και δουν τους γονείς τους να γίνονται εχθροί ή τύραννοι, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. 

Μας μαθαίνουν από παιδιά πως η οικογένεια είναι το παν, πως ό,τι και να κάνει ο γονιός "γονιός είναι" και άρα δικαιολογείται. Αυτό είναι ψέμα. Το χτύπημα της μαμάς δεν είναι χάδι. Η προσβολή του μπαμπά δεν είναι συμβουλή. Όλοι οι γονείς κάνουν λάθη, και κανείς δεν έχει τον τέλειο γονιό. 

Αν όμως νιώθεις ότι ο γονιός σου είναι ο λόγος της χαμηλής αυτοπεποίθησής σου, της θλίψης σου, ή του θυμού σου, δεν είσαι υποχρεωμένος να σκύβεις το κεφάλι επειδή "με γέννησε άρα του το οφείλω". Το μόνο που οφείλεις στους γονείς σου είναι ένα "ευχαριστώ" για τα καλά που έκαναν. Όχι αιώνια υποταγή, όχι υπακοή σε έναν τρόπο ζωής που δεν σε αντιπροσωπεύει. 

Είναι σκληρό, αλλά αν βρεθείς στη θέση του παιδιού που δεν γίνεται αποδεκτό από τους γονείς του, μη σπαταλήσεις παραπάνω ενέργεια απ'όση αντέχεις στο να τους κάνεις να σε αποδεχτούν. Μην χαλάσεις την ψυχική σου υγεία παλεύοντας για αυτό που φαντάστηκες πως θα μπορούσες να χτίσεις μαζί τους. Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη των γονιών του. 

Πάλεψέ το όσο αντέχεις και όσο θες. Όχι παραπάνω. Και αν χρειαστεί να αποδεχτείς πως έχασες οριστικά την καλή σχέση με τους γονείς σου, δεν πειράζει. Σκέψου πως είναι η αρχή μιας καλής σχέσης με τον εαυτό σου. Σκέψου πως θέτοντας όρια σε όσους δεν σε σέβονται, ακόμα και βγάζοντάς τους από τη ζωή σου αν χρειαστεί, ανοίγεις την πόρτα στην αυτοεκτίμησή σου, και σε μια ζωή στην οποία θα δέχεσαι κοντά σου μόνο τους ανθρώπους που θα σε κάνουν πιο χαρούμενο. 

Να αγαπάς τους γονείς σου, αν αυτό νιώθεις πως σου βγαίνει. Αλλά πάντα, και πριν και μετά το coming out, να αγαπάς εσένα λίγο περισσότερο".

ΤΙ ΣΧΟΛΙΑΣΕ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΑΚΙ: 

Το μήνυμα σου οπως και των υπολοίπων ειναι ουσιαστικό. Ειμαστε ολοι ίσοι, ανθρωποι με ζωη, με ανάγκη να αγαπάμε άλλους ανθρώπους, άρα φυσιολογική εξέλιξη της πλανητικής μας παρουσίας. Να σας πω και κατι που ηθελα.

Οταν ήμουν 18 ονειρεύτηκα οτι θα υπήρχαν οι σημερινές συλλογικότητες, με φιλους είχαμε οραματιστεί το μελλον και αν τότε υπηρχε η Colour youth θα ηταν στήριγμα. Ευτυχως ειχα άξιους φιλους. Και συνεχίζω να εχω. Αν δεν υπήρχαν ίσως να μην ήμουν εδω να σας εξιστορώ τις σκέψεις μου. Κυρίως επειδη πρεπει να σκεφτούμε και τα παιδιά εκείνα που δεν άντεξαν, λύγισαν, έφυγαν απο τη ζωη με πόνο και παράπονο. Ναι. Γιατι πρεπει να λέμε σε ολους οτι η πολύχρωμη σημαία δεν ειναι μονο αυτο που συμβολίζει. Ειναι γεμάτη απο τις μορφές και ψυχές όσων έφυγαν, που δεν άντεξαν γιατι δεν ήθελαν την διαφορετικότητα τους...αποψε που εχω γενέθλια θα το θυμάμαι. Και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι οτι στο τελος της ζωής μας θα μας σφίγγει το χέρι ο σύντροφος μας. Αυτο ειναι ζωη. Να ζούμε με τους άλλους! Να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα...

Η ΠΑΤΡΑ ΘΕΛΕΙ PRIDE ΤΟ 2016 ΚΑΙ Η LGBT ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑ...

Τη δική της pride παρέλαση των ομάδων ΛΟΑΤ (Λεσβιακό, Ομοφυλόφιλο Αμφιφυλόφιλο, Τρανσεξουαλικό) θα αποκτήσει σύντομα και η Πάτρα.

Μετά την επιτυχία των αντίστοιχων εκδηλώσεων για την άρση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ομάδα ατόμων στην Πάτρα, αναλαμβάνει πρωτοβουλία για τη διοργάνωση αντίστοιχης εκδήλωσης και στην πόλη μας. Για το λόγο διοργανώνουν συνάντηση την Πέμπτη σε καφέ της πόλης. Όπως αναφέρει σε κάλεσμά της, η ομάδα πρωτοβουλίας:

«Ήρθε ο καιρός λοιπόν και η Πάτρα να οργανώσει το πρώτο της pride.

Την Πέμπτη 26-11-15 και ώρα 20.00 στο Καζάρμα έλα και εσύ.

Έλα να πούμε σκέψεις και ιδέες. Έλα να συζητήσουμε για την ιστορία του pride. Έλα να δημιουργήσουμε ένα pride απο την αρχή.

Ηρθε η ώρα για το ΔΙΚΟ ΜΑΣ pride. Μπες στη διοργάνωσή του.

Το καφέ Καζάρμα θα βρείτε:

Αράτου 22 λίγο πιο πάνω από την Κορίνθου.»